Geplaatst op

Tiende verjaardag!

Zoals ik gisteren al schreef, had ik mijn vrienden opgeroepen om kaartjes te sturen. En toen waren er niet alleen kaartjes maar ook cadeautjes en lag de hele keukentafel vol.

Deze morgen kwam ze om acht uur bij mij in bed kruipen, we maakten de rest wakker, Merel deed een maskertje aan, en we namen haar mee naar beneden. En toen…

Dat enthousiasme, dat is toch zalig???

Vooral met de mechanische eenhoorn van Mario en Babeth hebben we ons een kriek gelachen: dat ding stapt bijzonder snel, schudt dan al hinnikend met zijn kont en dan begint hij een liedje te zingen. Het effect op Gandalf was grandioos…

Intussen bakte Kobe pancakes bij wijze van ontbijt en mocht zij alles uitpakken en alle kaartjes opendoen, iets waar ze echt lang mee bezig was. En toen maakte ze dit filmpje:

’s Middags waren er wraps van broerlief, en in de namiddag was er uiteraard ook taart. Haar lievelingstaart was er niet meer in gewone vorm, alleen in de Sint-uitvoering, maar dat vond ze niet erg. Alleen is zo’n dikke laag chocolade niet zo handig voor kaarsjes ^^

En ’s avonds, toen waren er frietjes van de frituur.

’t Is niet dat we volgevreten waren of zo, hoor!

 

 

Geplaatst op

79

Eergisteren is ons pa 79 geworden, bij leven en welzijn. Hij heeft het soms moeilijk door het alleen zijn en de fysieke beperkingen van zijn parkinson, en dat snappen we volledig. Maar ik ben dolgelukkig dat hij er nog steeds in slaagt alleen te wonen – weliswaar met de onvolprezen hulp van Martine, zonder wie dat nooit zou lukken. Tine, ge weet het, ge zijt goud waard!

Vandaag kwam hij dus, zoals elke zondag, bij ons eten en hadden we een beetje een verjaardagsfeestje voorzien. En waar kunt ge ons pa gelukkig mee maken? Met lekker eten!

Hij kreeg dus als cadeautje een zelfgemaakte kroon, een staf met een kraanvogel en een grote mand met snoep en ander lekkers. En er werd zelfs voor hem al zingend rond de tafel gestapt. Hij werd er zowaar emotioneel van.

En toen werd er geschaakt in de tuin onder het verorberen van mini videetjes, en daarna waren er mossels met zelfgemaakte frieten. Ik dacht dat we mosselen gingen over hebben, maar dat was duidelijk buiten de waard, in casu ons pa gerekend. Het heeft hem gesmaakt, geloof ik.

Het vervolg kwam in de vorm van koffie en een klein zwaantje, zowat zijn lievelingstaartje. Maar dat is eigenlijk gewoon het dessertje, rond half vier volgde dan een fruittaart met extra slagroom. Ons pa glunderde, en de kinderen glunderden vrolijk mee. Ze vinden het echt, maar echt fijn als hun opa op zondag komt, ze vragen er telkens weer naar. Wolf zat gisteren bij Arwen maar was vandaag speciaal tegen de middag naar huis gekomen voor opa’s verjaardag. En voor een zestienjarige wil dat wel wat zeggen.

En toen dacht dat hij evengoed nog wat kon blijven, omdat hij anders ’s avonds toch alleen moet eten. Er zijn van die dagen dat we op elkaars zenuwen werken, maar vandaag viel dat eigenlijk goed mee.

En dus bakte Bart ’s avonds nog fajita’s en kon ons pa nóg wat meer eten ^^

Ik had namelijk op Facebook plots een foto van vier jaar geleden zien passeren, en het verschil is frappant. Ik ben blij dat hij vermagerd is, maar hij mag niet verder vermageren zodat hij nog wat reserve overhoudt.

Op naar de tachtig, en de negentig als het aan ons ligt!

Geplaatst op

Marleen

Al de hele coronaperiode doe ik één keer per week boodschappen voor Marleen, die wat verderop in Mariakerke woont. Het verhaal daarvan kan u hier lezen.
Toen ze me gisteren belde met haar boodschappenlijstje, zei ze me dat ik een grote aardbeientaart moest kopen voor mijn gezin – bij wijze van bedanking – en een eenpersoonstaartje voor haarzelf, want het was vandaag haar verjaardag. Dan konden wij taart eten op haar gezondheid, en zij kon bij haar thuis hetzelfde doen dan.

Wel, dat vond ik nu eens dikke onzin! Ik wéét dat ze voorzichtig moet zijn, maar er zijn grenzen, en vooral: hoe eenzaam kan je zijn, zeg! Ik beloofde haar een aardbeientaart mee te brengen, maar alleen als ze ze hier in de tuin samen met ons kwam opeten. Lang heb ik eigenlijk niet hoeven aandringen: als het buiten was met afstand, zag ze dat wel zitten.

