Geplaatst op

Een dagje om te bekomen

Gisteren waren we thuis om vijf uur en had ik al meteen een eerste was ingestoken en nog buiten gehangen: Wolf vertrekt donderdag alweer naar Barcelona en had schrik dat hij zijn kleren niet ging hebben. Yeah right, als er iets is dat ik hier eigenlijk nooit laat liggen, is het wel de was.

Een tweede wasmachine was geprogrammeerd om klaar te zijn tegen negen uur deze morgen, en dan heb ik de was van gisteren binnengehaald en de nieuwe al buitengehangen. Ik wilde me haasten, aangezien het morgen al kan regenen, vandaar. Een derde machine hing ook nog buiten voor de middag, en toen gingen we eten in Zomergem op uitnodiging en kosten van ons pa.

Bart moest deze voormiddag namelijk naar zijn moeder en kon niet tegen een deftig uur koken. En ik kan dat ook niet als ik mijn vader moet halen, dus kon ons pa niet komen eten. Goh, had Bart gezegd, als hij ons nu gewoon eens uitnodigt om in Zomergem in de Scheve Zeven te komen eten die zondag? Ik stelde het al lachend voor aan ons pa en hij ging zonder meer akkoord. Leuk!

Wolf had al andere plannen met Arwen en was niet mee, maar wij gingen dus rustig in de Scheve eten.

De stoverij – of steak – met frietjes deed deugd na alle pasta, pizza en mozzarella.

Tegen goed drie uur waren we opnieuw thuis, helemaal loom van het eten, en kon ik de vorige was inhalen en de nieuwe uithangen. En dan nog eentje.

Resultaat: tegen het einde van de dag had ik alle vakantiewas er door gedraaid, nu enkel nog wat losse stukken en de lakens van de housesitters, en ik ben er. De valiezen zijn ook uitgeleegd, het huis is op orde en eigenlijk voelen we ons gewoon weer helemaal thuis.

Met een hoop herinneringen rijker, dat wel.

Geplaatst op

Geen geocachen vandaag

Het sneeuwde misschien even in de voormiddag, maar eigenlijk begon de zon wel aangenaam te schijnen in de namiddag. Toch zag ik het niet zitten om te gaan geocachen vandaag: de rug werkte echt nog niet mee. Ik ben er deze week te vaak los over gegaan dat ik hem vandaag niet extra wilde belasten, al is het maar gewoon wandelen.

Ons pa vond het niet erg: er is een gure wind, er waren stapels kousen en er was mijn blog waar hij nog een achterstand in lezen in had. Ergens vond ik het wel jammer: ik doe dat bijzonder graag en ons pa heeft de beweging nodig. Maar als het lijf niet mee wil, dan is het snel gedaan natuurlijk.

Ik bracht hem wel tegen zessen naar huis, waardoor ik andermaal de zon zag zakken boven het sas in Zomergem.

Ik ben zelfs naar de overkant gereden, over Durmenbrug, omdat ik dacht dat ik daar de zon zou zien boven het water, maar dat viel wat tegen. Tsja…

Een rustige dag, dus.

Geplaatst op

Kapitein Zeppospark

Zondag, mooi weer, en dus sommeerde ik ons pa om mee te gaan voor een korte wandeling op Meulestee om er twee geocaches op te pikken.

Omdat de brug nog altijd niet gerepareerd is, parkeerden we op de Wiedauwkaai aan de spoorwegbrug en staken te voet over. We flaneerden langs de nieuw aangelegde kaai en het nieuwe parkje, en ik bewonderde de metalen constructie met platform. Visueel verbindt het ding de twee omgevormde loodsen, en verder is het gewoon wijs, zo’n platform in de hoogte.

Om de 300 meter moesten we halt houden – als het al zoveel was – omdat ons pa compleet buiten adem was. Die lockdown heeft hem geen goed gedaan: hij beweegt amper nog, gaat niet meer wandelen en rookt weer meer, met behoorlijk desastreuze gevolgen, zo bleek. Met enige moeite bereikten we het pleintje aan de Meulesteedsesteenweg waar hij een bankje en ik een cache vond, en voorzichtig gingen we op weg naar het nieuwe parkje. Allez ja, nieuw, ik had het er al eerder hier over hoor.

Ik was er al een paar keer met de fiets gepasseerd, ik had er Wolf al eens naartoe gestuurd met een paar vrienden, maar nu merkte ik pas dat het echt mooi uitgebouwd was. En wat ik de vorige keer niet opgemerkt had – je kan er nochtans niet naast kijken – was de enorme kraan die er staat als erfgoed en die je kan beklimmen. Ik liet ons pa beneden aan een tafeltje achter om uit te zuchten en weer wat kleur te krijgen – ik durf hem nogal pushen – en ging zelf de cache zoeken op de kraan.

Al puffend gingen we langs het water terug naar de auto. Ons pa was oprecht blij dat hij terug was: net geen twee uur over 2.5 kilometer gedaan. Hij moet dus dringend iets aan die conditie doen, want anders is het resultaat dat hij compleet geen evenwicht meer heeft, begint te vallen en uiteindelijk naar een rusthuis moet, en dat proberen we kost wat kost te vermijden.

De koffie met taart smaakte eens zo hard, terug thuis. En ik, ik had een zeer fijne wandeling – beetje traag misschien – met fijn gezelschap en twee geocaches. Dik in orde, zo voor een zondag.

Geplaatst op

Op zijn zondags

Bart had een heel druk weekend, en daarom had hij me gevraagd om voor een keertje te koken op zondag, iets wat hij standaard doet.

Ik vroeg aan de kinderen wat ze wilden eten, en prompt kwam het antwoord: quiche! Ha ja, in deze coronathuiswerktijden is het Bart die steevast kookt – hij vindt dat ontspannend – en dat is niet iets wat op zijn menu staat.

Bon, terwijl Bart aan zijn bureau zat, maakte ik fluwelige bloemkoolsoep, een quiche met bacon, champignons en mozzarella en eentje met zalm en prei, en had ik in de Delhaize ook iets speciaals van dessert gevonden: een magische chocolate bombe (sic).

Dat was blijkbaar een bijzonder lekkere ijstaart met karamel en zeezout, in een schaal van chocolade. Normaal gezien moet je dan de chocoladesaus die erbij zit, opwarmen en zich een gat laten smelten doorheen de melkchocoladeschaal, maar daar hadden we het geduld niet voor. En daarnaast was er ook nog een overschot van op nieuwjaar, een fantastisch lekkere mango-ijstaart.

Enfin, en dan was er natuurlijk ook nog taart, twee soorten zelfs: een kleine merveilleux en een perzikentaart, want Merel houdt niet van slagroom.

’t Is niet alsof we op zondag mager gaan worden, da’s een feit.