Geplaatst op

Barbecue…

Eigenlijk was ik vandaag dolgraag naar Zapnimfs barbecue geweest. Dan had ik een hoop ander volk dat ik al tijden volg op hun blog leren kennen.
Ik was het eigenlijk ook bijzonder hard van plan: ik ging de kinderen meenemen, en Bart kon ondertussen wat werk inhalen. Hij zag dat perfect zitten.

Alleen…

Kobe is deze week behoorlijk ziek geweest (ik ben donderdag thuisgebleven, en vrijdag kwam mijn onvolprezen schoonvader), en door het slaapgebrek stond ik al niet te stevig op mijn benen. Mijn nek en schouder doen ongemeen pijn ook: als het niet betert met kersenpitjes en infraroodlampen, wordt het de kinesist. Kobe was intussen er wel helemaal door, maar toch nog bijzonder snel moe en lastig. Niet ideaal dus, om hem zijn middagdutje te onthouden en hem intussen te droppen in een vreemde omgeving. Reken daar dan nog een uur per auto heen en terug bij, en de conclusie was snel gemaakt, helaas.

Ik ben rustig thuisgebleven, heb Kobe vier uur laten slapen, daarna boodschappen gedaan met hen, en het algemeen rustig gehouden.

Maar stiekem heb ik toch mijn kas opgevreten. Volgend jaar beter zeker?

Geplaatst op

Eerste week

We zijn aan de laatste dag van de eerste volle week les gekomen, en het verbaast me hoe snel het effect van de vakantie al volledig is verdwenen…

Ik zit opnieuw in mijn routine van lesgeven, toezichten doen, agenda’s invullen, en de kinderen afhalen. De eerste toetsen komen er binnenkort aan, en ook de leerlingen zijn in hun standaardpatronen hervallen.

Vind ik dat erg? Eigenlijk niet zo: ik hou wel van dat strakkere patroon, dat is wellicht de neuroot in mij :-p

Maar ergens vind ik het toch wel een klein beetje jammer hoe snel je die ontspannen houding en dat vakantiegevoel kwijt kan zijn.

Nog maar best dat ik mijn job zo graag doe zeker?

Geplaatst op

Tweiclub

knitting-gift

Of hoe het een flop was.

Oorspronkelijk lag deze editie van de tweiclub op maandag eerder deze week, maar toen bleek Wolfs infodag op die avond te liggen en heb ik de tweiclub verzet. Naar vanavond.

En toen kwam er niemand.

Dus, ik vraag me af, is daar eigenlijk nog wel iemand vragende partij voor? Of was het gewoon slechte timing?

Geplaatst op

Moto

Vandaag ben ik eindelijk nog eens met de motor naar het werk gereden. Ofwel was het weer niet goed, of ik moest kinderen afzetten/ophalen, of ik had teveel gerief bij…

Deze morgen ben ik dus per moto aangezet. En jawel, net toen ik aankwam begon het te druppelen, ondanks alle gunstige weerberichten!

Ik had om elf uur gedaan, en heb nog een half uurtje gewacht tot de grond weer min of meer droog lag om aan te zetten. Want ja, het ging mooi weer zijn, en dus had ik een vrij chique broek aan en open schoenen.

Het zal me leren…

Geplaatst op

Gordijnen en zo.

Het gaat eindelijk weer vooruit!

Deze namiddag is de man van Colora weer langsgekomen met mijn rolgordijnen, en deze keer zijn ze wél goed! Ze hangen op, en ze zijn prachtig! Enfin, vind ik toch :-p

Ook de elektricien is langsgeweest, en die heeft in de kast onder de tv een kabelgoot geïnstalleerd en alle overbodige kabels weggewerkt. Het ziet er netjes uit, ik kan eindelijk mijn weg vinden tussen de kabels.

Stukjes bij beetjes komt het nog in orde. Zo stilletjesaan.

Geplaatst op

Infoavond

Net thuis van de jaarlijkse infoavond van Wolfs kleuterschool.

De juf lijkt me bijzonder redelijk, een dame met heel veel ervaring. Ik denk dat ze dat dit jaar wel zal nodig hebben, want ze heeft 29 kleuters onder haar hoede. Jawel, 29. Gelukkig zijn er zorgjuffen aan wie ze af en toe 10 stuks kan uitlenen, maar dan nog.

