Geplaatst op

Mounjaro na één week

Ik weet het, het is nog vroeg om hierover te beginnen, maar toch al mijn bevindingen na één week.

  •  ik ben twee kilo kwijt. Jawel. Ik stond vanmorgen op 104.5 kilo, wat dus effectief twee kilo is. Ik sta zelf versteld.
  • het is de perfecte ondersteuning van het FDH-dieet, ofte Fret Den Helft. Ik eet zowat de helft van anders, zowel in maaltijden als het snoepen. En nee, ik heb daar eigenlijk gewoon niet echt zin in. Waar ik anders tussendoor een paasei of zo pak, heb ik daar nu geen behoefte aan.
  • mijn maagpijn is een pak beter, want mijn maag is gewoon nooit echt vol, terwijl dat wel zo voelt. Best wel aangenaam, ja.
  • het eten smaakt me nog even hard als vroeger, ik eet met evenveel plezier, maar ik eet nu bv. twee boterhammen ipv. vier. Ik moet dus wel beter kiezen welk beleg ik neem :-p
  • vorige week zondag werd ik even stevig met mijn neus op de feiten gedrukt: ik at, zoals anders, een gekookt eitje en begon daarna vol goede moed aan een chocoladekoek, maar die heb ik na een halve gewoon weg moeten leggen: ik had genoeg, meer dan genoeg. Vreemd.
  • toen ik ging eten met Gwen, heb ik echt niet zoveel gegeten, maar was ik daarna wel misselijk, tot op het punt dat ik dacht dat het beter zou zijn om over te geven, zodat ik me beter zou voelen. Ik heb dat uiteindelijk niet gedaan, ik zat gewoon vol lucht, maar ook dat voelde vreemd aan. Ik bedoel maar: twee voorgerechtjes…
  • ik drink meer, wat zeker niet slecht is. Ik heb nu gewoon opnieuw een dorstreflex, terwijl ik dat daarvoor niet had. Ik dronk vooral water bij mijn eten omdat ik dat dan wel wilde, maar tussendoor? Ik heb – had – zelden of nooit dorst
  • verder heb ik geen last van bijwerkingen, om eerlijk te zijn. Ik zorg wel altijd dat ik bv. in de namiddag, als ik ga cachen of zo, iets kleins bij me heb om te eten, want ik wil niet zonder energie vallen, maar verder? Nope. Voorlopig is alles oké.

Ik ben heel erg benieuwd waar dit zal eindigen, hoeveel ik in totaal zal verliezen: volgens de statistieken wellicht ergens tussen de vijf en de twintig kilo, maar geen idee dus. Ik hoop uiteraard tegen de twintig: dan heb ik hopelijk wat meer energie en wat meer rug tegen de zomer.

Als dat eens kon…

Geplaatst op

Mounjaro it is

ik speelde al een tijdje met de gedachte, en donderdag gaf de huisarts me groen licht: ik ga voor Mounjaro.

Ik zie u al een wenkbrauw optrekken: “WTF is Mounjaro?” Wel, het is het alternatief van het meer bekende Ozempic, ofte het vermageringsmedicijn.

Ik heb het inderdaad opgegeven: ik ga het niet, ik ga het nooit kunnen op eigen kracht en motivatie. Ja, ik ben destijds 23 kilo afgevallen met Weight Watchers en ik vind dat nog steeds een schitterende methode, maar ik heb er de wilskracht niet meer voor. Ik mag ook niet of nauwelijks bewegen, en eten is voor mij een troost geworden, ik ben een emo-eter. Dus nee, het lukt niet.

Intussen doet de rug meer en meer lastig – er zit al sinds november een dubbele ontsteking op zowel de hernia’s als de spondylolisthese – waardoor ik minder en minder beweeg en ik dus verdik. Een vicieuze cirkel dus.

Ik had al informatie ingewonnen over beide varianten, zowel Ozempic als Mounjaro.

