Geplaatst op

Voor alles een eerste keer, toch?

Mondeling examen van Latijn, dat geeft wel wat stress voor mijn leerlingen, ja. Zelf ben ik er fan van: ik kan niet weglopen en moet er gewoon door, maar vooral: leerlingen willen niet afgaan voor mijn neus en studeren gewoon een pak harder. De resultaten zijn zo goed als altijd beter. Plus: ik heb zeer sprekende wenkbrauwen op zo’n mondeling, naar ’t schijnt.

De meeste zitten effectief te trillen en te zweten, en af en toe is er eentje dat in tranen uitbarst, vaak zelfs na het goed afgelegde examen, puur van de stress. Vorig jaar was er een leerling die toegaf dat ze vlak voor het examen overgegeven had. Maar dit jaar? Dat had ik nog niet meegemaakt, nee.

Mijn eerste leerling komt binnen om half negen, krijgt tien minuten voorbereidingstijd, en dan is het aan mij. Ik stel de eerste vraag, en dat gaat nogal stroef. Het antwoord is er wel, maar het kon vlotter, ja. Oh, en het is intussen ook al vlot 26 graden in dat lokaal, dat ook. Tijdens de tweede vraag zie ik hem plots nog veel meer in zweten uitbarsten, en hij trekt wit weg. Euh? Ik vraag of het gaat, en hij schudt nog van ja, maar een antwoord komt er niet meer uit. Ik wacht even en zie zijn ogen ongefocust worden. Wanneer ik zijn naam zeg, krijg ik geen reactie meer: hij is even weg van de wereld. Pas na een seconde of tien krijg ik wat vage reactie, waarbij ik hem gelukkig languit op de grond kan doen liggen, want ik was doodsbang dat hij gewoon van zijn stoel ging vallen. En ik kan die niet oprapen, dat kan ik niet.

Bon, intussen heb ik beneden het secretariaat gebeld en sturen ze een supercollega naar boven. Zij houdt zijn benen omhoog, stelt hem gerust en neemt hem uiteindelijk mee in de gang, zodat ik verder kan met mijn examens. Tot zover mijn timing.

Hij heeft ondertussen weer wat kleur, heeft een glas water gekregen en een nat doekje in zijn nek – ik heb het enige lokaal in de school waar geen water is – en geeft aan dat het wel weer lukt.

Ik had mezelf een tiental minuten pauze ingepland rond half elf, zodat ik even de benen en vooral de rug kon strekken, en hij heeft dan alsnog zijn examen afgelegd, met succes overigens.

Maar voor alles dus een eerste keer, en dus ook flauwvallende studenten tijdens hun mondeling examen. Voor mij had het niet meteen gehoeven, nee.

Geplaatst op

Ovidius’ Metamorphoses

Het is jàren geleden dat ik nog derdes gaf en de cursussen zijn wel wat gewijzigd, maar wat ik behouden heb, zijn de toneeltjes van Ovidius.

Ik lees met mijn derdes twee verhalen uit de Metamorphoses: Daedalus en Icarus en Pyramus en Thisbe. Er zijn uiteraard veel meer prachtige verhalen, en die zou ik dan in vertaling kunnen meegeven of zelf vertellen, maar het is veel leuker – en een onderzoekscompetentie in de tweede graad – om ze zelf per twee een van de verhalen naar voor te laten brengen.

Het stond hen volledig vrij op welke manier ze dat zouden doen: een toneeltje, een interview, een poppenspel, via playmobil- of legofiguurtjes, of een heus schaduwspel, waarom ook niet? Op deze manier kregen alle leerlingen negen extra mythologische verhalen te horen op originele wijze. Mooi, toch?

En ik kan misschien wel wat bevooroordeeld zijn, maar de punten die de leerlingen elkaar gaven, liegen er niet om: Merel deed met Lieze en Hanna een toneeltje en dat sprong er eigenlijk wel uit, ja. Merel en woord: een schitterende combinatie.

Geplaatst op

Velzeke

Vorig jaar was Velzeke in het water gevallen door de Vlaamse toetsen: die waren op hetzelfde moment als de geplande uitstap, de datum was niet onderhandelbaar en Velzeke was al volzet toen ik het wilde wijzigen. Tsja.

