Foto Paul Sluyts
Banket, en nog een paar andere dingen
Heel, heel erg fijne dag gehad, en zowel gisteren als vandaag veel te weinig geslapen.
Gisteren heb ik doorgespeeld tot half vijf, en ik heb me eigenlijk niet verveeld, ook al was er niet bijster veel plot. Ik zit namelijk voor de eerste keer tussen de adel, en ik heb daar dan ook voluit op gespeeld. Het feit dat er een aantal oude vertrouwde personages van vroeger waren – eigenlijk kent mijn huidig personage die niet, maar het was fijn om terug met die mensen te spelen – deed daar ook veel aan.
Enfin, vandaag hebben we dan ook en passant de plot opgelost, mijn dames en ik. En dan moest het feest nog komen. We waren allemaal piekfijn uitgedost, de koning was er, er waren massa’s fijne hapjes op het bordes, er was vuuranimatie, en dan was er het banket zelf, met vaste plaatsen, en vooral ook gebakken kwarteltjes, hammetjes, ribbetjes, gelakte eendenborst, en ik vergeet nog wel wat.
Er was ons gevraagd voor animatie te zorgen, maar blijkbaar waren wij zowat de enige die dat ook voorzien hadden. Hanneke en ik hebben dus gezongen: een middeleeuws Frans liedje in twee stemmen, een vrolijk Nederlandstalig liedje, en dan heb ik op mijn eentje nog het dwergenlied van Thorin Oakenshield gezongen: “Far over the Misty Mountains”. Je kon een speld horen vallen, en blijkbaar viel het in de smaak, te horen aan het applaus. Maar het meest verguld was ik, toen een maat me kwam zeggen: “Kijk, elk jaar spreek ik rond nieuwjaar af met een maat van vroeger, en dan overlopen we samen ons jaar, en bespreken we de highlights. Daarmee bedoel ik niet de grote zaken, maar gewoon, kleine dingen die onverwacht gebeuren en die je bij blijven, die een bijzonder moment vormen. Awel, dit was zo’n highlight. Merci daarvoor.” Ik denk dat ik zat te blinken, hell, ik blink nu nog als ik eraan denk ^^
Uiteindelijk heb ik doorgespeeld tot half zes, tot mijn eigen grote verbazing. Hele fijne avond gehad, mijn personage nog wat uitgediept, en dan stopt het natuurlijk. Jammer, doodjammer, mijn hart en ziel ligt bij de Poort.
Enfin, bij deze nog wat foto’s van Paul Sluyts, de fotograaf die mee was.
Anticip… pation!
De laatste Poort.
Ik kan niet zeggen hoe ik ernaar uit kijk. Absoluut niet naar het feit dat het de laatste is, helaas. Het is wel de eerste keer in serieus lang dat ik nog zo naar een larpevenement heb uitgekeken, moet ik toegeven.
Het zal ook een ‘specialleke’ worden, met een staatsiebanket in een heus kasteel. Harnas is niet toegelaten binnen de muren, en voor het feest moeten we een speciale outfit voorzien. Ik ben in de tweedehandswinkel een lang zwartfluwelen kleed tegengekomen, en dat heb ik nu gisteren zitten pimpen met lange voile mouwen en een paarse vilten vos op mijn boezem. Reken daar nog wat paarse parafernalia bij, en het zal wel in orde zijn, denk ik.
Man, ik kijk ernaar uit. Ik sta nu al te popelen. En tegelijkertijd wil ik niet dat het gedaan is. Poort is de enige live waar ik eigenlijk ooit op gespeeld heb. 24 weekends met Gork, vijf of zes met Eleonora. Ik ga iedereen zo hard missen, denk ik.
Soit, we zien wel.
Omen II
De vorige was in mei, maar het lijkt eigenlijk veel korter: de “vikingen”larp Omen. Toen was het killig, nu was het ronduit koud. Al hadden we eigenlijk niet te klagen, gezien het weer donderdag en vrijdag overdag: alles lag zeiknat, maar het regende niet meer, en deze morgen kwam zowaar de zon ook boven.
Ik heb me uit kunnen leven: eerst als vrouw van de overleden schout van het dorp, en de rest van het weekend als Karia, huurlingengeneraal van de zwaarste groep elitekrijgers die er rondloopt in het land. Héérlijk om spelen: mijn verschijning op zich alleen al boezemde overal ontzag in. Alleen wou ik dat ik zo goed kon vechten als mijn personage…
Maar je kan niet alles willen, natuurlijk ^^
365 – 14 december 2014 – nog meer harnas
365 – 13 december 2014 – Karia Van Ulstein, huurlingengeneraal
365 – 12 december 2014 – vrouwe
Vreselijke foto op zich, maar het toont wel wat we uitspoken :-p
Ankoria 10 – Goudkoorts
Het was vroeg, deze morgen. Maar iets over achten zat ik met drie jongens in de auto – Kobe, Wolf en diens beste vriend Wout – richting Meeuwen-Gruitrode. Voorbij Leopoldsburg. Meer dan twee uur rijden dus. Urgh.
Maar de opgewonden en stralende gezichtjes op mijn achterbank, en het geklets honderduit, zeiden eigenlijk genoeg. Na dik twee uur reed ik door het kletsnatte gras, zagen we al overal enthousiaste kinderen op elkaar slaan met latex wapens, en zagen de jongens dat meteen weer zitten.
Er werd gevochten met maya’s tegen conquistadores, en geluisterd naar zonnekoningen (of zoiets).
Negen uur later zaten we opnieuw in de auto, deze keer net iets minder opgewonden, en vooral moe, eigenlijk. We hebben ongelofelijk veel geluk gehad met het weer: koud, maar wel stralende zon, en dat scheelt een pak als je de hele dag buiten moet lopen. De jongens hebben quasi geen seconde gezwegen en het ganse spel nog besproken. In elk geval vond ook Wout het voor herhaling vatbaar.
Op naar de volgende Ankoria!
365 – 29 november 2014 – van piraten en conquistadores die konkelfoezen
Nachtkronieken, de non
Ik had het er al eerder over, over de larp Camarilla.
Afgelopen zaterdag mocht ik weer figurant gaan spelen, een blijkbaar vaste rol. Er was jammer genoeg niet echt veel volk, maar ik heb me wel goed geamuseerd. Al was het maar omdat ik aan mijn outfit heb gewerkt, en er nu nog veel meer uitzag als een kloosterzuster dan de vorige keer.
Oordeel gerust zelf (en nee, u hoeft uw lachen niet in te houden):
