Geplaatst op

Swishing

Omdat ze me het zo lief had gevraagd, kon ik het Karolien moeilijk weigeren om naar de Swishing te gaan.

Het leek me ook wel een interessant concept: iedereen neemt maximaal tien stuks uit zijn garderobe (dingen die in prima staat zijn, maar te klein/te groot/toch niet zo mooi bij nader inzien/impulsaankoop), brengt die mee naar de swishing, laat ze nakijken en hangt ze in de voorziene rekken. De daaropvolgende uren heb je de tijd om rustig te snuisteren in de spulletjes die anderen hebben meegebracht. Je mag dingen passen, maar je moet ze daarna netjes terughangen: iedereen heeft recht op alles. Op een afgesproken uur verzamelt iedereen buiten achter een startlijn, worden de rekken binnen een beetje op orde gebracht, en wanneer het startschot gegeven wordt, mag iedereen naar binnen stormen en zijn favoriete items uit de rekken grissen, tot maximaal het aantal dat je zelf had meegebracht.

swishing

Als resultaat heb je dan een aantal nieuwe stuks in handen, terwijl je van die andere spullen die op je geweten drukten, vanaf bent. Niet slecht, toch?

Editie twee van Swishing ging door in Chateau Potuit, enfin, een kleine maar gezellige ruimte achter het prachtige herenhuis in Sint-Amandsberg. Zo’n 40 dames waren aanwezig: niet alleen de ruilbelusten, maar ook een visagiste, een kapster en zelfs een heuse stijladviseuse. Blijkbaar waren alleen de smallere soort dames op het evenement afgekomen, want boven maatje veertig vond je nog nauwelijks iets. Daar stond ik dan, met mijn behoorlijk maatje meer. Alleen een paar witte schoenen kwamen in aanmerking, vond ik.

Bon, ik heb dan rustig iets gedronken, wat heerlijke kaastaart gegeten en van de andere hapjes gesnoept (waar denk je dat die grote maat vandaan komt? :-p )en gezellig zitten kletsen.

Om half vijf ging ik tussen de rest van de dames staan, en de spanning was te snijden: er hing zowaar behoorlijk veel adrenaline in de lucht! Dat was ook te merken toen het startschot viel: er werd naar binnen gestormd op een manier alsof er binnen gratis Manolo Blahnikschoenen te rapen vielen!

bestorming

Sommige meisjes werden genadeloos tegen het venster naast de deur gesmakt, anderen ruwweg omver gedrumd. Ik liet het zwaarste geweld voorgaan en holde dan op een drafje mee binnen, maar de schoenen waren al weg natuurlijk. Ik heb dan, na een tijdje, toch een ander paar meegenomen: hele mooie, maar genadeloos hoog.

schoenen

Toen iedereen uitgegraaid was, werden er nog leuke bonussen weggegeven (zoals twee uur personal shopping met de stijladviseuse en zo) en werd er nagekeken of je toch niet teveel meegenomen had.

Mijn persoonlijke conclusie: fijn concept, maar toch: nee bedankt. Niet alleen is mijn maat niet populair, maar vooral het vreselijke gestorm was beneden alles. Het leek wel een bende uitgehongerde wilden die een buffet gezien hadden. Ik winkel zo al niet graag, en dit gaat dan echt een stap te ver.

Ik weet dat de organiserende dames mijn mening delen, en ik hoop dat ze voor de volgende editie een betere oplossing vinden. Want ja, het idee is schitterend. Alleen die uitwerking he…

(foto’s Sophie de Brabander)

Geplaatst op

Elanor

Niet velen onder jullie weten dit wellicht, maar ik ben al sinds jaar en dag lid van de Tolkienvereniging Elanor. Noem het gerust de Tolkienfanclub :-p Dat is dan ook meteen de eerste en enige fanclub waar ik lid van ben.

In de tijd van de LotR-films kregen we stapels leden bij, maar die haakten vrij snel weer af. De films zijn een leuk extraatje, maar het draait uiteraard toch om de boeken. We hebben die-hards die elke naam uit de boeken in een nanoseconde kunnen thuisbrengen (ja, zelfs uit de Silmarillion) en urenlang kunnen discussiëren over de vertaling van een bepaald woord, we hebben er een paar die Elfs kunnen lezen/schrijven/spreken/doceren, en er is de zwaardvechtgroep Namarië, die diverse evenementen opluistert met zwaardvechtchoreografieën.

De meeste leden zijn echter doodgewone fans die echt wel iets hebben met Tolkien, maar zeker niet fanatiek zijn.

