Poort 35
En weg zijn we weer vandaag, opnieuw een weekendje Larp. Op zich niks bijzonders, ik heb er in totaal wel al een zestigtal meegedaan, vermoed ik. (Als je niet weet wat larp is, google het even, of zoek het hier op de site op.)
Maar toch is het een beetje anders: er zijn drie leerlingen van me mee. Zesdejaars, en alledrie fantasy fans. De ene was al een keertje mee, de andere twee zijn totale nieuwtjes. Oorspronkelijk ging er nog een vierde mee, maar die heeft eerder deze week een serieuze blessure opgelopen, en mag dus absoluut niet mee.
En er gingen er nog vier meegaan: een juf van bij Wolf op school, met haar twee kinderen en een lief. Helaas, de kinderen hun examens beginnen maandag, en dat zou dus echt teveel van het goede zijn, want wat je vooral niet doet op zo’n weekend, is veel slapen.
Goh.
Weet je, ik kijk er naar uit om die leerlingen een keertje op hun donder te geven, zo met een zwaard. Want zij zijn misschien de helft jonger en een pak fitter, maar ik weet hoe ik latex wapens moet hanteren.
Al vermoed ik dat zij er evenzeer naar uit kijken, maar dan in de omgekeerde rollen :-p
366 – 7 november
En toen ging Merel in de aanval tegen haar pop. Met een zwaard dat groter is dan zijzelf.
Puf.
Dat het een beetje zwaar was, de laatste dagen.
Donderdag na het werk naar huis gekomen, even opgefrist en over en weer naar Amsterdam. Ik hoefde gelukkig niet zelf te rijden, maar zat toch pas na middernacht in bed.
Vrijdag hoefde ik niet te werken, maar moest ik wel vanalles en nog wat plannen en regelen. En vertrok ik rond half vier richting Oostende, voor een zalige avond en dito voormiddag. Veel slaap zat er toen ook niet in.
En toen ben ik ginder rond de middag vertrokken, om eerst in Brugge een vriendin op te halen, naar huis te rijden, mijn Oostendse spullen uit de auto te halen, snel iets te eten (wat Bart had klaargezet in de microgolf), het andere klaarstaande gerief in te laden, en naar Geel te rijden. Op een larp slaap je ook niet veel, ik zat pas om half vijf in bed, en was om half negen alweer wakker.
En toen kwam ik tegen de middag thuis, en werd ik bijzonder hard geknuffeld door de kinderen, en vooral door Merel. Die had me duidelijk gemist, de voorbije dagen. God zij dank, trouwens, voor babysits en oma’s. Dank u! En niet in het minst mijn lieve ventje, die me toch maar liet gaan en de zorg voor de kinderen op zich nam.
En als u me nu wilt excuseren, ik ga een tukje doen, denk ik.
Poort
Ik vind dat eigenlijk serieus bizar: ik speel al vijftien jaar (of misschien zelfs langer) larp, en toch is dit pas mijn derde personage. Ik heb twee lives gespeeld met mijn halfork-krijger Murkha, dan ik-weet-niet-hoeveel weekends met Gork, mijn barbaar-sjamaan, tot die level 24 was, en nu, vandaag, ben ik begonnen met Vrouwe Eleonora Ithuviel.
Aan de ene kant is het zalig: alles is nieuw, ik weet nog niet waar het personage naartoe zal gaan, ik moet contacten leggen en mijn plaatsje binnen de groep veroveren, en ik kan nog vrijwel niks. Ik moet echt spélen. En ik zit geregeld met de piepers dat ik ga sneuvelen, want veel kan ik niet aan.
Aan de andere kant vind ik het vreselijk: wég is die vanzelfsprekendheid van Gork, die authoriteit, dat binnenkomen in de herberg, waarbij iedereen spontaan opzij gaat, ik een plaatsje zoek, en iedereen daarna bij mij komt voor vanalles en nog wat. Ik moest niet meer nadenken: van zodra ik de kleren aanhad, wàs ik Gork. Het personage was uiteraard wel geëvolueerd doorheen de jaren, maar ik wist wie ze was, waar ze voor stond, wat haar mogelijkheden en zwakke plekken waren. Gork werd alom gerespecteerd, gevreesd, beschermd, en er werd naar haar geluisterd als ze iets zei. Ze is ongeveer dertien jaar meegegaan, en werd op die manier een deel van mezelf.
Het volgende Poortweekend krijgt ze een exit: dan gaat Gork er op een (hopelijk) waardige manier uit, en zal de laatste hoge level op Poort verdwenen zijn.
Ik mis haar nu al.
(En toch heb ik gigantisch veel zin in dat nieuwe personage, oh ja!)
366 – 8 september
366 – 15 juli
366 – 24 juni
Poort 34
Moe, zere voeten, stinkend en vuil, maar alle muizenissen en examenstress zijn uit mijn hoofd gewaaid. Het doet deugd, zo een weekendje in een bos rondlopen en nergens meer aan hoeven te denken, tenzij dan hoe je die eenhoorn kan verenigen met haar geliefde dichter, hoe je een gemene reuzenkikker dood krijgt en zijn hart eruit snijdt, of hoe je een aanval van die fascistische expansieve dwergen kan afslaan.
Er waren schitterende bedden, dat deed ook veel: ik heb er geslapen als een blok. En het eten was lekker, zij het een beetje weinig.
Kortom, een larp weekend zoals het hoort, en een van toch wel betere Poorten van de laatste jaren. Ik vond het héérlijk!
366 – 3 juli
Foto van Paul Sluyts