Sandalen. Nog maar eens.

Dat ik moeilijke voeten heb, dat weet ik al mijn hele leven lang: ze zijn nogal breed en extra gevoelig voor alle mogelijke onzin.

Maar in mijn twintiger en dertiger jaren liep ik vooral op hakken. In de winter kon dat bij momenten vlotjes tot 8 cm gaan voor mijn winterlaarsjes, en standaard toch altijd een cm of 6, ondanks mijn steunzolen.

En toen begonnen de problemen: de vernauwde zenuw in mijn linkervoet zorgde ervoor dat ik eigenlijk moest minderen met hakken, de fascitiis plantaris met operatie en blijkbaar een zeer moeilijk herstel zorgden ervoor dat zelfs gewone schoenen moeilijk werden. Ik loop dus al de hele winter op sneakers, ook al zijn die niet mijn ding. Maar het verschil is ongelofelijk goed merkbaar: als ik veel op mijn blote voeten of kousen loop, doet mijn voet pijn. Met die sneakers dus niet, zelfs niet bij een hele dag rondlopen in Dordrecht.

Tot hiertoe had ik sandalen van Mephisto en Hush Puppies, hele goeie sandalen die me toestonden overal rond te kletsen. Helaas, die veren niet voldoende mee voor de pijnlijke hiel. Sabrina had hele fijne exemplaren van Skechers aan die dus wél die vering hadden, en die heb ik dan zelf ook maar besteld.

Besteld, ja, geleverd krijgen was een ander paar mouwen. Post NL ging ze komen afzetten, maar op de bewuste avond kreeg ik een mailtje dat het hen niet gelukt was – ik was de hele dag thuis geweest, maar ik vermoed dat ze gewoon niet voldoende tijd hadden gehad – en dat ze ze op een ophaalpunt gingen afleveren. In een ander dorp. Op vijf kilometer. Hmm, juist ja.

Volgende dag: het is ons niet gelukt, het zal pas morgen zijn. Volgende dag: het is ons niet gelukt, het zal pas morgen zijn. Volgende dag: uw pakket is geweigerd aan de deur en daarom retour gestuurd naar afzender.

Euh?

Ik heb ze opnieuw besteld en prompt de dag later alsnog gekregen. En ze zitten perfect met een prima vering: sneakers in sandaalvorm.

Nu nog mijn geld zien terug te krijgen van die eerste bestelling. Kloefkappers!

Schoenperikelen

Hmm, in de winter heb ik eigenlijk altijd één paar schoenen dat ik dan zo goed als de hele tijd draag. Na het einde van de winter moet ik ze doorgaans dood verklaren. Dat was dit jaar niet anders, alleen had ik nog geen vervangpaar. En intussen waren mijn vorige botjes – enkellaarsjes, hoho – echt wel dood, als in: gaten in de zolen en zo. Het was destijds stomweg een paar uit de Lidl geweest dat bijzonder goed zat.

Ik denk dat ik de voorbije dagen vijftig paar aangehad heb. Eerder was ik al in de Torfs en de VanHaren gaan kijken, maar helaas, ofwel met hakken, ofwel van die hele lompe zolen zoals bij Dr. Martens. Pas op, ik heb niks tegen Dr. Martens, ik vind dat zelfs heel knap, maar ik ben al niet bepaald elegant van mezelf: als ik dat soort schoenen draag, ben ik al helemaal een dragonder. En als ik een combatmodel wil, dan draag ik gewoon mijn combats, ik heb tenminste echte staan.

Bon, het doel was dus: platte enkellaarsjes, bij voorkeur zwart, met een niet te lompe zool, een zijrits – want op slechte dagen kan ik me niet voldoende bukken om ze te strikken – voor een brede voet, hoge wreef en steunzolen.

Quod non.

In ’t Fabriekske heb ik echt wel 30 paar geprobeerd, maar altijd gewoon te strak. En een maat of twee maten groter hielp doorgaans niet. Meh.

Een paar mensen had me Matton aangeraden, aan de Zuid. En ja, ze hadden me er ook wel bij gewaarschuwd dat het daar niet goedkoop ging zijn. Merel en ik maakten er een namiddagje van: zij moest nog een cadeautje hebben voor Poppy’s verjaardag. Wij tweeën dus naar de Zuid: rondlopen in de Hema, de Pipoos, de Flying Tiger, een vieruurtje eten bij de Panos, en dan naar Matton. Ik vrees dat we er drie kwartier kwijt zijn geweest, maar de service is dan ook buiten categorie.

