Geplaatst op

Antwerpen

Jawel, het komt nog goed met dat sociaal leven! Vorige week verschillende mensen op mijn terras, vandaag heb ik zelf de auto genomen richting Antwerpen.
Bart had zijn kasten uitgekuist en twee Macbooks gevonden die niet meer wilden opstarten, en ik had gevraagd of iemand daar nog iets mee kon doen. Philip zag dat onmiddellijk zitten, maar we wilden die dingen eigenlijk wel rap uit ons huis.
Rond een uur of vier reed ik dus richting Frankrijklei, naar Philips appartement, nog voor heel even toch. Nu mag je dus ook binnen mensen ontvangen, zolang je maar op afstand blijft, iets wat we dan ook deden. Ik zette me op ’t gemak in een zetel terwijl hij goulash maakte, en we kletsten honderduit. Alweer niet eens over larp, en daar ken ik hem tenslotte van.

Terwijl de goulash opstond, maakten we een wandelingetje doorheen de wijk, want het regende eens niet en ik wilde graag een labcache doen “Met de begijntjes op pad”. Ik heb er Spaanse omwallingen gezien waar ze zo ongelofelijk veel meer mee kunnen doen, en dan de buitenkant van het begijnhof en zo. Fijne wandeling, nog veel beter gezelschap.

En toen wandelden we over straat als twee moslims in de ramadan: ik met een boodschappentrolley vol gerief, hij met een grote kookpot ^^ Maar op die manier leerde ik ook eens Margaux kennen, Philips vriendin met wie hij binnenkort gaat samenwonen. We aten goulash, kletsen vooral over sterrenrestaurants en hadden een zeer gezellige avond.

Dikke merci, Philip! De volgende keer is bij mij!

Geplaatst op

Lenteterras

Sociaal doen in deze coronatijden, het is een uitdaging. Toen ik vorig weekend hoorde dat we een paar dagen echt zomers weer gingen krijgen, deed ik meteen een oproep op Facebook:

Lieve mensen, volgende week wordt het een aantal dagen stralend weer.
Ik heb sommige mensen al veel te lang niet gezien, en ik heb nog steeds een fijne tuin met een bijzonder aangenaam terras. Bij deze zijn jullie uitgenodigd om een koffie, een thee, een gin-tonic of om het even wat te komen drinken, op voorwaarde dat ge eerst met mij afspreekt en dat we met maximaal vier mensen zijn.
Ik heb nood aan doodgewone, ongedwongen babbels.
Consider yourselves invited.
Veel reactie kreeg ik helaas niet: de meeste mensen moesten uiteraard werken. En twee dagen heb ik sowieso al cachend doorgebracht en een andere al vergaderend.
Maar gelukkig kon ik rekenen op een ouwe getrouwe die regelmatig komt koffiedrinken, en die ook al in de winterkou aan het vuur was komen zitten.
Annick, het was andermaal zeer gezellig, en vooral: het deed deugd om nog eens iemand te zien die niet minderjarig of een collega is.
Merci!
Geplaatst op

Eindelijk weer vriendjes!

Mathias, die ik al meer dan een jaar niet meer gezien heb door die kutcorona, liet me weten dat hij vandaag vanuit Balen naar Roeselare of all places moest, een ritje van 2,5 uur… Hij volgt een stage werfleider, en blijkbaar kon dat op zaterdag enkel ginder. Hij had zich ingeschreven omdat de hoofdzetel in Genk is, maar verschoot nogal toen hij hoorde dat hij op zaterdag naar Roeselare moest. En dus was hij om half zes opgestaan. Uiteraard moest hij ook nog terug en vanuit West-Vlaanderen rij je dan het makkelijkst over Gent.

Een en ander zorgde er dus voor dat hij om half zes bij ons op het terras zat, lekker ingeduffeld, met een soepje en wat knabbels, en we hebben maar liefst tot na acht uur zitten kletsen. Héérlijk gewoon, pas nu ik het terug heb, merk ik pas hoe hard ik dat sociale contact heb gemist, en dan ben ik nog in se een asociaal iemand…

Wolf kwam er eventjes bijzitten tussen het studeren door, en ook dat was aangenaam.

