Ankoria 9, alweer
Wolf wist me vanmorgen te melden dat hij nauwelijks geslapen had van de spanning, en hij liep sowieso al weken te popelen. Want ja, vandaag was er weer Ankoria, de kinderlarp. Omdat het nogal ver rijden was – Scherpenheuvel – kon ik hem niet zomaar even afzetten en terug rijden, en dus bleef ik als figurant.
Ik had me voorzien op redelijk fris weer en nogal wat buien, maar ik denk dat het vlot twintig graden was, en een zalig zonnetje! Wolf heb ik niet veel gezien, die was meestal weg op queeste, maar ik heb wel wat piraat gespeeld, en verder eigenlijk vooral rondgehangen, genoten van de rust, en veel foto’s genomen. U krijgt er hieronder een paar, de rest kan u bekijken op de Facebookpagina van Ankoria.
Op de terugweg was Wolf behoorlijk moe, maar nam hij vanuit de auto nog een paar foto’s van de prachtige zonsondergang.
Heerlijk, zo’n moeder-zoondagje.
365 – 05 april – Scherpenheuvel
Ankoria – vervolg
Intussen zijn er ook andere mensen die foto’s online hebben gezet, en daarvan krijgt u er hier een paar, waar vooral ook Wolf op staat natuurlijk.
En zowaar zelfs een filmpje, van de hand van An Willems:
Ankoria 8
De vorige keer was het nog in winterse omstandigheden (hoewel), deze keer hadden we voor Ankoria, de kinderlarp, het perfécte weer: zo’n twintig graden, een zonnetje, en dus ideaal om een kostuum aan te hebben zonder je dood te zweten. Tenzij je moest vechten natuurlijk, dan was het wel naar de warme kant.
Waar in december vorig jaar zowel Wolf als Kobe nog meegingen, wilde Kobe deze keer niet mee. De monsters waren hem te griezelig, en het ventje loopt ook behoorlijk moe. Wolf eigenlijk ook, maar die wilde Ankoria voor geen goud missen. En dus tuften we iets na achten richting Limburg, alweer.
Ik heb quasi de hele tijd de Koningin van het Zuiden gespeeld, met een initieel Italiaans accent dat na een tijdje naadloos overging in een Russisch accent. Vraag me niet waarom ^^ Het was heerlijk om te zien hoe die kinderen daarop ingingen, en hoe ze dus vol overtuiging speelden.
Wolf heb ik nauwelijks gezien: die had het veel te druk met drakenridder spelen, om eerlijk te zijn. Ik heb gisterenavond nog snel zijn kostuum afgewerkt: hij had namelijk een tribal wolvenkop gekozen, in zilveren textielverf. Alleen was ik vergeten hoe vreselijk traag die verf wel droogt (en schildert ook, eigenlijk, ik heb er meer dan een uur over gedaan) en dus was ze niet droog. De tuniek heeft vanmorgen nog een uur voor een blaasvuurtje gehangen, en daardoor is de schade beperkt gebleven. Enfin, hij vond het prachtig, en zag er ook wel schitterend uit.
En hij kan al niet wachten tot het de volgende is, zegt hij!
(Hier staat hij achteraan als enige recht. Betere foto’s volgen hopelijk nog, mijn toestel was plat voor ik hem op de foto had).
Ankoria 7
In mei waren de meningen van de jongens over het larpen nog behoorlijk verdeeld: Wolf was wildenthousiast, Kobe zei dat hij het veel te griezelig had gevonden, en wilde niet meer mee. En hij bleef bij die mening, ook toen ik Wolf een maand of twee geleden inschreef voor de volgende Ankoria.
Tot vorige week. Wolf begon er steeds weer over, hoe hard hij ernaar uitkeek en zo. En toen draaide ook Kobe bij, en heb ik hem op de valreep nog ingeschreven.
En zo zaten we vandaag met ons drieën en een ganse hoop ander volk in domein De Kluis in Sint-Joris-Weert bij Leuven. Zalig weertje, overigens: geen vriestemperaturen meer zoals vorige week, en geen regen zoals gisteren. Integendeel, het voelde bij momenten in de stralende zon zelfs als lente aan! Bizar!
Ik heb het winkeltje (snoep, vaardigheden, wapens, kleren) gedaan, en tussendoor zitten verbeteren, want voor mij kon de timing wel iets beter. Maar de jongens hebben zich schitterend geamuseerd. Ik heb enkel foto’s getrokken van een gevecht met Wolf, maar ik heb ook nog een aantal prachtige foto’s van de vorige keer, toen het zo vreselijk warm was.
366 – 15 december
Ankoria
Vandaag was er dus opnieuw Ankoria, de kinderlarp van Oneiros. Voor wie geen flauw idee heeft waar ik het over heb: ik heb het hier al eens uitgelegd.
Wolf keek er al weken naar uit, raadpleegde de kalender die in de keuken hing, en telde af hoeveel dagen er hem nog scheidden van zijn tovenaarspersonage. Donderdag had ik plots zitten bedenken dat Kobe misschien nog geen zes is, maar dat hij eigenlijk toch ook al bijzonder flink is, dat zijn broer hem wel op sleeptouw ging nemen, en dat hij dat superwijs zou vinden. Er lopen nog van die kleintjes rond, en daar hebben ze geen problemen mee, zolang er een van de ouders in de buurt is. En Bart zou het ook niet erg vinden, zo’n papa-dochterdagje, zonder zonen in de buurt.
Hij kon op de valreep nog mee, en dus reed ik deze morgen met mijn twee kinderen en Koen en Quinten naar Mol. We hadden allemaal lichte kleren en veel zonnecrème mee, in zwaar contrast met vorig jaar oktober toen het quasi van het begin tot het einde regende.
Wolf zag het op slag weer helemaal zitten, legde het systeem aan zijn broertje uit (die daar wonderwel mee weg was) en was binnen de kortste keren al aan het spelevechten met een paar anderen. Van die moussen en latexen wapens, ik kan het iedereen aanraden.
Zelf heb ik de meest uiteenlopende rollen gespeeld: hofdame, boertje, pixie, roversleider, genezer… Maar altijd wel ergens met een oogje op de kinderen, uiteraard. Op een bepaald moment heb ik een hysterisch huilende Kobe uit het spel gehaald: ze werden aangevallen door een hoop monsters, en er zat een grote, boze en vooral vreselijk indrukwekkende wolfman achter hem aan. Het ventje was écht bang, en hij niet alleen: er waren er meerdere aan het huilen van de schrik, wat dus eigenlijk niet de bedoeling is.
Toen hij wat bekomen was op de schoot van zijn mama, verklaarde hij gedecideerd dat hij niet meer ging meespelen, alleen toekijken: het was veel te eng. Een paar anderen hebben hem dan maar meegenomen naar het spelkot en hem het kostuum getoond en laten aanraken, en toen was het al een pak beter. Maar toch: hij is er nog altijd niet uit of hij bij een volgende editie wel wil meedoen. De ene keer zegt hij van wel, omdat het zo leuk was, een andere keer dan weer niet omdat het veel te griezelig was. Maar hij is er wel mee bezig, want hij begint er geregeld weer over.
En Wolf? Die heeft zich te pletter geamuseerd, en zit nu alweer te vragen wanneer de volgende komt.
366 – 26 mei
