Dat het me dus het weekje wel was.
Maandagmorgen is Bart gewoon naar zijn kantoor vertrokken voor een resem afspraken, ’s avonds nam hij het vliegtuig naar Barcelona. Woensdagavond heb ik hem rond half elf opgepikt aan het station, en donderdagmorgen was hij in alle vroegte naar Tour & Taxis voor een beurs waar hij ook een lezing moest geven. Aansluitend is hij doorgereden naar Zaventem, om een vlucht naar Dublin te nemen. Gisterenavond kwam hij weer thuis, doodop. Niet verwonderlijk, zou ik zo zeggen.
Ik had dus de kinderen de hele week voor mij alleen, maar tussendoor ook nog het afsluiten van een rapport, klassenraad, en Zuiddag. Bezigheid genoeg.
Deze morgen moest ik Wolf al om half negen aan het clubhuis van de rugby afzetten omdat hij toernooi had in Oudenaarde. Tegen kwart over negen ben ik dan met Kobe opnieuw naar datzelfde clubhuis gereden, omdat hij hier aan de Blaarmeersen toernooi had. Yup, dit jaar valt het tegen: Wolf en Kobe zitten elk in een andere poule, en dus moet ik me opsplitsen. Ik ben gebleven, en Bart moest dus ook vroeg op om voor de wakkere Merel te zorgen. Tsja…
Tegen dat het toernooi goed en wel begonnen was, doken oma en opa op om voor hun kleinzoon te supporteren.
En iets later kwamen ook nonkel Roeland met Nand en Marne Kobe aanmoedigen.
Die genoot van alle aandacht, speelde prima, en scoorde zowaar zelfs een try! Zijn eerste, als ik me niet bedrieg. Intussen was ook Bart gearriveerd met Merel, die het zalig vond dat oma, opa en Marne er waren. Het weer was trouwens toch ook zalig, nee?
Bart ging al eerder terug en maakte het middageten (de ratatouille had ik gisterenavond al gemaakt en was maar op te warmen), ik wachtte nog even tot ook Wolf terug was, en reed toen met twee vermoeide jongens naar huis.
En toen moest F.A.C.T.S. nog komen. Ik heb er een fotoverslag van gemaakt voor Gentblogt, en daar kan u ook lezen wat het precies inhoudt. Ik stond, zoals altijd, bij de stand van Elanor, de Tolkienvereniging. Andere jaren moest ik vooral namen in het Elfs schrijven, en hadden we op een gans weekend misschien vijf kandidaten om haar in te vlechten, nu was het een stormloop op dat vlechten. We hebben zelfs met serieuze wachtlijsten moeten werken, en op bepaalde momenten stonden we met vijf tegelijk te vlechten! Zot gewoon!
Enfin, het was leuk om alle Elanorianen nog eens te zien, maar ik was steendood tegen ’s avonds. Verwondert dat iemand?
