Acta Diurna de muliere ludenti
Kunt ge dat nu geloven???
Ik ben twintig kilo kwijt, vind van mezelf dat ik er verdomd goed uit zie tegenwoordig, en dan ga ik broeken kopen, ben ik amper één maat kwijt!
Ik had maat 50 (I know I know), heb ik toch wel weer twee keer een 48 moeten kopen zeker! Waarom kunnen er nu geen centimeters van mijn dik gat af zijn?
Aaaarrghh!
Help, ik heb geen broeken meer!
Nee, serieus. Ik ben sinds het begin van de zwangerschap (die ongeveer drie maanden samenviel met Weight Watchers) 20 kilo kwijt. Eén en ander zorgde ervoor dat ik tot zes maanden gewone broeken kon dragen, en pas dan moeten overschakelen ben op zwangerschapsbroeken.
Na een bevalling heb je nog steeds behoorlijk wat buik, en dus heb ik nog even die losse zwangerschapslegging gedragen. En dan die hele wijde broek van Cora Kemperman. En vandaag wilde ik een deftige broek aandoen om naar de dokter te gaan, en… Ze zijn gewoon tien centimeter te wijd! Echt serieus! Gewoon teveel om ze aan te doen met een broeksriem, het heeft geen zicht, ook niet aan mijn billen! Enfin, ik ben daar eigenlijk wel heel blij mee, maar praktisch is het niet direct. Onderaan mijn kast lag gelukkig nog een broek van vroeger, die er nog haalbaar uit ziet en amper een cm of drie te wijd is, die is het dus geworden.
Maar morgen moet ik dus echt wel naar de winkel om nieuwe broeken. Yay. Denk ik :-p
Jawel, mijn allerliefste wordt vandaag 39!
Deze morgen heb ik er gewoon niet eens aan gedacht, en hijzelf wellicht ook niet. Maar door de talloze wensen op twitter en facebook viel mijn frank snel natuurlijk, en ik heb hem nog gebeld.
We doen niet echt aan verjaardagen hier ten huize. Voor de kinderen wel, uiteraard, maar wij hechten daar zo geen belang aan. Net zo min als aan Valentijn, Kerstmis of onze huwelijksverjaardag. Een cadeautje had ik dan ook niet, maar de jongens hebben wel een kaartje gemaakt:
En van mij dus bij deze nog eens: gelukkige verjaardag, schat!
En daar ben ik ongelofelijk blij mee!
Laat me even uitleggen. Mijn bureau is gesitueerd in een kleine veranda die aan de living is aangebouwd, gelukkig aan de noordkant. De vorige eigenaar had die erbij gezet om een eigen bureau te hebben. Met de verbouwingen van vorige zomer is het een geïntegreerd stuk van de woonkamer geworden, door het verwijderen van het tussenraam. Ik zit hier nu prinsheerlijk, zeker nu ook alle ramen zijn vervangen door hoogrendementsglas. Alleen moest het laatste stuk nog gedaan worden: bij de vervanging van de ramen bleek één glas gebroken te zijn, en één glas te weinig besteld.
Maar vooral: er is een smalle buitendeur aan die veranda, naar mijn kleine tuintje. Toen we hier net woonden, is het klinkje daarvan kapot gegaan. Met veel moeite heb ik kunnen achterhalen wie de veranda had gezet, een of andere obscure firma uit Eeklo. Ik mocht bellen naar die mensen wat ik wilde, ze beloofden dat ze eens langs gingen komen om dat te bekijken, maar uiteraard zag ik nooit iemand. Ik heb heel wat andere firma’s gecontacteerd, maar blijkbaar was het een systeem dat ze niet kenden. En dus zat ik hier met een deur die niet meer sloot, een buitendeur dan nog. Fijn.
Na vijf jaar is er eindelijk iemand van die ene firma langsgekomen, en die heeft het kapotte klinkje gedemonteerd, zodat ik met een schroevendraaier of iets dergelijks het deurtje kon openen of sluiten. Een hele verbetering dus, ware het niet dat ik nu met een gat in die deur zat. In de winter probeerde ik dat af te plakken, maar de deur werd wel degelijk geregeld gebruikt. Die firma heb ik trouwens nooit meer teruggezien.
