Zo kan je mijn dag eigenlijk wel noemen, ja. In principe vind ik elke dag die afwijkt van de normale weekroutine, vrij chaotisch. Die routine doet me deugd: ik heb zelf een zeer chaotische geest, maar met kinderen heb je structuur meer dan nodig.
Vandaag was die ver te zoeken.
Het begon al deze morgen: ik wilde Bart laten slapen, want die was gisterenmiddag plots onverwacht thuisgekomen: zo misselijk als wat, onmiddellijk overgegeven, en zijn bed in. Gisterenavond voelde hij zich wat beter, maar toch. Uitslapen zal hem deugd doen.
Bon, kinderen naar school, ik even later ook naar school voor de klassenraden. Zolang het niet aan jouw klassen is, loop je daar dus doelloos rond: je mag niet echt aan iets beginnen, want het kan elk moment aan jou zijn. Verbeterwerk is er niet meer, en voor veel andere dingen heb ik meer focus nodig. Niet dus.
Enfin, ik heb dan maar voor 26 man afhaalchinees besteld, want veel kans om warm te eten gingen we anders niet meer hebben. Onze keuken is gesloten op dagen als deze, en vanavond is er oudercontact tussen zes en negen. Gelukkig gaf de Chinees geen krimp, en werden er netjes 26 porties babi pangang met rijst voorzien.
Tegen vijf uur kon ik de kinderen ophalen – Wolf was al thuis, en die meldde dat papa ook al de hele dag in zijn bed lag – om kwart over vijf waren we zelf ook thuis, en om kwart voor zes trok ik alweer richting school.
Het was goed half tien vooraleer ik weer thuis was en een boterham kon eten, en vooral kon crashen in de zetel. Bart was tegen dan wakker, en had eerder al de kinderen in bed gestoken. Ik had wel aan Wolf gevraagd dat te doen, maar bon, liever papa uiteraard.
Zo van die chaotische dagen, ne mens wordt daar eigenlijk vooral moe van.