Geplaatst op

And so it begins…

Ik had vandaag de hele dag klassenraad, Bart was op kantoor, en de kleintjes zaten op school. En Wolf? Tsja, Wolf was gewoon thuis. Enfin, hij had al voor de examens afgesproken met een paar klasgenoten om de stad in te trekken. Geen probleem voor mij: hij is zelfstandig en verstandig genoeg. Eerst was het plan om samen naar de Pizza Hut te gaan, maar uiteindelijk bleek hij pas om half één afgesproken te hebben bij Quinten, en dan om één uur aan ’t school met de rest. Ik had niet de laatste klassen van de voormiddag, zodat ik tijd genoeg had om naar huis te gaan en samen met hem te eten.
En daarna ging hij de fiets op, en reed ik met de auto ook terug naar school. Hij had tien euro gekregen, als extraatje om te spenderen, bovenop zijn zakgeld van tien euro per maand. En de uitdrukkelijke wens dat hij ten laatste om half zeven zou thuis zijn, en dat hij helm en fluovest zou dragen. In het donker met de fiets, ’t is niet alles.

Enfin, om half zes kwam hij thuis, slungelig als alleen een échte puber kan, en plofte in de zetel. Toen ik vroeg hoe het was geweest en wat hij gedaan had, haalde hij zijn schouders op: “Oh, we zijn naar de film geweest”. Mijn wenkbrauwen gingen prompt de hoogte in. “De film? Jullie gingen toch naar ’t stad? Enne, de film met de fiets???” Hij schoot in de lach: “Maar nee, mama, een van de jongens werd afgezet met de auto, en die mama stelde voor om naar de film te gaan, en we zijn met haar allemaal meegereden, tiens! En we hebben er een muts van Coca-Cola gekregen, en ik heb dus een drankje gekocht met mijn eigen geld, en dat geld van u gebruikt voor het ticket, en het was Assassin’s Creed, ge weet wel, van dat videospel, en ’t was wel wijs!”

Juist ja. “Enne, ge vondt niet dat ge mij dat moest laten weten, die verandering van plannen?” Verontwaardiging: “Maar ja, mama, ik wilde dat wel, maar mijne gsm verstuurt dat berichtje maar niet, kijk maar! Allez, nu juist precies wel, maar dat zal aan de wifi liggen!” Waarop ik fijntjes opmerkte dat hij misschien wel in de gaten kon houden hoeveel er op zijn gsm nog stond aan belwaarde, en dat dat eigenlijk zo’n beetje compleet op nul stond. Ik heb dan maar zijn gsmkaart opgeladen, en er verder het mijne van gedacht.

Hij wordt zo snel groot…

Geplaatst op

Niet opgeven…

Koppig zijn, ’t is ook niet altijd gemakkelijk. Neem nu gisteren. Ik wilde mijn examenpunten binnen hebben voor middernacht, ook al kon het eigenlijk ook nog deze namiddag. Maar rond negen uur ’s avonds begon mijn rug weer serieus veel pijn te doen, en besloot ik dat het beter was om te gaan liggen, en het voor gezien te houden. De lumbago op zich zit weer op zijn plaats, maar alle spieren errond doen gemeen veel zeer. Ik ben maandagnamiddag nog naar mijn kinesiste – mijn lieve en zeer bekwame nichtje – gegaan, toen er daar iemand had afgebeld, en ook gisterenmorgen mocht ik nog langsgaan. Eigenlijk had ik toen toezicht op school, maar nadat de directie me had zien rondlopen, compleet scheef, met een grimas van de pijn, leunend op mijn stok en af en toe even gaan liggend in de zetel, vond die het helemaal geen probleem dat ik niet drie uur op een stoel kwam zitten. Want dat is nog steeds het ergste: zitten. Rondlopen en staan doen pijn, maar doen ook veel goed, want het is maar zo dat alles weer op zijn plaats komt. Dankzij de stevige massages trokken alle spieren minder tegen, en kroop de vermaledijde discus terug op zijn plaats.

Enfin, gisteren rond negen uur ben ik dus languit in de zetel gaan liggen, en heb ik naar iets op tv gekeken. En toen begon het toch weer te kriebelen om die laatste negen examens alsnog te verbeteren. De rugpijn was weer zo goed als weg, ik vond dat ik dus nog wel even mee kon.

Om tien voor middernacht was ik rond, oef. En dacht ik: de commentaren voor de klassenraad zullen toch voor morgen zijn, en ik zette dat ook op Facebook. Waarop een vriend commentarieerde: “Allez, tien minuutjes pauze dus”. Ik repliceerde: “Nee jong, echt niet”. En effectief een goeie tien minuten later zette ik erop: “Och zwijgt!” Ik lag effectief in bed om kwart voor één, maar met alle vakcommentaren ingetikt en alle klassenraadcommentaren doorgestuurd. Oef.