Zelf behoor ik tot de barden van Elanor: ik heb de meeste boeken wel gelezen, en de LotR zelfs meerdere malen, maar fanatiek kan je me zeker niet noemen. Wel lees ik graag voor en vertel ik graag, en dat is dan ook wat ik doe binnen Elanor: op de ledendag, op F.A.C.T.S., op diverse andere evenementen lees ik stukjes voor, of vertel ik gewoon. En daar amuseer ik me schitterend mee.

Zo ook vandaag: het was ledendag in Boechout, en hoewel we maar met een stuk of twintig waren, was het echt amusant. Er was zwaardvechten, er werd doedelzak gespeeld (een bewerking van de filmmuziek), er werd gebarbecued, en we hebben met een aantal een verhaal gebracht.

Mocht u naar F.A.C.T.S. komen (midden oktober in Flanders Expo), kom dan zeker even langs de Elanorstand: misschien kan je me wel zien zitten in hobbitkostuumpje. Of had u gedacht dat ik, met mijn figuur, een elf ging spelen misschien?

Geplaatst op

:-)

Vier dagen zijn we nu weer bezig op school, en het valt me verschillende keren per dag op hoe graag ik mijn werk eigenlijk doe.

Ik heb deze maand (eind september verandert dat nog) een schitterend rooster, en ik heb ook, buiten mijn zesdes dan, kleine klassen: twee vierdes, twee vijfdes en een zesde. De klassen waren net te groot om samengevoegd te worden, tot mijn groot geluk.

Dat betekent ook dat ik al mijn leerlingen al ken van vorige jaren, en zij mij ook. Geen onnodige kennismakingen of uitleg dus, meteen eraan beginnen, en blijkbaar hadden ze ook niets anders verwacht.

En ja, ik stap met een grote smile mijn lokaal binnen, en laat de leerlingen met een grote zwaai binnen. Ik hoop dat dat plezier een klein beetje overkomt. Ik doe het in elk geval dolgraag 🙂

Geplaatst op

Boos

Ik was daarstraks gigantisch kwaad op mijn kuisvrouw.

Ik kwam namelijk thuis van school, en ik zie zowel de deur naar boven als de deur naar berging en garage wagenwijd openstaan. Vorige week (ik had nog vakantie en was toen thuis) had ik haar uitdrukkelijk gewaarschuwd: “Bela, er is een gloednieuw poesje in huis dat bijzonder mensenschuw is, en dat zich verstopt. Je moet opletten dat je geen deuren laat openstaan, of hij is weg.” Het beestje had toen de hele tijd achter de zetel gezeten, doodsbang van de stofzuiger.

Ik ben onmiddellijk beginnen zoeken naar Osiris, maar vond hem nergens: niet in living of keuken, niet in de slaapkamer, niet tussen de dozen in de logeerkamer… Zo’n klein beestje kon natuurlijk overal zitten, dat kruipt in de kleinste hoekjes en gaatjes.

Ik ben echt uitgevlogen tegen Bela, en ik geloof dat ik haar zelfs gezegd heb dat, als het beestje weg was, dat ook zij in het vervolg niet meer hoefde te komen.

Gelukkig hoorde ik iets later iets ritselen in de garage, en zag ik nog net een grijs staartje verdwijnen. Wolf en ik hebben hem dan samen uit de garage terug in de woonkamer gedreven.

Zeggen dat Bela opgelucht was, is een understatement. En ik heb ook het gevoel dat ze de volgende keren die deur niet meer zal vergeten.

Geplaatst op

Spin

Ik ben niet echt bang van spinnen. Die kleine dinges met hun dunne pootjes storen me totaal niet, en ook een hooiwagen vind ik best grappig. Mijn haag en tuin hangen vol met webben met dikke kruisspinnen in, en ik laat die netjes hangen, ik vind ze zelfs mooi. Als er eentje in mijn kamer zit, mag ze gerust blijven: dat scheelt weer een paar muggen.

Jaren terug had mijn kleine broer zelfs een vogelspin als huisdier, een hele knappe bruine krulhaar, en die heeft rustig over mijn hand mogen lopen en zo. Hell, ik heb zelfs een hoop spinnenjuwelen, en als ik er ooit toe kom een tattoeage te laten zetten, zal het een spinnetje zijn.

Die grote zwarte of bruine huisspinnen, dat zint me al minder: ik raak ze liefst niet aan, maar zal ze ook niet doodmeppen. Als ik kan, laat ik ze zitten, en anders zet ik ze met een glas en een blad papier buiten.

