Blaarmeersen!
Sinds een paar weken heeft Wolf opnieuw één keer per week rugbytraining. Twee keer lukt niet wegens het feit dat ze maar in groepen van max. 20 personen mogen trainen, en dus zijn er twee groepen. Tsja. Full contact mag ook nog niet, voorlopig is het conditietraining, balbeheersing, kicken, en tactiek: ze “tackelen” door elkaar een lel te geven met zo’n zwembadworst: op afstand, niet pijnlijk, maar wel prima voor het spel. ’t Is ne keer wat anders!
Vandaag had hij training van kwart na zeven tot kwart na acht, en Merel en ik namen de gelegenheid te baat om een wandelingetje over de Blaarmeersen te maken. Je mag er opnieuw rondlopen maar nog niet op het strand of in het water. Begrijp ik ergens wel. En overal waren er buitensporters, aangezien je binnen nog niet in groep mag sporten. Maar wij hadden ons boek mee en hebben ons toch even op een bankje geïnstalleerd. Het was een zalig warme avond.
Nog eens picknicken!
Tsja, nu Kobe gestopt is met rugby en Wolf al een hele tijd niet meer mocht spelen, gingen Merel en ik uiteraard ook niet meer picknicken aan de Blaarmeersen.
Tot gisteren dus. Want Wolf staat eindelijk weer op een plein, en het was prachtig weer, dus hadden Merel en ik een rugzakje met boterhammetjes mee. Ze danste om me heen, we liepen zoals altijd langs de tennisvelden en verzeilden op het speeltuintje. Geloof me, blijkbaar is dat nog altijd even leuk voor een quasi negenjarige als voor een zesjarige. Alleen maakte ze er nu meteen maar een filmpje van. En wat doet mama dan? Filmen, natuurlijk. Ik heb alleen het gevoel dat ze nogal vaak naar youtubers kijkt…
We aten er een deel van onze boterhammen op, de rest bewaarden we voor op de pier. En daar bekeek ik ook even onze geocache die daar zit en het blijkbaar nog altijd goed doet.
Eindigen deden we natuurlijk in het clubhuis, en het voelde wel een beetje als thuiskomen: er is in die tijd nog geen haar veranderd, en ook de mensen zijn grotendeels dezelfde.
365 – 18 september 2019 – Blaarmeersen
Eerste picknick van het jaar
Dat ik ze ongelofelijk had gemist, mijn wekelijkse zenmomenten. Daarmee bedoel ik de picknick die Merel en ik houden op de Blaarmeersen tijdens de rugbytraining van de jongens. Vroeger was dat eigenlijk bijna per definitie twee keer per week: ik moest sowieso zelf rijden omdat ik twee jongens meenam, en uit onze straat er nog drie waren en die dus niet samen in één auto konden. Temperaturen hielden Merel en mij niet tegen om te picknicken: zelfs in de vrieskou deden we onze wandeling en aten we onze boterhammetjes. Alleen regen was gewoon niet fijn, en dan bleven we in het clubhuis.
Sinds Wolf in januari 2017 zich bezeerde en dus niet meer kon spelen, reed Kobe al eens vaker mee met de kinderen uit de straat, nog zo’n gemak. Ik reed ook regelmatig zelf, maar dan kon ik niet picknicken want met Merel erbij werd de auto andermaal te klein. Maar in september was Sebastiaan gestopt met rugby, en waren er enkel nog Kobe, Elias en Tije, en dat viel alweer mee natuurlijk.
De laatste keer dat Merel en ik nog gingen picknicken, was eind september: we wandelden de hele vijver rond en genoten intens van een zeemeerminverhaal. Maar toen gebeurde mijn rug, en was het gedaan met wandelen. En picknicken. En eigenlijk zowat alles.
Maar intussen kan ik wel weer wandelen, zelfs na een lastige dag, ook al rijdt Kobe nog steeds meestal mee met Elias of Tije. Elias heeft op woensdag echter maar training van zes tot zeven en niet op vrijdag, en dus spreek ik tegenwoordig vaak af met Erika van Tije wie er rijdt. Vandaag was Tije echter op zeeklas met school, en moest ik per definitie zelf rijden. En aangezien het prachtig weer was en ik me prima voelde, smeerde Merel boterhammetjes, en gingen we eindelijk nog eens picknicken.
Je hoeft maar naar de foto’s te kijken om de vreugde te zien, denk ik dan. Ik ben een gelukkig mens.
365 – 01 april 2018 – paastoernooi
Prachtige afsluiters van een aangename dag
Eigenlijk is dit nog van vorige vrijdag, maar ik wou er een aparte post aan wijden.
Na al het gekajak was ik moe, dat geef ik toe. Maar het was inderdaad een prachtige dag, en Merel wist me te overhalen om toch naar de rugby te gaan. Ik had nog geen cache – ik had er na het kajakken gestaan, maar had toen de juiste gegevens niet bij en vond niks – en dus gingen Merel en ik een klein beetje verderop, in de buurt van de Sportstraat, naar een klein parkje. De cache hadden we snel, en Merel vond het kleine speeltuintje de max.
Maar we reden terug naar de Blaarmeersen, en gingen picknicken op ons vaste plekje op de pier in de gouden avondzon.
