Geplaatst op

Update over de voet

Zeg, hoe is het intussen nog met uwe voet?

Awel. Vree goed, eigenlijk!

Twee weken na de operatie had de chirurg nog verwonderd vastgesteld dat ik zo goed genees, en verklaarde hij me net niet voor gek dat Bart en ik vier dagen gingen rondlopen in Kopenhagen. Maar hij gaf me wel zijn zegen: ik ging het zelf wel voelen als ik overdreef. Hmm, ofwel waren die zenuwen nog pieredood, ofwel heb ik gewoon een hoge pijntolerantie. Tsja…

In elk geval heb ik mijn voet eigenlijk gewoon genegeerd. De dokter had me ook kinesietherapie voorgeschreven om de soepelheid te bevorderen, en dat heb ik dan ook plichtsgetrouw enige keren gedaan, maar eigenlijk was dat niet nodig. Ja, de eerste keer had de kinesist nogal hard doorgewerkt, zodat de hele voet voor het eerst sinds de operatie pijn deed, en dat was nu ook weer niet de bedoeling. Maar nu zei ze zelf dat het eigenlijk niet nodig was, dat de rest gewoon zijn tijd nodig had.

Ik draag dus ook gewone schoenen, en het is een mooi litteken geworden. Ik ben alleen benieuwd wat hakken zullen geven: daar ben ik nog niet echt aan begonnen.

Maar ja, het is dus goed met de voet. Yippie.

Geplaatst op

Update bij de dokter

Deze voormiddag had ik een afspraak bij dr. Burssens. Toen hij binnen kwam, reageerde hij meteen verwonderd: “Moh, al gewone schoenen, zie ik?” Euh, al een dag of vijf?

Hij onderzocht de voet, vond het wondje bijzonder mooi, en verklaarde dat ik blijkbaar bijzonder snel genees. Hij moest lachen met het feit dat ik me mijn voet eigenlijk niet aantrok, dat ik de maandag – vijf dagen na de operatie – al met de auto reed en meteen meer dan 10.000 stappen had afgelegd, en dat ik vond dat mijn voet zich niet te moeien had. Hij beschouwde dat als een lovenswaardige instelling, en verklaarde het feit dat ik zelf de draadjes had verwijderd, als bijzonder positief. Oh, en het neurinoom was inderdaad gewoon een standaard goedaardig neurinoom, niks speciaals. Oef!

Toen ik zei dat we morgen op citytrip gingen naar Kopenhagen, trok hij even de wenkbrauwen op, maar zei niet dat ik me koest moest houden, gewoon dat ik goeie schoenen moest aantrekken. Mijn sandalen waren wel oké, vond hij. En meteen voegde hij er een paar tips aan toe: dat er een prachtige Bang & Olufsenwinkel was, en daarnaast een winkel met de beste wandelschoenen ooit, maar hij kon even op de naam niet komen. Maar als een absolute voetenspecialist zegt dat dat de beste schoenen zijn, dan geloof ik hem op zijn woord.

Enfin, nu nog wat kine om het oedeem weg te werken, en dat zou dat moeten zijn. Goed nieuws dus.

Mocht ook wel eens.

Geplaatst op

Draadjes

Gisterenavond begonnen de draadjes in mijn voet op mijn zenuwen te werken: ze jeukten en trokken tegen.

IMG_1036

Aangezien het toch al tien dagen was en alles er heel netjes uitzag, heb ik een pincet, een schaartje, ontsmettingsmiddel en steriele compressen gepakt, en heb ik ze er uitgehaald, néh.

En man, dat deed deugd! Het ziet er ook meteen een pak beter uit, vind ik persoonlijk. Het voelt in elk geval goed.

IMG_1038

Geplaatst op

Thuis. Oef.

Na de stevige nachtrust was gelukkig alles in orde vanmorgen. Ik ontbeet, kleedde me aan, en zag dat het goed was.

Burssens kwam even langs, en ik zei dat ik zo blij was van de operatie, want dat ik geen pijn meer had. Hij schoot in de lach, en zei dat hij dat nu niet bepaald vaak te horen kreeg.
Maar wat was er nu precies aan de hand? Wel, het was niet één, maar wel twee zenuwen die allebei ontstoken zaten, geïrriteerd en opgezwollen, en er was zowaar een neurinoom aanwezig, dat hij opgestuurd heeft voor onderzoek.

