Geplaatst op

Culinaire wereldreis

Toen ik een brief kreeg van de lagere school met de vraag om mee te gaan op ‘culinaire wereldreis’, fronste ik de wenkbrauwen: het ging weer wat zijn, zeker?

We moesten een maand op voorhand inschrijven: voor twaalf euro kreeg je een kaart met vijf af te vinken vakjes, en voor elk vinkje kreeg je een royale hap naar keuze. Met vijf van die kleine porties had je meer dan genoeg, zo werd ons verzekerd. De bedoeling was om ook ouders van andere culturen te ‘activeren’, en ons kennis te laten maken met typisch voedsel.

Awel: het was een doorslaand succes!

Ik wist niet goed wat ik moest verwachten, maar het viel enorm, enorm mee! Verspreid in de eetzaal en turnzaal stonden een hoop standjes van verschillende landen, waar je telkens een drietal dingen kon proeven. De aankleding was schitterend: vlaggen overal, zo van die standjes met een luifeltje, en op een krijtbordje wat er te krijgen viel. De meeste mensen waren ook min of meer in klederdracht van het betreffende land. Merel heeft een stukje quiche gegeten uit Frankrijk, een hamburgertje uit de USA, en een soortement broodje opgevuld met feta uit Marokko. Dat laatste was ook een grote hit bij de jongens, die er nog een hot dog aan toevoegden, en Wolf ook nog een portie waterzooi, en Portugese visgerechtjes.

IMG_0808

Zelf ben ik langsgegaan bij Portugal voor die baccalhau (of hoe je het ook schrijft, verbeter me maar, ma), bij Polen voor een heerlijke stoofpot, in India voor een behoorlijk pikante… allez zeg, ben ik toch wel de naam kwijt, een opgevuld gefrituurd hapje, heb ik geproefd van een Indonesisch gerecht met pindasaus, en ben ik uiteindelijk bij de nagerechten geëindigd met een speculoosmousse en een Portugese flan, met een muntthee bij.

IMG_0810

De kinderen hebben voortdurend rondgelopen, amuseerden zich kostelijk, en vonden het idee ook de max. Alleen was er eigenlijk te weinig zitplaats om goed te zijn, en was vier kaarten voor ons vieren toch wel wat te veel. Ik heb de rest dan ook doorgegeven, en dat werd in dank aanvaard.

Ik wil eigenlijk niet weten hoeveel werk ze eraan gehad hebben, maar chapeau! Enorm goed idee met prima uitwerking, en een hoop ouders die ik nu voor het eerst zag. En eigenlijk ben ik stiekem toch wel jaloers, want zoiets op ons school, dat zou ik al helemaal prachtig vinden! Tsja…

Geplaatst op

Sinterklaas

Sinterklaas vandaag, en we zullen het geweten hebben! Ik heb er echt eventjes genoeg van nu.

Het begon uiteraard gisterenavond met de schoentjes.

IMG_7321

Piet drinkt hier geen pintje, maar wel gin-tonic. Ha ja.

IMG_7322

Mama haalde de pakjes uit, versierde alles met chocolade, koekjes en guimauvekes, en legde er duidelijk de namen bij.

IMG_7323

Nochtans waren ze op het gewone uur op, zijnde zeven uur. Van mij moesten ze eerst kleren aanhebben voor ze de cadeautjes mochten opendoen, en dat resulteerde in drie propere, enthousiaste en vooral zeer snel aangeklede kinderen.

IMG_7325

Vooral Kobe stond te dansen en te springen.

Ik bracht hen naar school, en bleef even voor de intrede van de Sint aldaar. Er werd gespeecht, en er werd vooral ook zeer enthousiast door de hele lagere school de Sint-en-Pietenmove gedanst. Wijs jong!

Voor Gentblogt heb ik er een fotoreportage van gemaakt die u hier kunt vinden. Maar hieronder dus nog een paar fotootjes van ons kinderen, die daar niet staan.

Merel was eerst aan het huilen en wou mijn hand niet loslaten, maar de uitgelaten sfeer van haar klasgenootjes deed haar weer opfleuren. Al zegt haar gezichtje dat ze het toch niet helemaal vertrouwt, die rare meneren.