Ozempic:
– trager
– kan zorgen dat eten ook niet meer smaakt
– kan pas voorgeschreven worden na goedkeuring van een endocrinoloog
+ 110 euro per maand

Mounjaro:
+ sneller
+ remt niet enkel de eetlust, voert ook sneller suikers af
+ kan voorgeschreven worden door huisarts
+ eten smaakt wel nog
– 240 euro per maand

Nu, die voorwaarde van de endocrinoloog gaf voor mij wel de doorslag, want anders ging het nog enkele maanden duren. Mijn dierbare apotheker wist me wel te vertellen, toen ik er donderdag om ging, dat ik chance had: ook voor Mounjaro komt er een goedkeuringsplicht van de endocrinoloog, maar wie het al neemt, mag het blijven nemen. Ik ben er dus nog bij.

Ja, het is met een klein hartje, want het is deels me gewonnen geven. Maar een maagverkleining zag ik echt niet zitten, als ik hoor rondom me wat de bijkomende problemen zijn.

Enfin, ik hoop dat ik tegen de zomer toch wel wat lichter zal zijn, zodat de rug minder moeilijk doet, de ontsteking verdwijnt en ik eindelijk ook weer wat meer kan doen. Want ik ben echt nog niet klaar voor een rustig, bedaard leven.

Oh, en ik geef het u even mee: mijn startgewicht vandaag was 106.5 kilo. Jawel.

Geplaatst op

6 kilo and counting!

Dat ik te dik ben, is geen verwijt, maar een simpel vaststaand feit. Dat ik het moeilijk heb om dat gewicht onder controle te houden, ook. Na Merels geboorte woog ik nog 80, vond ik van mezelf dat ik er prima uitzag, en zwoer dat ik het zo ging houden.

Fast forward naar 7 jaar later, en helaas ook 17 kilo meer. Jawel. Half september zag ik zowaar de 97 op mijn weegschaal verschijnen, en dus een BMI van 34.3. Hmpf.

Het probleem was dat het me aan intrinsieke motivatie ontbrak. Ja, ik moest vermageren. Ja, ik moest daar iets aan doen. Zucht.

Nu is het probleem wel heel acuut geworden: elk gewicht op mijn rug doet pijn. Een handtas dragen doet pijn. Boodschappen dragen doet pijn. En dus ook elke kilo gewicht aan mijn lijf veroorzaakt pijn. Elke kilo minder is een kilo meer comfort voor mij. De keuze was dus snel gemaakt: die kilo’s moeten eraf.

In het ziekenhuis, door alle pijn en miserie, was er ook al 2.5 kilo af, maar ik vreesde dat die er snel weer gingen bij komen zodra ik weer normaal kon eten.

Weight Watchers dus. Het heeft zichzelf meer dan bewezen bij mij, het werkt, en ik word er niet ongelukkig door. Ik ken het systeem door en door, veel tijd kost het me niet, ik heb massa’s recepten en kookboeken, en nu dus wel degelijk een motivatie. En ja, het werkt ook effectief, ook al eet ik elke dag nog mijn stukjes chocolade en boterhammen.

Op maandag 23 oktober, twee weken na de verschuiving, ben ik dan ook officieel begonnen met echt opschrijven, wegen, en tellen. Daarvoor lag ik eigenlijk echt nog te veel in de zetel om goed te zijn.

17-10-08: 97
17-10-23: 94
17-10-30: 93.3
17-11-06: 92.4
17-11-13: 92.1

En toen was er het Omenweekend, waar ik vond dat ik me toch had ingehouden, geen desserts en zo, maar blijkbaar vond mijn lijf van niet. Ugh. Maar het euvel herstelde zich snel, gelukkig maar.

17-11-20: 93.4
17-11-27: 91

Soms gaat het dus inderdaad stevig, soms gaat het wat minder. Maar zo lang er een duidelijke neerwaartse trend is, ben ik al blij. Met een gemiddelde van een halve kilo per week ben ik tevreden, da’s een pakje boter. 6 kilo op 8 weken: dik in orde. En mijn BMI is al gezakt naar 32.2. Nog steeds obesitas, maar al ietsje minder erg. Mijn jeansbroek spant in elk geval niet meer, en mijn broeksriem mag een gaatje verder.