En nu, dankzij Wolfaert, heb ik weer een klink! Die mens vond dat dat niet kon zijn, heeft nu eenmaal veranda’s als zijn specialiteit, en maakte er dus een zaak van om een klink te vinden die paste. Hij heeft er serieus naar moeten zoeken, zei hij, en het is niet de meest elegante klink ooit, maar ze werkt! Vandaag zijn ze namelijk de ontbrekende ramen komen vervangen, en de klink komen installeren. De tuimelfunctie van het raam is weggevallen, maar da’s het minste. Maar nu kan ik de poes zonder meer binnenlaten, hout halen zonder kunstgrepen met briefopeners, en gewoon de deur sluiten!
Want ik heb een klink! Na tien jaar! Een klink! Yay!
Hmm. Soms denk ik van mezelf dat ik een drama queen of een hypochonder ben, maar blijkbaar heb ik het toch soms bij het rechte eind.
Mijn lijf voelt namelijk niet goed aan, momenteel. “Ja maar ja”, kan je zeggen,” je bent nog maar een week bevallen.” Hmm, toch…
Ik heb dus naar Leen gebeld, vriendin en gecertificeerd vroedvrouw, die aanbood om op huisbezoek te komen, want verschillende soorten buikpijn beschrijven langs de telefoon is niet zo evident. Ook zij vond de buikpijn niet normaal, in combinatie met het aanhoudende bloedverlies, en ze regelde die namiddag nog een afspraak met de gynaecoloog. Ik dus naar ginder, en effectief, hij stelde vast dat mijn baarmoeder wel nog heel veel vocht bevat, en hopelijk geen achtergebleven stukje placenta. De pijnsteken zouden komen door een blaasontsteking. Soit, medicatie tegen die ontsteking, en druppels om mijn baarmoeder te doen samentrekken, zodat het beeld wat duidelijker zou worden. Nu maar hopen dat er effectief geen stukje is achtergebleven, of dat wordt, net zoals bij Wolf, een curettage onder volledige verdoving.
Fijn.
Vrijdag terug naar de dokter, en de evolutie bekijken.
Vandaag was mijn eerste dag alleen thuis. Met ‘alleen’ bedoel ik dan zonder Bart, met de jongens naar school, en Mereltje bij mij.
Zes dagen na mijn bevalling zag ik dat eigenlijk wel zitten: lekker rustig. De nacht was verre van ideaal geweest, maar bon, ik moet dan ook niet werken overdag. Bart had de jongens aangekleed, en we zaten samen aan het ontbijt. Bart had wel zijn auto aan het kantoor laten staan (die wordt soms ook door andere mensen van zijn kantoor gebruikt), en dus ging hij met de tram gaan. Dat vond ik nogal onnozel, ik ging hem wel voeren. Meteen ook de uitgelezen kans om langs te gaan op mijn school, met een kaartje en een pot snoepgoed voor collega’s en directie. Anders ging Bart dat toch alleen moeten doen, en nu hij erbij was en de maxicosi kon dragen, kon ik meteen ook mijn kleintje showen. Nodeloos om te zeggen dat de ooh’s en aah’s niet van de lucht waren, en dat het ’toch zo’n schoontje’ was… Soit, door het feit dat we er tijdens de lessen waren en niet in een pauze, slaagden we erin onder het kwartier weer buiten te zijn :-p
Aan Barts kantoor zijn we ook nog even naar boven gegaan met Merel, en daar uiteraard hetzelfde scenario, met deze keer alle Netlashmensen.
Tegen half tien was ik weer thuis met mijn slapende kleine muis, maar ik was wel zelf doodop. Misschien overschat ik mezelf toch wel af en toe, zo kort na de bevalling. Een tukje van een uur en een goeie koffie later was dat probleem alweer opgelost, en genoot ik volop van de stralende zon.
En verder heb ik eigenlijk niks gedaan vandaag. Gevoed, ja, en pampers ververst en een badje gegeven en zelf gegeten, en mijn krant gelezen en zo, en in de zon gezeten met mijn boek. En toen was het al half vier, en dus tijd om de jongens af te halen van school. Ik heb Merel stevig ingepakt, en aan school in de draagzak gezet. Een maxicosi kan ik nog niet dragen, dat ding weegt veel te veel en is onhandig op de koop toe. En de draagdoek heb ik nog niet, dus draagzak it was. Blijkbaar vindt Merel dat ding best ok, want ze heeft gewoon verdergeslapen.
Tegen dat ik thuis kwam met de jongens, was ook Vallery daar met Bo op babybezoek, en is die gezellig blijven kletsen. Ik moet wel toegeven dat ik uiteindelijk serieus moe werd, en dat ik toch wel bijzonder blij was dat Bart al tegen vijf uur thuis was.