IMG_7341

IMG_7345

IMG_7333

IMG_7339

IMG_7359

IMG_7343

IMG_7362

Ik reed naar huis, deed nog wat algemene dingen, en trok toen naar het kantoor van  Wijs: drie drilboren tegelijk was me er toch teveel aan. Ginder had Liesbeth een plekje voor me voorzien, waar ik rustig kon verbeteren.

Ik had echter ook afgesproken met een vriend om te gaan lunchen in  de Fabula Rasa, aan de Lousbergskaai, en ben eigenlijk veel te lang blijven hangen. En aangezien ik zo vlakbij zat, ben ik nog even in de Kringwinkel binnengewaaid aan de Vlaamse Kaai. Dat is hier in Gent hun grootste kleerwinkel, en voor vijf euro heb ik me nog een rok meegenomen, een winterexemplaar in ribbelstof met paarse tekening. Ik heb me er ook een kerstcadeautje gekocht, maar dat is dus niet voor nu.

Al bij al heb ik nog iet of wat kunnen verderwerken op kantoor, en heb ik vooral ook goed moeten lachen. Ik zat namelijk aan een bureau tussen een aantal jonkies die ik ook nog niet kende. Toen ik een van hen iets vroeg over mijn laptop, hielp die me met plezier, en voegde daar besmuikt aan toe: “En, wie zijt gij misschien?” Ik zag Bram, een van de anciens die wat verderop zat, al beginnen grijnzen. Met uitgestreken gezicht antwoordde ik: “Ikke? Oh, ik ben van thuis weggevlucht voor de verbouwingen, ik ben Barts vrouw.” Zijn ogen werden letterlijk anderhalve centimeter groter, en hij deinsde onwillekeurig wat terug. Brams grijns werd nog wat groter. Blijkbaar was het ventje toch wat uit zijn lood geslagen. Ha ja, de vrouw van den baas!

Enfin, ik ben nog de kinderen gaan halen, en na een laat vieruurtje zijn we richting de rugby getrokken. Er was wel degelijk training, maar ik wist dat Sinterklaas ook daar ging langsgaan, en dus had ik boterhammetjes mee.

IMG_7374

Er kwam dus nóg chocolade en koekjes bij, en tegen half negen zat een doodmoe Mereltje in bed. Maar ze had genoten van Sinterklaas, zei ze!

Voor mij mag hij nu toch wel een jaartje wegblijven. Dag, Sinterklaasje, daa-aag!

Geplaatst op

Oudercontact voor de kinderen

Voor het eerst moest ik dinsdag op oudercontact voor alle drie ons gasten.

Merel was het eerst aan de beurt, en juf Femke krijgt duidelijk dezelfde Merel als wij hier thuis. Ze voelt zich bijzonder op haar gemak, loopt rond alsof de wereld aan haar voeten ligt, en vindt alles best, zolang ze maar geen moeite moet doen. Het liefst zou ze de hele dag in de poppenhoek spelen, maar dan wel zonder op te ruimen. Ook haar tekeningen en knutselwerkjes zijn zo: ze begint er vol goede moed aan, maar afwerken? Ho maar, dat is wel te lastig he! Ik vermoed dat ze er het nut niet van in ziet. En koppig, ja, dat is ze ook in de klas. Als ze haar zin niet krijgt, begint ze te huilen, en dan wordt ze meedogenloos in de hoek gezet, zoals het ook hoort. Ze heeft dus écht nog niet door wie de baas is, en wil steeds haar eigen willetje doordrukken. Zoals Femke zei: we moeten ze op een of andere manier ‘breken’, laten voelen dat al dat huilen en pruilen niet helpt. Tsja. Van wie zou ze die koppigheid hebben, hm?

