Lectuur: “Redemption (Infinity Blade #2)” van Brandon Sanderson

Om nog net mijn doel te halen in 2023, las ik na deel één uiteraard ook deel twee. Zoals ik toen schreef, is het licht, maar best entertainend en wilde ik dus met plezier verder lezen.

De plot blijft redelijk ingewikkeld, maar het vreemde is dat je dus zowel het verhaal van Siris krijgt in een dystopische verre toekomst, als het verhaal in een niet zo verre toekomst waar een wetenschapper iets heeft gemaakt dat blijkbaar de wereld grondig om zeep helpt. En laat net die wetenschapper iets te maken hebben – uiteraard – met the God King waartegen Siris moet strijden. En blijkbaar zit zijn eigen verhaaltje ook niet zo simpel in elkaar als hij altijd van kleinsaf aan geleerd heeft en zoals al eeuwen is doorgegeven.

Siris gaat dus een epische queeste aan tegen een nieuwe vijand, eentje die hij misschien al langer kent dan hijzelf eerst denkt.

Ik vond dit boek beter dan het eerste: er zit een pak meer diepgang in, meer gelaagdheid en dus ook meer spanning.

Niet dat ik nu echt zit uit te kijken naar het vervolg, maar wanneer dat er komt, zal ik het met plezier lezen. Als ik me de plot van de eerste twee nog kan herinneren, dan. Tsja.

Lectuur: “Awakening (Infinity Blade #1)” van Brandon Sanderson

Ik ga eerlijk zijn: ik wilde mijn doel van één boek per week halen, ergo 52 boeken op een jaar. Omdat ik aan die Wheel of Time bezig ben, met zo’n 1000 bladzijden per stuk, ging ik dat niet meteen halen, en dus koos ik voor nog een duo boeken van Brandon Sanderson, een van mijn lievelingsschrijvers.

Het recept is intussen eigenlijk wel een beetje standaard: een doodgewone jonge held (m/v) weet nog niet dat hij een held is, verzeilt in ongewone omstandigheden, staat op voor recht en gerechtigheid en stijgt boven zichzelf uit. Of was, zonder zijn medeweten, sowieso bestemd voor grootse daden wegens extra krachten. Liefst in een middeleeuwse setting die blijkbaar ettelijke millennia na onze tijd plaats heeft, maar waar je dus nog restanten van onze beschaving terugvindt. En ja, er is magie, of toch zo goed als altijd.

Ook dit verhaal voldoet aan de vereisten: Siris, een jonge gast, is van zijn geboorte voorbestemd om als hij een jaar of twintig is, te gaan vechten tegen de God-King. Maar waar zijn vader en de rest van zijn voorouders telkens faalden, slaagt hij erin het gevecht te winnen. En nu? De wereld blijkt veel groter te zijn dan hij dacht, de magische krachten van de God-King en de Deathless blijken vooral gewoon oude tech te zijn uit onze tijd – met enige aanpassingen – en nu hij the Infinity Blade in handen heeft, trekt hij erop uit om de geheimen, en meteen ook de tirannie, van de God-King te ontrafelen. En uiteraard krijgt hij een reisgezel, de jonge Isa die duidelijk van veel meer op de hoogte is.

Deze novelle is duidelijk niet Sandersons beste werk, maar ze is dan ook gebaseerd op een bestaand computerspel. Hij heeft de plot en de hele premisse dan ook niet zelf uitgevonden. Desondanks is dit toch best wel een amusant tussendoortje: licht, maar het zit wel goed in elkaar. Sanderson mag gerust verder gaan met dit verhaal.

Lectuur: “Tress of the Emerald Sea” van Brandon Sanderson

Nadat “Alcatraz vs. the evil librarians” me behoorlijk was tegengevallen, wilde ik toch nog eens deze standalone lezen, kwestie van te kijken of het nu aan mij lag of aan de veranderde schrijfstijl van Sanderson. Hmm, beide denk ik.

Ook dit boek is me qua stijl niet helemaal meegevallen, omdat het opnieuw in de eerste persoon is geschreven, vanuit een personage dat je in het begin absoluut niet kent, en dat gewoon het verhaal van Tress vertelt. Hij zal er uiteindelijk wel mee verweven worden, maar in het begin is die extra commentaar opnieuw vreemd en soms storend.