Bon, om half vier stond ze hier dus, goed ingepakt, terwijl wij een aparte tafel mét parasol hadden voorzien, een klein cadeautje, en Merel ook nog een kaartje en een tekening had gemaakt. Marleen strààlde! Ze is hier blijven zitten tot half zes, en ze heeft honderduit gepraat met de kinderen, en vooral ook geluisterd, want daar is ze zeer goed in. Een beetje een erzats-omaatje, zeg maar.

Eigenlijk vonden we het allemaal best leuk, en vooral: Marleen had  een fantastische 71ste verjaardag. En daar gaat het toch om!

Geplaatst op

Een. Latte. Op. Een. Terrasje!

Kobe moest deze middag voor het eerst weer naar de fysieke fagotles, om drie uur. Aan de Poel, niet in Evergem. Het was wel met mondmasker, aanmelden, handen ontsmetten, voorbij de warmtethermometer, en dan wachten op de binnenkoer tot je ook werd opgehaald door je leerkracht, maar het bleef wel een échte, fysieke les.

En voor mij was het een half uurtje wachten, maar, zoals de Labath het ook zelf stelt: er zijn nog zekerheden. Je mag niet binnen zitten, maar buiten hebben ze een heel fijn terrasje gemaakt, en de bekertjes en zo zijn biologisch afbreekbaar. Ik had totaal geen tijd gehad om te eten – les tot kwart na één en dan nog wat geschilderd in mijn lokaal, tsja – en dus nam ik me er een heerlijk stuk taart bij bij wijze van middageten.

En geloof me: ik heb ervan genóten. Van zomaar een koffie op een terrasje, het voelde gewoon normaal aan.

Geplaatst op

Alternatieve Pasen

Normaal gezien gingen we deze middag eten in Ronse met Nelly. Uiteraard kan dat nu niet doorgaan, gezien de omstandigheden. Maar Bart en Koen hadden een aperitiefje afgesproken, online welteverstaan. Nu, het had wat voeten in de aarde omdat Nelly’s iPad niet alle software heeft staan en we dus wat gelimiteerd waren, maar het lukte wel ^^

Bart had een bijzonder fijne maaltijd voorzien, met vooral ook een, euh, enthousiaste taart.

En daar geniet ik nog het meest van: we konden ook gewoon buiten eten. Zalig toch, zo’n vroeg zomerweertje? Als we dan toch in ons kot moeten blijven, liever zo dan in de gietende regen.

Geplaatst op

Nieuwjaren in Ronse

Zag Nelly het vorige week nog niet zitten om mee te gaan op restaurant, nu was ze wel degelijk netjes opgekleed en klaar om in het restaurant van Triamant samen met ons te lunchen. Ze had de menu ook op voorhand besteld: paté als voorgerecht en een hertenstoofpotje met witloof en kroketjes. Een dessert hoefde niet, al had ze wel een digestief voorzien.

We aten namelijk taart op haar kamer, terwijl de nieuwjaarsbrieven werden voorgelezen en het nieuwjaarsgeld en/of cadeautjes werden uitgewisseld.

Merel kreeg zowaar een ticket om samen met Else en Liv naar Ketnet Musical te gaan, en ik wist dus niet dat dat kind zo hard kon glunderen…

Daarna ging Bart nog even nonkel Staf bezoeken en reed ik met de kinderen naar huis, maar eerst hebben we nog snel de cache opgepikt die achter Triamant ligt. Nog een chance dat ik Wolf mee had…

 

Geplaatst op

Negen jaar!

Dat was wel iets waar ik spijt van had, ja: dat we niet thuis waren op Merels verjaardag. Ik had er totaal niet bij stilgestaan toen we ons inschreven, of ik was waarschijnlijk niet gebleven als figurant. Maar bon, Bart nam naadloos over, eigenlijk feitelijk. Hij zorgde voor een bijzonder feestelijk ontbijt en had zelfs de spullen gevonden die ik voorzien had, maar dan eigenlijk voor maandag, wanneer we het samen gingen vieren, had ik gezegd.

Haar cadeautje lag ook al klaar, en dat zag ze helemaal zitten: een kleedje van de Nachtwacht! Vreemd, want vorige kerst had tante Delphine nog gevraagd of ze dat soms wou, en toen had ze nee gezegd. Nu dus wel ^^

Net toen ze naar de muziekles wilden vertrekken, ging de telefoon: dat omaly gevallen was en dat ze volgens de dokter foto’s moest laten nemen. Bon, Merel en Bart dus naar Ronse. Op de foto’s was niks te zien, ondanks de pijn die Nelly wel degelijk voelt, en dus heeft Bart haar weer op haar serviceflat afgezet. Ze heeft er gelukkig verzorging, indien nodig.

Merel en Bart zijn dan maar naar de McDonalds gegaan, wat bij een verjaardag hoort natuurlijk, en in de namiddag was er taart. Met kaarsjes die niet uit te blazen zijn, maar het duurde eventjes voor Merel dat doorhad, blijkbaar :-p

En tegen vijf uur stonden ze in de Kinepolis voor de film van de jonge Yeti.

En toen was er blijkbaar ook nog pizza ^^

Als ze geen vijf kilo verdikt is, weet ik het niet meer. Maar ze vertelde wel dat ze een zalige verjaardag had, en dat kan ik best geloven!