Daarna kwam Kobe aan de beurt, en daar had ik naast juf Christelle ook zorgjuf Els bij gevraagd. Kobe doet het eigenlijk prima. In het begin was hij zeer onzeker en durfde hij nogal eens huilen omdat hij iets niet kon, maar dat is volledig weg nu. Hij voelt zich blijkbaar prima in de klas, alleen is hij nog zeer speels, en hangt hij bijzonder graag de clown uit. Tiens, dat heb ik precies nog gehoord. Dat is wellicht ook de reden dat hij in de speeltijd met zijn vriendjes van vroeger speelt, die even onnozel doen als hij.
Maar cognitief zit het helemaal snor: hij kan volledig mee, antwoordt ook vaak, stelt vragen waar nodig, en lacht veel. En dat schrijven? Dat komt er beetje bij beetje wel bij, ik geef hem geregeld tips, en hij oefent netjes.

Tot slot kwam ik terecht bij meester Christophe, Wolfs leraar. Over Wolfs leren en kennis had die niets te zeggen, Wolf is niet voor niets de eerste van de klas. Hij was wel zeer tevreden over Wolfs evolutie in de klas: Wolf was blijkbaar binnengekomen met een houding van: “Ik hoef hier niet teveel te doen, ik kan het toch allemaal vlotjes, ik doe het hier raprap”, en maakte daardoor veel slordigheidsfouten. Gelukkig had hij niet het bijhorende air van een dikkenek, al een chance. Maar intussen werkt hij iets trager en grondiger, overleest meer, kijkt nog even na, en maakt daardoor quasi geen fouten meer. Dat belooft trouwens voor zijn volgende rapport, als dat zo doorgaat.
Verder voelt hij zich precies wel goed in de klasgroep: hij wordt geaccepteerd en geapprecieerd, en dat is vroeger bij sommige klasgenootjes nog anders geweest. We hebben wel afgesproken, de meester en ik, dat we zijn ‘welbevinden’ (god wat een vreselijk woord!) in de gaten zullen houden: hij is soms zodanig – nodeloos – onzeker dat het op het randje van faalangst is, en we moeten hem leren dat het niet erg is om fouten te maken, zolang je er maar uit leert.

Tsja.

Het was een trotse moeder die met haar kroost over de speelplaats liep, dinsdagavond.

Geplaatst op

Rapporten oktober

Tsja, nu is Wolf niet meer de enige die een rapport heeft, ook Kobe heeft er eentje nu. Dat van Wolf is zonder meer goed: zijn meester heeft het uitgerekend, en hij heeft 96%. Alleen zijn netheid bij het schrijven laat soms nog te wensen over, maar dat is een oud probleem natuurlijk.

Rapport Wolf 13-10.1

Rapport Wolf 13-10.2

Kobe heeft ook een rapport, en eigenlijk ben ik even tevreden, al heeft hij ‘maar’ 88%. Het is zijn allereerste rapport, hij heeft het eerste leerjaar overgeslagen, moet nog werken aan leer- en studiehouding, en moet vooral ook leren schrijven. Hij is traag, maar er komt beterschap, zegt zijn juf. De dictees heeft hij uiteraard nog niet meegedaan, en ik ben hem beetje bij beetje schrijfoefeningen aan het geven. Rekenen is zeker volledig op niveau, daar haalt hij trouwens 93%, zonder ook maar een beetje bijgewerkt te zijn. Aan taal moet dus nog gewerkt worden, maar daar geven we hem rustig de tijd. Het is niet alsof het een slecht rapport is, maar het moet wel in stijgende lijn gaan.

Rapport Kobe 2013-10.1

Rapport Kobe 2013-10.2

Wolf heeft daarnaast ook een muziekrapport. Eigenlijk is hij daar ook goed bezig, maar doordat hij nogal wat zaterdagen mist (vooral door de rugby), heeft hij ook niet alle toetsen meegedaan. Ach ja, desnoods werk ik hem hier thuis wel bij. Maar we gaan vooral proberen om zo min mogelijk lessen te missen.

muziekrapport2013-10

Geplaatst op

365 – 21 oktober

365-29

En toen waren er werkmannen op school geweest die een stuk van het plaveisel hadden opengebroken, en nadien herlegd. En duidelijk geen last hadden van dwangneuroses. Ik krijg de kriebels, elke keer als ik moet passeren…

Geplaatst op

Van kogel en kerk

Deze voormiddag heb ik een grondig gesprek gehad met Kobes klastitularis, een dame van CLB en de zorgleraars. De algemene teneur was: Kobe kan echt niet blijven in het eerste studiejaar, want volgens de testen scoort hij op lezen AVI 6 (begin derde studiejaar) en qua rekenen zit hij op niveau tweede studiejaar. Mentaal is hij er ook zeker klaar voor: hij ziet het zelf zitten, hij weet bijzonder veel, en is zeer snel in bijleren. De discrepantie is gewoon té groot: in het eerste zou hij, zelfs mét speciale taken en differentiatie, zich beginnen vervelen, en uiteindelijk de boel op stelten zetten. Dat laatste was vooral mijn inbreng, want zo ken ik mijn Kobe wel.