Het verhaal zelf is eigenlijk heel erg simpel en voorspelbaar, maar de wereld is dat zo absoluut niet dat alles toch spannend wordt. Ja, je weet dat de heldin het uiteindelijk wel zal halen, en dat de prins gered wordt – omgekeerde wereld tegenover het klassieke sprookje – maar dat stoort dan weer niet.

We zitten in een nieuwe wereld in de Cosmere – het heelal van Branderson – waarbij tien gigantische manen voortdurend sporen uitgieten over de wereld. Die sporen zijn zo talrijk dat ze gewoon een zee vormen waarover je kan zeilen. Op zich zijn die sporen niet gevaarlijk, maar zodra ze in contact komen met vocht, groeien ze uit. En ja, vocht is ook speeksel, uitgeademde lucht of zelfs je traanvocht. Gelukkig sterven die sporen meteen in contact met zout of zilver, mensen kunnen zich dus wel beschermen tegen de sporen. De groene sporen groeien uit tot immense ranken die alles doorboren, bloedrode sporen vormen keiharde doornen die, jawel, alles doorboren. U snapt het wel.

Wanneer de ‘geliefde’ van Tress, een doodgewoon, simpel en gelukkig meisje uit het groene sporengebied, vast komt te zitten op het eiland van de Tovenares te midden van de Middernachtzee, de gevaarlijkste soort sporen, gaat ze hem redden. Met alle avonturen en gevolgen van dien.

Het is mooi hoe Sanderson de evolutie van Tress beschrijft terwijl ze de meest waanzinnige dingen meemaakt. Alleen is die wereld zo bizar dat ook die knotsgekke plotwendingen best aannemelijk worden.

Niet een van Sandersons beste boeken, maar wel met plezier gelezen.

Lectuur: “Alcatraz vs. the Evil Librarians” van Brandon Sanderson

Niet gedacht dat ik dit nog zou zeggen, maar deze Sanderson heeft me teleurgesteld. Na talloze boeken van hem gelezen te hebben, was ik onvoorwaardelijk fan. Maar dit? Meh…

Het is niet het feit dat het young adult is, ik lees al graag eens een boek gericht op de jeugd. Het hoofdpersonage is inderdaad maar 13, en omschrijft zichzelf als een vervelend iemand. En daar zit voor mij net het probleem. Niet dat het kind effectief een vervelend rotjoch is – niet alle protagonisten moeten aaibaar zijn – maar het feit dat hij effectief over zichzelf spreekt in a parte stukken, als schrijver tegenover zijn publiek. Het is eens een andere insteek voor Sanderson, dat snap ik wel, maar het personage onderbreekt voortdurend het verhaal om commentaar te geven naar het publiek, over bijvoorbeeld voorafspiegelingen, of cliffhangers, of over zijn schrijfstijl, of over wat je als lezer blijkbaar wel en niet moet opmerken. En dat stoort me mateloos.
Het verhaal zelf is eigenlijk wel weer goed gevonden: onze wereld is een ‘matrix’ wereld: we denken alles te weten maar worden dom gehouden door librarians, maar we weten niet beter. Daartegenover staat een andere, magische wereld die verder geëvolueerd is en waar bepaalde families – uiteraard ook die van ons hoofdpersonage – bepaalde talenten hebben.

Het verhaal begint wel heel Potteresk: Alcatraz is een weesjongen die van pleeggezin naar pleeggezin gaat omdat hij er steevast in slaagt vanalles te breken of kapot te maken. Op zijn dertiende verjaardag krijgt hij zijn erfenis van zijn ouders: een zakje zand. En dan begint inderdaad het hele verhaal.

Ik heb het boek alsnog een drie gegeven omdat het verhaal zelf echt wel weer goed in elkaar zit; zonder dat had het een twee gekregen, omdat ik echt bij momenten moeite  had om verder te lezen, iets wat ik nog nooit heb gehad bij Sanderson. Tsja.

Ga ik de rest van de reeks lezen? Goh, ik denk het niet, eigenlijk. Meh.