Dit jaar gingen we dus met 47 leerlingen op pad: twee én drie dus. Die van het derde zijn misschien wat aan de grote kant voor het kledingproject, maar dat blijft eigenlijk gewoon wijs.

Het hele verslag staat op de schoolwebsite – het kan zijn dat het nog moet gepubliceerd worden – maar ik geef u hier gewoon een paar fotootjes mee. Kwestie van amusant te zijn en al. En ook wel een beetje stikkapot na afloop, dat ook.

Geplaatst op

OpenSchoolDag 2025

Dat gevoel,

wanneer je op de OpenSchoolDag je hart vasthoudt omdat die dag heel belangrijk is voor jouw vak en je maar met twee collega’s in plaats van de gebruikelijke drie bent,
wanneer je dan je lokaal langzaam ziet vollopen met leerlingen die vrijwillig hun zaterdag opofferen om jullie bij te staan en zich in Romeinse kleren hijsen,
wanneer je die leerlingen dan, als jij even bezig bent eentje in een toga te wikkelen, naadloos jouw uitleg hoort overpakken en ze vol vuur hun vak – joùw vak – hoort verdedigen,
wanneer de hogerejaars probleemloos de Romeinse recepten tackelen,
wanneer je een tweedejaars, als jij al bezig bent met een uitleg, zonder verpinken jouw medebar ziet overnemen en tussendoor nog een deskundige uitleg hoort serveren,
wanneer om vijf uur, als jij piepedood bent en alles nog moet opgeruimd worden, een aantal leerlingen, waaronder enkele die geeneens Latijn volgen, zich spontaan aanbiedt om te helpen,
wanneer die dan onvermoeibaar ettelijke keren de trap op en af lopen met dozen vol materiaal, tafelkleren opruimen, spullen naar je auto brengen, tekeningen van de muur halen, posters oprollen enzoverder,
wanneer je die dan, kwart voor zes, zeer uitgebreid bedankt en hen zegt dat je zonder hen op dat moment wellicht in een hoekje stond te huilen,
wanneer er dan eentje plompverloren zegt: “Tja, mevrouw, wij zijn nu eenmaal een warme school”

wel, dàt gevoel, lieve mensen, dat zorgt ervoor dat ik zo ongelofelijk graag op mijn Go! atheneum Mariakerke sta en dat ik na 31 jaar nog steeds vol goesting – zij het met wat meer vermoeidheid – lesgeef.

Geplaatst op

Infoavond

Deze avond tekende ik nogmaals present op school, voor de infoavond van ouders van potentieel nieuwe leerlingen.

De presentatie was kort en krachtig, helemaal to the point en zeer vlot gebracht door de twee dames van ons beleid. Achteraf konden de ouders nog vragen stellen aan een vertegenwoordiger van elke vakgroep, in casu Latijn dus. Veel vragen waren er niet, behalve dan de gebruikelijke “Wat is het verschil tussen de twee uur Latijn en de vier uur Latijn?”

Wat me wel gigantisch veel deugd deed, is de vraag van een ouder met de uitleg: “Mijn dochter was absoluut niet van plan om Latijn te doen, maar heeft bij jullie hier vorige week een lesje Latijn gehad, en is nu heel hard aan het twijfelen om het toch te doen.”

Mission accomplished, zou ik zo zeggen.

En ja, er was wel wat volk, ja.

Geplaatst op

Even terug aan het werk

Yup, daarmee bedoel ik ook echt naar school. Ik heb nu wel twaalf dagen thuis gezeten om de rug te laten rusten, maar ik heb wel nog 13 uur per week online les gegeven, vergaderingen en klassenraden bijgewoond – ook online – en examens opgesteld. Gelukkig was dat wel grotendeels plat in de zetel, maar toch… Ik heb gemerkt dat de rugproblemen ook sterk gerelateerd zijn aan stress en dat dat voor mij wel een probleem is, want ik kan me opjagen in de domste dingen.

