Showbeest
Merel vindt, zoals elk meisje van zes, veronderstel ik, de meest geëlaboreerde rollenspelletjes uit, die vaak gigantisch veel voorbereidingswerk vragen. Niet dat het stoort, ze is ermee bezig. Maar vandaag was het wel weer een goeie. Ze had in de keuken een podium en plaatsen voor het publiek gemaakt, genummerde tickets op naam en ‘agternaam’, mét versiering. En toen hield ze show: haar artiestennaam was Sterre, en eerst zong ze gewoon met micro een zelf uitgevonden liedje, en daarna zong ze terwijl ze zichzelf begeleidde op gitaar.
Je moet er maar opkomen…
Daarna was ze plots weer de mevrouw van de bed&breakfast, die fruitsla maakte voor haar gasten. ’t Was nog ferm lekker ook, eigenlijk. En nog later had ze een kantoor gemaakt, met computer en alles erop en eraan.
Fantasie, dat heeft ze wel, die kleine van me.
Haarstijlen
Merel wil graag dat haar haar opgestoken is op haar communie. Nu, de mis is al om negen uur ’s morgens op Hemelvaartdag: om dan een kapster te vinden, is niet zo eenvoudig. En daarbij, opsteken, dat kan ik eigenlijk ook zelf wel min of meer. Wolf en ik reden deze voormiddag even langs de Action om een hoop haarspullen in te slaan, en deze middag probeerden Merel en ik een paar dingen uit.
Eerst gingen we voor de donut, zowel de grote als de kleine. Daar was Merel zelf behoorlijk zot van, maar ik vind het niet echt zo mooi…
Ik probeerde dan iets met opgerolde sliertjes dat bij mij altijd heel mooi uitkwam, maar waar Merels haar te lang voor is, zo blijkt.
Daarna probeerde ik iets uit met rolletjes, maar neuh… Ik heb het zelfs niet volledig afgewerkt.
Toen probeerde ik zo’n halfvlecht, die achteraan wel heel mooi was, maar vooraan niet zo mooi uitkwam, en eerder een Heidi-gevoel gaf.
Daarop maakte ik twee kleine halfvlechtjes, die ik achteraan in een dotje draaide, omdat Merel ergens toch graag een dotje wilde, maar ook dat gaf niet het beoogde effect.
Maar op zich vond ik het wel iets hebben, dat lange haar, terwijl er toch een opgestoken element in zit. Ik ging erop verder, hield de twee halfvlechten, en begon te variëren.
En dit, dit vond ik wel heel geslaagd. De speldjes zijn er wel wat klungelig ingestoken, ik ga blekere nemen en ze beter wegsteken, maarre… Het lange haar met het krooneffect en de parels, yup, dat wordt het wellicht.
Wat denken jullie? Of heb je nog andere suggesties?
Uitspraken
Als ze kleuters zijn, doen kinderen nog veel grappiger uitspraken, maar als ze wat groter zijn, zijn ze soms toch ook verdomd spitsvondig.
Zo waren Merel en Kobe een elandenverzorgingstehuis aan het spelen. De hele zetel lag vol elanden, er waren baby’tjes bij, en blijkbaar ook een paar zieke elanden. En ik hoor Merel zo zeggen tegen eentje die blijkbaar moest geopereerd worden: “Je moet niet bang zijn, hoor, het zal geen pijn doen, denk maar gewoon aan je lievelingd… Euh, denk maar gewoon aan je lievelingsmens.”
En Kobe, da’s dan weer een geval apart. Zo komt hij vrolijk aan de schoolpoort, en zegt een van zijn vriendjes: “Ha, Kobe, heb je mijn nieuwe Youtubekanaal al gezien?” Negenjarigen aan de schoolpoort, jawel.
En dan vertelde hij dat bijna de hele klas ‘gestraft’ was voor hun houding in de les wiskunde, en dat ze daarom allemaal een soortement bijles kregen over de middag, behalve hijzelf, Jasmine en Emma. “Ha ja, mama, maar Emma gaat naar huis gaan eten, en dus zijn het alleen Jasmine en ik op de speelplaats. Maar da’s eigenlijk geen probleem, want dan spelen we gewoon Hoblorharstar.”
Hoblorwatte?
“Hoblorharstar, mama, da’s een spelletje dat we zelf hebben uitgevonden, een kruising tussen de Hobbit, de Lord of the Rings, Harry Potter en Star Wars. Da’s toch logisch?”
Euh…
Elke zichzelf respecterende geek krijgt instant darmkrampen bij het idee alleen al, maar aan de andere kant… Hoe geeky kan een negenjarige zijn, zeg? Zeker als hij daar vriendjes én vriendinnetjes in vindt? Zalig toch?
365 – 26 maart 2017 – scouts!
365 – 19 maart 2017 – verzoening
Prachtig rapport
Nee, ik heb het niet over dat van Kobe – die mag eens wat minder beginnen vertrouwen op zijn fenomenale geheugen in de klas – of dat van Wolf – die heeft er namelijk geen – maar wel dat van Merel. Tot hiertoe schatte ik haar in als de minst sterke van de drie, maar toch nog steeds bij de betere helft van haar klas.
Mja.
Haar laagste cijfer is een achtje, en ze haalt ganse reeksen tienen, onvoorstelbaar. Ik kan niet vergelijken met Kobes rapport omdat die het eerste heeft overgeslagen, maar ik ben er zeker van dat het beter is dan dat van Wolfs eerste studiejaar. Merel is vooral een keiharde, consciëntieuze werker. Ze zijn nog niet gans thuis, of die boekentas is al uitgeleegd, en die agenda ligt onder mijn neus om te tekenen. Nog nooit heb ik haar moeten aanzetten tot het maken van haar huiswerk, en vaak maakt ze zelfs meer dan opgegeven.
Is het nu omdat ze twee verstandige broers is tegen wie ze moet opboksen? Want opboksen doet ze, gewoon omdat die twee een pak ouder zijn en dus per definitie zo goed als alles beter kunnen dan zij. Maar ze laat zich gelukkig niet kennen, en doet dat fantastisch.
Zo trots op mijn dochter, echt waar.
Compliment, of toch niet?
Merel kwam daarstraks tegen mij aangekropen.
– ‘Mmm, mama, jij bent zo lekker zacht!’
– ‘Ja hé. Ik vind dat alle mama’s zo lekker zacht zouden moeten zijn. Dan ligt dat zo lekker voor alle kindjes!’
– ‘Dat niet alleen, he mama, ze moeten ook dik zijn, zoals jij!’
– ‘Euh?’
– ‘Ja, want jij bent ook zo’n leuke trampoline! Daar kunnen mijn popjes dan zo lekker op springen!’
Wolf rolde uit de zetel van het lachen, die kwam niet meer bij.
Zucht…
Lentegevoel
Nu die vrieskou voorbij is en de zon erdoor komt, lijkt het wel even lente. Enfin, woensdag en gisteren toch: zestien graden, en een vrolijke Merel op de schommel. Meer moet dat toch niet zijn?
365 – 16 februari 2017 – cadeautje van Vallery