Je legt uit wat je zoekt en wat je probleem is. De winkeldame denkt even na, en komt dan met een stapel schoendozen naar beneden, want er staan niet echt veel schoenen uitgestald, de winkel is trouwens ook heel onopvallend. Je past, je zegt wat je niet bevalt, wat je anders wilt, en ze komt met een nieuwe reeks dozen af. En ja, dat werkt, want die kennen ‘hunnen artikel’ zo ongelofelijk goed…

Bij de zwarte schoenen zaten geen voltreffers in mijn maat, maar ik werd prompt verliefd op een paar felrode El Naturalista’s. Mijn maat zat er eigenlijk niet tussen, maar die maat groter zat eigenlijk ronduit fantastisch en mijn tenen hadden plaats met hopen. Ik heb getwijfeld, maar ik heb ze uiteindelijk gekocht, ja. 205 euro, ik heb me bijna verslikt. Aan de andere kant: het is niet alsof ik het niet kan betalen, en mijn voeten zijn echt wel belangrijk en een groot probleem.

En dus loop ik nu te pronken met prachtige dieprode laarsjes. Nu toch nog eens voorzichtig verder zoeken naar een paar zwarte die net iets minder duur zijn, dacht ik zo.

Van schoenen, rode kleedjes, paarse truien en zonsondergangen

Merel gaat vrijdagavond met haar vriendinnen op trick or treat in de Lange Velden, zoals elk jaar. Qua outfit heeft ze haar zinnen gezet op “Evil Roodkapje”. Daar heeft ze al de cape, het mandje en de dode wolf voor, maar ze had graag een rood kleedje gehad, dat ze dan ook kan aandoen voor kerst en dergelijke.

Aangezien ik dringend nieuwe schoenen moet hebben – er zitten gaten in mijn zolen – trokken we deze namiddag richting Lochristi. Helaas, we hebben tal van winkels afgelopen maar geen resultaat. Allez ja, toch niet wat we zochten, want Merel zag en kreeg een prachtige paarse pull.

Die schoenen en dat kleedje, helaas, dat vonden we dus niet. En we waren, dankzij de fijne files, ook net te laat voor haar muziekles, maar bon, ze was er toch nog.

En ’s avonds bracht ik Wolf naar de rugbytraining en wilde meteen mijn natte geocache daar aan de Blaarmeersen vervangen, maar ook daar moest ik onverrichterzake terugkeren: er zat een ganse troep jonge gasten op de pier, en dan kon ik nu niet meteen aan die cache beginnen prutsen. Maar het leverde me wel een paar mooie beelden op.

Claeys-Bouüaert

Ofte het park in Mariakerke. Zo’n vrije maandag, die moet benut worden. En daarom gingen we nieuwe schoenen kopen voor Wolf en Merel. Wolf had me vrijdagavond, net toen we klaarstonden om hem naar het scoutsterrein te brengen voor het scoutsweekend, toevertrouwd dat zijn scoutsschoenen eigenlijk te klein waren. Bad timing, lieverd!

Maar omdat zijn gewone schoenen eigenlijk toch ook al niet meer zo schitterend waren, werden die gedemoveerd tot scoutsschoenen, en kreeg hij een nieuw paar, waar hij dolcontent mee is. Hij ziet er zo volwassen mee… Ook Merel was aan nieuwe laarsjes toe, want de vorige waren echt wel te klein. Helaas hadden ze het ene mooie paar niet meer in haar maat, maar geen nood, ze worden eerstdaags geleverd in de winkel.

Enfin, het was prachtig weer, we hadden geen dringende zaken te doen, en we waren toch vlakbij, en dus gingen we wandelen in het park van Mariakerke.

IMG_2512

IMG_2513

IMG_2516

IMG_2517

IMG_2526

IMG_2537

IMG_2538

IMG_2541

IMG_2546

IMG_2548

IMG_2550

En toen zei Merel dat ze moe was, en dat ze eigenlijk toch wel naar huis wou. “Ha ja, mama, van zo wandelen in het bos, daar word je moe van hoor. Van al die blaadjes en zo, want daar moet je dan in schoppen he.”

