Geplaatst op

Uit de kast

De eerste twee uur op vrijdag heb ik les met een klas eerstes die de twee uur Latijn volgen. Ik moet het toegeven: het is een heerlijk groepje. Net mondig genoeg om het amusant te maken maar nooit stout, vlot meewerkend – zelfs diegenen die al tijden zeggen dat ze zullen stoppen met Latijn – en vooral met veel humor. Het soort klasje dat ik graag heb, quoi.

Ze hebben een blok van twee lesuren en ik geef altijd eventjes pauze tussen de twee lesuren door. Nu was ik mijn fles water vergeten en ging ik snel naar de leraarskamer om een glas water.

Bij het terugkeren voelde ik een spanning in de lucht hangen. Verdoken glimlachjes, steelse blikken, nog net geen gegiechel. Prompt gingen ze allemaal naar hun plaats en gingen zitten, zoals het hoort. Ik ging naar de lessenaar en merkte dat er eentje ontbrak, een van mijn zaligste sloebers. En ja, ik zag blikken richting de kast en hoorde geluiden.

Mijn beste lerarenstem kwam boven: “Ja lieverds, we gaan herbeginnen, ik zou het graag stil hebben. Neem pagina 68, en wat in de kast zit, BLIJFT in de kast!”

Algemeen gegiechel natuurlijk. En toen plots, als een duveltje uit een doosje, kwam er eentje uit de kast gesprongen, grabbelde als een valdeurspin zijn map van zijn tafeltje en dook weer de kast in. Stomverbaasd vroeg ik hem wat hij aan het doen was.

“Ha ja, mevrouw, als ik dan toch in de kast moet blijven, kan ik tenminste de les volgen!”

Ik ben gigantisch in de lach geschoten en heb hem toch gewoon aan zijn lessenaar de les laten volgen.

Soms he…

Geplaatst op

OpenSchoolDag

Jawel, wat ik gisteren al voorspeld had, werd bewaarheid: het was een beetje te zwaar voor mijn rug vandaag.
Maar bon, voor ons is dit een extreem belangrijke dag: alleen dan kunnen we leerlingen – en hun ouders – ervan overtuigen Latijn te doen. Uiteraard is er een aantal leerlingen dat al besloten heeft, maar de twijfelaars kunnen we dan over de streep trekken.

Lucie had alles netjes ingericht, Ellen stond klaar om met leerlingen Romeinse balletjes te maken en dipsausjes, Lucie is degene die vooral de uitleg doet, en ik, ik verkocht mede en gaf mee uitleg.

Het was bij momenten zeer druk, er kwam ook een aantal oud-leerlingen langs, en ik had er wel een goed gevoel bij, ja. Maar de rug, die had dat gevoel niet zo meteen. Gelukkig heb ik zalige, maar echt zalige leerlingen en kinderen en echtgenoot  die zich om vier uur aanboden om alles te helpen opruimen, zodat we om kwart na vier konden zeggen dat het lokaal weer perfect bruikbaar was als lokaal, met alles netjes opgeruimd, weggeborgen, teruggebracht naar het oorspronkelijke lokaal en meegenomen. Het zag er properder uit dan voordien.

Een “officieel verslag” met stapels extra foto’s kan u hier op de schoolwebsite bekijken, ik voeg hier gewoon nog even de recepten van de hapjes toe zodat we ze zeker niet kwijtraken.

Thuisgekomen ben ik gaan liggen en heb ik – alweer – geen vin meer verroerd. Het gaat een bijzonder rustig weekend worden, me dunkt.

Geplaatst op

Syllogismen 2021

Ook in dit tweede vreemde jaar op rij blijven er constanten, en een daarvan is het feit dat ik een syllogisme vraag op het examen van het zesde jaar. Ze weten dat ook, ik haal er elk jaar mijn blog even bij als voorbeelden.

De antwoorden zijn altijd interessant, gewoon om er de denkfouten uit te halen, en dus als remediëring. En eigenlijk zijn ze vaak ook gewoon grappig :-p

Ik geef u even het origineel van Aristoteles mee, om te vergelijken:
Alle mensen zijn sterfelijk.
Socrates is een mens.
Socrates is sterfelijk.

