Peppi en Kokki in Oostende

Gwens ouders hebben sinds oktober een pracht van een appartement op de zeedijk in Oostende. Ruim, grote open keuken, drie slaapkamers, twee badkamers, twee aparte toiletten en een klein balkonnetje. En vooral een prachtig uitzicht.

10.45 uur:

12.25 uur:

Merel en ik hadden blijkbaar de ideale dag uitgekozen om te gaan, want het was de eerste keer, zei Gwen, dat ze ongestoord op het strand konden zitten zonder dat het echt te koud was. Merel en ik hadden ons grondig voorbereid: twee campingstoelen, een parasol, badlakens, zelfs het windzeil – dat we niet opgezet hebben.  In de voormiddag – allez ja, what’s in a name, we waren om kwart voor elf – hebben Gwen en ik gekletst, zoals gewoonlijk, en Merel en Lena-Mare een spel gespeeld. Die twee zien elkaar niet vaak en dat is soms wat awkward in het begin, maar dat betert wel altijd.
We gingen wat verderop garnaalkroketten eten en installeerden ons daarna op het strand. Dat ontlokte Gwen en mij trouwens een gigantische slappe lach, want we zagen onszelf daar al zitten, onder ons parasolletje, in onze campingstoelen, net twee ouwe meten van in de zeventig. Tranen gelachen! En ondertussen gingen onze meisjes – er was nog een vriendinnetje bijgekomen – zwemmen.

De zee werd zilver, de bries werd wat strakker en we pakten tegen zes uur in, nadat we eerst nog hadden zitten schrijven in het natte zand. Geocachegewijs, snapt u.

En toen hebben Gwen en ik nog pannenkoeken gebakken – ze hebben zo’n wreed wijze aparte bakplaat op het appartement – en waren we tegen negenen thuis.

Oh, btw: 19.54 uur.

 

Zaz op Gent Jazz

Bart heeft me afgelopen winter Zaz leren kennen: een Franse chanteuse met zowel heel erg vrolijke uptempo liedjes als ingetogen songs. Vaak zijn ze swingend, jazzy, maar soms hoor je er ook gewoon onmiddellijk Piaf in. Heel Frans dus.

Als verrassing voor onze trouwverjaardag kocht hij meteen vier VIP-tickets voor haar optreden op Gent Jazz, met daarvoor Isolde Lasoen en Hooverphonic. We vroegen Gwen en Erik mee, op het moment dat Gwen me voorstelde om samen naar Zaz te gaan: ik was het hen gewoon vergeten vragen!

Enfin, wij tegen zes uur de fiets op en al een aperitiefje op het terras ginder op Gent Jazz, tegen zeven uur kwamen ook Gwen en Erik toe. Isolde Lasoen hoefde ik niet meteen te zien: fijne soundscapes, dat wel, maar verder niet mijn ding. We kletsten, aten, gingen naar Hooverphonic kijken en waren onder de indruk van zo veel podiumprésence, zo veel stem. En het blijven goeie songs ook. Geef me toch maar Geike Arnaert ipv een van die jonge meisjes…

En toen was er dessert, en toen was er vooral ook Zaz. Beneden stond het stampvol, wij zaten gelukkig op de eerste rij van de tribune en zagen alles perfect.

En Zaz? Het mens is 43, ik weet niet wat ze gesnoven had, maar ze was meer dan hyperactief. Eigenlijk zelfs bijna storend actief: zelfs bij een rustig nummer, wanneer het dan even instrumentaal was, stond ze te springen. Maar verder? Niks op aan te merken: wat een stem! Wat een présence! Wat een songs! Ze had zelfs de moeite gedaan om een tekstje te laten vertalen in het Nederlands en dat dan aandoenlijk voor te lezen. En dan was ze bijzonder opgetogen om te horen dat we eigenlijk zo goed als allemaal Frans begrepen. Al moet ik toegeven dat ik dat bijzonder radde Frans van haar niet altijd volledig mee had…
Wat me wel stoorde – en blijkbaar Bart ook – was dat ze voortdurend aan haar oortjes zat te prutsen. Ofwel was er echt iets mis met de techniek, ofwel is het een tic van haar. Maar ik had echt zin om te roepen: “Mens, pauzeer dan even uw concert en laat naar die dingen kijken!”