Er zijn echter twee problemen. Eerst en vooral kan hij nog niet schrijven. Hij kent de letters op zich wel, maar vormt nog geen woordbeeld als hij schrijfletters ziet, en kan ze zelf ook niet. Motorisch mag het geen probleem zijn, maar echt sterk is hij daar niet. De zorgjuf zal hem twee keer per week apart nemen en hem de letters aanleren, zodat hij ook thuis kan oefenen.

Een tweede punt is iets wat ik meteen aanhaalde, en zijn klasjuf bevestigde: hij heeft totaal geen werkattitude. Of met andere woorden: Kobe is gewoon lui. Dingen die hem interesseren: prachtig! Maar voor al de rest zoekt hij altijd uitwegjes. Hij treuzelt, prutst, en kan zich zó lang bezig houden dat thuis bijvoorbeeld Wolf al alles heeft opgeruimd, en Kobe amper iets. Wolf doet dat uit plichtsbesef, en Kobe maakt daar schromelijk misbruik van. Of zoals ik vorige week met hem ben tegengekomen, en waarvoor ik me gloeiende kwaad heb gemaakt: we zaten in de keuken, en Wolf en ik hadden net de tafel gezet. Het was de bedoeling dat Kobe ook hielp, maar hij had er zich weer vanonder gemuisd. Toen we goed en wel zaten, zag ik dat ik een slabbetje voor Merel was vergeten. Kobe zit daar het dichtste bij, dus vroeg ik hem om er eentje te nemen. Zijn reactie: “Goh, zeg jong, ik moet hier ook echt altijd àlles doen he!” op de meest verontwaardigde toon die je je kan voorstellen. Ik heb hem meteen uit de keuken gezet, zo kwaad was ik.

Het zal dus een uitdaging worden. Aan de ene kant moet hij bijgewerkt worden, aan de andere kant zal hij de nieuwe leerstof ook veel sneller verwerken dan de anderen, en zal zijn juf hem strikt in de gaten moeten houden, en van de nodige uitdagingen voorzien. Plus: ze moet ervoor zorgen dat ook hij leert wat werken is, en dat niet alles vanzelf gaat. En vooral: dat hij niet mag afhaken zodra iets niet meteen vlot lukt.

Poeh. Het is geen cadeau, zo’n hoogbegaafd kind. Maar liever dat dan omgekeerd, vermoed ik. In ieder geval begint hij maandag in het tweede leerjaar.

Geplaatst op

School.

Dat ze ernaar uitkeken, die eerste schooldag. Wolf was snel weg, richting zijn vrienden.

1sept08

Kobe hing nog wat rond mij, want die grote speelplaats, dat was toch nog wat anders. Maar zodra zijn juf werd afgeroepen, en vooral: zodra hij zijn Ella terugzag, was ook hij met een grote glimlach verdwenen.

1sept05

1sept06

1sept76

En Merel? Die mocht ik zelf naar de klas brengen. Krampachtig hield ze mijn hand vast, vol spanning, maar zodra ze haar klasje en haar juf terugzag, was ook dat verdwenen.

1sept01

Ze kreeg de opdracht haar boekentasje weg te zetten en haar jas op te hangen, en deed dat met gigantisch veel genoegen. Kijk zelf maar.

1sept02

1sept03

1sept04

En toen stak ze me zonder meer buiten. Ha ja, want mama’s horen niet in de klas.

En ik, ik wandelde terug naar huis, nam mijn eigen boekentas, stapte in mijn auto, en reed naar school. Met een grote glimlach, jawel.