Dagje Deurne

Maandag kreeg ik plots een bericht van Philip – je weet wel, die larpvriend die me een fantastisch dagje Antwerpen had bezorgd nog voor de corona – met de vraag of ik niet eens met de fiets Deurne wilde komen verkennen. Euh, op zich zag ik dat zeker zitten, maar dan liefst met een iets beter weer dan gezapige regen.

Maar ik wilde wel ook gewoon gezellig een namiddagje afkomen, Philip heeft zowaar een welness in zijn kelder. Maar toen puntje bij paaltje kwam, hebben we eigenlijk gewoon eerst lang zitten kletsen bij een koffietje. Daarna ging hij mij het punt tonen waar Antwerpen eigenlijk ontstaan is, maar dat was net te ver voor mijn voet, en toen namen we maar de auto. En zijn we eigenlijk zelfs nooit op de geplande bestemming aangekomen wegens gaan geocachen met de auto. En uiteraard ondertussen blijven tetteren, zoals altijd.

En toen had Philip gewoon paling in ’t groen gemaakt. Maar echt! Dat is een gerecht dat ik thuis zeker nooit mag klaarmaken – zelfs Bart vindt dat vreselijk – en je vindt het ook niet vaak in een restaurant. Maar ik was er, eerlijk waar, dolgelukkig mee. Ik heb toen eigenlijk ook veel te veel gegeten, en met een grote grijns heeft Philip me nog een portie meegegeven voor morgen. Héérlijk! Er waren trouwens ook bijzonder fijne dim-sum als voorgerecht.

En toen volgde de rondleiding doorheen het huis en vooral ook door de kelder, waar dus een gewone sauna, een infraroodsauna en een heuse jacuzzi staan. Philip had die laatste zelfs op temperatuur gebracht, maar eigenlijk was het tegen dan half tien en misschien toch een beetje laat om nog te beginnen badderen. Dat zal voor een volgende keer zijn – hoop ik.

Yup, een hele fijne middag gehad met fijn gezelschap, alleen jammer dat ik Margaux zo weinig heb gezien. Mja.

Dagje onder vrienden

Mireille stuurde me eerder deze week een berichtje: ze hadden afgesproken om vandaag naar Stefaan te gaan in Brugge voor koffie en dan samen iets gaan eten. Arend zou rijden en Lynn, Stefaans vriendin, zou er ook bij zijn. Of ik geen goesting had om mee te gaan? Zij zouden dan wel voor taxi spelen aangezien ik nog steeds niet mag rijden.

Zoals altijd moest het idee even rijpen in mijn geest, en gelukkig kent Mireille me al lang genoeg om te weten dat ze best nog even wachtte op een antwoord. Maar vandaag om half drie werd ik dus vakkundig opgehaald en naar Sint-Kruis-Brugge getransporteerd.

Er was koffie, er was heel lekkere taart en er waren de meest bizarre gesprekken. En later was er een aangenaam etentje met hetzelfde fijne gezelschap. Beetje vreemd, wel: het was de eerste keer dat ik daar terug was sinds Els’ dood, de maaltijd na de begrafenis hadden we daar gehouden.

Ik at weer eens veel te veel, tetterde veel te veel, en genoot intens van het feit dat ik eindelijk weer eens uit mijn kot had kunnen komen.

Dankjewel, Arend, Mireille, Stefaan, Lynn voor de fijne dag!

Fijn bezoek

Ik mag niet klagen over het bezoek dat ik krijg: vandaag zat Annick bij mij in de zetel, en opnieuw hebben we honderduit gekletst over de meest uiteenlopende dingen, terwijl Merel ons voorzag van koffies met een dikke laag melkschuim.

Ik kreeg ook een heel fijn, klein cadeautje: ongelofelijk schattige kleine spinnenoorbelletjes, weliswaar met zes pootjes, maar bon.

Het leuke is dat we elkaar ook zo goed kennen intussen, dat we ons allebei opkrullen in de zetel, ons helemaal installeren, en dan regelmatig de slappe lach krijgen.

Zo hoort dat, toch?

Sophietje

Ik had nog maar goed en wel aangekondigd dat ik moest geopereerd worden, of Sophie liet me al weten dat ze zeker eens ging afkomen. Ik heb dat destijds ook bij haar gedaan, en eigenlijk was het toch alweer te lang geleden dat we elkaar gezien hadden. Het is niet alsof we eigenlijk geen van beiden tijd hebben om eens te gaan lunchen, het komt er gewoon niet van.

Maar vandaag, na mijn kine, stond Sophie hier netjes te blinken met maar liefst twéé grote kerstbuches! Ha ja, had ze gedacht, met drie grote kinderen en dus in totaal zes mensen, dat is rap op! Euh, het zijn hier niet allemaal zo grote taarteters, en Wolf zat nog op zijn kot, maar het heeft wel gigantisch gesmaakt, en het zal de komende dagen nog steeds enorm smaken!

En verder? Goh, Merel verwonderde er zich over dat wij twee zó, maar zó hard konden tetteren! We kennen elkaar dan ook sinds we 12 zijn, zijn talloze keren bij elkaar blijven slapen, zijn samen op vakantie geweest en dat soort dingen. Ik ken haar ouder en broer en zo, zij kent die van mij, gespreksstof genoeg dus.

Het deed deugd om nog eens oeverloos te kunnen kletsen, maar ik was wél doodop achteraf.

Ik heb alvast één goed voornemen voor het komende jaar: proberen op regelmatige basis af te spreken met mijn vriendinnen. Ik heb daar elke keer weer zo veel deugd van…

L’Autre Vie

We weten eigenlijk niet meer vanwaar we elkaar kennen: ergens in den uitgang in de Overpoort tijdens onze studententijd, maar hoe of wat? Geen idee meer.

