Acta Diurna de muliere ludenti
Ik was wel blij met Wolfs rapport, ja. Alleen aan dat schrift gaan we een beetje moeten werken, heb ik de indruk.
Als je dan toch een globaal cijfer wil hebben, is het blijkbaar de bedoeling dat je de vier jaarcijfers even sterk laat meetellen, dus godsdienst is even belangrijk als wiskunde. Tsja. Op die manier heeft Wolf 94, 35 % in het derde. Op naar het vierde, zou ik zo zeggen.
Wildbreien in de kleuterschool
Mja. Op zijn wiskunde valt nauwelijks iets af te dingen, en zijn lezen is ook prima, maar dat schrijven, he. Vooral zijn slordigheid speelt hem parten: hij heeft echt hanenpoten, helaas.
Niet ik, deze keer (enfin, toch niet meer dan anders), maar wel Merel. Ze verteert het nieuwe ritme moeizaam.
Ze gaat gelukkig dolgraag naar school, en elke morgen is ze daar ook weer vrolijk over. Ze vindt haar juf fantastisch, en blijkbaar heeft ze ook wel al een paar speelkameraadjes. Maar die vermoeidheid, he. Ja, ze zou kunnen een dutje doen over de middag in het klasje van haar juf, maar daarvoor is ze dan weer te koppig: er valt veel te veel te beleven.
En dus is ze hondenmoe wanneer ik haar ga afhalen, en huilt ze vaak als ze me ziet. Meestal gaat dat onmiddellijk over met een dikke knuffel, en soms valt ze al bijna in slaap in die paar minuten auto, of de wandeling met de buggy (niet dat dat er al vaak van gekomen is met dat hondenweer, maar bon). Doorgaans gaat het dan wel weer wat beter van zodra ze iets gegeten heeft, en hier thuis tot rust kan komen.
Vandaag hadden we weer een dieptepunt: ze wilde zelfs geen vieruurtje, ze wilde meteen slapen, en dus lag ze om vijf voor vier alweer in haar bedje, tot zo’n half zeven. Probleem is: als ik haar dan wakker maak, is ze helemaal van slag en huilt ze. Eigenlijk… dat geldt ook als ze vanzelf wakker wordt: ook dan huilt ze en komt ze maar met moeite op haar plooi.
Ach ja… Het zal wel beteren, zeker?
Zo zit Merel ’s morgens vroeg op de speelplaats. Ze hebben zelfs niet gemerkt dat ik een foto nam…
Een brief zoals ze die schrijven in de derde kleuterklas:
“Liefste papa, woensdag (geschreven als woef-dag) moet er een plastiekzak in mijn boekentas. Kusje, Kobe”. Toch geniaal?
Op de school van de kinderen werken ze met talentendagen: doorheen het jaar zijn er zo’n vijftal dagen waarop de kinderen, los van klas of leeftijd, samen met een juf of meester iets doen rond een talent. Wolf zit bij de ‘Detectives’, Kobe doet mee aan een vogelproject.
Gisteren kreeg ik op de valreep de uitnodiging om, als reporter van Gentblogt en betrokken mama, mee te gaan naar een poppenvoorstelling van Pierke in het Huis van Alijn, ofte ’t Museetse. Ik heb wat met mijn planning geschoven, en ben meegegaan. Voor Gentblogt heb ik er de volgende twee artikels over geschreven:
* Primeur voor de pop van Daniël Termont
* Hij was er écht, de burgemeester
Ik heb uiteraard nog wel wat meer foto’s genomen van de kinderen, en Wolf trouwens ook.
Daarna zijn we, omdat het nog maar elf uur was, nog een koffietje (respectievelijk limonade) gaan drinken bij Simon Says. Ik heb het gevoel dat Wolf daar wel van genoot, zo van die mamatijd. Ik in elk geval wel!
En of ze er klaar voor was, die kleine meid van ons!
