Wolf was vandaag nog thuis, Merel was naar de crèche. Tot die daarstraks belde dat ze alle kleintjes met diarree naar huis stuurden, omdat ze ook daar elkaar volop aan het besmetten waren. En dat Merel er weer erg van had. Ik ben dus Merel gaan halen, en heb meteen toch maar de dokter gebeld.
Ik ging die gisteren eigenlijk al laten komen omdat de opvang zei dat ze zo diarree had, maar ze was zodanig moe dat ik haar in bed heb gestoken, en de dokter heb afgebeld. Die ging dan deze voormiddag langskomen. Maar deze morgen, na haar ontbijt, had Merel een mooi vast kakje gedaan in haar pamper. Probleem voorbij, dacht ik zo, en dus dokter nog maar eens afgebeld.
Daarstraks is ze dan toch langsgeweest, maar ze kon niks vinden: Merel was vrolijk, alert, en er was niks abnormaals te horen aan haar buikje. Bizar. In elk geval heb ik een briefje dat ze morgen wél weer naar de crèche kan. Want Wolf, daar kan ik wel voor zorgen, maar met die kapotte rug van me (nee, de osteopaat heeft blijkbaar niet geholpen) kan ik Merel amper tillen.
Zucht.
Ne mens wordt daar zo moedeloos van…