Toen Mathias rond een uur of acht doorreed – hij had nog anderhalf uur auto te gaan – vond ik het wel jammer, maar aan de andere kant: mijn voeten hadden intussen steenkoud – een fenomeen dat LARPers wel herkennen – en ik had behoorlijk wat honger ook.

Maar vooral: ik voelde me helemaal warm vanbinnen.

Bedankt, Mathias! Tot de volgende!

Geplaatst op

Winterterras

Ik wilde al een tijdje nog eens afspreken met Annick om koffie te drinken, maar voorlopig kan dat dus niet. Allez ja, niet zoals we het anders doen, namelijk gezellig in de zetel.

We overlegden even: zouden we het buiten doen? In dat miezerige weer, in de kou? Of gewoon elk in onze eigen zetel, met een kop koffie, en een scherm? Maar dat is maar half zo gezellig…

Uiteindelijk kwam Annick hier om kwart over twee in levende lijve aanzetten, met een dikke jas, sjaal en handschoenen. Merel en ik hadden, met de hulp van Kobe, de tuinkussens en vooral ook de vuurschaal buiten gezet. We hebben anderhalf uur zitten kletsen, koffie gedronken, koekjes gegeten en ik heb vooral intens genoten van een beetje sociaal contact.

Ik heb gelukkig mijn gezin om me heen en op school zijn er de collega’s, maar dat is toch helemaal niet hetzelfde. Als je dan een fijne vriendin voor je neus hebt, in de buitenlucht op anderhalve meter, dan doet dat echt deugd.

En ik denk dat ik hiermee een trend ga beginnen, en dit vaker ga doen. Yupyup.

Geplaatst op

Geocachen in Munte

Vandaag had ik afgesproken met Véronique om in het mooie weer te gaan cachen. Plaats van afspraak was Munte, de rand van het Bruinbos, waar ik een rondje van zo’n 5 kilometer en 14 caches had uitgestippeld. Vijf kilometer, da’s normaal gezien ongeveer een uur, maar als je cacht moet je per cache daar toch vijf à tien minuten bij rekenen: sommige caches vind je in een oogopslag en moet je enkel nog loggen, bij andere ben je soms tot een half uur kwijt, afhankelijk van hoe koppig je bent.

Over ons rondje deden we iets meer dan drie uur, pauze op een hekkenbalkje met een carré confituurtje inbegrepen. Oh, en talloze foto’s, dat ook.

Ik hield het bij de gsm, kwestie van het gewicht wat te beperken, maar Véro had haar toestel mee en documenteerde grondig.

Tegen het einde was het echt wel donker, de laatste cache hebben we gezocht én gevonden met het lichtje van onze telefoons.

Om kwart over vijf reden we huiswaarts, en ik pikte in het passeren in het donker nog 4 extra caches langs de baan op.

Ik heb er immens van genoten: buitenlucht, beweging, volwassen gezelschap en een zalige babbel. Meer moet dat toch niet zijn?

Geplaatst op

Een nieuwe traditie?

Vorige week ging ik lunchen met Véronique op donderdag, en dat was ons beiden zo goed bevallen dat we dat deze week gewoon herhaalden.

Waar we vorige week in het STAM zaten, gingen we nu naar het KASK café, een voor mij nobele onbekende. Wel, het is me gigantisch goed meegevallen! Het aanbod is er vooral vegetarisch/veganistisch, maar je kan er evengoed lekker vlees krijgen, en dat voor zeer weinig geld. Je schuift gewoon aan aan de toog, bestelt wat je wil, betaalt, wacht even, en voilà.

Binnen is het ruim en licht, met veel hout, en buiten is er een zeer fijn, groot terras, waar het zalig zitten was. Het hipstergehalte is misschien vrij groot, maar wat had je anders verwacht van een kunsthogeschool?

En de prijzen? 5 euro voor een groot broodje, het kraantjeswater kregen we er gratis bij.

Achteraf lieten we ons ook nog een koffie en een royale portie tiramisu welgevallen, en we zagen dat het goed was! Yup, ik denk dat we hier nog terugkomen, ja.