Donderdag en vrijdag gaan lunchen. Benieuwd wat dat gaat geven :-p Maar we houden vol.

Geplaatst op

Weight Watchers na twee weken

Ik ben nu twee weken bezig met de WW, en ik ben eigenlijk wel content, ja.

De eerste week was toch wel de moeite: 1,2 kilo eraf! ’t Was ook nodig, ja. En toch heb ik nog taart gegeten, en een dikke éclair binnengespeeld en dat soort dingen.
De tweede week, die begon prima, maar tegen ’t weekend was ik eraan voor de moeite, want toen was er nieuwjaarsfeestje van Wijs, en knabbelde ik de zaterdag ook nog wel wat, en was er zondag dat feest bij ons ma. En ik moet toegeven dat ik me niet echt ingehouden heb. Maar die eerste vier dagen was ik eigenlijk toch wel serieus wat af, zodat de uiteindelijke balans een status-quo was. Works for me.

Enfin, we zien wel waar het eindigt, maar voorlopig heb ik er geen probleem mee. Ik heb geen moment honger, en ik eet ook nog wel wat chocolade en zo. Alleen weet ik dat er na verloop van tijd telmoeheid intreedt. Maar bon, voorlopig hou ik het nog wel even vol. Het moet.

En dat stuk oreotaart van vanmiddag? 8 punten voor gerekend. Dus ja, het kan!

Geplaatst op

Dik

Ik geef het toe, ik heb in vijf jaar niet zo dik gestaan als nu. Nooit spectaculair slopen de kilo’s er weer aan, 100 gram per 100 gram, beetje bij beetje, u kent het wellicht wel. Jammer, want er zijn veel van mijn mooie kleren waar ik momenteel weer niet meer in kan. 13 kilo, het is niet weinig, dat geef ik toe.

Maar bon, we gaan er weer iets aan proberen doen. Weight Watchers werkt voor mij, alleen moet ik het ook echt gewoon dóen. En er moeten inderdaad minstens vijf kilo af, wil ik deftig in het mooie kleedje kunnen dat ik gekocht heb voor Wolfs communie.

Dus: en avant, die goeie voornemens, en avant die kilo’s! Hup hup hup!

(En nu nog volhouden, zei ze met een klein stemmetje…)

Geplaatst op

5 jaar

Nee, niet een van de mijne, maar het zoontje van mijn jongste broer Roeland. We waren uitgenodigd voor een brunch bij hen thuis ter ere van Nands verjaardag. Alleen lag het nogal moeilijk: Wolf kwam thuis van scoutsweekend om half één. Bart en ik zijn dan maar met aparte auto’s gereden, en hij is na een goed uur alweer terug naar huis gegaan om Wolf op te halen. Die was jammer genoeg veel te moe om nog terug te komen naar het feestje, zodat ook Bart dan maar thuis bleef. Tsja.

Nand had nochtans het weer mee: we hebben bijna de hele tijd buiten in de zon gezeten, al schuivend met de tafel. En de kinderen speelden voortdurend op de speeltuin, waar ze zelfs op een bepaald moment een plastic keukentje in gehesen hadden. Geen idee hoe ze het geflikt hebben, maar het was hen wel gelukt dus.

IMG_8078

IMG_8081

IMG_8082

Er moest blijkbaar ook even gevochten worden, al spelend uiteraard:

IMG_8086

IMG_8084

IMG_8089

Bonne, Nands nichtje langs Sarahs kant, was er ook:

IMG_8083

En er was natuurlijk ook taart. Waarvan de kaarsen niet in brand wilden in de buitenlucht.

IMG_8093

Dan werd er, terwijl binnen de kaarsen werden aangestoken, maar fruitsla gehaald bij oma:

IMG_8099

IMG_8091

Intussen werkten de kaarsjes tóch mee, enfin, na een kennismaking met de grond.