Toen we thuiskwamen, was ik dus nog meer moe, maar toch keek ik uit naar mijn date die avond. Jawel, rond half negen werd ik nog enkele straten verderop verwacht, bij het schoonste cadeau dat ik al van Gift Gent heb gekregen.
Ik wapende me met een goeie gilet, een fles advocaat en een pak Tony’s Chocolonely met karamel en zeezout, en belde aan bij Veronique. Die troonde me meteen mee naar de tuin achteraan, en samen speelden we vuurheks, terwijl we genoten van verse warme chocomelk, de advocaat en de chocolade, en vooral van elkaars gezelschap en het heerlijke vuur, onderwijl lange gesprekken voerend.
Helemaal warm en zen keerde ik later die avond naar huis terug, met de geur van houtvuur en vriendschap in mijn kleren.
Bedankt, Veronique!
Mijn Gent
Ik dacht: voor de dagelijkse cache van vandaag rij ik even tot aan DOK: daar ligt er een opgeloste mysterie te wachten tot ik het doosje vind. Eigenlijk moest ik vooral aan de Reke zijn: mijn eerste Sluizen-van-Gent-cache daar was blijkbaar zijn potje kwijtgespeeld, alleen het rolletje lag er nog. Bizar, maar bon. Vriendelijke Engelsen hadden het me zondag laten weten, en hadden het dan maar in het plastiekje van een pakje zakdoeken gestoken. Onderhoud nodig, dus, en dat deed ik dan ook fluks.
Daarna parkeerde ik me aan het Handelsdokcenter, en stak de Bataviabrug over, om er dan langs de promenade van de Schipperskaai naar de groene kraan te wandelen. Machtig zicht!
Ik heb zelfs twee stadsdraken gespot!
Maar de cache die ik zocht, die kon ik niet spotten. Ik heb bijna drie kwartier staan zoeken, maar helaas. Dan maar onverrichterzake naar huis terug gereden, en in de namiddag met Merel een cache niet ver van Kobes muziekschool opgehaald.
En ’s avonds, toen ging ik met Merel picknicken, en liepen we voor het eerst rond de vijver. Ze heeft geen seconde gezwegen: ze vertelde me een heel lang, uitgebreid verhaal over hoe wij eigenlijk op bezoek waren bij de zeemeerminnen, en hoe het eiland daar Meermineiland is, en dat de koningin er niet was, maar de prinses wel, en… Het grappigste was dat er een koppel was dat zijn hond liet zwemmen, en dat dat dus een zeehond bleek te zijn. Allez, een zeemeerhond dan maar. Die mensen moesten daar echt mee lachen, met de luide commentaar van mijn dochter.
Maar ik, ik genoot volop. De boterhammen werden deels opgegeten op een bankje, deels in de ligstoelen van het gesloten café aan de speeltuin.
Toch wel een zalige woensdag, ja.
365 – 20 september 2017 – picknickselfie
Namiddagje Blaarmeersen
Gisteren kreeg ik plots de vraag van Fien: of Wolf en Kobe zin hadden om met Rhune en Ralph mee te gaan naar de Blaarmeersen? Ik repliceerde meteen: waarom niet gewoon allemaal samen?
De bedoeling was dat we om één uur aan de parking gingen staan, maar dat ging eigenlijk nogal haastwerk worden, en vooral: ik had mijn zinnen gezet op een bolderkar! Nu we dinsdag die van Sandra hadden gebruikt voor het Middelheimpark, had ik pas goed door ho handig zo’n ding eigenlijk wel is. En aangezien we ook nu niet goed wisten of het wel warm genoeg ging zijn om te zwemmen, wilden we zwemgerief mee, maar ook water en iets te knabbelen, een bal, het Kubbspel, enfin, alweer een halve koffer vol. Wolf kan nog steeds niets dragen, dus ik ging zelf de pakezel van dienst zijn.
Hmm.
Om half twaalf keek ik dus op tweedehands.be, en zag ik dat er deze morgen hier in Gent een bolderkar was aangeboden voor 25 euro. Ik deed een bod, en stuurde meteen een smsje dat ik ze eventueel zelfs meteen kon komen ophalen. De mensen in kwestie zagen dat helemaal zitten: ik mocht ze om half twee voor dat bedrag komen ophalen aan de Tolhuislaan. Nog onze kant van Gent ook, dubbele chance!
Een en ander zorgde er dus voor dat we pas tegen twee uur op de Blaarmeersen waren, maar wel mét bolderkar, waar ik eigenlijk onredelijk content mee ben :-p
We installeerden ons, en de kinderen gingen meteen zwemmen, rondlopen, onnozel doen, kortom, zich amuseren.
Wij kletsten wat, ik liep met Merel tot in het water, maar ik had echt geen zin om te zwemmen. Rond een uur of vijf, na een ijsje, was het welletjes: Fien moest nog een barbecue voorbereiden, en Wolfs rug had het wel weer gehad. Maar ik ben wel blij dat ik hem daar heb zien tikkertje spelen, zwemmen, lachen, enfin, plezier maken. Hopelijk helpt de kine straks…
Enne, weete? Ik heb een bolderkar :-p