IJsjesweer

Dat ik hier eens schaamteloos reclame ga maken, se. Volledig uit eigenbelang, want hoe groter de verkoop, hoe kleiner de kans dat het product na dit seizoen uit de rekken verdwijnt…

Ik heb het namelijk over ijshoorntjes van het merk Delhaize. En dan niet zomaar de klassieker van vanille met chocolade bovenaan en nootjes, nee, het ijsje waar wij hier thuis compleet aan verslingerd zijn, is het caramelhoorntje met gezouten boter. Maar lekker!

Bovenaan liggen er krullen karamel, maar binnenin, tot diep in het koekje, zit ook een kern van vloeibare caramel. Ik wil niet weten welke additieven erin zitten, ’t is gewoon gigantisch lekker! En nee, het zijn vooral niet de prijzen van een Häagen-Dazs of een Ben & Jerry’s.

Dus: uitproberen, die handel. En laat me weten of u het ook zo goed vond!

IMG_3103

Onverwachte uitstapjes

Gisteren had ik een oproep gedaan op Gift Gent of er niemand een charlestonkleedje had liggen in mijn maat (nodig voor een larp begin september), en ik mocht eentje ophalen in Sint-Amandsberg. Perfect! Ik bracht de jongens naar het rugbykamp, dronk rustig koffie thuis, en Merel en ik togen naar Sint-Amandsberg, om er het kleedje op te halen en meteen wat caches mee te pikken. We verzeilden eerst in een heel mooi, en eigenlijk ook groot park. De cache heb ik helaas niet gevonden: ik was gewaarschuwd dat het in een een woest en groen hoekje was, vol met tengels, en dat was niet gelogen. Ondanks de sandalen en de blote benen – ik had voor een keer een rok aan – heb ik me een weg kunnen banen naar het nulpunt, maar zonder handschoenen was er geen beginnen aan. Ik kom wel eens terug met Wolf in de herfst, met lange broeken en handschoenen :-p

We reden iets verder, naar een ander park, en wandelden toen voorbij een alleraardigst restaurant met een heel fijne tuin in de schaduw. Hmmm. We gingen de cache oppikken, en toen we opnieuw langs het restaurantje liepen, leek het me echt te leuk. “Merel, eten we thuis, of eten we hier?” Domme vraag, natuurlijk. Voor 12 euro had ik een voorgerecht van fetasalade en een pasta maison met scampi, en voor 7 euro kreeg Merel een pasta bolognaise.

Dik in orde! Rosalie, heet het, op de Antwerpsesteenweg, en naar ’t schijnt moet je ’s avonds best reserveren, zeiden ze. Ik kan het me voorstellen, want ook in deze hitte liep het aardig vol.

Enfin, Merel en ik wilden toch nog een cache gaan zoeken aan Dok Noord, en meteen ook eens het nieuwe winkelcentrum bekijken. Het was wel pokkeheet, maar bon. Samen liepen we de vroegere grintbakken in aan de Blauwe Kraan, waar nu een officieel grafittipunt is. Het is eraan te zien, en er zijn echt mooie dingen.

De cache vonden we opnieuw niet: ik had een vrij goed idee waar hij zat (en dat is me bevestigd door de legger) maar dat was in de volle, volle zon, van metaal, en ik zag het echt niet zitten om langer te zoeken. Ook hier kom ik wel eens terug met Wolf.

En dan gingen Merel en ik op tocht in het nieuwe Dok Noord: we hadden een paar dingen nodig uit de Delhaize, en daar is er een gloednieuwe, en vrij grote ook. De locatie zelf was eigenlijk ook best indrukwekkend: een groot open plein met een heel gezellig terras, en dan een behoorlijk aantal winkels met een wandelarcade. De foto’s zijn met de gsm getrokken, maar geven toch een beetje een idee. En warm, warm!

En dus reden Merel en ik dan toch maar naar huis om af te koelen. We waren eerst van plan geweest om vandaag naar de Blaarmeersen te gaan, maar man, ’t is echt veel te heet! Blijkbaar was het maar goed ook dat we thuis bleven, want de jongens wisten te vertellen dat de Blaarmeersen overvol waren, en dat de mensen zelfs op de stenen zaten.

Gelukkig kwam de ijskar voorbij, een ijsje was welkom ^^

IMG_5936

En Wolf, die zag het in deze hitte nota bene nog zitten om, na een ganse dag sporten, ook ’s avonds nog op de rugbytraining te blijven. Amai, goed zot!

 

Allez jong, zo simpel!

Kijk, iedereen die al eens een boodschappenlijstje voor een ander opstelt, weet hoe moeilijk het is om een specifiek product te omschrijven. Zeker als het om broodbeleg gaat, heb je tientallen soorten, en sta je er zelf niet bij stil. Zo is Bart al met Kwatta choco melkchocolade thuisgekomen, omdat ik gewoon ‘Kwatta choco’ had opgeschreven, en er niet bij stilgestaan had dat er meer was dan de zwarte, ofte ‘puur’. Tsja.

Trouwens, hoeveel tijd ik al verloren heb voor de koelkasten in de winkel, op zoek naar die ene soort salami zonder look tussen de tientallen aangeboden soorten…

salamiDelhaize heeft daar nu iets op gevonden, iets wat ik ronduit de max vind: het heeft al zijn eigen huismerkvleeswaren gewoon een nummer gegeven, groot en duidelijk. En dus moet ik geen etiketten en opschriften meer zitten lezen, ik weet dat ik salami nr. 25 wil. Simpel, snel, eenvoudig, en eigenlijk ook de max. En op het boodschappenlijstje hoef ik ook enkel maar dat meer op te schrijven. Geloof me, het is een reden te meer om het huismerk te verkiezen boven de merkproducten.

Of ben ik nu de enige die het zo ziet?

Impulsaankoop… of toch niet helemaal.

Ik wou eigenlijk al heel lang een eigen ijsmachine. Ik twijfelde altijd: eentje met zo’n koelelement dat je zelf in de vriezer moet steken, of een veel duurder geval, dat zelf invriest? Zou ik dat dan wel gebruiken? Wordt het niet snel zoiets dat gewoon in de berging staat te staan?

Twijfels, dus.

Toen dacht ik: ik ga gewoon wachten tot na de verbouwingen, tot we een grotere keuken en meer bergruimte hebben.

Juist ja.

Want gisteren stond ik in de Delhaize, en bleek het aanbod met de bons een ijsmachine van Philips te zijn. Normale prijs: 64 euro. Nu, met twee (in Delhaizepunten gespaarde) bonnen: 34 euro. Ik zei: joink.

Gisteren heb ik het koelelement in de vriezer gestoken, en momenteel staat ze te draaien. Bananenijs, de favoriet van de kinderen. Ik hoop maar dat het zal lukken, want ik heb per ongeluk veel te veel room bij het mengsel gedaan. Maar het was wel verdomde lekker, dat geef ik u op een briefje!