IMG_8102

IMG_8104

En toen werd er even geposeerd op de klimtoren:

IMG_8109

Intussen had Kobe zijn rugbybal boven gehaald, en was ook Marne weer wakker.

IMG_8122

IMG_8118

IMG_8121

Ik moet zeggen: een bijzonder fijne namiddag. Dank u, broere!

 

Geplaatst op

Weight Watchers, week van 30-08

Ik heb al een hele tijd niks meer geschreven over mijn Weight Watchers, en da’s eigenlijk omdat ik niet zo goed durfde. Vakantie is namelijk nogal nefast voor mijn gewicht en mijn doorzettingsvermogen. Feestjes links en rechts, kinderen en dus koeken in huis, dat soort dingen. En als het mooi weer is, heb ik ook geen zin om te schrijven en te tellen, ik geef het eerlijk toe.

Excuses, excuses, I know.

Recepten heb je wel geregeld gekregen, je moet maar zoeken hier op mijn blog op ‘recept’ of ‘weight watchers’ en je vindt ze wel. Enfin, toch op zijn minst een foto en de verwijzing naar de locatie van de recepten in de boeken. Want ja, ook voor wie geen Weight Watchers doet, maar toch op zijn/haar eten let, zijn die boeken een echte aanrader, en vooral dan de Gezond Gezin. Maar ik dwaal af.

Het is dus van 24 mei geleden dat ik nog eens de cijfers heb gepost. Ik doe dat vooral voor mezelf, je moet dat dus echt niet lezen…

28-01-2010: 102,6
16-02: 79,7
24-05: 80,1
07-06: 81,4
15-06: 80,8
21-06: 80,7
28-06: 80,7
05-07: 80,1
12-07: 78,8
19-07: 79,8
26-07: 80,8
02-08: 79,7
16-08: 81,2
23-08: 81

Goed valt dat dus niet te noemen: ik blijf schommelen rond hetzelfde gewicht, en da’s gewoon omdat ik er niet voor ga. In het begin van de vakantie ben ik er wél voor gegaan, met Tunesië in mijn gedachten, en toen was ik wel degelijk twee kilo af op twee weken. Tunesië zelf heeft me, tot mijn grote verbazing, niet al te veel schade opgeleverd, maar de luilekkere weken daarna wel weer, zodat ik nog altijd op mijn gewicht van drie maanden geleden sta, en iets meer dan toen ik in februari begon. Maar… Vroeger zouden al mijn kilo’s er alweer bij geweest zijn. Nu blijf ik, dankzij de WW, min of meer stabiel. En als ik er echt iets aan wil doen, krijg ik ze eraf ook.

Helaas, ik moet het gewoon doen. Misschien nu het schooljaar weer start? Zou moeten. Echt wel. *geeft zichzelf een schop onder de kont*

De officiële gewichten van de donderdagavond om 19.30u op cursus, vlak na mijn eten en met wisselende kleren aan:

28-01-2010: 104,4
16-02: 82,2
24-05: 82,7
14-06: 83,1
21-06: 82,7
28-06: 82,9
05-07: 82
12-07: 81,6
02-08: 81,8
23-08: 83,5
30-08: 83,2

Geplaatst op

Weight Watchers, week van 12 april

Ik ben er – eindelijk – weer ingevlogen. Ik had nochtans gezworen nooit meer een 8 te willen zien vooraan op mijn weegschaal, maar ik ben al weken aan het prutsen: niet wegen, niet opschrijven, en toegeven aan mijn goestinkskes. Zo werkt het natuurlijk niet. Maar, zoals een medecursist het ook zei: het is soms moeilijk jezelf te motiveren als je weet dat, als je het écht doet, het ook lukt. “Die kilo’s gaan er later wel af, ja hoor, nu alleen nog even niet.”