Gelukkig is het een goeie school en zit Wolf er echt graag, en heb ik er het volste vertrouwen in.

29 vijfjarigen. Négenentwintig! Ik mag het niet gedróómd hebben!

Geplaatst op

Swishing

Omdat ze me het zo lief had gevraagd, kon ik het Karolien moeilijk weigeren om naar de Swishing te gaan.

Het leek me ook wel een interessant concept: iedereen neemt maximaal tien stuks uit zijn garderobe (dingen die in prima staat zijn, maar te klein/te groot/toch niet zo mooi bij nader inzien/impulsaankoop), brengt die mee naar de swishing, laat ze nakijken en hangt ze in de voorziene rekken. De daaropvolgende uren heb je de tijd om rustig te snuisteren in de spulletjes die anderen hebben meegebracht. Je mag dingen passen, maar je moet ze daarna netjes terughangen: iedereen heeft recht op alles. Op een afgesproken uur verzamelt iedereen buiten achter een startlijn, worden de rekken binnen een beetje op orde gebracht, en wanneer het startschot gegeven wordt, mag iedereen naar binnen stormen en zijn favoriete items uit de rekken grissen, tot maximaal het aantal dat je zelf had meegebracht.

swishing

Als resultaat heb je dan een aantal nieuwe stuks in handen, terwijl je van die andere spullen die op je geweten drukten, vanaf bent. Niet slecht, toch?

Editie twee van Swishing ging door in Chateau Potuit, enfin, een kleine maar gezellige ruimte achter het prachtige herenhuis in Sint-Amandsberg. Zo’n 40 dames waren aanwezig: niet alleen de ruilbelusten, maar ook een visagiste, een kapster en zelfs een heuse stijladviseuse. Blijkbaar waren alleen de smallere soort dames op het evenement afgekomen, want boven maatje veertig vond je nog nauwelijks iets. Daar stond ik dan, met mijn behoorlijk maatje meer. Alleen een paar witte schoenen kwamen in aanmerking, vond ik.

Bon, ik heb dan rustig iets gedronken, wat heerlijke kaastaart gegeten en van de andere hapjes gesnoept (waar denk je dat die grote maat vandaan komt? :-p )en gezellig zitten kletsen.

Om half vijf ging ik tussen de rest van de dames staan, en de spanning was te snijden: er hing zowaar behoorlijk veel adrenaline in de lucht! Dat was ook te merken toen het startschot viel: er werd naar binnen gestormd op een manier alsof er binnen gratis Manolo Blahnikschoenen te rapen vielen!

bestorming

Sommige meisjes werden genadeloos tegen het venster naast de deur gesmakt, anderen ruwweg omver gedrumd. Ik liet het zwaarste geweld voorgaan en holde dan op een drafje mee binnen, maar de schoenen waren al weg natuurlijk. Ik heb dan, na een tijdje, toch een ander paar meegenomen: hele mooie, maar genadeloos hoog.

schoenen

Toen iedereen uitgegraaid was, werden er nog leuke bonussen weggegeven (zoals twee uur personal shopping met de stijladviseuse en zo) en werd er nagekeken of je toch niet teveel meegenomen had.

Mijn persoonlijke conclusie: fijn concept, maar toch: nee bedankt. Niet alleen is mijn maat niet populair, maar vooral het vreselijke gestorm was beneden alles. Het leek wel een bende uitgehongerde wilden die een buffet gezien hadden. Ik winkel zo al niet graag, en dit gaat dan echt een stap te ver.

Ik weet dat de organiserende dames mijn mening delen, en ik hoop dat ze voor de volgende editie een betere oplossing vinden. Want ja, het idee is schitterend. Alleen die uitwerking he…

(foto’s Sophie de Brabander)

Geplaatst op

Elanor

Niet velen onder jullie weten dit wellicht, maar ik ben al sinds jaar en dag lid van de Tolkienvereniging Elanor. Noem het gerust de Tolkienfanclub :-p Dat is dan ook meteen de eerste en enige fanclub waar ik lid van ben.