Lectuur: “Legion (Legion, Skin Deep, Lies of the Beholder)” van Brandon Sanderson

Ik dacht, dit zijn drie korte boeken ofte novella’s, zoals Sanderson ze zelf beschrijft, die lees ik even tussendoor, hopelijk zijn ze op Sandersons goede oude niveau. En jawel, ik kreeg wat ik verwacht had: opnieuw een vreemde wereld, maar wel hedendaags, en een hele fijne premisse.

Hoofdpersonage is Stephen Leeds, een man die ergens tussen krankzinnig, compleet gek en geniaal zit. Zijn bijnaam is Legion omdat hij zichzelf omringt met hallucinaties die elk een meester zijn in een bepaald aspect, een deel van zijn persoonlijkheid, maar ook weer niet. Het is geen meervoudige-persoonlijkheidsstoornis, het zit veel dieper. Alleen wil Leeds vooral met rust gelaten worden, ook door psychiaters en onderzoekers. Wanneer hij een nieuwe skillset nodig heeft, zoals bv. een nieuwe taal, doorbladert hij een grammatica en een woordenboek, en dan dient zich een nieuwe persoonlijkheid aan die die taal spreekt en kan tolken. Juist ja. Alleen heeft elk van die persoonlijkheden een eigen willetje én een eigen kamer, zodat Leeds in een gigantisch huis woont.

En dan wordt er een bijzonder unieke maar ook gevaarlijke uitvinding gestolen en wordt er beroep gedaan op Leeds, die zich tijdens zijn onderzoek standaard laat vergezellen door een viertal van zijn hallucinaties.

In het tweede verhaal wordt er een lijk gestolen. Op zich niks bijzonders, ware het niet dat er een geheim zit opgeslagen in het DNA van dat lijk en dat dat dus tegen elke prijs moet teruggevonden worden. Alleen… Hoe kan een van Stephens hallucinaties zijn hand hebben overgenomen om een schot te lossen? En hoe veel meer hallucinaties kan zijn brein nog aan?

Deel drie borduurt daarop voort, wanneer Stephen een van zijn aspecten ‘verliest’ en zijn vroegere mentor in de problemen komt.

Al bij al een zeer fascinerend verhaal, waarbij Sanderson massa’s vragen oproept rond de kracht van het brein, AI, wetenschap in het algemeen, filosofie… Een fijn tussendoortje om te lezen.

Lectuur: “The Rithmatist” van Brandon Sanderson

Waar Sanderson de inspiratie blijft halen om steeds weer nieuwe werelden, nieuwe vormen van magie te bedenken, het blijft me een raadsel.

Deze keer neemt hij ons mee in een redelijk hedendaagse, moderne setting waarin wel rithmatics bestaan: een soort magie waarbij de begiftigde – niet iedereen kan het, je moet de gave bezitten – krijttekeningen tot leven kan wekken: verdediging, aanval, alles wordt bepaald door geometrische figuren. Alleen blijkt er ergens een gebied te zijn waar wilde tekeningen leven die mensen aanvallen, maar die vakkundig bewaakt worden. Tot er wilde tekeningen opduiken op het internaat waar Joel zelf school loopt en de jongeren die een magische opleiding krijgen, gedood worden. Joel heeft de gave zelf niet, maar is erdoor geobsedeerd en weet er alles van…

Sanderson heeft andermaal een boeiend verhaal geschreven, maar dan wel echt gericht op jongeren, een young adult dus. Niet dat je er niet van kan genieten als volwassene, maar waar pakweg Skyward ook wel over jongeren gaat, is dit toch iets eenvoudiger geschreven, iets meer naar een jonger publiek. Nog steeds echt goed en meeslepend, maar toch. Het is een pak minder volwassen dan veel van zijn andere reeksen, en toch kijk ik uit naar een vervolg. Het hoeft ook niet altijd ingewikkeld te zijn, toch?

Lectuur: “The Emperor’s Soul” van Brandon Sanderson

Nog een Sanderson? Jawel, die mens moet maar niet zo right up my alley schrijven. Aangezien ik door de meeste reeksen heen ben, neem ik nu zo’n beetje de stand alone boeken, zoals dit. Opnieuw is het een heel aparte insteek, zoals bij elk van zijn reeksen/boeken: Sanderson heeft een ongebreidelde fantasie én het vermogen daar iets heel samenhangends van te maken.

