365 – 12 april 2015 – prinses-vers-uit-bed
Vakantie
Vakantie, dat is ook plots twee jongens die verdwijnen. Een klasgenootje van Kobe is recent in de buurt komen wonen, en ze waren gisteren even langsgekomen om te vragen of Kobe mocht komen spelen. Hij is dus deze morgen richting Nathan vertrokken, is even thuis gekomen om te eten, en was daarna weer weg. En Wolf? Die kreeg een smsje van een vriendje, of hij niet af kwam. GSM in de broekzak, fietsslot rond het stuur, en weg was hij.
En toen waren Merel en ik dus plots alleen. We zijn dan maar boodschappen gaan doen met de aanhangfiets, en dat vond ze zalig. Tot hiertoe moest ze in het kinderstoeltje, maar ik wilde die aanhangfiets wel eens uitproberen. Het is nipt, maar het lukt wel. Alweer een tijdperk afgesloten. Het gaat snel…
En verder zijn we haar kamer aan het uitmesten. Normaal gezien kan ze zelf haar kamer bijzonder goed netjes houden, maar nu had ze het te ver laten komen, en zag ze er zich geen man meer over. Daarbij, haar kasten moesten ook dringend aangepakt worden: alle babyspullen en ontgroeid speelgoed eruit, en alle nieuwe dingen erin. Ik ga meteen ook haar meubeltjes wat verschuiven zodat het groter lijkt. Op deze manier ziet ze het wél zitten, en is ze me fantastisch aan het helpen.
Vakantie voor mij is dus kinderkamers opruimen. Zucht. Maar het geeft wél een goed gevoel achteraf. Gelukkig maar.
365 – 08 april 2015 – aanhangfiets
365 – 28 maart 2015 – prinses
Ongelofelijk braaf
Ik verschiet er telkens weer van hoe ongelofelijk braaf mijn dochter wel is. Pas op, hier thuis kan ze vooral niet zwijgen, en durft ze soms ronduit nee zeggen. Maar dat laatste is eerder uitzonderlijk: meestal speelt ze ongelofelijk mooi en braaf, en vooral als we op een ander zijn, geeft ze geen kik.
Neem nu vanmiddag.
We hadden om half twee de jongens afgezet aan de muziekacademie, waren daarna doorgereden naar de Game Mania, en toen naar school, waar ik beloofd had aan de zesdes om een handje te komen helpen/kijkje te nemen bij het opzetten van het podium voor hun uitvaart vrijdag. Merel moest uiteraard mee. Ze had een van haar knuffels, een bordje en lepeltje en zo in een grote tas gedaan, en ze ging mama spelen. Ze heeft zich dus op het tweede podium op een stoel gezet, en heeft geen kik gegeven, terwijl ik rondcrosste voor allerlei kleine praktische zaken. Want ja, toen ik om twee uur toekwam, stond het podium al volledig klaar, waren ze de lichten aan het opzetten, en stonden ze stoelen uit te vouwen. Het ging vooruit!
Ik legde mijn camera op de rand van het podium met de boodschap dat wie wilde, maar foto’s moest nemen. Blijkbaar vonden ze Merel mega schattig, want ik kreeg echt wel verschillende foto’s van haar.
En ’s avonds gingen we rechtstreeks naar het clubhuis van de rugby, zonder wandeling, want ik was echt wel behoorlijk moe. Merel zag onmiddellijk haar vriendinnetje Hasse, en toen was ze meteen verkocht: ze zat met Hasse te spelen, te kleuren en tikkertje te spelen, en ik had geen kind meer aan haar.
Dus ja, ik heb echt wel een fijne dochter.
365 – 18 maart 2015 – “Kijk mama, een baby in mijn buik!”
365 – 17 maart 2015 – kijk mama, paars haar!
365 – 09 maart 2015 – prinses Elsa (of toch een poging tot)
Te vroeg gejuicht…
Vorige week hadden we dus even de hoop dat Merel pamperloos door het leven zou dansen. Helaas…
Maandagavond lukte het prima, dinsdagavond ook, woensdagavond, toen we haar om elf uur wakker maakten voor een plasje, moesten we helaas het bed verversen. En donderdag waren we haar ’s nachts vergeten wakker maken, en hadden we dus ook prijs. Nu heb ik wel voldoende lakens en donsdekens en zelfs matrasbeschermers, maar ik zag het niet meer zitten om elke nacht op te staan om lakens te wassen en zo…
Dus nee, zo lang haar pamper ’s morgens nat is, blijft ze nog even pampers dragen, vrees ik.
Meh.