Eind maart, gasten, eind maart.
365 – 24 maart
For the record: dit is wel degelijk vandaag, 24 maart, getrokken, en geen oude foto. Vier centimeter, jawel.
Quousque tandem…
Deze zag ik daarstraks op Twitter passeren, en ik vond die zó goed dat ik het jammer vond dat ik er zelf niet was opgekomen.
Quousque tandem, nix, abutere patientia nostra?
(Vrij naar Cicero, en vertaald: “Hoe lang nog, sneeuw, ga je op onze zenuwen werken?”)
Want ja, het geeft perfect mijn gemoedsstemming weer. Als het nog lang zo’n rotweer blijft, met regen en daarstraks zelfs wat sneeuw, dan ga ik op een bepaald moment beginnen roepen. En dan hebben ze voor vrijdag en zaterdag zelfs weer échte sneeuw voorspeld, die gaat blijven liggen en al.
Echt serieus, mensen. Morgen moet het lente zijn. Dit kan toch niet? Ik. Wil. Zon.
Grrrr.
Sneeuwfoto’s
Eigenlijk is deze post vooral voor mijn ma, die net nu op Lanzarote zit en niet zal geloven hoeveel sneeuw er wel lag, en voor mezelf, omdat ik het later wellicht ook niet meer zal geloven. En eigenlijk ook wel een beetje omdat het zo mooi is, al ben ik allesbehalve een goede fotograaf. De ochtendfoto’s (in het blauwige schemerlicht) zijn trouwens getrokken door Wolf, de andere foto’s een uurtje later, rond half negen, en de twee laatste pas in de namiddag, toen het eigenlijk al aan het dooien was.
365 – 11 maart
En dan stap je na een namiddag lesgeven in je auto…
365 – 27 januari
Het verschil met gisteren, zelfde uur, is enorm.
365 – 26 januari
Ik kan me niet herinneren dat er al ooit zoveel sneeuw heeft gelegen in onze tuin. Op het moment dat ik dit post, is ze echter alweer aan het smelten. Vandaar nog snel de foto.
Sneeuwvogeltjes
Hier hangen er eigenlijk het ganse winterseizoen door mezenbolletjes, en die zijn gretig bezocht.
Vorig jaar heb ik ook dat notenkooitje opgehangen, en ook dat is zeer populair. Tegen de lente is het meestal wel leeggegeten. Ik haal het eigenlijk niet weg, en zelfs in volle zomer durft er al eens een meesje komen kijken of er iets in zit.
Voor merels en lijsters is het kooitje op zich te klein, maar ze hupsen wel voortdurend in de sneeuw eronder, want daar vallen natuurlijk de stukjes die de mezen lospikken.
Ik heb ook een hele tijd op vinkeslag (hebt u hem? Hebt u hem?) gelegen om dat ene roodborstje te kunnen fotograferen, maar helaas, het beestje vlucht weg bij de minste beweging.
Zal voor een andere keer zijn.
365 – 17 januari
Sneeuwtraining
Ik moet het toegeven: origineel zijn ze wel, daar bij de rugby. Omdat het zo gesneeuwd heeft en het ook nog eens vriest, zijn de velden onbespeelbaar. In plaats van de training dan gewoon af te zeggen, vinden ze een alternatief: sleeën op de berg van de Blaarmeersen!
Ideaal als teambuilding, als conditietraining, en gewoon voor de fun natuurlijk!
Ingepakt als twee Michelinmannetjes gingen ze op weg, bij -3°. Wolf vond het zalig, Kobe had blijkbaar een hele tijd zitten huilen: het was hem te koud, en hij durfde niet op de sleeën want het ging veel te snel. Tsja…
Toch glinsterden zijn ogen toen hij terug in het clubhuis binnenkwam. En eigenlijk heeft hij er dus wel iets aan gehad, denk ik. Maar als het nog eens sneeuwtraining is, heb ik hem beloofd dat hij gewoon lekker thuis mag blijven. Hij is per slot van rekening nog maar vijf, het ventje.