Geplaatst op

Rijstberg revisited (mét foto’s deze keer)

Het is een recept dat ik in 2007 al eens neergeschreven had, maar na vier jaar mag dat wel eens hernomen worden, nee?  Het is namelijk een bijzonder lekker en calorie-arm gerecht, dat bijvoorbeeld perfect in de Weight Watchers past (recept met punten en al: hier zo). En gij nu!

Ik heb het een beetje aangepast aan een recept uit een kookboek van mijn moeder. Lekker en zeer vullend.
Let wel, je hebt, inclusief suddertijd, toch een uur nodig. Het is nog lekkerder als je het een dag laat staan, en je kan het ook perfect invriezen.

Nodig (acht personen, gewone porties):

– 300 gr gekookte hesp, in blokjes/reepjes/voor mijn part tangramfiguren
– 600 gr droogkokende rijst (het lukt zelfs met basmati, heb ik ondervonden)
– 1,5 liter kippenbouillon
– 4 paprika’s naar keuze
– 2 stevige uien
– 500 gr champignons
– 3-4 tomaten, te pellen. Een blik gepelde tomaten in blokjes is misschien ook wel bruikbaar, als je dan maar het sap lang genoeg laat uitlekken
– een kluitje boter
– 100 gr gemalen Emmenthal
– peper, zout, provençaalse  kruiden en eventueel paprikapoeder

– een gróte casserole!

Uiteraard kan je enorm variëren met de hoeveelheden groenten en vlees. Ik doe er met opzet vrij weinig hesp in, minder dan het oorspronkelijke recept zegt, maar je kan ze zelfs weglaten voor een vegetarische variant. Er zitten bij mij ook minder ajuinen in, meer champignons en meer paprika’s. Maar doe vooral uw goesting! Het enige wat je moet respecteren, is de verhouding rijst/bouillon. Oh, en echt wel een groooote kookpot nemen.

Werkwijze:
– snipper de uien fijn, snij ook de paprika’s in kleine stukjes (zonder de pitten uiteraard), en bak die gedurende een tiental minuten in de hete boter, tot de uien mooi glazig zijn.

rijstberg1
– snij intussen de hesp in stukjes, gooi die ook in de pan, en laat een paar minuten mee fruiten.
– doe er daarna de rijst bij, en laat die gedurende een paar minuten meebakken tot hij glazig wordt. Pas wel op dat hij niet aanbrandt, je moet geregeld omscheppen.

rijstberg2

– giet er zachtjes de bouillon bij,  zet een deksel op de pan, en laat gedurende 25 minuten sudderen. Het is de bedoeling dat de rijst mooi korrelig blijft, dus niet roeren, enkel schudden of voorzichtig omscheppen.

rijstberg3

– intussen snij je de champignons in dunne plakjes, pel je de tomaten (overgiet ze eerst even met kokend water, dan laat dat vel los) en snij je ze in acht.
– wanneer al  de bouillon is opgenomen door de rijst, doe je er de tomaten  en champignons bij, kruid je met peper, zout, de rest van de kruiden en eventueel het paprikapoeder, en laat je het geheel nog even door en door warm worden. Het is niet de bedoeling dat tomaten en champignons echt nog gekookt worden tot ze zacht zijn.

rijstberg4

– schep op, en doe er een stevige dot gemalen kaas bovenop.

rijstberg5

Smakelijk!

Geplaatst op

Armbandjes

Wolf vroeg al een tijdje om zo’n pot parels van de Ikea: hij had dat in de vakantieopvang gezien, had daar toen vanalles mee gemaakt, en vond dat de max. Gisteren heb ik eindelijk ook rekkerdraad meegenomen uit de Delhaize, en dus toog hij aan het werk.

Voor zichzelf heeft hij een blauw-rode armband gemaakt, ik kreeg er eentje met paars, zwart en wit. Merel is zot op haar paars-roze, en Kobe loopt rond met een geel-groene.

Hij gaat er als nieuwjaarscadeautje eentje maken voor alle kleinkinderen. Gewoon, omdat hij dat zo leuk vindt.

armband

Geplaatst op

Origineel

Waar die kleuterjuffen altijd hun inspiratie blijven halen, het is me een raadsel.

