Onverwacht uitstapje
Het was een beetje een rare dag vandaag. Bart moest in de late namiddag naar Düsseldorf om er morgen een lezing te geven, maar had zich misrekend wanneer zijn trein ging – en had dus zijn valiesje nog niet gepakt. Ik heb dat tussenin gedaan, en het naar kantoor gebracht, samen met zijn portefeuille. Achteraf gezien was dat valiesje nog niet nodig geweest, want omdat ik de jongens naar de rugby moest brengen om 18.00u, kon ik evengoed dat kleine beetje verder rijden en Bart afzetten aan het station, waar hij dan om kwart over zijn trein moest nemen. Ik dacht dat Merel die trein wel eens leuk ging vinden om te zien, vandaar.
Bij aankomst in het station bleek zijn trein maar om 18.24u te zijn, zodat er nog ruim tijd was om een koffietje te drinken. Ik had oorspronkelijk gedacht om met Merel gewoon terug naar huis te rijden en daar boterhammetjes te eten, maar op deze manier ging het wat krap worden, en het was bovendien zalig weer. En dus kreeg Merel in de Starbucks een stapeltje ‘pancakes’ die ze smakelijk naar binnen speelde, en kreeg ze er bovendien een gratis bekertje melk bij. Bart en ik hielden het bij een koffie.
We gingen nog mee tot op het perron, en Merel keek haar ogen uit, en zwaaide naar de wegrijdende trein. Daarna keerden we terug naar de Blaarmeersen en deden we een grote wandeling (waarvan zij het grootste deel in haar buggy zat, weliswaar). We liepen op de kleine pier, keken naar de eendjes, en zongen van ‘Alle eendjes zwemme watel’.
We speelden in het zand, en keken naar de volleybalspelers.
Uiteindelijk waren we net op tijd terug om de jongens op te pikken. Merel had een stevig blosje op de wangen, en ging dan ook meteen in bed. Nog een geluk dat ze een stevige tuk had gedaan in de namiddag.
Skeeleren
Vorig jaar (of is het er echt al twee?) deed een kennis van me haar skeelers weg, compleet met knie-, elleboog- en polsbeschermers. Omdat ik eigenlijk wel vrij goed kan ijsschaatsen en dat graag deed, wilde ik ze wel. Ik heb het toen een paar keer geprobeerd, maar de straten rondom ons huis liggen echt behoorlijk oneffen, en als je het dan niet goed kan, val je wel een paar keer.
Vandaag had ik een lumineus idee. Bart kon op tijd Merel ophalen aan de crèche, zodat ik niet over en weer hoefde te rijden tijdens de jongens hun rugbytraining. Ik had dus anderhalf uur de tijd aan de Blaarmeersen, waar geen auto’s rijden en de paden vrij glad liggen. Ik heb mijn skeelergerief meegenomen, en over mijn jeans aangetrokken. Ik hoef u niet te vertellen hoe prachtig het weer was, en ik heb ervan genoten.
Bij het vertrekken was het nog wat aarzelend, maar al gauw haalde ik toch wel behoorlijk wat snelheid en genoot ik ervan. Slechts één keer ben ik gevallen, toen ik nogal overmoedig van asfalt naar een ouder pad overging, en het ribbeltje daar niet had gezien.
Het is trouwens bijna niet te doen om te rolschaatsen op de oudere paden rond het water zelf: het ligt er zó oneffen dat je maar heel traag vooruitgaat, en je je vooral op de weg moet concentreren, waardoor het plezier wat weg is. Jammer, want ik zag een toertje rond de Blaarmeersen zelf eigenlijk wel zitten.
Enfin, ik heb dus al bij al meer dan een uur rondgeschaatst, ik zag bloedrood (deels ook van het buiten zitten ’s middags) en was aan het zweten, maar man, heb ik daar van genoten zeg! Ik ga dat echt meer proberen doen.
365 – 24 april
De Blaarmeersen op een warme avond, rond half zeven ’s avonds.
366 – 14 december
Gezellige drukte in het rugbyclubhuis, tijdens de jeugdtrainingen.
366 – 14 november
Plotse nevelslierten over het rugbyveld
Blaarmeersen
We hebben er vandaag een lekker rustige dag van gemaakt, de kinderen en ik. Lang geslapen, koffiekoeken eten, Wolf naar de scouts tot 14.00u (ze hebben zelf gekookt) en intussen maakte Bart zijn heerlijke spaghetti.
En tegen een uur of vier, na een éclairtje en zo, zijn we naar de Blaarmeersen gereden. Daar hebben we de laatste twintig minuten van de match van Gent Rugby bekeken, en daarna zijn we nog even tot aan ’t water gewandeld. De grote speeltuin was een beetje te ver, daarvoor werd het te snel donker, maar het kinderzwemgedeelte was dan wel weer tof, vooral het waterplatformpompspeldinges. Daar heb ik geen foto’s meer van wegens al te donker, maar het was wél een zeer aangename middag.
En toen we thuis kwamen, hebben we overal kaarsjes aangestoken en de haard doen branden.
Zondag, iemand?
Lopen springen vliegen, of toch zoiets
Ik heb mezelf weer wat aangedaan, door Wolf naar de muziekles te sturen, en de jongens allebei naar de rugby. Het begint dus, het heen-en-weergerij, ik voel me een echte soccer mom.
Ik moest lesgeven tot 12.05u, en door de jongens te voet naar huis te laten komen, waren we allebei thuis tegen vijfentwintig over twaalf. Nog net genoeg tijd voor mij om te koken, want Wolf moet om half twee in de muziekles zitten, tot drie uur. Dat is in Evergem, en daar kan hij niet zelf naar toe, dus ik moet rijden. Niet dat ik het erg vind, maar het is wel een georganiseer. Om drie uur doen we dan boodschappen, en daarna zitten we allemaal wat rustig thuis: ik werk, de jongens kijken tv.
Tegen half zes zet ik Wolf en Kobe aan tafel om iets te eten, want tegen zes uur begint hun rugbytraining, aan de Blaarmeersen. Allemaal goed en wel als Bart thuis is, dan haalt hij Merel op, en blijf ik in het clubhuis. Maar vandaag was Bart bezet, dus heb ik de jongens afgezet, ben terug naar huis gereden, net op tijd om Merel af te halen van de creche. We eten samen, ik smeer boterhammetjes voor de jongens, en we rijden terug naar de Blaarmeersen om hen op te pikken om half acht. Tegen dat we thuis zijn, is het acht uur. Merel in bed, jongens in de douche, en aansluitend ook in bed, uiteraard.
En dan is het half negen, en ben ik pompaf. Kan je het geloven?
Rugby – avondtraining
Wel, ik kan het nog steeds samenvatten als: ze vinden het wijs!
Ik hield mijn hart vast over de uren, maar de jongens hebben vrolijk de ganse training meegemaakt, zelfs doorheen de stevige plensbui.
En mama, die had haar fototoestelletje mee, nam een paar foto’s, babbelde wat met andere ouders, en zette zich te lezen in het clubhuis. Dat is echt wel een luxe, dat clubhuis, tegenover vroeger. Net zoals dat kunstgras: geen kale plekken, geen oeverloze modderpoelen… Al had dat laatste eigenlijk wel net een grote charme, bij momenten ^^
Ze waren, zoals verwacht, doodop na de training. Papa had boterhammetjes gesmeerd, en na een goeie douche zaten ze tegen half negen in bed. Valt dus al bij al nog mee.
366 – 19 september