Toen ik echter vorige week de omlijsting van een venster aan het schilderen was, zag ik plots dit aan de rand ervan, en ik griezelde tot in de toppen van mijn tenen. Zeg nu zelf (al komt de foto niet zo goed over): het lijkt toch alsof een dikke spin gevangen zat, zich een weg naar buiten wilde klauwen, daar vast raakte, en zo, in uiterste wanhoop, stierf?

spin

Ik heb een van de meubelmakers gevraagd er iets aan te doen, en hij is er even met zijn stanleymes langs geritst. De poten heb ik snel opgestofzuigd: ugh!

Geplaatst op

1 september, als moeder en leerkracht: tussen kleuter en achttienjarigen.

wolfeersteschooldag

8.15u. Huppelend stapt Wolf, vijf jaar, tussen papa en mij in naar school, Mariavreugde in Wondelgem. Ver is het niet, dus gaan we te voet, want de school wordt overrompeld door auto’s van ouders, die net zoals wij de eerste schooldag actief willen meemaken.

autosaanschool

Op de kleuterspeelplaats is het druk: overal staan kleintjes bij hun ouders, sommigen onwennig en verlegen, anderen met tranen in de ogen, en nog anderen, zoals onze Wolf, met veel bravoure en goesting. Hij zwaait al van ver naar klasgenootjes die hij lang niet gezien heeft, stopt zijn rugzakje in mijn handen en verdwijnt op de speeltuigen. Hij heeft er duidelijk zin in, en wordt langs alle kanten enthousiast begroet door speelkameraadjes.

schoolpoortwondelgem

Als de bel gaat, is er chaos. Mijn man heeft zich al lang uit de voeten gemaakt: het is hem te druk en te wild. Je ziet vraagtekens op alle gezichten: waar moeten we naartoe? Naar de overdekte speelplaats binnen, zoals vorig jaar? Hier buiten blijven staan? Naar de klas?
We besluiten even binnen te kijken, en merken dat verschillende kleuterjuffen aan hun klas zijn en daar de kleintjes opwachten. Die van ons is echter nergens te bespeuren. We staan wat te drentelen aan de klasdeur, en gaan uiteindelijk weer naar buiten.
Daar blijkt de directrice een speech te geven, maar die is nauwelijks verstaanbaar. Onze uitgelaten kleuters hebben er ook geen boodschap aan, en hangen ongedurig rond ons.

Het is half tien als Wolf eindelijk in zijn klas is, en honderduit zit te vertellen tegen zijn vriendjes. De juf stuurt ons met een beslist gezicht wandelen: nu is het haar beurt. Nu is zij de baas, voor het komende schooljaar. Onwennig gaan wij, de ouders, naar de schoolpoort: het is moeilijk om na twee maanden je kind weer af te staan. Maar aan de stralende gezichtjes te zien zijn onze kinderen in goede handen. En dus druipen wij, gezellig kletsend en met een gerust hart, af.

11.15u. Het contrast kan moeilijk groter. Op de speelplaats van Atheneum Mariakerke troepen de leerlingen van 2 tot en met 6 samen: jongeren die honderduit vertellen over hun vakantie, reis, of eventuele grote verovering. Er wordt druk geknuffeld, gegiecheld, geSMSt, en over het algemeen cool gewezen. Ouders zijn hier in de verste verte niet te bespeuren: als ze er al waren om zoon- of dochterlief af te zetten, zijn ze al lang naar huis gestuurd door hen. Ouders zijn niet cool, zelfs niet op de eerste schooldag.

speelplaatsmariakerke

De eerstejaars zijn er al van half negen: zo hebben ze rustig de tijd gehad om de school te verkennen, te ontbijten, een rondleiding te krijgen, het schoolreglement te overlopen, en dergelijke dingen meer, zonder dat die grote lummels op hun vingers staan te kijken.

Wanneer de bel gaat, stromen ze naar binnen: de lokalen voor de respectieve klassen hangen uit, en ze kennen de weg. Sommigen komen wat later mijn klaslokaal binnen: uit pure gewoonte waren ze naar hun vorige klas gegaan, de naam die hen nog steeds zo vertrouwd is. Ze moeten er nog aan wennen dat ze nu zesdes zijn.
Ik zit vooraan op mijn bank, en heet hen welkom. Ze kennen me al, en ik hen, dus veel plichtplegingen zijn er niet. Ik vul de nodige papieren in, doe een paar algemene mededelingen, belicht de wijzigingen in het studie-, orde- en tuchtreglement, en dicteer de lessenroosters in de gloednieuwe, knalpaarse agenda. Ze hebben het moeilijk om stil te blijven: ze hebben elkaar zo lang niet gezien, en ze hebben nog zoveel te vertellen. Oogluikend laat ik hen doen: ze zullen de rest van het schooljaar nog stil genoeg moeten zijn, en al hun aandacht nodig hebben.