Oh, en moet dat echt zo vreselijk luid? Ik had oordopjes in – niet mijn goeie, ik was ze vergeten – zat op een behoorlijke afstand van het podium en het was nog te luid. Serieus!

In elk geval was het een bijzonder aangename avond aan de zijde van de man met wie ik 27 geleden getrouwd ben, én mijn getuige en haar echtgenoot, met wie we 27 jaar geleden samen op het vliegtuig richting Spanje gestapt zijn.
Lange vriendschappen zijn de mooiste…

Big Rivers, dag twee

Om half tien stond Sabrina bij ons voor een fantastisch ontbijtje bij Hanneke op haar terras buiten. We werden verwend tot en met…

Net omdat we zo uitgebreid gegeten hadden, waren we vrij laat opnieuw in ’t stad, terwijl we ook nog twee caches gepasseerd waren. We zetten onze fiets in de ondergrondse fietsparking, gingen even kijken bij Richard, een vriend van Hanneke, en liepen dan rustig door de stad. We passeerden bij de Amazing Stroopwafels, aten een ijsje, en gingen opnieuw naar het grasveldje achter de Grote Kerk. Daar deden Mireille en ik een dutje, terwijl Sabrien en Han naar iets gingen kijken.

En toen was er Talking Minds, een toch wel zeer goeie coverband van de Simple Minds. De zanger had panache voor tien, de nodige arrogantie, maar echt wel présence. En die zangeres, wat een stem!

De covergroep van David Bowie vonden we dan weer maar niks, zodat we weggegaan zijn, na de obligate foto op de trapjes.

Dit was de foto uit 2019:

En dit waren we in 2012:

Tsja…

Uiteindelijk gingen we verderop op het terras van Merz een barbecuehamburger eten, met op de achtergrond alweer een fijn groepje. We liepen wat verder en eindigden uiteindelijk in de buurt van de fietsen bij een skagroepje. En toen was het op, niet alleen voor mij, maar ook voor de rest. Iets over tien gingen we opnieuw de fiets op richting huis.

Alweer een schitterende dag op Big Rivers.

Morgen enkel nog ontbijt, en daarna naar huis, zodat ik tegen ’s middags weer bij mijn lieverds ben. Maar het is mooi geweest…

Big Rivers

Het voelt eigenlijk intussen aan als een traditie: het Big Rivers Festival in Dordrecht. Denk Gentse Feesten van pakweg dertig jaar geleden, toen het nog kleinschaliger, gezellig en voornamelijk voor Gentenaars was. Overal terrasjes, muziek, verschillende podia met lokale groepen en covergroepen, geen grote namen. Het grootste podium is zowat dat van Sint-Jacobs. Alles is ook versierd in paars-groen-goud, de kleuren van Mardi Gras in New-Orleans.
Vorig jaar is het niet gelukt, daarvoor was er corona, maar nog daarvoor zijn we verschillende keren met de Vossen gaan logeren bij Hanneke en Sabrina, vooral ook nog met Els. Warme herinneringen…

Ik vertrok wat later dan gepland wegens een behoorlijk mottig gevoel: misselijk en buikpijn, en ook wel wat koppijn. Geen nood, echt op uur stonden we niet. Reistijd: anderhalf uur, maar dat was buiten de files gerekend, zodat we er drie uur over deden. We, dat zijn Mireille en ik, want ik pikte haar (en haar elektrische fiets) op aan het UZA Erasmus. Haar thuis oppikken betekent een omweg van een dik uur, dus liever niet: Arend kon haar perfect tot daar brengen.

Het ambetante gevoel bleef aanhouden, maar dat hield me niet tegen om eerst bij Hanneke geïnstalleerd te geraken, een kleinigheid te eten, en dan met de fietsen naar het centrum te gaan, zo’n vijf kilometer verderop. Hanneke woont namelijk in zo’n woonwijk aan de rand van de stad, aan het begin van het natuurgebied de Bieschbos, zalig wonen.

We zagen nog net het laatste nummer van een groot popkoor, bleven even hangen bij een schitterende gipsy groep – die violist! – en gingen daarna luisteren naar Amerikaanse folk in een Iers jasje.