Door op paaszaterdag plots in het ziekenhuis te verzeilen, en dan van pure balorigheid in een emotievreetbui te vliegen, was het hek helemaal van de dam. De combinatie van dat en van het feit dat ik zoveel oedeem had, zorgde ervoor dat ik dinsdagmorgen plots een 83 zag staan op de weegschaal. Waar het me twee jaar geleden nog een onmogelijke droom toescheen, was dat nu eerder een nachtmerrie. Nooit meer, had ik gezworen. Want elke paar honderd gram – ‘Ach, wat is honderd gram nu? – deed me weer in de richting van de 90 opschuiven. Niet dus.

Dinsdag ben ik dus terug beginnen wegen en opschrijven. Waardoor ik op de cursus gelijk gebleven was met de week daarvoor (net gekookt gegeten, terwijl ik anders boterhammen eet), maar thuis zelfs was afgevallen. Het gaat weer de goeie richting uit, mijn jeans maatje 43 past perfect, en eigenlijk zou ik graag 42 kunnen kopen qua zomerbroeken. Kwestie van er deze zomer in de Club Med ook nog een beetje toonbaar uit te zien.

Er is nog werk aan, maar de motivatie is er terug. Hopelijk blijft ze ook een beetje. Op naar de 7, en liefst zelfs al dubbel.

28-01-2010: 102,6
16-02: 79,7
01-03: 80,7
08-03: 82,2
15-03: 81,2
22-03: 80,7
05-04: 81,3
12-04: 80,8

De officiële gewichten van de donderdagavond om 19.30u op cursus, vlak na mijn eten en met wisselende kleren aan:

28-01-2010: 104,4
16-02: 82,2
23-02: 82,5
01-03: –
08-03: 83,7
15-03: 83,7
22-03: 83,4
29-03: 83,7
05-04: 84,2
12-04: 84,2

Geplaatst op

Weight Watchers week van 9-03

Tsja.

Het verdict is niet mals, ook al had ik het verwacht: op die twee weken, met vier etentjes,  1,2 kilo bij…

Ik ben me wel vergeten wegen deze morgen, u zal moeten wachten tot morgen, na mijn etentje vanavond :-p

Ik vermoed dat ik nu op 81,2 of zo sta, en dat is uiteraard te veel. Eigenlijk nog tien kilo te veel, maar ik had gezegd dat ik niet meer boven de 80 wilde komen.

Daarom begin ik er zaterdag weer aan. Wegen, tellen, opschrijven. Alleen zo werkt het echt. Maar dat is dan ook wel een troost: het wérkt.

Poeh.

Eigenlijk heb ik er geen zin in, maar dan hoef ik maar een foto van vroeger te bekijken, en dan weet ik het wel weer. En die jeans die nu een klein beetje spant, die zegt me ook genoeg.

blinkoogjes

Nooit meer.

Geplaatst op

Weight Watchers – week van 02/03

Dat het niet zo vlot gaat tegenwoordig om te vermageren, heb ik hier al een paar keer gezegd.

Als je dan ook nog vier keer in diezelfde week moet gaan eten, dan gaat het helemaal mis. En nee, zeg me niet: je kan dan kiezen wat en hoeveel je eet: zo zit ik dan niet in elkaar. Ik ga geen halve menu laten staan. En als ik dan toch de mist inga, dan doe ik dat meteen ook goed. Dan eet ik ’s avonds nog chocolade, en chips, en bij de koffie een taartje, en dat soort dingen.

Ik zou nochtans beter moeten weten.

Deze zomer gaan we met vakantie, en ik zou eigenlijk toch wel zonder schaamte willen kunnen gaan zwemmen. Wie weet zelfs in een bikini. Maar dan moet er momenteel nog minstens vijf kilo af, en eigenlijk tien, als ik de bovengrens van een normaal BMI wil halen.

Puh.

Die motivatie, he. En nochtans, ik weet het maar al te goed: als ik het doe, dan gaat er minstens een halve kilo per week af. Zonder al te veel moeite, zonder veel te moeten laten.

Argh, waarom heb ik geen ijzeren karakter?

Soit, afgelopen vrijdag stond er 80,7 op de weegschaal, zo ’s morgens vroeg. Meh.