365 – 18 januari 2017 – wintermeisje
365 – 14 januari 2017 – pensief
365 – 07 januari 2017 – pauze
Ze was aan het werk aan haar bureau, maar nu nam ze even pauze, zei ze, met muziek en een boekje. Juist ja.
365 – 01 januari 2017 – nichtjes
366 – 05 december 2016 – gouden avondlicht
366 – 25 november 2016 – oké!
Trots
Dat Merel moet opboksen tegen haar twee broers, dat is al langer geweten. Ik moet alleen zelf ook opletten dat ik haar naar haar eigen waarde quoteer, en niet afreken op wat haar broers al konden en kunnen.
Ja, Kobe had zichzelf al in de derde kleuterklas leren lezen, en haalde bij de start van het eerste leerjaar leesniveau AVI 6, begin derde leerjaar. Merel kon nog aan geen kanten lezen, alleen hier en daar een letter. Op school zal ze wellicht geen primus worden, maar ze doet het wel zeer goed, eigenlijk feitelijk. Onzeker, ja, maar dat is ze al altijd geweest.
Aan de andere kant is ze echt leergierig en niet bang van een beetje werk, wel integendeel. Daarstraks gaf ik haar een Leesleeuwtje, een leesboekje speciaal op haar maat. En jawel, vol ijver en overtuiging begon ze te lezen, een verhaaltje over een pinguïn. En las ze zonder haperen het hele boekje uit.
Ik was trots op mijn meisje, echt waar. En ik moet echt afleren om te denken: ‘Goh, Kobe kon dat al”. Want Kobe, da’s een geval apart. En Merel ook. Elk zijn eigen ding.
366 – 23 november 2016 – vosjes!
Verjaardagsfeestje
Merels feestje was op haar verjaardag zelf, en ze vond het fantastisch! Uiteraard waren Lieze en Julie erbij, die mama’s had ik op voorhand gecontacteerd om zeker te zijn dat ze er konden zijn, want anders moest het feestje verzet worden. Geen nood dus, beide dametjes waren beschikbaar. Het olijke trio werd aangevuld met Milla en Ines, en dus liepen er vijf gillende meiden in ons huis rond.
Merel was door het dolle heen met haar cadeautjes. Van ons had ze ’s morgens haar pop gekregen, en bij de cadeautjes die ze nu kreeg, stond ze zowaar elke keer te springen. Letterlijk. Als in: “Mama, ik ga moeten stoppen met springen, want mijn voeten doen zeer.” Springen, dus.
En er was taart, natuurlijk. Merel lust geen chocolade en geen slagroom, maar wel mango en marsepein. En dus had ze dat ongeveer aan mama gevraagd, met de vermelding ‘prinsessentaart’. Begin er maar eens aan zeg! Maar bon, ik heb een biscuit gebakken, in lagen gesneden, bestreken met een mangocrème (gemixte mango met een beetje limoensap, vermengd met roomkaas, en daardoor stukjes mango), en dan volledig versierd met roze marsepein en eetbare versiering. Oh, en roze marsepeinen roosjes, die ik gekocht heb. Merel vond ze prachtig!
Daarna hadden de jongens een fantastisch spel in elkaar gestoken! Op voorhand hadden ze met strijkparels alle namen van de meisjes gemaakt, en die letters per twee in een zakje gestoken. Ze waren zogezegd hun naam kwijt, en moesten opdrachtjes uitvoeren om een hint te krijgen waar ze hun namen konden zoeken. Er was een stoelendans, een verkleedpartij, een tekenwedstrijd, een prinsessenquiz (die Wolf op PPT had gemaakt), een ballonnenspelletje, een geblinddoekt parcours, een spelletje dirigentje…
En toen waren er uiteraard ook nog pannenkoeken. Ah ja, zo hoort dat.
Ik was blij toen ze het huis uit waren en het weer stil werd, maar Merel vond het fantastisch! En meer moet dat niet zijn. Zelfs geen rugbytraining, daar waren we allemaal te moe voor.