We vleiden ons neer op een bankje net achter het podium, aten gefrituurde banaan, churro’s en dergelijke meer, terwijl Hanneke naar een Deep Purple Cover band ging kijken. En toen, om eerlijk te zijn, vonden Mireille en ik het welletjes. Mireille heeft nog steeds behoorlijk veel last van long covid, en mijn rug vond dat de vijf kilometer terugfietsen ook wel voldoende ging zijn. Al bij al was het sowieso half twaalf tegen dat we terug waren, maar wel via een prachtige, bosrijke route. Chapeau, Hanneke!

Een hele fijne, zij het vermoeiende dag. En hopelijk is morgen de buik wat beter.

Dagje Deurne

Maandag kreeg ik plots een bericht van Philip – je weet wel, die larpvriend die me een fantastisch dagje Antwerpen had bezorgd nog voor de corona – met de vraag of ik niet eens met de fiets Deurne wilde komen verkennen. Euh, op zich zag ik dat zeker zitten, maar dan liefst met een iets beter weer dan gezapige regen.

Maar ik wilde wel ook gewoon gezellig een namiddagje afkomen, Philip heeft zowaar een welness in zijn kelder. Maar toen puntje bij paaltje kwam, hebben we eigenlijk gewoon eerst lang zitten kletsen bij een koffietje. Daarna ging hij mij het punt tonen waar Antwerpen eigenlijk ontstaan is, maar dat was net te ver voor mijn voet, en toen namen we maar de auto. En zijn we eigenlijk zelfs nooit op de geplande bestemming aangekomen wegens gaan geocachen met de auto. En uiteraard ondertussen blijven tetteren, zoals altijd.

En toen had Philip gewoon paling in ’t groen gemaakt. Maar echt! Dat is een gerecht dat ik thuis zeker nooit mag klaarmaken – zelfs Bart vindt dat vreselijk – en je vindt het ook niet vaak in een restaurant. Maar ik was er, eerlijk waar, dolgelukkig mee. Ik heb toen eigenlijk ook veel te veel gegeten, en met een grote grijns heeft Philip me nog een portie meegegeven voor morgen. Héérlijk! Er waren trouwens ook bijzonder fijne dim-sum als voorgerecht.

En toen volgde de rondleiding doorheen het huis en vooral ook door de kelder, waar dus een gewone sauna, een infraroodsauna en een heuse jacuzzi staan. Philip had die laatste zelfs op temperatuur gebracht, maar eigenlijk was het tegen dan half tien en misschien toch een beetje laat om nog te beginnen badderen. Dat zal voor een volgende keer zijn – hoop ik.

Yup, een hele fijne middag gehad met fijn gezelschap, alleen jammer dat ik Margaux zo weinig heb gezien. Mja.

Dagje onder vrienden

Mireille stuurde me eerder deze week een berichtje: ze hadden afgesproken om vandaag naar Stefaan te gaan in Brugge voor koffie en dan samen iets gaan eten. Arend zou rijden en Lynn, Stefaans vriendin, zou er ook bij zijn. Of ik geen goesting had om mee te gaan? Zij zouden dan wel voor taxi spelen aangezien ik nog steeds niet mag rijden.

Zoals altijd moest het idee even rijpen in mijn geest, en gelukkig kent Mireille me al lang genoeg om te weten dat ze best nog even wachtte op een antwoord. Maar vandaag om half drie werd ik dus vakkundig opgehaald en naar Sint-Kruis-Brugge getransporteerd.

Er was koffie, er was heel lekkere taart en er waren de meest bizarre gesprekken. En later was er een aangenaam etentje met hetzelfde fijne gezelschap. Beetje vreemd, wel: het was de eerste keer dat ik daar terug was sinds Els’ dood, de maaltijd na de begrafenis hadden we daar gehouden.

Ik at weer eens veel te veel, tetterde veel te veel, en genoot intens van het feit dat ik eindelijk weer eens uit mijn kot had kunnen komen.

Dankjewel, Arend, Mireille, Stefaan, Lynn voor de fijne dag!

Fijn bezoek

Ik mag niet klagen over het bezoek dat ik krijg: vandaag zat Annick bij mij in de zetel, en opnieuw hebben we honderduit gekletst over de meest uiteenlopende dingen, terwijl Merel ons voorzag van koffies met een dikke laag melkschuim.

