Als er maar water is…
Ik heb deze morgen heerlijk lang geslapen, dan rustig ontbeten met de kinderen, en iets later zaten ze alweer in hun zwembadje. Een zegen, dat ding!
Maar ook na de middag bleven we in de ban van het water, namelijk de Blaarmeersen. Om een of andere reden zag ik het zitten om met hen te gaan zwemmen, en dus propten we in een grote sporttas op wieltjes:
– handdoeken
– zwembroeken
– zonnecrème
– parasolletje
– koekjes en water
– meloen in een koeltas
– fototoestel
– dekentje om op te liggen
– matje om op te liggen
– waterpistool en zwembrillen
Iets na drieën, bij drieëndertig graden, arriveerden we aan de spartelput, en eigenlijk viel het nog mee qua drukte. Ik hielp de kinderen omkleden, en bracht ze richting water. Alwaar Merel prompt begon te huilen omdat ik terugkeerde. Pas na een paar minuten kon Wolf haar aan het verstand brengen dat ik toch moeilijk in jeans kon gaan zwemmen, en dat ook ik me moest omkleden. Enfin, iets later stond ze vrolijk te springen aan mijn hand, speelden we haaitje – de jongens vallen ons aan, en Merel moet ze doodzappen met de pareltjes die aan mijn zwemrokje hangen – en amuseerden we ons opperbest. Na een uurtje keerde ik terug naar het zand, en tegen half vijf kwam Kobe plots krijsend aangelopen: hij was gestoken in zijn voorhoofd door een daas! Althans, dat beweerde hij, want ik zag niks. Hij bleef op de handdoeken liggen, wilde niet meer in het water.
Merel en ik zwommen nog wat met Wolf, maar tegen vijf uur kregen we allemaal medelijden met zielige Kobe, en besloten we naar huis terug te gaan. Ik overigens in een pesthumeur, want de kinderen deden niks, stonden erbij en keken ernaar. Zelfs een handdoek opvouwen was blijkbaar teveel gevraagd. En ja, het was warm.
Vissenspeeltuin
Kobe moest om half elf opgehaald worden bij de logopedist, en we reden meteen door naar de vissenspeeltuin, zo genoemd omdat het thema duidelijk vis is: wiebeltuigen in visvorm, een vlot, hoge houten palen als lisdodden… Mooi gedaan!
Op maandag 7 juli waren we er trouwens ook al geweest, enkel met Merel en Kobe, want Wolf was toen al op kamp. We hadden ook telkens schopjes en emmertjes bij, want die zandbak daar is de max.
365 – 30 juni 2014 – Braunplein
Feest in het kasteel
De kinderen waren lastig, ik had even genoeg van het verbeteren, en Bart had het druk.
Ik zocht dus iets om te doen met hen, maar voor de Midzomervertellingen waren we net te laat. Maar toen zag ik op Twitter een berichtje passeren van een vriend, dat hij blijkbaar in het Gravensteen zat, en dat daar vanalles te doen was.
Een kwartier later zat ik met de drie kinderen in de auto, en nog een kwartiertje later waren we geparkeerd in de Burgstraat en aan het stappen richting de fameuze burcht, waar effectief Feest in het Kasteel aan de gang was.
Merel was door het dolle heen: een. Echt. Kasteel! Met. Echte. Prinsessen! Ze keek haar ogen uit naar de vechtende ridders, de kostuums, de poppenkast, de kantelen, de vlaggen en wimpels, enfin, alles.
Een verslagje van die dag kan u lezen op Gentblogt, uiteraard, en wel hier.
Maar de meer persoonlijke foto’s komen daar natuurlijk niet terecht, daarvoor dient dit blog.
Op schoot bij een echte prinses. Een échte, hoor mama!
Bij Anthony die blijkbaar van kostuums deed.
Met grote ogen kijken naar de poppenkast, op schoot van broer.
Even poseren.