In dit boek bestaat er zoiets als ‘vervalsen’: een echte Vervalser kan om het even welk object ervan overtuigen, zolang het niet al te ver van het origineel af ligt, om iets anders te worden. Zo kan een simpele ordinaire vaas uit klei een prachtig versierd stuk worden, met de juiste Vervalsing. Op het moment dat Shai, een Meester-Vervalser, in het koninklijk Paleis een topstuk wil vervangen door een vervalsing, wordt ze gesnapt en krijgt – als gevangene – de meest vreemde opdracht ooit: ze moet de ziel van de keizer vervalsen. Die is namelijk neergestoken en enkel zijn lichaam overleeft nog. Ze krijgt exact 100 dagen – de rouwperiode van de keizer voor zijn vrouw, waarin hij zich opsluit in zijn paleis.

Opnieuw weet Sanderson hier een pareltje uit te puren, niet met de meest ingenieuze plottwists deze keer, maar wel met verfijnde karaktertekening. Ook deze heb ik dus zeer graag gelezen, omdat hij er als geen ander in slaagt je mee te voeren in zijn fantasiewereld waar alles zeer plausibel lijkt.

 

Lectuur: “Mitosis (The Reckoners #1.5)” van Brandon Sanderson

Blijkbaar is niet alles wat Sanderson schrijft van even hoog niveau: dit kortverhaal vond ik maar matig. Het speelt zich af in de wereld van de Reckoners, waar Epics de wereld hebben overgenomen. David en de Reckoners hebben NewCago kunnen bevrijden van Steelheart, maar in het machtsvacuüm dat daarop ontstaat, probeert onder andere Mitosis de controle naar zich toe te trekken.

Het enige interessante aan het hele verhaal is dat David er eigenlijk per toeval het geheim van de zwakke plekken van elke Epic ontdekt, een gegeven waar Sanderson nu uiteraard vrolijk verder kan op borduren.

Verder is het niet echt geïnspireerd, vond ik. Tsja. Het kan niet altijd feest zijn, zeker?

Lectuur: “Evershore (Skyward #3.1)” van Brandon Sanderson

Na de twee vorige novelles uit Skyward Flight wordt deze keer Jorgen als hoofdpersonage uitgelicht. Hij was de vluchtleider van Skyward Flight, maar ook de zoon van twee belangrijke politici op Detritus.  SPOILER ALERT: was, want de Superiority heeft hen verraden en zijn ouders gedood. Jorgen worstelt met zijn eigen beginnende cytonic krachten, maar Spensa is nog steeds spoorloos en kan hem niet helpen.

En dan komt er een bericht binnen van Evershore, de planeet van de Kitsen, kleine vosachtige wezens die ook tegen de Superiority vechten. Ze zouden enkele van Jorgens mensen als gijzelaars hebben. Maar zijn de Kitsen wel te vertrouwen? Wat willen ze precies? En wat kan Jorgen daaraan doen?

Opnieuw een amusant en deze keer ook veel evenwichtiger kortverhaal van Sanderson in de Skyward wereld. Ik kijk echt uit naar meer, en dat meen ik.

Lectuur: “ReDawn (Skyward #2.2)” van Brandon Sanderson

Deze tweede novelle van Sanderson rond Skyward Flight focust deze keer op Alanik, een ‘alien’ van de boomplaneet ReDawn. Nadat ze per ongeluk verschenen was op Detritus, de planeet waar de hoofdreeks om draait, zoekt ze nu daar weer haar toevlucht wanneer de politiek op haar thuisplaneet helemaal fout loopt. Spensa is er niet, maar Jorgen, FM en Rig wel, en samen met hen zal ze tegen de Superiority ingaan, zowel op Detritus als op ReDawn.

Meer hoef ik hier niet te vertellen, dat zou enerzijds toch tot spoilers leiden, en anderzijds snap je er toch geen barst van als je de rest van de reeks nog niet hebt gelezen. Deze ‘aflevering’ is wel wat volwassener, vond ik: minder romantisch tienerdrama, meer politiek gekonkel, en zo heb ik het wel graag, ja. En zoals altijd bij Sanderson zit het weer zeer goed in elkaar, netjes gelaagd en met verrassende maar niet ongeloofwaardige wendingen.

Alweer een fijn tussendoortje, ja.