Geplaatst op

Sneeuw, of wa?

Ja, net zoals de rest van het land verschoot ik wel even toen ik deze morgen rond acht uur mijn rolluiken ophaalde: sneeuw?!?? Serieus? En nog geen klein beetje, precies, er lag al meer dan vijf centimeter en het sneeuwde nog dikke vlokken.

Ik keek even online en zag dat het land in rep en roer stond, net zoals onze school: een hele reeks leerlingen én leerkrachten was gewoon niet op tijd op school geraakt, wegens niet vroeger opgestaan wegens geen waarschuwing voor mogelijke sneeuw. Ik hoorde later dat een collega uit Oostakker iets over half acht vertrokken was thuis, en pas tegen tien voor tien in Mariakerke stond. Een andere collega had er een uur over gedaan vanuit Drongen (ca. vijf kilometer) en nog een Drongense collega was gewoon te voet gekomen, dat was sneller. Het eerste uur was er dan ook absoluut geen les, ook het tweede lesuur was chaotisch, maar wie wil, kon wel al met de nodige leerlingen naar zijn of haar klas trekken.

Ik had het geluk dat ik maar om tien over tien moest beginnen, en toen was er vrijwel geen verkeer meer en was de grotere baan – onze wijk zelf uiteraard niet – redelijk berijdbaar, ook al was er niet gestrooid. Als in: in plaats van tien minuten deed ik nu een kwartier over de vijf kilometer naar school. Tsja.

Zo goed als al mijn leerlingen waren er, ik kon gewoon lesgeven, maar ik vond het zicht buiten wel zalig. Nochtans nam ik die foto’s pas tegen twaalf uur, en toen was de sneeuw al een deel weggesmolten.

Geplaatst op

Zeer plaatselijke sneeuw

Ja, er was sprake van sneeuw, maar het ging allemaal zo erg niet zijn. We hadden dan ook, zoals al maanden vast lag, vandaag opnieuw quiz in Sint-Amandsberg, om half negen.

Tot rond kwart na zeven een eerste mailtje binnenkwam van een van de deelnemende teams: of dat wel verstandig was om de quiz te laten doorgaan, want bij hen, in het zuiden van Gent, was het behoorlijk stevig aan het sneeuwen. Huh? Hier geen vlok te zien.

Soit, één na één liepen gelijkaardige mails binnen, zodat we besloten de quiz af te lasten: het is idioot om voor een onnozel spelletje onnodige risico’s te lopen, toch? Maar hier: geen vlokje te zien. Gelukkig konden we alle teams wel bereiken.

Ik kreeg een fotootje binnen van een van ons eigen team, uit Merelbeke, en viel bijkans van mijn stoel:

Uit Leuven liet een vriendin weten dat daar toch al meer dan vijf centimeter lag en dat het nog vrolijk verder deed.

Ik stuurde een fotootje terug van rond een uur of tien ’s avonds:

Maar aan de andere foto’s te zien was het inderdaad geen overbodig gegeven geweest om de quiz uit te stellen.

Soit, hier in Wondelgem dus nog een halve vlok, in Evergem zelfs totaal niks. Het was weer bijzonder lokaal dus. Tsja.

Geplaatst op

Sportdag en fluitmoment

Jawel, uitgerekend vandaag hebben wij een sportdag voor onze eerstes en tweedes! Begin april kan het inderdaad al eens slecht weer zijn, als in: een graad of tien en regen, maar 3 graden en sneeuw? Nee, dat hadden we nog niet gehad.

We hadden ze heel grondig de levieten gelezen: dat het de hele dag buiten op het veld naast de school ging zijn, en dat ze zich verdomd goed moesten inpakken, en regenbestendig en met waterdichte schoenen. Uiteraard was er dan eentje – nota bene ene die gezegd had: “Mevrouw, ge zijt al de derde, jullie kunnen nogal zagen!” – die enkel een iets te kleine sportbeha aan had en een trainingsvestje. En dan, vreemd genoeg, kou had. Of eentje die afkwam: “Mevrouw, mijn sportschoenen zijn plots te klein!” Euh, wat had hij gedacht dat ik daaraan kon doen? Ze plots groter toveren?

Ik had de geërfde mouton retourné uit de kast gehaald, mijn combats aangetrokken, een muts en handschoenen, en me met een paraplu in een visserstoeltje geïnstalleerd. Frisjes, ja, maar doenbaar.

Maar we zagen de leerlingen – sommige toch, zeker niet allemaal – beetje bij beetje verkleumen. Enkele hadden we zelfs onderkoeld bij het secretariaat afgedropt, waar ze konden opwarmen. Ik had van thuis drie kersenpitkussentjes meegebracht en die werden gretig gebezigd.

Gelukkig moest ik zelf maar twee uurtjes toezicht doen op de sportdag: daarna was ik ingeschakeld bij een bijzonder amusante sessie bij de derdes met een 3D-pen. Wijs, zo’n speelgoed!

Tegen half vijf stonden Merel en ik dan aan de Poel: ze had een blokfluittoonmomentje, waarbij ze eindelijk, na enkele maanden, haar eigen vertrouwde juf terug had. Niet dat de vervangster niet goed was geweest, maar haar eigen juf had ze toch liever.

En toen was het tijd voor een koffie, respectievelijk een warme chocomelk. Een ideale manier om de vakantie in te zetten, toch?