Deze morgen was het iets rustiger: ontbeten met de kinderen, rustig mijn spullen samengeraapt, en richting ’t stad gereden, voor Fantastic Beasts and where to find them, de film in de wereld van Harry Potter. Heerlijke, pretentieloze avonturenfilm met prachtige beestjes, en vooral ook rustige leerlingen. En daarna naar huis gereden, snelsnel macaroni met hesp en kaas voor de kinderen, een collega en mezelf gemaakt, en naar school gereden met de twee kleinsten mee.

Voor de eerste keer was er namelijk op woensdagnamiddag zelf kinderopvang voorzien voor ons. Want als leraars zijn we natuurlijk doorgaans zelf thuis op woensdagnamiddag, en ook al zit je te verbeteren of voor te bereiden, je bent er wel voor je kinderen. Niet als je klassenraden hebt, natuurlijk. Directie had drie zesdejaars bereid gevonden om te komen babysitten, en Merel en Kobe zagen dat compleet zitten. Ze hebben film gekeken, spelletjes zoals Twister gespeeld, pannenkoeken gegeten, enfin, blijkbaar zich goed geamuseerd vooral.

De klassenraden waren net op tijd gedaan om naar huis te rijden, de jongens zich te laten omkleden, boterhammen te smeren, en richting rugby te rijden. Voor Kobe was het een teambuilding avond: klimmen, in plaats van rugby spelen. Merel en ik hebben hem daar afgezet, hebben mijn fototoestel in iemands handen gestoken, en zijn zelf in de motregen gaan picknicken. Het heeft wel iets, in het pikdonker onder een grote paraplu boterhammen zitten eten… We reden terug naar het clubhuis, pikten er een klein stukje training van Wolf mee, reden terug naar huis, en ik ging plat. Als in: in slaap gevallen na een half uur.

Tsja…

 

Geplaatst op

Tradities

Er zijn zo van die tradities die in ere moeten gehouden worden, ik schreef het eerder al. En sommige moet je gewoon in het leven roepen.

Zo gingen we vorig jaar op oudejaarsnamiddag wandelen in de Bourgoyen, en was ons dat ongelofelijk meegevallen. En dus gingen we ook vandaag wandelen, het was prachtig weer. Maar eerst moest er soep gemaakt worden van de pompoen die al weken – maanden – op onze keukentafel ligt, en zou beginnen rotten. Ajuinen zorgen trouwens nog steeds voor traantjes.

IMG_0910

Ik maakte meteen ook nog een pompoentaart, stak die in de oven, en we vertrokken op wandeling.

We pikten eerst nog een geocache op, een raadsel. Ik dacht dat die begon in het park Claeys-Bouüaert, en daar stonden we dan ook, maar de berekende coördinaten brachten ons een eindje verder naar een pad langs een stukje vijver.

Daarna reden we effectief naar de Bourgoyen, en zowel Wolf als ik trokken er foto’s van het prachtige licht. We vonden er ook nog een cache, dat ook ^^

En toen belde ik – veertig minuten te laat, eigenlijk – even naar huis, of Bart wel degelijk de taart uit de oven had genomen. Hmm. Juist ja.

IMG_0974

Maar hij was wel al aan het snijden begonnen voor de hapjes en vooral voor de zelfgemaakte pizza.

Geheel volgens traditie keken we eerst naar een tekenfilm – The Minions – aten we pizza, speelden met vuurspatters, en staken we Merel in bed. En toen volgde een tweede film – The Maze Runner – met soesjes en iets om te drinken.

Rond tienen zaten ook de jongens in bed, en Bart en ik speelden gewoon nog wat Diablo, om eerlijk te zijn. Met een dikke knuffel en veel liefde om middernacht.

En dat, lieve lezertjes, was 2015.

 

 

Geplaatst op

Qu’est-ce qu’on a fait au Bon Dieu!

Wie zin heeft in een complexloze, maar toch niet geheel inhoudsloze typisch Franse komedie, die moet echt naar deze film gaan kijken. Serieus.

Deze morgen waren de collega’s en ik namelijk van toezichtsdienst bij de leerlingen van de derde graad in de Sphinx. De film was gekozen door de leerlingenraad, maar wij dachten er het onze van: “Het zal wel weer wat zijn…”

Wel, ik heb gegniffeld, gegrinnikt, gegierd en tranen gelachen. Echt waar. De film is heerlijk Frans, ongelofelijk herkenbaar, en ongemeen amusant. De hele zaal leerlingen was dan ook stil, we hebben geen enkele opmerking moeten maken (het kan ook zijn dat de ‘zware gevallen’ lagen te slapen natuurlijk, maar bon).