Even wikipedia raadplegen:

Een neuroom, ook wel neurinoom is een kleine, goedaardige woekering van zenuwweefsel die ontstaat op een plaats waar een zenuw beschadigd is, doordat de zenuwuitlopers blijven groeien in een poging hun aansluiting te hervinden maar daarvoor geen richting hebben. Hierbij ontstaat een kluwentje van zenuwvezels dat vaak als een enkele mm groot bobbeltje voelbaar is en meestal bij aanraking een gemene pijnscheut veroorzaakt. (Als hij geen pijn zou veroorzaken wordt een dergelijke kleine afwijking in het algemeen niet eens opgemerkt).

De beschadiging kan bijvoorbeeld het gevolg zijn van een val op een rand of van een operatie, waarbij in het litteken weleens neuroompjes ontstaan. Speciale vermelding verdient Mortons neuroom, dat soms ontstaat als een zenuwtje in de voet tussen twee middenvoetsbeentjes bekneld raakt.

Juist ja. Nu ja, hij had alles netjes opgekuist en het zag er goed uit, zei hij.

De drain ging eruit, en in plaats van het dikke verband kwam een elegant klein verbandje bovenop een kleine snee. De bandagist was ook al langs geweest, en die had me een speciaal schoentje bezorgd, eentje met een speciale zool om de voorvoet te ontlasten.

Enfin, Bart nam me mee in een rolstoel, maar eigenlijk kan ik gewoon stappen, zij het al mankend. Zolang ik op mijn enkel steun en niet op mijn voorvoet, lukt het probleemloos. Dik in orde dus!

En thuis werd ik omver geknuffeld door de kinderen, en werd ik netjes in de zetel geïnstalleerd, alwaar ik prompt nog eens in slaap viel.

Straks dan richting het UZ met Wolf: dat moet wel lukken, denk ik. Ik heb in elk geval geen pijn.

Geplaatst op

Operatie

Jawel, vandaag onder het mes.
Ik vond het wel grappig: om kwart voor zeven stonden Bart en ik netjes aan de balie, ik werd ingeschreven, Bart kreeg een zoen, en ik ging verder naar wachtkamer 2.

Daar werd ik nog eens extra ingeschreven, en bleek op papier de rechtervoet aangeduid voor operatie, in plaats van het linker exemplaar. Euh… Ne mens kan zich soms ergeren aan drie keer dezelfde vraag, maar deze keer was ik toch wel echt blij dat ze nog eens navroegen wat er precies moest gebeuren.

Bon, ik kreeg een armbandje met mijn gegevens, en werd naar een kleedkamertje gebracht. Euh?

Blijkbaar geeft het Maria Middelares geen kamer meer op voorhand, maar word je min of meer rechtstreeks naar de operatiezaal geleid. Ik kreeg dus een zak voor mijn kleren, de sleutel van een lockertje, een operatiehemdje, een sexy paar antislipsokken, en een badjas.

IMG_3126

Alle spullen vlogen in het kluisje, en de sleutel daarvan mocht in een klein zakje, waar later dan ook bril en gsm bij vlogen, en dat dan aan het bed werd gehangen.

En toen zaten we met een man of vijf, in badjas en sokken, gezellig samen in een lounge. Ik merkte op dat we precies in een wellnesscenter zaten, wat op algemeen gelach werd onthaald, gezien het feit dat wij allemaal op een operatie zaten te wachten.

Maar bon, ik werd geroepen, installeerde me op een operatietafel, kreeg een infuus, deed een klapke met de anaesthesiste, werd vrolijk begroet door Burssens, en werd toen wakker in de recovery. Mijn voet was stevig ingepakt, maar ik voelde totaal geen pijn.

Een half uur later lag ik al op mijn kamer, liet Bart weten dat alles in orde was, en deed een stevige tuk, net zoals mijn kamergenote. De boterhammetjes gingen vlot binnen, en ik legde me nog wat te lezen.

En toen… werd ik misselijk. Eigenlijk mocht ik al naar huis, maar blijkbaar was de verdoving harder aangekomen dan gedacht. Ik kreeg iets tegen die misselijkheid, maar dat leek niet echt te helpen. Meh. De misselijkheid bleef zodanig aanhouden, dat de verpleegster van het dagziekenhuis – dat sluit om 19.00 uur – een kamer voor me regelde. Ik kon dan nog zien of ik later alsnog naar huis ging.