365 – 15 juni 2014 – Gravensteen
Zwemmen
Als je me had gezegd dat ik vandaag ging zwemmen in de Blaarmeersen, ik had je zot verklaard. Edoch…
Woensdag waren Wolf en Merel er al fluks ingesprongen en hadden duidelijk genoten, vandaag had ik me voorzien en echt zwembroeken en handdoeken meegenomen, voor na de strandtraining. Oh, en een dekentje, een ligmat, de picknick, drinken, een zwemband… Voor het zekerste had ik dus ook mijn eigen zwemgerief mee, en jawel: de jongens waren aan het trainen, en Merel wilde zo graag zwemmen, maar durfde niet alleen.
Ik heb dan maar temidden van de andere rugby-ouders mijn zwemspullen aangetrokken, en lo and behold, het was niet eens koud! Echt serieus! Ik denk dat Merel en ik toch ongeveer een uur in dat water hebben gezeten, voor ze te veel honger kreeg. Intussen waren ook de jongens en de andere spelertjes het water ingeplonst, en dat vond ze een pak minder, al dat gespat.
In elk geval heb ik er van genoten, van dat juniwater. Een aanrader, echt!
Stadsgids
In januari heb ik eens een voormiddag samen gezeten met de mensen van uitgeverij Luster en een handvol echte stadse Gentenaars, om samen van gedachten te wisselen over wat nu eigenlijk alle beste plekjes van Gent waren: parkjes, Italiaanse restaurants, monumenten, hipste kledingwinkels, beste pralinewinkels, zowat alles passeerde de revue, en er werd hartelijk en druk over gediscussieerd.
Ze gingen namelijk met ingeweken Belg Derek Blyth een boekje uitgeven, The 500 Hidden Secrets of Ghent, in navolging van zijn gidsjes over Brussel en Antwerpen.
Deze avond, toen Bart thuiskwam, had hij het mee voor mij, dat bewuste boekje. Ik moet toegeven: ik ben het niet altijd eens met wat erin staat, maar ik ben er best wel trots op. Want Gent, dat is toch wel dé stad voor mij, ondanks al zijn kleine kantjes.
Ge moogt het altijd eens lenen als ge het braaf vraagt, of beter nog: ge kunt het gaan kopen. Ik krijg er geen cent voor, maar had een fijne ochtend met andere Gentenaars, een heerlijk ontbijt en lunch in het Paard van Troje, en dus de eer van dat boekje. Meer moet dat niet zijn.
Freecycle
Sinds een paar weken zit ik op Facebook op de groep Freecycle Gent.
De bedoeling is gratis te recyclen, met andere woorden: je koopt of verkoopt niks, maar geeft dingen weg, of krijgt ze gratis. Voor zo goed als alles vind je wel ergens een afnemer, heb ik vastgesteld. Zo heb ik al een luiertas, muntplantjes, stapels oude tijdschriften, een lamp en nog wel een paar dingen weggegeven. Mensen komen dat gewoon ophalen, en dat is dat. Enfin, zou moeten: er is vaak onduidelijkheid wie wat nu “gewonnen” heeft, en soms komen mensen gewoon niet opdagen, en dat is knap vervelend. Maar eigenlijk werkt het systeem toch echt wel goed.
Zelf heb ik ook al een paar dingetjes op de kop getikt, zoals vandaag nog een wekkerradio voor Merel. Het wekkertje dat zij had, was eigenlijk kapot wegens niet meer in te stellen qua alarm. En toen gaf er iemand eentje weg, in perfecte staat.
Ik weet het, ik kan het me perfect permitteren om een nieuwe te kopen, maar dat is het hem nu net: dit is een vorm van recyclage, waardoor er weer minder afval is. Misschien is het minder goed voor de economie, maar zo is er altijd wel wat. Ik ben dus na het examen vandaag even doorgereden naar de Martelaarslaan en heb het daar opgehaald. Zij blij, ikke blij, Merel blij.
365 – 05 juni 2014 – Kulder