Ik geef u even de korte inhoud mee, geplukt van Cinenews.be:

Claude en Marie Verneuil zijn afkomstig van katholieke ouders uit de grote provinciale bourgeoisie en nogal conservatief. Maar ze zijn altijd ruimdenkend geweest. Het was echter even slikken toen hun eerste dochter trouwde met een moslim, hun tweede met een Jood en de derde met een Chinees. Hun hoop dat hun laatste dochter toch voor de kerk trouwt wordt aangewakkerd wanneer ze vernemen dat ze een brave katholieke jongen heeft ontmoet.

Of zoals mijn collega het formuleerde: “Dit is de ideale film als je even een winterdipje hebt, wanneer je behoefte hebt aan een gulle lach, en een oppepper nodig hebt.”

Ik geef haar volledig gelijk.

Geplaatst op

Filmsuggesties, iemand?

Op oudejaarsavond blijven wij – dat is intussen traditie – gewoon thuis met de kinderen. In de vroege namiddag maken we allerlei hapjes en dergelijke, en bereiden de kinderen eigenlijk zelf de avond voor.

In de late namiddag en de avond kijken we dan een film. ’t Is te zeggen: twee films eigenlijk. Eentje die gedaan is tegen dat het Merels bedtijd is, en dan nog een met de jongens. Op Merels vraag ga ik dit jaar op zoek gaan naar Frozen. Heeft iemand die toevallig liggen, en zou ik die dan eens mogen lenen? Of wie weet is hij tegen dan beschikbaar op Telenet, maar daar durf ik niet op rekenen.

Daarna gaan we nog naar een film kijken met de jongens. Heeft iemand daar een suggestie voor? Ze zijn fan van dingen zoals The Avengers, The Hulk, Captain America, en die films hebben ze dus al allemaal gezien, net zoals  – uiteraard – The Lord of The Rings trilogie. Ook alle Harry Potters, de Star Wars en de Narnia’s kennen ze al, en ze houden echt wel van fantasy.

Ik dacht eventueel aan Eragon, maar er moet toch beter te vinden zijn. En toch mag het ook niet te  eng zijn, want Kobe is nog steeds maar zeven.

Iemand een suggestie? Waar wij dus ook iets aan hebben, als volwassenen?

Geplaatst op

Oudejaarsavond

Omdat we drie kinderen niet zomaar aan een haakje kunnen (en willen) hangen, omdat babysitters op een avond als vandaag niet voor het grijpen vallen, en omdat we niet echt van gedoe houden, hebben we er een bijzonder gezellig avondje onder ons van gemaakt.

Bart is in de namiddag al begonnen om samen met de jongens massa’s hapjes te maken:
– toostjes met paté en foie gras (en uienconfituur, uiteraard, dat spreekt)
– toostjes met smeerkaas
– blokjes kaas met een zwanworstje of een druifje
– mini-witloofblaadjes opgevuld met garnaaltjes of kipsla
– een ganse hoop rauwkost met dipsausjes
– mini-croissants opgevuld met zalm
– mini-koninginnehapjes

oudejaar1

(trekt anders ne keer tegen licht en zo)

oudejaar2

(heeft Wolf getrokken)

We hadden ook nog gefrituurde dingen voorzien, maar daar zijn we zelfs niet aan begonnen.

Daarna hebben we de gordijnen dichtgetrokken, overal kaarsjes aangestoken, de open haard in vuur en vlam gezet, en de film ‘Happy Feet’ opgezet, serieus luid, zonder extra licht. Cinema, zoals de jongens het noemden.
Zij kregen kinderchampagne (bruisend appelsap met een beetje aardbeiensap in) in een champagneglas met een suikerrandje en een maraschinokers, en waren daar bijzonder verguld mee.

oudejaar3

oudejaar4

Als dessert waren er ijspralines – ha ja, cinema! – en mini-frisco’s.

Tegen half acht zaten ze alledrie in bed, en hadden Bart en ik nog de avond voor ons alleen. We hebben samen, onder een dekentje, met Häagen-Dazs ijs en Sancerre, naar een goed gemaakte, bij momenten hilarische B-film gekeken met Nicolas Cage (Drive Angry) en daar echt wel van genoten.

Voor ons was het de afsluiter van een bijzonder mooi maar vermoeiend jaar.

Hopelijk wordt 2012 nóg beter!