Ik deed nog een stevige dut, en voelde me toen merkelijk beter: geen misselijkheid meer, en eigenlijk algemeen een prima gevoel. Ik belde Bart dat hij me mocht komen halen, ook al was het al half tien, en de verpleegster haalde het infuus weg.

En toen…

Toen werd ik weer kotsmisselijk. Bart zat er dan, en ik zag het totaal niet meer zitten om naar huis te gaan. Bart is dan maar onverrichter zake terug naar huis gegaan, en ik ben in een diepe slaap gevallen. Gelukkig heb ik geen nood meer aan pijnstillers, de voet doet absoluut geen pijn.

Blah.

Geplaatst op

Laatste examens

Aangezien ik morgen onder het mes ga, hebben ze op school al mijn examens ervoor gelegd natuurlijk: dinsdag had ik nog les, woensdag en donderdag examen, vrijdag had ik normaal gezien toezicht maar zat ik bij Wolf, en dan gisteren en vandaag nog mondeling.

Ik had gehoopt van rond te geraken met al mijn verbeteringen tegen vanavond, maar helaas: vijf en zes zijn binnen, en de helft van de tweedes ook. De andere helft zal voor later zijn, maar daar heb ik nog wel tijd voor tot maandagavond, dat valt wel mee.

Poeh.

Dat het geen eenvoudige dagen zijn, momenteel.

Geplaatst op

Een dag van wisselende emoties

Alles begon nochtans vrij rustig, met het standaard ritje om half negen naar de muziekschool, en aansluitend het obligate koffietje thuis. Een uurtje later ging ik Kobe weer oppikken, en gingen we even langs bij de fagotjuf. Jawel, dat bestaat, en jawel, Kobe gaat fagot leren volgend jaar. Hij moest even een fagot gaan passen, om te kijken hoe groot zijn handen zijn en welke maat van instrument hij dus heeft. Dat bleek mee te vallen, eigenlijk. In elk geval stond Kobe gewoon te stràlen.

Nog een uur later bracht ik Wolf naar de muziekles, en wist ik zelf niet wat aan te trekken. Het was wel een begrafenis, maar Vic hield niet van zwart, wel van kleur. Toch heb ik nog voor zwart gekozen, gewoon omdat ik me daar zelf het sterkst in voel, en dat had ik wel nodig. Ik had namelijk aangeboden om, als onze leerlingen die iets gingen voorlezen, niet meer verder zouden geraken, over te nemen en hun tekst af te werken. Net op het moment dat ik Wolf moest ophalen van de muziekles, kwam mijn vriendin toe. Ik had haar al twintig jaar – geen overdrijving, dit keer – niet gezien, maar toen ze mijn oproep voor een babysit had gelezen op Facebook, had ze zich spontaan aangeboden. Ik heb dus met moeite hallo gezegd, Wolf afgegooid, en ben doorgereden naar Lochristi.

De dienst was prachtig. Heel intens, heel oprecht, heel… Tsja. Ik ben nog meegekomen naar de binnentuin van de school, maar echt veel leerlingen waren er niet. Niet erg, we waren er tenminste voor degenen die er wél behoefte aan hadden.

En van daaruit ben ik dan naar het ziekenhuis gereden om Bart op te pikken. Het viel wel mee van pijn, beweerde hij, al zei zijn gezicht iets anders. Maar bon, we moeten erdoor.

Ik heb hem thuis in de zetel geïnstalleerd, Ann ongelofelijk hard bedankt, heel even zelf tot rust gekomen, en heb toen geprobeerd de toiletten te repareren, want die werkten blijkbaar niet meer. Bleek de waterput leeg te zijn (filter verstopt) en het overschakelingsmechanisme naar stadswater niet te werken. Enfin, ik heb nog wat zitten prutsen, en heb dan de kinderen bijeengepakt en ben naar Gwens verjaardagsfeestje gereden. Gwen had meteen ook de kinderen gevraagd voor een gezellige avond met hapjes en drankjes, en we zaten prinsheerlijk buiten. Bart was zelfs eerst van plan geweest om mee te gaan, maar werd uiteindelijk te moe, en had afgezegd. Tegen kwart voor negen ben ik Merel thuis in bed gaan steken, en ben nog teruggekeerd. Het was echt een fijne, fijne avond, en ik denk dat het zelfs na middernacht was toen de jongens in bed lagen.

Maar man, ik was echt aan zo’n zorgeloze avond onder vrienden toe. Bedankt, Gwen!