Vorige week vroeg juf San, Kobes juf, om een paar oude afgedankte kinderschoenen. Ik had die van Wolf al lang in de vuilbak moeten kieperen, maar was daar te lui voor geweest. Bij deze nog een chance. Donderdag moest hij dan ook nog wat groen, een kaars en wat rode lintjes of kerstballetjes of zo meenemen.

Vorige vrijdag kregen we dan het volgende terug: een prachtig beschilderde, glinsterende schoen, waarin een kerststukje was gemaakt. Ik weet niet wie het meest glom: de schoen of Kobe.

kerststukje

Geplaatst op

Kerstconcert

Gisterenavond was er ons jaarlijkse kerstconcert. 130 muzikanten, één dirigent, meer dan 700 toeschouwers.

Vier nummers die goed gezongen zijn, twee die minder waren.

Eén stem die zo goed als weg was, toch zeker op de hoge noten. Maar in de laagte ging het gelukkig wel nog.

Ik denk dat het over het algemeen wel ok was. Ik heb er in elk geval zelf van genoten, daar op het podium.

Geplaatst op

Extraatje

Vandaag zat er een pakje in de post, terwijl we eigenlijk helemaal niks verwachtten.

Het was een kleinigheid van Lego, een kerstmagneet, die een gigantische glimlach op Kobes gezicht toverde, en waarmee hij dan toch een half uur bezig is geweest.

Zomaar, omdat we zo enthousiast zijn (en schrijven) over Lego Heroica. Terwijl we dat nochtans gewoon echt menen hoor. Maar toch bedankt!

lego

Geplaatst op

Kerstdag

Naar aloude traditie wordt die met de schoonfamilie gevierd, en daarna opnieuw naar mijn familie.

We aten een feestelijk kerstdiner (mijn schoonmoeder was zó bang dat het niet genoeg ging zijn dat ze nog een extra taart had gekocht, na de hapjes, het uitgebreide koud buffet van vis, de pompoensoep, het wild met amandelkroketten, wilde champignons en opgevulde appel, en het dessertbuffet met chocomousse, advocaatmousse, javanais, cake en tiramisu), kletsten honderduit, en de jongens kregen pakjes, zijnde elk een computerspelletje en de vierde en laatste doos van Lego Heroica, die prompt werd gebouwd en gespeeld.

We namen nog eten voor zes man mee naar huis, en reden naar mijn ouders. Mijn jongste broer was er uiteraard niet, die was in het ziekenhuis bij zijn kersverse dochter, maar mijn oudste broer was er wel met zijn gezin.

We hebben de taart wijselijk laten staan, zijn meteen naar de aperitief gegaan, en hebben dan brood gegeten met er vanalles bij. Het was een fijne, fijne dag, maar ik was blij dat we thuis waren, dat de kinderen in bed lagen, en dat we zelf in de zetel konden zitten. Oef.

Geplaatst op

Kerstavond

Met drie kinderen in huis wil je geen gedoe meer met grote kersttafels. Merel is echt nog te klein om lang op te blijven, die wordt ronduit ongenietbaar.

En dus deden we, zoals vorig jaar, wafels. Het hele huis was verlicht met kaarsen en theelichtjes. Mijn ouders kwamen tegen een uur of zes, we aten aperitiefhapjes, openden pakjes, en aten wafels. En na afloop chocoladefondue en voornoemde kerstboom.

kerstavond

Ik had de indruk dat iedereen wel tevreden was met zijn cadeautjes. Groot waren ze meestal niet, wel telkens in de roos, en dat is belangrijker.

– mijn ma kreeg een ring en een set oorringen. De ring had ik oorspronkelijk voor mezelf gekocht, maar zij was er stekezot van. En de oorringen waren een type en kleur dat ze nog niet had.
– mijn pa kreeg zijn klassieker: de scheurkalender van Peter Van Straaten, de Zeurkalender dus. Hij lacht er zich een breuk mee.
– de jongens kregen van ons twee Disneyfilms (een reclame uit de Blokker) en de uDraw die ik onlangs op de BGGD gekregen heb. Bart had ook nog voor elk een tof boek mee: een griezelverhaal voor Wolf, een koekmannetjesverhaal voor Kobe, en Merel kreeg een boekje van Rupsje Nooitgenoeg, met een vingerpoppetje. Ze is er zot van!
Mijn ma had voor elk ook een boek: de GVR deed Kobe een rondedansje maken, Matilda werd voorlopig nog op enige scepsis vanwege Wolf onthaald, maar zal zeker in de smaak vallen! Ze waren in elk geval opgetogen met de cadeautjes.
– Bart kreeg van mij twee strips (ik weet nooit wat ik moet kopen, hij koopt altijd alles zelf), en had voor zichzelf de biografie van Steve Jobs gekocht
– ik kreeg van mijn ma een keramieken olifant om een kaarsje in te branden, en van mijn dierbaarste een kweetniehoecoole lamp en de twee boeken van Goe Gebakken. Precies wat ik wilde dus 🙂

