Geplaatst op

Mooie woensdag

Zoals ik vorige week nog schreef: er komen mooie woensdagen aan. Zeker als het zo’n prachtig weer is als vandaag.

We eten op ons gemak, chillen wat in de zetel, en wandelen dan in alle rust naar de bibliotheek. En ja, het verkeer langs de Evergemsesteenweg mag dan druk zijn, er zijn zelfs daar mooie plekjes te vinden. Je moet alleen goed kijken…

Kobe sprong alweer een gat in de lucht, want het vervolg van zijn reeks van Rick Riordan (Percy Jackson) was binnengekomen, en hij is helemaal in zijne lees. Ongelofelijk hoe dat kind dan kan staan blinken van contentement.
Helemaal zen wandelden we terug, pikten nog een brood op, en installeerden ons op ons gemakje.

Ik was eigenlijk van plan om ’s avonds naar een lezing over de Etrusken te gaan, maar blijkbaar moet ik de tol betalen van de slechte stoelen gisterenavond: mijn rug vindt het niet zo fijn vandaag.

Ik heb dan maar lekker lui gelezen, en niet echt veel poot uitgestoken. Tsja.

Geplaatst op

Leeswoede

Als kind waren Bart en ik allebei verwoede lezers. Verwoed als in: minstens vijf boeken per week.

Tot onze ontzetting las Wolf niet graag, en hij heeft er nog steeds een hekel aan. Gelukkig zijn Kobe en Merel anders, al lezen ze lang niet zomaar wat, en moet het echt een goed boek of een goede reeks zijn om hen aan het lezen te krijgen. Soms lezen ze weken bijna niks, en dan weer verslinden ze het ene boek na het andere.

In het voorjaar had Kobe zich gestort op de reeks Cat Warriors, maar blijkbaar was reeks 1 veel beter dan reeks 2, want daar stopte het voor hem. Tsja…
Gelukkig had ik hem onlangs de eerste van de Percy Jacksons in handen gestopt in de bibliotheek, en hij was meteen verkocht! Het is momenteel al Percy wat de klok slaat, hij vertelt me de synopsis van elk boek, legt ganse verhaallijnen uit, en gaat er helemaal in op. We zijn zelfs tot aan de hoofdbibliotheek in De Krook gegaan om ontbrekende boeken te halen.

En Merel, die is vertrokken met de boeken van The Thea Sisters, de vijf vriendinnen in de wereld van Geronimo Stilton. Natuurlijk zijn die nog eenvoudiger, maar ze zijn fijn geschreven, en vooral: ze leest.

Heerlijk, toch?