Familiefeest

Vandaag was er opnieuw de jaarlijkse familiebrunch, ofte het feest van mijn (overleden) opa. Dat begint met een jaarmis voor opa, en dan een grote familiebrunch in een zaaltje. Ha ja, want rond de veertig volwassenen, en een stuk of tien kinderen. En dat kan al tellen, geloof me.

Ieder heeft een taak toebedeeld gekregen: zorgen voor aperitief, of brood voorzien, of taart bakken (zoals ik), of afwassen of zo.

Al bij al is dat een heel gezellige bedoening, en de enige keer op een gans jaar dat ik bepaalde familieleden zie. Er zijn meteen ook foto’s genomen van ons viergeslacht, want het was nog niet gelukt om alle vier tegelijk op dezelfde plaats te zijn. Ik hoop dat mijn nonkel die snel doorstuurt, want op het eerste zicht waren het echt mooie foto’s.

Yup. Volgend jaar meer van dat.

Boekenfeest

Dat er vandaag boekenfeest was op de lagere school. En dat ik daar dus als heks heb rondgelopen en af en toe een verhaaltje heb voorgelezen. En dat dat dus eigenlijk geen goed idee is, zo temidden van het volk, want dat is slecht voor de stem. Maar dat er wel veel volk was, en het evenement dus geslaagd was. Jawel.

Dokter

Net terug van de dokter, met zowel Kobe als Merel.

Kobe zijn juf had me gisterenochtend er al over aangesproken: de oogonstekingen deden de ronde in de klas. En jawel, donderdagavond zag Kobes linkeroog al rood. Vandaag was het nog een stuk erger, en de oogzalf is bij mijn weten nog steeds op doktersvoorschrift, dus doctor it was.

Aangezien ik er nu toch moest zijn, nam ik meteen ook Merel mee. Die had al de hele week van die lichte koorts (37,5°, 37,8°) en begon af en toe zonder reden te huilen, soms zelfs een uur aan een stuk. Er was dus duidelijk iets mis, alleen kon ik niet zeggen wat. Ze had ook een bizarre blafhoest, maar heel af en toe.

De dokter stelde als diagnose een roodheid van de keel, wellicht faryngitis, en dat ze daardoor ook prikkelbaar was, en dat het drinken wellicht pijn kon doen. Ook heeft haar reflux ermee te maken, denkt hij: je keel gaat daar op den duur ook echt wel pijn van doen. Soit, drie keer per dag een lepeltje gaviscon en een lepeltje thymoseptine, en als ze het lastig heeft een Perdolan suppo. En hopen dat het snel betert, dat ze me weer wat meer laat slapen.

Op de buik

Mocht u zich afvragen – ne mens weet maar nooit waar u zich mee bezig houdt – of Merel al goed op haar buikje kan liggen, ja dus.

opbuik

Weight Watchers week 2

Mja.

Na twee weken is er ongeveer een kilo af. Aan de ene kant is dat een beetje ontgoochelend, aan de andere kant moet ik realistisch zijn: zondag was er een feestje voor Wolfs zevende verjaardag, en heb ik ’s morgens anderhalve chocoladekoek gegeten, in de namiddag oliebollen, en ’s avonds wafels en suikerbrood. Ik heb dan ook al mijn punten opgegeten, tot en met het laatste vrije punt en de gewonnen activiteitenpunten. Dat is niet echt mijn gewoonte. En ik heb dan al veel meer punten dan normaal (43 ipv. 29) omdat ik borstvoeding geef.

Nog geen idee wat ik ga doen als ik stop met borstvoeden. Hmpf. Soit, het lukte vroeger wel, het moet nu ook maar lukken.

In elk geval:
Di 01-02: 80
Di 08-02: 79,4
Di 15-02: 79

Langzaam maar zeker. Het doel is 75 op 1 juni, want dan is het Wolfjes eerste communie.

Dyson Digital Slim

*schaamteloze, maar zeer gemeende reclame. U weze gewaarschuwd*

dyson

Ik ben een Dysonfan. Al lang. Al sinds Bart me zoveel jaar geleden ervan overtuigde om toch maar wat extra uit te geven voor een echt goeie stofzuiger, en ik hem daar achteraf alleen maar dankbaar om kon zijn.

Toen ik in de zomer 2009 een Dyson Animal Pro cadeau kreeg, was ik dan ook echt in de wolken: het zwaarste toestel van Dyson, en ongelofelijk handig en goed als je huisdieren hebt. Ook al is het ding duur: mocht het ooit kapot gaan, dan kocht ik een nieuwe. Direct.

Datzelfde zei ik al lang over een kruimeldief. Geef toe, een gewone stofzuiger haal je niet snel uit als je wat gekruimeld hebt in je zetel. En met drie kinderen begon zo’n ding eigenlijk geen overbodige luxe te worden. Alleen, het was er nog nooit van gekomen om er eentje aan te schaffen. Want één ding had ik voor mezelf al uitgemaakt: ik wilde niet nog eens zo’n beige geval dat al na een paar maand nauwelijks nog zuigt omdat de batterij/filter/motor/vul zelf maar in de geest aan het geven is. Het ging dus een Dyson worden, ondanks de prijs. Want ja, dat is nog steeds het ‘zwakke’ punt van Dyson: ondanks het feit dat het ongelofelijk goeie toestellen zijn, haken veel mensen af omwille van de prijs. Jammer eigenlijk.