In de tijd van de LotR-films kregen we stapels leden bij, maar die haakten vrij snel weer af. De films zijn een leuk extraatje, maar het draait uiteraard toch om de boeken. We hebben die-hards die elke naam uit de boeken in een nanoseconde kunnen thuisbrengen (ja, zelfs uit de Silmarillion) en urenlang kunnen discussiëren over de vertaling van een bepaald woord, we hebben er een paar die Elfs kunnen lezen/schrijven/spreken/doceren, en er is de zwaardvechtgroep Namarië, die diverse evenementen opluistert met zwaardvechtchoreografieën.

De meeste leden zijn echter doodgewone fans die echt wel iets hebben met Tolkien, maar zeker niet fanatiek zijn.

Zelf behoor ik tot de barden van Elanor: ik heb de meeste boeken wel gelezen, en de LotR zelfs meerdere malen, maar fanatiek kan je me zeker niet noemen. Wel lees ik graag voor en vertel ik graag, en dat is dan ook wat ik doe binnen Elanor: op de ledendag, op F.A.C.T.S., op diverse andere evenementen lees ik stukjes voor, of vertel ik gewoon. En daar amuseer ik me schitterend mee.

Zo ook vandaag: het was ledendag in Boechout, en hoewel we maar met een stuk of twintig waren, was het echt amusant. Er was zwaardvechten, er werd doedelzak gespeeld (een bewerking van de filmmuziek), er werd gebarbecued, en we hebben met een aantal een verhaal gebracht.

Mocht u naar F.A.C.T.S. komen (midden oktober in Flanders Expo), kom dan zeker even langs de Elanorstand: misschien kan je me wel zien zitten in hobbitkostuumpje. Of had u gedacht dat ik, met mijn figuur, een elf ging spelen misschien?

Geplaatst op

:-)

Vier dagen zijn we nu weer bezig op school, en het valt me verschillende keren per dag op hoe graag ik mijn werk eigenlijk doe.

Ik heb deze maand (eind september verandert dat nog) een schitterend rooster, en ik heb ook, buiten mijn zesdes dan, kleine klassen: twee vierdes, twee vijfdes en een zesde. De klassen waren net te groot om samengevoegd te worden, tot mijn groot geluk.

Dat betekent ook dat ik al mijn leerlingen al ken van vorige jaren, en zij mij ook. Geen onnodige kennismakingen of uitleg dus, meteen eraan beginnen, en blijkbaar hadden ze ook niets anders verwacht.

En ja, ik stap met een grote smile mijn lokaal binnen, en laat de leerlingen met een grote zwaai binnen. Ik hoop dat dat plezier een klein beetje overkomt. Ik doe het in elk geval dolgraag 🙂

Geplaatst op

Boos

Ik was daarstraks gigantisch kwaad op mijn kuisvrouw.

Ik kwam namelijk thuis van school, en ik zie zowel de deur naar boven als de deur naar berging en garage wagenwijd openstaan. Vorige week (ik had nog vakantie en was toen thuis) had ik haar uitdrukkelijk gewaarschuwd: “Bela, er is een gloednieuw poesje in huis dat bijzonder mensenschuw is, en dat zich verstopt. Je moet opletten dat je geen deuren laat openstaan, of hij is weg.” Het beestje had toen de hele tijd achter de zetel gezeten, doodsbang van de stofzuiger.

Ik ben onmiddellijk beginnen zoeken naar Osiris, maar vond hem nergens: niet in living of keuken, niet in de slaapkamer, niet tussen de dozen in de logeerkamer… Zo’n klein beestje kon natuurlijk overal zitten, dat kruipt in de kleinste hoekjes en gaatjes.

Ik ben echt uitgevlogen tegen Bela, en ik geloof dat ik haar zelfs gezegd heb dat, als het beestje weg was, dat ook zij in het vervolg niet meer hoefde te komen.

Gelukkig hoorde ik iets later iets ritselen in de garage, en zag ik nog net een grijs staartje verdwijnen. Wolf en ik hebben hem dan samen uit de garage terug in de woonkamer gedreven.

Zeggen dat Bela opgelucht was, is een understatement. En ik heb ook het gevoel dat ze de volgende keren die deur niet meer zal vergeten.