Ik kreeg ook een heel fijn, klein cadeautje: ongelofelijk schattige kleine spinnenoorbelletjes, weliswaar met zes pootjes, maar bon.

Het leuke is dat we elkaar ook zo goed kennen intussen, dat we ons allebei opkrullen in de zetel, ons helemaal installeren, en dan regelmatig de slappe lach krijgen.

Zo hoort dat, toch?

Sophietje

Ik had nog maar goed en wel aangekondigd dat ik moest geopereerd worden, of Sophie liet me al weten dat ze zeker eens ging afkomen. Ik heb dat destijds ook bij haar gedaan, en eigenlijk was het toch alweer te lang geleden dat we elkaar gezien hadden. Het is niet alsof we eigenlijk geen van beiden tijd hebben om eens te gaan lunchen, het komt er gewoon niet van.

Maar vandaag, na mijn kine, stond Sophie hier netjes te blinken met maar liefst twéé grote kerstbuches! Ha ja, had ze gedacht, met drie grote kinderen en dus in totaal zes mensen, dat is rap op! Euh, het zijn hier niet allemaal zo grote taarteters, en Wolf zat nog op zijn kot, maar het heeft wel gigantisch gesmaakt, en het zal de komende dagen nog steeds enorm smaken!

En verder? Goh, Merel verwonderde er zich over dat wij twee zó, maar zó hard konden tetteren! We kennen elkaar dan ook sinds we 12 zijn, zijn talloze keren bij elkaar blijven slapen, zijn samen op vakantie geweest en dat soort dingen. Ik ken haar ouder en broer en zo, zij kent die van mij, gespreksstof genoeg dus.

Het deed deugd om nog eens oeverloos te kunnen kletsen, maar ik was wél doodop achteraf.

Ik heb alvast één goed voornemen voor het komende jaar: proberen op regelmatige basis af te spreken met mijn vriendinnen. Ik heb daar elke keer weer zo veel deugd van…

L’Autre Vie

We weten eigenlijk niet meer vanwaar we elkaar kennen: ergens in den uitgang in de Overpoort tijdens onze studententijd, maar hoe of wat? Geen idee meer.

Doet er niet toe. We trokken overdag nooit met elkaar op, maar zagen elkaar steevast laat in de avond op café. Al een chance dat ik weinig of geen alcohol dronk, of dat was helemaal niet meer goed gekomen. Al herinner ik me wel nog dat ze me ooit eens om een of andere reden thuis in Zomergem is komen ophalen.

Maar bon, we waren elkaar uit het oog verloren, alleen nog een connectie op Facebook. En toen stierf Vic en lag Bart in het ziekenhuis met een geopereerde, kapotte knie door een val met de moto. Ik zocht toen, in 2015 dus, last minute een babysit en zij had zich spontaan aangeboden, al hadden we elkaar al 20 jaar niet meer gezien. Het bedankingsetentje volgde, tot mijn grote schaamte, pas in 2019 maar toen was het wel ronduit de max!

En toch zagen we elkaar niet vaker. Tot ze me een paar weken geleden vroeg of ik niet meeging naar het concert van Fa.Si.Nant hier in Wondelgem. Toen hadden we geen tijd om honderduit te kletsen en dus legden we meteen een datum vast om bij te tetteren in een restaurant. Dat werd L’ Autre Vie in Sint-Martens-Latem, langs de steenweg, maar ik kende het niet.

Awel, het is een aanrader. Een betere bistro, gewoon grondig lekker, ruime porties en prijs-kwaliteit dik in orde. Fijne hapjes bij het aperitief, een hoofdgerecht van hertenkalf, witloof, spitskool, pastinaak, portojus en een millefeuille van aardappel (36 euro) en een dessert met een luchtige crème brûlée, rood fruit en meringue (12 euro).

Dat dessert was echt verrassend: de smaak en het korstje van een echte crème brûlée, maar het leek wel een mousse. Vreemd en zeer lekker.

Al bij al zeer lekker gegeten voor iets meer dan 70 euro: aperitief met hapjes, hoofdgerecht, dessert en water. Ik vind dat best oké, voor deze prijs.

En Ann? Daar ga ik zeker opnieuw mee afspreken, dit was veel te amusant.