Het gedoe met ons pa doet er ook geen goed aan: ik heb soms zin om gewoon te beginnen gillen of te beginnen huilen, zomaar. Omdat het me eventjes te veel wordt. Maar bon, we doen voort.

Vandaag dus voor het eerst weer fysiek lesgeven dus, en dat deed deugd: twee uur mijn derdes hun examenstress proberen in te perken, vragen beantwoorden, nog wat laatste tips geven en dingetjes afwerken… Ze zijn bijzonder zenuwachtig want het is hun eerste examen Latijn, en hoewel de leerstof naar mijn aanvoelen toch wel behoorlijk beperkt is – inleiding rond historiografie, biografie van Caesar, vier Latijnse teksten, twee in vertaling, de cultuur rond de Galliërs en de druïden, en dan de indicatief van de werkwoorden en de infinitiefzin – zijn ze precies half in paniek. Maar bon, mijn fysieke aanwezigheid had blijkbaar toch een rustgevend effect.

Ik had ook geen toezicht in het springuur en kon dus even gaan liggen, want eigenlijk is het nog geen goed idee voor de rug dat ik hier terug sta. Maar ik wilde echt mijn drie klassen die examen hebben, ook nog eventjes in het echt zien. Dat zijn dus drie dagen lesgeven, en dan maandag examen, dinsdag examen en les, en dan weer eventjes niks. Dat moet lukken, toch?

Geplaatst op

Onderzoekscompetenties, herwerkt

Vandaag hadden we met alle leraars van het zesde nog een vergadering rond de onderzoekscompetenties. Al sinds ik zesdejaars geef, moeten ze voor mij een eindwerk maken. Toen er nieuwe leerplannen kwamen, werden er onderzoekscompetenties ingevoerd met deeldoelen, maar eigenlijk kwam dat nog steeds op hetzelfde neer: ze maakten een eindwerk, maar met een aantal vaste tussenstappen waar ze dan ook punten op kregen.

Nu hebben we die onderzoekscompetenties gestroomlijnd, want eigenlijk deed elke vakgroep, elke richting zijn eigen ding ermee, volgens zijn eigen leerplan. Met de vernieuwing van het onderwijs zijn de onderzoekscompetenties een vakoverschrijdend gegeven geworden en trekken we die nu op één lijn. Vorig jaar hadden we er al over vergaderd en waren we tot een vergelijk gekomen, in de tweede week van september hadden alle leerlingen alle info gekregen.

Nu moesten ze dus per twee een mogelijke onderzoeksvraag indienen en hebben wij gekeken welke er haalbaar waren en welke het meest interessant. Ik heb dit jaar maar vijf zesdes, en ik heb dus twee projecten: eentje rond make up en eentje die een stuk van Shakespeares Romeo and Juliet gaat vergelijken met Ovidius zijn Pyramus en Thisbe, waar Shakespeare de mosterd heeft vandaan gehaald.

Ergens volgende week bespreken we het nog eens met hen apart, en dan tegen de herfstvakantie moeten ze een heus projectvoorstel indienen. Ik ben benieuwd.

Geplaatst op

Een vleugje antieke filosofie in de stijl van Aristoteles

Ik schreef het volgende op de website van de school:

De naam van de Oud-Griekse filosoof doet bij de meeste mensen wel een belletje rinkelen. Hij is per slot van rekening ook nu nog steeds een zeer invloedrijk filosoof. Maar wat veel mensen niet weten, is dat hij op een peripatetische manier les gaf. Al rondwandelend dus.

En hoe kunnen we onze leerlingen uit de zesde Latijnse de filosofie van deze Griekse wijsgeer beter laten begrijpen, dan zelf ook al rondwandelend zijn theorieën uit de doeken te doen?

Dat het net die dag eindelijk eens niet regende, was dan ook mooi meegenomen. Om kwart over tien liep dus een handjevol laatstejaars met hun leerkracht richting het park naast de school, terwijl ze om de oren geslagen werden met duale wereldbeelden, Socratisch determinisme, syllogismen, categorieën, doeloorzaken, potentia en actio. De occasionele reiger was er niet helemaal gerust in, dat moeten we toegeven. Maar wij, wij hadden alweer eens kunnen genieten van de prachtige omgeving van de school.