1. Alle snoepen zijn lekker
Zure matten zijn snoepen
Zure matten zijn lekker
(maar uw tong kan er zo zeer van doen)

2. Profvoetballers verdienen geld door het voetbal
De Bruyne is een profvoetballer
De Bruyne verdient geld door het voetbal
(en nog geen klein beetje ook)

3. Mensen eten wanneer ze honger hebben
Ik ben een mens
Ik eet wanneer ik honger heb
(het was nochtans nog ochtend bij dit stuk examen)

4. Alle vissen leven in het water
Een zalm is een vis
Een zalm leeft in het water
(zoet of zout water?)

5. Alle bloemen zijn planten
De roos is een bloem
dus de roos is een plant

6. Dieren zijn schattig
Honden zijn dieren
Honden zijn schattig
(nog nooit oog in oog gestaan met een razende pittbull, denk ik dan)

7. Alle groenten zijn gezond
Een wortel is een groente
Een wortel is gezond
(Maar ge kunt er wel over wurtelen)

8. Gert is een vis
Alle vissen leven in het water
Gert leeft in het water
(Niet helemaal correct: maior en minor omgedraaid)

9. Elke vis zwemt
Nemo is een vis
Nemo zwemt
(wat is dat met die vissen zeg?)

10. Alle planeten bevinden zich in het heelal
Mars is een planeet
Mars bevindt zich in het heelal
(Bij Mars denk ik eerst aan de god, in de les Latijn)

11. Alle vissen kunnen zwemmen
De zalm is een vis
De zalm kan zwemmen
(maar enfin! En heet die zalm dan Nemo?)

Geplaatst op

Ludo dus

Ik ben ongelofelijk dankbaar dat Ludo er is: ik ging die extra uren echt niet langer volhouden. Het heeft me uiteindelijk 800 euro extra opgeleverd, maar ik had gewoon geen leven meer, en ik ben ook nu nog puin aan het ruimen van dingen die blijven liggen zijn.

Ludo blijkt een zeer energiek, enthousiast maar ook eigenzinnig heerschap te zijn. Kobe is in elk geval enthousiast, dat zegt genoeg. Alleen is het een feit dat hij niet meer van de jongste is en dat het allemaal nogal veel is. Hij krijgt van mij alle cursussen en alle materiaal, zelfs hier en daar toetsen die ik zelf nog staan had, en alle mogelijke uitleg. Ik heb – aangezien hij de leerlingen nog maar een week had en ze in totaal ook maar vier weken zal hebben – de rapportcommentaren geschreven en doe ook alle klassenraden. Ik heb zijn Smartschoolfilters ingezet, zijn agenda helpen invullen – het is inderdaad ook allemaal verre van evident – en hij is er volledig mee weg. Ik hoor zo goed als geen feedback van de leerlingen, en dat wil zeggen, bij een puberbrein, dat het best wel oké is. Anders had ik al lang klachten en gezaag gekregen, ze hebben me per slot van rekening ook allemaal een maand als leerkracht gehad.

Ja, ik heb dus nog meer werk dan normaal. Maar de druk is weg, ik heb mijn verbeteringen kunnen inhalen, ik kan met een iets geruster hart aan mijn syllabi werken en het voelt als een opluchting.

Lang leve Ludo. Re vera.

Geplaatst op

Ne Ludo!

Oef! Er komt een vervanger voor die uren van mijn collega! Niks te vroeg, om eerlijk te zijn, want dit ging ik niet lang meer uithouden. Mijn rug doet het al bij al nog redelijk, maar ik ben doodop. Elke dag ben ik een uur bezig met puur agenda’s en planning, en aan het schrijven van die cursus of het verbeteren van mijn toetsen kom ik niet eens toe. Op vrijdag val ik in de namiddag hier gewoon in slaap in de zetel, en vorige week was ik in de klas zelfs eventjes bijna weggedraaid. Nee, het zou niet langer lukken.

Maar er is een oplossing in zicht, al is die lang ook niet de meest ideale. Er komt namelijk een Ludo de uren overnemen, wat op zich schitterend nieuws is. Maar Ludo is, jawel, 74 jaar. Hij is destijds afgestudeerd als classicus maar heeft heel zijn leven gewerkt als journalist. Na zijn pensioen is hij alsnog de lerarenopleiding gaan volgen, en hij ziet het zitten. Ik ben er ook zeker van dat het inhoudelijk helemaal goed komt. Maar zal hij een klas als de 4 LaWi onder de duim kunnen houden? Zal hij overweg kunnen met Smartschool en alle bijkomende taken? Ik ga hem zo goed mogelijk bijstaan, maar dan nog. Op steun van mijn collega’s in de vakgroep hoef ik alvast niet te rekenen, zo blijkt.

Juist.

Maar er is dus een Ludo, en hij stuurde me al een berichtje: dat hij hoorde dat het een kwestie was van luctor et emergo, en dat hij me ging helpen emergere. Ik ben ongelofelijk opgelucht.

Geplaatst op

Ugh.

Euhm.

Die extra lesuren, zoals ik eerder schreef, hangen precies wel aan de ribben. Naast mijn eigen leerlingen heb ik dus nog drie extra klassen erbij. En ik stel vast dat het lesgeven zelf eigenlijk nog best meevalt, die zeven extra lesuren, dat blijkt nog te gaan. Ik heb het ook gewoon gekaderd aan de leerlingen dat mijn rug het lastig heeft, en ik geef nu dus regelmatig al zittend les, iets wat ik anders niet zo vaak doe eigenlijk.

