Geplaatst op

Oranje

Mereloranje

Zij is al een stuk ouder, want ze heeft genoeg meisjeskleren. Maar toch wilde ik deze foto. De kast is al een paar jaar verdwenen, sinds de verbouwing, maar toch… Ze lijken echt wel op elkaar.

Geplaatst op

Schoolmama

Kobe leert op dit moment op school over muziekinstrumenten. Op zijn kleuters, uiteraard, maar toch: ik vind dat wijs. Vorige week mochten ze muziekinstrumenten meenemen, en ik had hem een (slechte) blokfluit meegegeven, zijn mondharmonica, en een paar castagnetten.

Er kwam ook een oproep of er mama’s of papa’s waren die instrumenten bespeelden, en dat even wilden laten zien in de klas. Dus toog ik deze voormiddag (ik begin pas zelf om 11.15u met lesgeven) naar de kleuterklas met een viool en een mandoline, en had Kobe ’s morgens al een klaroen meegenomen, die ik geleend had van een collega.

De juf had geprobeerd om er een geluid uit te krijgen, maar dat was niet zo’n succes gebleken. Kobe had toen blijkbaar nogal hard met zijn ogen gerold, en gezegd: “Maar juf toch, ge moet daar zo’n protje in laten, ik zal het ne keer tonen”, en toen had hij een zeer enthousiaste klaroenstoot ten beste gegeven.

Ik heb ze de mandoline laten vasthouden, ze hebben van dichtbij mogen kijken naar de viool, mogen voelen aan de strijkstok, een stemvork tegen hun oor gehouden, en ik heb meegespeeld op viool en blokfluit met een liedje dat ze zongen.

Ik had wel het gevoel dat ze het wijs vonden.

En Kobe, die glunderde.

Geplaatst op

Memorabel nieuwjaren

Kobes peter, Dirk, moest nog komen nieuwjaren, en we hadden vandaag afgesproken. Die afspraak lag al van in december vast, en Kobe keek er enorm naar uit.

Dat ik zonder klank zit, ging de pret niet drukken: Bart was er per slot van rekening ook nog.

Dacht ik.

Want rond een uur of tien in de voormiddag begon Bart zich plots misselijk te voelen, met buikkrampen, en kroop hij in zijn bed. De kinderen waren gelukkig rustig, zodat ik op ’t gemak mijn lasagne kon afwerken.

Tegen twaalf uur riep ik Bart op, maar die zag maar bleekjes, en rond half een waren Dirk en Ilse hier, mét heerlijke aperitiefhapjes en een fles champagne. Bart zat erbij en keek ernaar, en was ook weinig van zeg. Gelukkig waren de kinderen dolenthousiast over het cadeautje van peter Dirk: het spel Skylanders voor de Wii, met in totaal vier ventjes.

Na het voorgerecht – scampi’s geflambeerd in de pastis – zag Bart er intussen zo lamentabel uit, dat hij maar weer in zijn bed is gekropen. De tafelconversatie was zo een beetje bizar: geen gastheer, en een gastvrouw die niet mag spreken. Goed bezig :-p Gelukkig lieten Dirk en Ilse het niet aan hun hart komen, en genoten ze van de grote schotel verse lasagne met massa’s groenten.

Na die hoofdschotel werd het nieuwe spelletje opgestart, en Wolf was er meteen mee weg, het was een plezier om naar te kijken. Naar het dessert – een schitterende chocoladetaart – keken de jongens zelfs met moeite om, zó wijs was dat spelletje.

Dirk en Ilse zijn nog gezellig blijven plakken tot rond een uur of vijf, zo’n groot impediment was mijn spraakgebrek dus blijkbaar nog niet.

Ik had in elk geval een fijne middag, en de kinderen ook. En Bart? Die is blijven slapen tot zeven uur, heeft dan wat gegeten, en is dan opnieuw in de zetel gekropen onder een dekentje. De duts.

Geplaatst op

Opvoedingslijn

Voor wie het filmpje zou gemist hebben: de twee kleinste jongens vooraan zijn Wolf en Kobe. Ze komen niet veel in beeld omdat ze niet echt aan het zingen zijn natuurlijk, ze zijn opvulling voor den hoop. Maar toch 🙂

Kobe heeft nog dagen daarna van “Rossekop” lopen zingen…