En toen kreeg ik een mailtje van Caroline van Dyson: of ik het allernieuwste toestel wilde uitproberen? Ik zei uiteraard geen nee, en een paar dagen later werd er een pakje afgegeven. Ik ben er intussen wild van, en zou het ding al niet meer kunnen missen: de Dyson Digital Slim. Een kruising tussen een kruimeldief en een gewone stofzuiger.

Let me explain: je kan hem inderdaad gewoon gebruiken als kruimeldief. Met een standaard zuigmondje dat je naar believen kan aanpassen voor een zachte of harde ondergrond. Met zelf zo’n lange teut bij voor in kieren. En dan… zit er ook een lange stang bij, met de typische roterende zuigkop, in klein formaat. Schitterend! Want geef toe: als er kruimels onder de tafel liggen omdat je kleuter weer eens zitten spelen heeft met zijn croissant, is het vervelend dat je op je knieën onder tafel moet. En je grote stofzuiger uithalen is ook zo’n gedoe. Dit ding is fantastisch: draadloos, en het gemak van een kruimeldief, maar met een superlichte stang.

Ik heb het ding al de dag na ontvangst opgehangen aan de muur, zo blij was ik ermee. Ik heb meteen ook de kinderen uitgelegd hoe het werkt, ah ja, want da’s uiteraard de bedoeling: ik ga nu niet meer achter hun gat aanlopen. En het hondenhaar dat zo in pluizen onder de tafel verschijnt, is nu ook veel sneller weg. Ideaal voor een luie huisvrouw als ik dus. Oh, en leuk detail: hij laadt onmiddellijk weer op, en zodra de batterij vol is, stopt hij. Zonder energieverlies dus. Hij klikt gewoon in een laadstation aan de muur, met bevestiging voor de twee andere zuigmonden.

Is dit schaamteloze reclame? ’t Zal wel zijn! Maar zou ik het doen als ik er niet tevreden mee was? Wees maar zeker van niet. Want ja, ik ben Dysonfan, en nu zelfs nog een stuk meer.

Als u nog twijfelt: alle technische info zal binnenkort op de site van Dyson staan, en staat ook hier. Dan ga ik het niet meer herhalen :-p

U moest al in de winkel staan, tiens!

Valentijn, iemand?

Ik weet het, er zijn veel mensen die tegen hun lief zeggen dat ze geen Valentijnscadeautje willen, dat graag zien iets voor alle dagen is en niet voor één dag, en die dan toch stiekem teleurgesteld zijn als ze niets krijgen.

Ik hoor daar niet toe. Bart en ik “vieren” Valentijn ook niet. Ik zie hem gewoon altijd graag, en probeer dat eerder te laten zien door hem in het weekend te laten uitslapen, of zijn voeten te masseren na een zware dag. Ik denk, om eerlijk te zijn, dat hij daar méér aan heeft dan aan om het even welke prul vandaag.

En weet je, na 18 jaar wéét ik gewoon dat hij me graag ziet. Daar kan een dag als vandaag niet tegen op.

Feestje

Zes kinderen in huis, da’s een bezigheid. Vooral als het is voor een verjaardagsfeestje. Dus werden er slingers opgehangen, een muziekpak voorbereid, en oliebollen voorzien. Let wel: het is altijd bijzonder interessant om bij je oliebollendeeg de gist toe te voegen. Dan smaken ze een pak lekkerder, en rijst het deeg ook netjes zoals het hoort. Omdat – u had het vast al geraden – de oliebollen niet echt goed gelukt waren, ben ik nog in allerijl pannenkoeken beginnen bakken. En ’s avonds hebben we dan alsnog lekkere oliebollen gegeten, van het deeg dat intussen wél gerezen was.

Een paar fotootjes, vooral van tijdens het muziekpak. Wolf genóót!

verjaardag1

verjaardag2

verjaardag3

verjaardag4

verjaardag5

Zeven.

Zeven wordt hij vandaag, mijn allerliefste Wolf, mijn oogappel. Waar we destijds door omstandigheden vijf jaar op moeten wachten hebben. Zijn geboorteverhaal kan u nalezen op zijn (intussen  niet meer geüpdate) site.

Ik zeg het dikwijls: hij is een superzoon! Hij is lief, braaf (volgens velen zelfs te braaf), gehoorzaam, beleefd, verstandig, en met een gigantisch gevoel voor rechtvaardigheid. Zijn punten op school zijn schitterend, hij zit in de extra lees- en rekengroep die gedifferentieerde oefeningen krijgen, twee maal per week. Regelmatig helpt hij me zomaar, omdat hij ziet dat ik wat hulp kan gebruiken. Of wanneer ik Merel moet voeden, zal hij me onderstoppen met een dekentje, een kussen onder mijn voeten leggen, en eventueel iets te drinken brengen. Zomaar.

Hij komt ook met de meest wijze (in elke betekenis van het woord) uitspraken af, en toont een opmerkelijk inzicht in veel dingen.

Kortom: ik ben zó blij met mijn Wolf. Gelukkige verjaardag, liefje!

Vol

Daarnet, bij het aantrekken van de pyama’s, waren we nogal enthousiast aan het spelen en kriebelen gegaan. Na een paar minuten lag Wolf nahijgend en giechelend op de grond.

“Goh mama, ik zit helemaal vol lol!”

Even stilte.

‘Goh dat klonk raar!’, waarop hij vrolijk de slappe lach kreeg.

Yup, zeven wordt hij morgen, mijn kleine Wolf 🙂