Laat hen die eerste dag nog maar wat warmlopen. Per slot van rekening is het ook voor mij nog maar net 1 september.

Geplaatst op

Eerste schooldag

Mijn boekentas staat klaar, en er zit een volle pennenzak in, een map met daarin te kopiëren cursussen, ik heb mijn lesrooster uitgeprint en de kalender voor dit jaar, en zelfs een overzichtslijst van de klas die ik morgen moet “onthalen”.

Goh, ik denk dat ik er nog nooit zo klaar voor was!

Geplaatst op

Kaastaart met noorderkrieken

af

Het is lang geleden dat ik deze taart nog heb gemaakt: er is nogal wat werk aan, en je moet op sommige momenten echt ongestoord kunnen verder doen, zonder dat je even naar de kinderen moet kijken of zo. Maar nu ze gisteren de hele dag weg waren, kon het wel weer eens: er was vandaag verjaardagsfeestje voor Kobe 🙂 Je moet de taart in drie stadia maken, voorzie dus voldoende tijd.

Onderstaande ingrediënten zijn voor een springvorm van 28 cm doorsnede, en dan heb je meestal nog genoeg kaas over om bv. glaasjes te vullen met wat peer, gekruimelde speculoosjes en een laagje kaas.

Ingrediënten:

Kaas:
– 500 gr. plattekaas
– 500 gr. slagroom
– 5 eiwitten
– 250 gr. suiker
– 1 dl water
– 15 gr. gelatine
– sap van 1 citroen
– 1 bokaal krieken

Bodem:
– 120 gr. zelfrijzende bloem
– 120 gr. suiker
– 3 eieren

Bovenlaag:
– 2 dl. kriekensap
– 2 lepels suiker
– 15 gr. gelatine
Werkwijze:

Bodem:
Meng de ingrediënten, giet in een beboterde springvorm en bak 10 minuten op 180°C. Maak de springvorm NIET los.

bodem

Kaas:
Warm de suiker in het water (microgolf). Laat de gelatine 5 minuten weken in koud water, knijp ze uit en voeg ze toe aan het warme suikerwater. Laat een beetje afkoelen (niet té lang), en voeg er de plattekaas, het citroensap, de opgeklopte slagroom (voeg er een lepel suiker bij, dat klopt beter), en uiteindelijk de opgeklopte eiwitten aan toe.

kloppen

Laat de krieken uitlekken en verdeel ze over de bodem (bewaar 2 dl. van het sap).

krieken

Doe de kaas bovenop de bodem en de krieken, strijk mooi glad (beter dan op de foto :-p ) en laat een paar uur opstijven op een koude plaats. Niet losmaken!

kaas

Bovenlaag:
Laat de gelatine weken in koud water en knijp ze uit. Voeg ze bij het opgewarmde sap met de suiker. Laat afkoelen , en giet voorzichtig op de kaas. Als je te hard giet of het sap nog te warm is, maak je de kaas los en krijg je een witte sluier, zoals op de foto.  Laat opstijven.

bovenlaag1

Maak de vorm voorzichtig los,

ontvormd

en versier met een bloem, witte chocoladekrullen of wat suikerwaren.

Geplaatst op

Aqua Azul

Ik keek er al lang naar uit, en gisteren gingen we dus eindelijk weer eens saunaen in Aqua Azul in het Patershol.

Het was lang geleden, en daarom verbaasde de inrichting me toch weer. Aqua Azul is gesitueerd in een oud, perfect gerestaureerd herenhuis met een art déco inslag. Dat aspect hebben ze sterk in de verf gezet: het gaat hier vooral om de sfeer.