Met haar mooie kleedje aan, haar nieuwe jasje en haar boekentasje – eindelijk gevuld door papa met fruit, koekjes en drank! – wilde ze nog net poseren voor de foto, maar dan moesten we echt wel weg.
We hadden nog tien minuten in de overdekte speelplaats, en dus trok ze netjes haar jasje uit, en ging naast me op het bankje zitten. Toch voor de volle twee minuten, want toen wilde ze met haar grote broer op de glijbaan. Toen de bel ging, rende ze terug naar me toe, maar enkel en alleen omdat ik haar jas en tas had. Volledig aangekleed ging ze bij de rest van de kinderen van juf Femke opnieuw op de bank zitten. En toen die zei: “Kom, kindjes, we gaan naar de klas!”, sprong Merel recht, en ging dwars door de andere kinderen heen vlak achter de juf lopen. Ik zag dat een klasgenootje spontaan haar hand nam, en ik volgde achteraan, haar boekentas in de ene hand, en een klein warm handje van een wildvreemd kleutertje in mijn andere hand. Ik straal ‘mama’ uit, zeker?
Aan de klas gekomen zag ik nog net hoe Merel vol enthousiasme meteen naar binnen liep. Om zo’n tien seconden later beschuldigend weer naar buiten te komen stuiven, in mijn richting: “Mama! Boekentasj!” Ze griste ze uit mijn handen, en ging met stralende ogen weer de klas binnen. Ik kwam nog even in het deurgat staan, eiste een kusje, kreeg dat, en kreeg toen een blik die een goed verstaander kan interpreteren als zijnde: “Zeg mama, ik ben het ganse lange weekend bij jou geweest, maar nu ben ik wel al groot, en gans dit schoolding kan ik wel aan hoor! Dit is nu iets voor mij, daar sta jij buiten, en dus mag je naar huis gaan nu. Ga maar een koffie drinken, ik heb het hier onder controle.”
Ik ben de hele voormiddag blijven glimlachen om mijn kleine grote meid.
(Maar ze was toch zo blij toen ze me om 15.20u aan de klas zag, vloog in mijn armen met nog steeds stralende ogen, zei dat het heel leuk was geweest, en voegde eraan toe dat ze moe was. Een half uurtje en een koekje later lag ze in bed. Uitgeteld.)
Geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt. Waar anders? Voor een ganse reeks foto’s moet u overigens ook daar gaan kijken, ik ga ze er hier niet tussen zetten.
Vandaag is blijkbaar een speciale dag: het is niet alleen de eerste dag van de lente – al is daar niet veel van te merken – het is vooral een dag om actie te voeren. Aan Sint-Jacobs was er deze namiddag de Gentse Lente, in het kader van de Dag tegen Racisme, en het is ook de dag van personen met het Downsyndroom. Wellicht is er ook nog een aantal andere initiatieven waar ik nu even niet op kan komen.
Kleuter- en basisschool Mariavreugde in Wondelgem vond het het uitgelezen moment om hun jaarlijkse koffiestop te houden, ten voordele van Broederlijk Delen. Wie wil, kan een bekertje koffie krijgen met iets van zoetigheid erbij, tegen een vrije (en hopelijk gulle) bijdrage. Alle zesdejaars hebben deze voormiddag in de schoolkeuken cakes, muffins, brownies, pannenkoeken en andere snoeperijen gebakken, en om drie uur deze namiddag stonden ze paraat op de speelplaats met collectebussen en thermossen hete koffie. Nog een geluk dat het niet regende, maar erg druk was het helaas niet, daar stak de kille temperatuur van amper 6° een stokje voor.
Dat mocht het enthousiasme bij de leerlingen echter niet drukken. Getuige daarvan de volgende fotoreportage (en het zijn veel foto’s omdat iedereen zichzelf graag herkent) Edit: maar dus te vinden op Gentblogt zelf, en wel hier.