Tegen negen uur zaten de jongens in bed, mijn ouders waren weg om half elf, en Bart en ik hebben nog rustig in de zetel wat tv gekeken, lekker onder een dekentje. Perfect!

Geplaatst op

Chocolade kerstboom

Hier ten huize wordt zeer gretig naar Goe Gebakken gekeken, vooral dan door Kobe en mij. Dat kind, dat gaat later nog kok of patissier worden, of alleszins dan als hobby.

Vorige week zagen we hoe Sofie een chocolade kerstboom maakte, en ik moest beloven dat wij dat ook gingen doen. Ik zag dat wel zitten als dessert voor kerstavond, na de wafels, en dus sloeg ik chocolade en cashew noten in. Ah ja, want mijn ma lust geen amandelen.

Het heeft wat werk gekost, maar ik vind dat het resultaat er wel mag zijn. Wat denken jullie?

kerstboom3

Het recept en een fotootje van wat zij ervan maakt, vind je hier.

Geplaatst op

Hectisch!

Man man man, vandaag was me het dagje wel! Gelopen, gecrosst, gevlogen, ik kon me perfect vinden in Herman Van Veen zijn tekst.

Eigenlijk moest ik rond negen uur op het kerstontbijt op school zijn, maar dat heb ik geskipt. Ik had namelijk zó veel tandpijn, dat ik zeker wilde zijn dat er effectief niks aan mijn tanden was, en het allemaal van de sinusitis kwam. Kwart over negen stond ik dus bij mijn verbaasde moeder, die me in haar tandartsenstoel neerpootte, mijn bakkes vakkundig uitkoterde, en vaststelde dat ze totaal niks verkeerds vond.

Ik repte me naar school, en was daar nipt om tien uur om mijn leerlingen examens te laten inkijken. Rond kwart over twaalf kon ik naar huis, waar ik met een vriendin had afgesproken om iets te eten. Het restaurant dat ik voor ogen had, was helaas volgeboekt – stomweg vergeten reserveren – zodat we naar Rood zijn gereden in de Sleepstraat. Voor koffie en dessert wilden we nog wel ergens anders naartoe, zodat we te voet de Sleepstraat afstapten richting Simon Says. Dat er verdacht gesloten uitzag, compleet met vunzige gordijnen. Hmm. Dan maar ietsje verder de Oudburg in, naar Het Oeverloze Eiland. Dat helaas pas open ging om 16.00u. Hmm. Na een paar tussenstops in heerlijke kleine snuisterwinkeltjes zijn we dan maar naar het einde van de Kraanlei gestapt, naar Julie’s House. Ik had er al veel goeds over gehoord, maar was er nog niet geweest. De latte was heerlijk, de taart van witte chocolade en speculaas was me iets teveel kaastaartachtig, maar wel lekker. En gigantisch machtig, ik kreeg het geeneens op, en dat wil wat zeggen.

Toen zijn we in stevige stap terug naar de auto gegaan, zodat ik nipt om kwart voor vier de jongens kon ophalen, om tegen kwart voor vijf in het ziekenhuis in Tielt mijn kleine Marne in mijn armen te kunnen houden.

Om daarna terug naar huis te sjezen en om zes uur bij de dokter te zitten, zodat die eindelijk iets kon doen aan die sinusitis die al die tandpijn veroorzaakte. Net op tijd konden we Merel nog oppikken, stelde ik vast dat er geen brood meer te verkrijgen was in gans Wondelgem (naar de Delhaize gaan zag ik niet meer zitten), en ging ik thuis dan maar spiegeleieren bakken. Om zeven uur zaten we aan tafel, om half acht stond de babysit er, en reed ik er vandoor richting generale repetitie in de Sint-Pieterskerk op het gelijknamige plein in Gent.

En deden mijn voeten pijn.

Tiens.