Je wordt hartelijk ontvangen aan de receptie, krijgt badlinnen mee en een allercharmantst sleutelhanger met sleuteltje van je kastje. De kleedkamer geeft al een eerste impressie: prachtige designkastjes, met dito verlichting en kaptafel in donker hout wachten je op.
Daarna geef je je sleuteltje af aan de receptie, en ga je de trap weer af, richting douches. Je kan kiezen tussen warm of ijskoud, uiteraard. Er is een ruime hete sauna, een even ruime vochtige biosauna, en een uitgebreid Turks stoombad. De sauna’s hebben een zestal ligbanken, maar al zittend kan je er uiteraard met meer mensen tegelijk in. Zodra je uitgezweet bent, kan je (na een douche) terecht in het koude zwembad (ik schat 2 op 8 meter), voorzien van een jet zodat je ook echt kan zwemmen, mocht je dat willen. Een alternatief is de binnentuin waarrond de ruimtes zich situeren, en waardoor er ook massa’s daglicht binnenvalt. In die binnentuin, weelderig begroeid met klimplanten en in okerkleuren gestoken, vind je een ijskoud dompelbad, de klassieke emmer met koud water die je over je hoofd kan uitgieten, maar ook zeven ligzetels om rustig af te koelen.

Om weer op te warmen en even te rusten kan je naar het bubbelbad, dat via een fraai gestileerd gat in de muur is te bereiken en uitzicht heeft op de binnentuin, maar kan je ook bekomen op een bankje met je voeten in heet water. Wil je meer rust dan dat, dan kan je opnieuw de trap op naar de relaxatieruimte met royale lederen ligzetels en gevarieerde lectuur. Kenmerkend is de grote bibliotheek met filosofische werken. In de winter brandt het haardvuur.

Wil je graag wat kletsen met je gezelschap, dan kan je terecht in het salon: aan een prachtige houten art deco-bar kan je diverse drankjes bestellen, van koffie tot gezonde sapjes.

De sfeer is heel belangrijk in dit badhuis: er wordt echt wel op gedrukt dat het de bedoeling is alles zo sereen mogelijk te houden, en dat er bij voorkeur niet gepraat wordt, zeker niet in de sauna’s. Zelfs fluisteren wordt afgeraden, omdat ook dat behoorlijk storend kan zijn. Daarom hebben ze ook het salon voorzien, waar je wél honderduit kan en mag kletsen.

Aqua Azul is niet bijzonder groot, maar kan toch behoorlijk wat volk aan door de diverse locaties. Als er weinig volk is, kan het best dat je elkaar nauwelijks ziet, en dat is een pluspunt. Toch is reserveren wel aangeraden.

Ook de prijs valt al bij al nog mee: een basisbeurt kost 20 euro, als lid betaal je nog 14 euro. Wij hebben voor twee, met badlinnen (badjas en twee grote handdoeken) en een milkshake resp. gezonde cocktail 64 euro betaald. Dat is niet weinig, maar het geheel doet zo luxueus aan, dat we dat met plezier hebben neergeteld.

(Foto’s ga je helaas op hun site zelf moeten bekijken, die zijn in flash en kan ik hier dus niet posten. En om zelf te nemen, nee, daar was ik te relaxed voor.)

Geplaatst op

Kinderloos

Donderdagavond heb ik Wolf afgezet bij mijn ouders (ze hadden wilde plannen zoals kasten ineenvijzen, leren fietsen, zandkastelen bouwen), deze avond is schoonpa Jeroom Kobe komen ophalen tot zondagmiddag.

Dat resulteerde in twee vrij onverwachte vrije avonden, vrij als in: zonder kinderen, en dus kunnen improviseren en zo. Ik moest  de hele dag op school zijn, en daarna Kobe doorgeven aan Jeroom. Toen ik daarna Bart belde, bleek dat hij net aan het voortgaan was uit Café Théâtre (jammer, ik was graag mee iets gaan drinken, zoals in de good ol’ kinderloze dagen). Hij had wel een beter voorstel: in tegenstelling tot zijn eerdere plan om in de zetel in slaap te vallen, zag hij het nu wél zitten om naar de film te gaan. We hebben dus eerst op het hoekje van Veldstraat en Hoornstraat een heerlijke burger opgehaald (de tonijnburgers zijn daar een echte aanrader), die binnengespeeld op kantoor, en dan naar Inglourious Basterds gaan kijken. Echte onvervalste vintage Tarantino, met schitterende dialogen, woordspelletjes, referenties aan andere films, geweld en absurde humor. Heerlijk gewoon!

En nu een zalige zaterdag zonder gedoe, kunnen boodschappen doen zonder gejengel (al is dat unfair tegenover de kinderen, ze zijn meestal engeltjes), schilderen, taart bakken zonder onderbrekingen enzoverder. En dan ’s avonds een date met mijn ventje voor sauna in de Aqua Azul en daarna iets eten. Mmmm…