Doet er niet toe. We trokken overdag nooit met elkaar op, maar zagen elkaar steevast laat in de avond op café. Al een chance dat ik weinig of geen alcohol dronk, of dat was helemaal niet meer goed gekomen. Al herinner ik me wel nog dat ze me ooit eens om een of andere reden thuis in Zomergem is komen ophalen.

Maar bon, we waren elkaar uit het oog verloren, alleen nog een connectie op Facebook. En toen stierf Vic en lag Bart in het ziekenhuis met een geopereerde, kapotte knie door een val met de moto. Ik zocht toen, in 2015 dus, last minute een babysit en zij had zich spontaan aangeboden, al hadden we elkaar al 20 jaar niet meer gezien. Het bedankingsetentje volgde, tot mijn grote schaamte, pas in 2019 maar toen was het wel ronduit de max!

En toch zagen we elkaar niet vaker. Tot ze me een paar weken geleden vroeg of ik niet meeging naar het concert van Fa.Si.Nant hier in Wondelgem. Toen hadden we geen tijd om honderduit te kletsen en dus legden we meteen een datum vast om bij te tetteren in een restaurant. Dat werd L’ Autre Vie in Sint-Martens-Latem, langs de steenweg, maar ik kende het niet.

Awel, het is een aanrader. Een betere bistro, gewoon grondig lekker, ruime porties en prijs-kwaliteit dik in orde. Fijne hapjes bij het aperitief, een hoofdgerecht van hertenkalf, witloof, spitskool, pastinaak, portojus en een millefeuille van aardappel (36 euro) en een dessert met een luchtige crème brûlée, rood fruit en meringue (12 euro).

Dat dessert was echt verrassend: de smaak en het korstje van een echte crème brûlée, maar het leek wel een mousse. Vreemd en zeer lekker.

Al bij al zeer lekker gegeten voor iets meer dan 70 euro: aperitief met hapjes, hoofdgerecht, dessert en water. Ik vind dat best oké, voor deze prijs.

En Ann? Daar ga ik zeker opnieuw mee afspreken, dit was veel te amusant.

Alberte

Voor ons, goh, maandelijks kan ik het niet noemen maar we doen ons best, etentje met Gwen had ze deze keer geluk gehad in Alberte in de Dendermondsesteenweg: ze wilde er al lang eens gaan eten maar had nog nooit een reservatie vastgekregen. Maar een doordeweekse maandag leverde blijkbaar minder problemen op.

Het is duidelijk een hipsterrestaurant: vaste kaart, veel alternatieve dingen, de sfeer van bij je grootmoeder en toch ook weer niet… Het was er goed zitten en het eten was ook echt wel lekker. Het exacte menu weet ik niet meer en kan je ook nergens terugvinden, helaas.

Er zaten veel groenten in, wat zeer aangenaam was. Iets met een risotto, een bouillonsoepje, bijzonder lekkere witte asperges, een visgerecht, vlees en twee desserts. Eigenlijk gewoon te veel gegeten, maar het was inderdaad zeer lekker.

En het fijnste was natuurlijk het gezelschap. Tegenwoordig proberen we echt elke maand af te spreken en leggen we de volgende datum gewoon vast tijdens het eten, maar het lukt niet altijd.

Blij dat deze wel gelukt was, want het was andermaal een zeer fijne avond.

 

Dinnerdate met Gwen

Eigenlijk gingen we eerder al iets eten, maar toen was er een miscommunicatie en moesten we het annuleren. Kan gebeuren.

Vandaag – de maandag na de Gentse Feesten, geen sinecure – had ik plaats gevonden in Bassin, in de Bassijnstraat in Gentbrugge, niet ver van Gwen dus. Zij was wel met de fiets, ik had voor de zekerheid toch maar de auto genomen wegens de regendreiging, en het is ook een half uur fietsen voor mij.

Het restaurantje is klein, om niet te zeggen piepklein en je zit ook echt wel dicht op elkaar, maar het eten was zeer lekker en eigenlijk was het er ook echt wel gezellig zitten. Echt goedkoop is het niet, maar nu ook weer niet overdreven.

We hebben opnieuw honderduit zitten kletsen, zoals dat hoort, en ik denk dat voor een keertje het woord Latijn zelfs niet gevallen is. We hebben het totaal niet over werk gehad, over leerplannen of lesroosters of eindtermen, we waren allebei duidelijk in vakantiemodus, gelukkig maar.

Het deed eigenlijk vooral ook nog eens deugd. Zoals ik al eerder zei: veel mensen wil ik eigenlijk nog steeds niet zien, maar voor sommigen maak ik met plezier een uitzondering.

Dagje Lier

Mijn reden om naar Lier te trekken, was niet bepaald van de meest aangename: Koens mama is overleden en haar herdenkingsdienst was daar om 13.30 uur.

Ik vertrok dus nog voor de middag – het is anderhalf uur rijden – en ging eerst iets eten bij Zuster Agnes, een bijzonder aangename bistro in de schaduw van de Zimmertoren. De pokébowl met steak is een aanrader, geloof me.

Na de dienst keerde ik terug naar de stad om er te geocachen: een reeks labcaches en een aantal losse caches, waardoor ik serieus wat kilometertjes halen. Note to self: de volgende keer écht de fiets meebrengen…

Maar Lier is echt wel een prachtig stadje met veel water en veel groen, en ook veel beelden en dergelijke.

Als ik nog eens in de buurt ben, kom ik zeker hier terug. Maar dan liefst met een andere reden, als het even kan.