Toch fantastisch, die vent van me? Hij heeft de kinderen overgenomen, opgeruimd, tafel gezet, ze in bed gestopt, en wel meer van dat soort dingen. En ik? Ik heb enkel nog voor Merel moeten zorgen, en lag al om half negen te maffen in de zetel :-p
Mijn ene oma wordt vandaag 89. Nice!
Ik had het een paar postjes geleden nog over haar, toen ze hier kwam koffie drinken. Daarstraks heb ik haar gebeld, en ze was daar dus bijzonder blij mee. Ze begrijpt ook wel dat het met drie kinderen en een druk leven niet evident is om een half uur te rijden om even tot bij haar te komen.
Trouwens, vandaag zou dat niet eens gepast hebben, want ze had een verrassingsfeest 🙂 Ik wist er uiteraard van, maar ze heeft het me daarnet nog eens in geuren en kleuren verteld, want ze was er precies nog niet goed van. Mijn ene nonkel had haar verteld dat hij haar ging komen halen om bij hem thuis te eten, en dat ze dus moest klaarstaan. Ze had daar een paar bezwaren tegen geopperd – “Wat moeten de andere kinderen dan doen? Ze kunnen dan niet afkomen! En het is altijd bij u, is dat niet ambetant?” – maar was akkoord gegaan. En toen stonden plots alle zes haar kinderen voor haar neus, elk met een deel van een feestmaaltijd bij zich. En hebben ze gezellig samen de tafel gedekt, aperitief gedronken, en samen gegeten in de keuken zoals vroeger.
Je kan niet geloven hoeveel deugd mijn grootmoeder daarvan gehad heeft. Ik kon horen door de telefoon dat ze straalde. Op haar volle 89 jaar 🙂
Gelukkige verjaardag, oma!
Weet je, ik ben ongelofelijk blij om thuis te zijn 🙂
Niet dat het in het ziekenhuis niet goed was, daar niet van: prima verzorging, alles bij de hand, lekker eten (ja, zelfs dat! Alleen de koffie was niet te drinken), en zelfs verpleegsters die me ’s morgens lieten slapen, en zachtjes binnenkwamen en zo.
Maar thuis… Eindelijk een goed bed, lekker tegen mijn lief kunnen aankruipen, maar vooral ook mijn twee jongens bij me. Ik heb ze gemist, die twee! Oma kwam ze gisterenavond brengen, en ze gingen uiteraard onmiddellijk kijken naar hun zusje, en daarna kropen ze bij mij in de zetel 🙂 Het gemis was duidelijk wederzijds geweest.
Mijn ventje is ook de liefste ter wereld: hij doet boodschappen en kookt (maar dat doet hij eigenlijk elk weekend), maar helpt me daarnaast ook met vanalles en nog wat. En hij ontziet me, laat me rustig mijn ding doen, en is duidelijk verzot op zijn dochter. En ik doe de was, maak soep, speel met de jongens, voed en was mijn meisje, en geniet. Reken maar!
Ik weet het, het is misschien wat snel, maar ik wilde vandaag perse al naar huis. Ik voel me goed, de baby stelt het goed, en ik mis mijn jongens. En vooral mijn eigen goeie bed, en het ongestoord (toch door verpleegsters en zo) kunnen slapen. En mijn eigen zetel, mijn PC, mijn omgeving, en de warmte van mijn liefste ’s nachts naast me.
En toen kwam de pediater binnen met het nieuws dat Merel niet helemaal in orde was: sporen van een infectie! Bloed- en urineonderzoek wezen daarop, en moesten herdaan worden. Als bepaalde waarden niet gezakt waren, ging ze een week op neonatologie moeten. Halve paniek: ik zag al hele doemscenario’s voor me, ik op kamer moeder-kind, en een gigantisch geregel voor thuis. Soit, ze kreeg opnieuw een urinezakje opgeplakt, en het wachten was op een bruikbaar staal, eerder gingen we sowieso niet naar huis mogen.
Gelukkig duurde het deze keer geen anderhalve dag, maar amper een uurtje voor het zakje gevuld was, en rond één uur kwam de pediater opnieuw binnengestormd, met het verlossende nieuws: alles was ok!
Oef!
En dus zit ik nu thuis, met mijn drie kinderen bij me, en ik geniet intens! Ja, mijn lijf doet zeer, en ik ben moe, maar ik ben ook diep gelukkig 🙂
Geef me eens ongelijk?
Ze vervult momenteel mijn hele bestaan, vrij logisch dus.
Op onderstaande foto zit ze bij haar papa. Prachtig fotootje, vind ik zelf.