Ik heb gewoon mijn eigen twee klasjes eerstes, en ja, ça va uiteraard.

De tweedes zitten vier uur per week met 35 in mijn les. Als lokaal heb ik dan de studiezaal, want er is geen enkel lokaal dat die 35 kan herbergen op een ietwat comfortabele manier. Gelukkig zijn het eigenlijk gewoon schatjes. Allez ja, nu toch nog :-p Ze doen wat ze moeten doen, ze luisteren, ze maken oefeningen en taken, en toetsen zullen ook wel lukken. Het is vermoeiender dan normaal, dat wel. Het feit dat ik hen tussendoor ook nog moet voorzien van nieuw cursusmateriaal is niet zo evident.

De derdes heb ik normaal gezien niet, maar nu dus wel. Met een nieuw leerplan en een nieuwe cursus, maar ’t is niet alsof dat nu zo moeilijk is.

De vierdes, dat is een ander paar mouwen. De ene groep kan ik 3 van de vier uur lesgeven, de andere groep valt helaas volledig samen met mijn eigen lessen. Ik probeer dus taken te plannen voor in de studie, maar als ze nog niks gezien hebben, is dat niet bepaald evident, geloof me. Ik ga binnenkort kijken of ik toetsen kan plannen voor mijn eigen vijfdes en zesdes en die in de studie kan laten afnemen, zodat ik ondertussen les kan geven aan dat ene vierde. Hmm.

Mijn vijfdes en zesdes zijn gelukkig mijn eigen klassen, daar heb ik weinig werk aan, en al zeker geen voorbereiding aangezien ik destijds die syllabus zelf geschreven heb.

Maar het lastige is dus dat plannen, die taken en zo. Ik ben elke dag ongeveer een uur kwijt met mijn schoolagenda en het plannen van alles alleen al. Ik moet dan nog alles zien uit te schrijven, op tijd gekopieerd krijgen, en van verbeteren, daar spreken we voorlopig nog niet eens van.

En daarnaast is er natuurlijk ook nog de website en de communicatie, die valt natuurlijk ook niet stil.

Hmmm.

Ik hoop echt dat er nog ergens een interimaris uit de lucht valt, want dit hou ik geen twee maanden vol, dat voel ik nu al. Er is ergens een vage hoop op een gepensioneerde collega die dat misschien wel zou willen doen, tijdelijk, maar dat is nog absoluut niet concreet.

Geplaatst op

Vacature…

Hmmm…

Het waren herdeliberaties op school vandaag, en er was eigenlijk niet zo’n goed nieuws: mijn collega Latijn moet volgende vrijdag geopereerd worden en zal wellicht twee maanden out zijn. Op zich niet zo’n probleem, ware het niet dat er geen leraars Latijn meer op de markt zijn, en dat het wellicht bijzonder moeilijk wordt een vervanging te vinden.

Ik heb met de personeelsverantwoordelijke samen gezeten en gekeken wat ik eventueel kon doen om tijdelijk een oplossing te bieden. Ik heb zelf 16 uur les en 4 uur communicatie, waardoor ik nog wel wat vrije momenten heb in mijn rooster. Bon, we hebben er zeven extra lesuren kunnen aan toevoegen: 3 in het 4de, 4 in het derde. Haar tweedes en mijn tweedes liggen parallel geroosterd, zodat ik ze eigenlijk samen kan nemen. Een groep van 35 dertienjarigen in de studiezaal – want we hebben geen lokalen die groot genoeg zijn voor die groep – dat wordt nog een uitdaging. Twee uurtjes parallel in het eerste jaar kan een jonge collega nemen die een van de zeer zeldzame exemplaren bachelor Latijn is. Hij geeft echter wiskunde bij ons, open uren voor het hele jaar, dus nee, hij kan die uren niet overnemen. Tsja…

Het probleem is ook dat er een nieuw leerplan is voor het derde en we dus een nieuwe cursus gebruiken, iets waar ik me nog totaal moet in inwerken. Ook het vierde is een andere cursus dan wat ik vroeger gaf, al zijn er veel dezelfde teksten. En voor het tweede moet ik de cursus nog schrijven, want daar ging ik wel tijd voor hebben… Neem daarbij alle administratie, en het wordt nog een hele klus.

Het ene vierde gaat helaas geen enkel lesuur krijgen – hun uren liggen op de momenten dat ik les aan het geven ben in vijf en zes. Het andere vierde krijgt één uurtje studie per week, dat is wel doenbaar. Maar bon, ik ga proberen taken te voorzien en te redden wat er nog te redden valt, en hopelijk vinden we snel een vervanger.

Of mijn rug deze extra uren gaat zien zitten, dat valt nog te bezien…

Maar bon, op hoop van zegen dus…