Mijn ouders gingen vandaag eten met hun respectieve moeders – die van mijn ma is 89, die van mijn vader 99. Doe ze het maar na!
Het is altijd een behoorlijke onderneming: de 89jarige woont nog steeds in haar eigen huis, maar met zeer veel hulp van familie, vrienden, verpleegsters en familiehulp. Ze is namelijk al jaren een been kwijt en loopt dus thuis rond met een kunstbeen en een looprek, en als ze buitenkomt (of ’s avonds) met haar rolstoel. Daarnaast, en eigenlijk is dat stilaan een groter probleem aan het worden, heeft ze een zeer vergevorderde staat van glaucoom of tunnelzicht (zoals de halve familie, maar voor ons was er intussen de juiste medicatie, zodat we met twee keer per dag druppelen alles onder controle kunnen houden) zodat ze vrijwel blind is. Lezen is moeilijk aan het worden, en zelfs tv kijken is niet meer evident. Maar verder is ze nog perfect bij de pinken, gelukkig maar.
Nummer twee zit sinds een paar jaar in een rusthuis, en is daar zeer tevreden over. Zoals ze zelf zegt, kan ze daar haar zin doen: ze krijgt eten zonder enige moeite, kan een babbeltje gaan slaan, kan zitten lezen – zonder bril! – in haar kamer, kan televisie kijken, en moet nergens meer voor zorgen. Maar ik merk wel dat ze begint te missen: zo heeft ze Kobe wel drie keer naar zijn naam gevraagd, en was ze zeer moe. Voor haar hoeft al dat gedoe niet meer, zegt ze. Ze heeft liever bezoek in het rusthuis, waar ze ons kan ontvangen met koffie en taart, maar waar ze niet meer zo moe van wordt.
Ik kan het best begrijpen. En ik zou er voor tekenen om op zo’n manier 99 te worden.
Maar toch vond ik het fantastisch dat ze niet meer op restaurant koffie hebben gedronken, maar tot hier zijn gekomen voor koffie, een koekje, en een babbel. Mijn twee grootmoeders in mijn huis: het zal wellicht de laatste keer zijn geweest. En dat, dat zeiden ze zelf allebei.
Eén antwoord op “Oma’s”