Van oranje en rood

Vijf minuten, meer heb ik blijkbaar niet nodig om schoenen te kopen ^^

Ons ma had me gisteren gebeld: “Zeg, ge moet ne keer binnenspringen in den Bel&Bo, want daar hebben ze schone oranje schoenen. Wel geen feloranje, maar toch oranje, en voor niet veel geld. Ik weet wel niet of het uw goesting gaat zijn, want ’t is mee zo ne strik op, enfin, een strikachtig iets, maar ge kunt maar gaan kijken hé. Oh, en ze hebben der ook zo ne wreed schonen krans, met gelijk oranje parelmoer en kubuskes, ik kan het niet goed uitgelegd krijgen, maar ik vond hem in elk geval wreed schoon”.

En wat doet een dochter dan, die op zoek is naar oranje schoenen voor bij de communie-outfit, als ze vijf minuten op overschot heeft en een Bel&Bo op vijf minuten van het werk? Jawel, naar die schoenen gaan kijken.
Ons ma had gelijk: dat strikachtige iets was niet helemaal mijn smaak, maar de schoenen zijn wel het juiste kleur, en voor 25 euro ging ik nu niet moeilijk doen. En de krans heb ik ook maar meteen meegenomen, ook al heb ik zelf iets gemaakt intussen. Ik zal nog wel zien wat van de twee ik zal aandoen.

Enfin, ik was tien minuten te laat op mijn lunchafspraak met mijn echtgenoot, maar daar ging hij nu ook weer niet dood van: mijn queeste was eindelijk volbracht.

Na de lunch ben ik dan richting kapper gereden, voor een fris kort kopje. Voorlopig is het nog oranje, net zoals de schoenen, maar ik ga het vanavond of morgen nog rood kleuren: dan is het kleur optimaal tegen diezelfde communie.

Goh, ne mens heeft daar nog werk mee zeg!

 

Schoenen, maar dan voor Wolf

Gelukkig had ik nog steeds bonnen van de Brantano (ik heb er trouwens nog steeds een drietal, geldig tot dit weekend, 15 euro korting per schijf van 60 euro, wie wil mag ze hebben), want deze morgen kwam Wolf doodleuk af: “Mama, mijn schoenen zijn kapot!” Ah bon? Ik had het hem vorige week nog gevraagd, toen ik zelf met die bonnen zowel een paar rugbyschoenen voor Kobe had gekocht, als bordeaux laarsjes voor mezelf (nu nog niet noodzakelijk, maar dat komt wel, want ik ben een giga schoenenverslijter).

Fijn.

Ik vertrek deze namiddag naar Poort (een larpweekend), kom pas zaterdagnacht terug, en zondag is er een chique familiefeest, waar hij toch liefst niet met kapotte schoenen rondloopt. Ik denk dat mijn schoonma een crise krijgt. Zucht.

Gelukkig moet ik maar in de namiddag lesgeven, en dus belde ik de school dat hij om 11.40u naar de poort moest komen. Ik heb hem opgepikt, ben naar de Brantano gereden zo’n vijftal kilometer verder, we hebben er stevige schoenen gekocht (60 ipv. 80 euro), en tegen kwart over twaalf was hij terug op school, netjes op tijd voor de frietjes. Oef.

En mama wellicht alweer een paar grijze haren rijker. Al een chance dat ze tegenwoordig onder een stevig rood laagje verborgen zitten.

Verrassingsschoenen

Jawel, dat bestaat. Ge komt dat namelijk tegen als ge, na ongeveer twee jaar, uw schoenenkast eens heel grondig uitkuist. En dan vindt ge plots zo van die zomerschoenen die ge vorig jaar in de solden hebt gekocht, niet veel meer aangedaan hebt wegens kutweer, en waarvan ge het bestaan compleet vergeten waart. Zo van die schoenen die eigenlijk nog steeds uw goesting zijn, wreed gemakkelijk zitten, en waar nog niks aan is.

Retail therapy zonder uit uw kot te komen of geld uit te geven, ge moet dat maar kunnen! Ik raad het iedereen aan…