Huiskamerkuren #73: Jan De Smet
Toen ik deze Huiskamerkuren zag passeren, dacht ik meteen: “Ja!” Bart en ik zijn allebei al lang fan van De Nieuwe Snaar, de groep waarvan De Smet de centrale figuur was, en dit leek me dan ook een uitgelezen verjaardagscadeau voor mijn liefste. Ik wilde het als verrassing, maar hij had het natuurlijk niet kunnen laten om toch even op te zoeken wie het ging zijn.
Officieel is Jan De Smet met pensioen, en met De Nieuwe Snaar treedt hij niet meer op. Maar wat hij dus wel nog doet, is vreemde en bizarre plaatjes draaien, echte trouvailles, waar hij dan ook steevast een sappig verhaal bij opdist. En ja, hij lardeert het ook met live muziek met zijn accordeon of gitaar.
Huiskamerkuren kondigde het zelf als volgt aan:
De plezante passages van oppersnaar Jan De Smet tijdens eerdere huiskamerkuren gingen nooit onopgemerkt voorbij. Ze deden telkens uitkijken naar een volgende gelegenheid en, gelukkig maar, ondanks zijn pensioen heeft Jan zich niet laten doen. Hij verkiest nog steeds de Vlaamse podiumplanken boven één of andere buitenlandse expeditie op zoek naar één of andere schat van één of andere farao.
Met zijn nieuwe rariteitenkabinet onder de arm begeeft hij zich drie dagen na Wapenstilstand richting Zomergem om ons huiskamerkurenpubliek te verwennen, op zijn ontwapenende manier, met niet zomaar een auditieve lezing.
Het wordt een aaneenschakeling van plaatjes en verhaaltjes, regelmatig en op (on)gepaste tijden onderbroken door live uitvoeringen op accordeon en gitaar. Uit de soms roemarme doch rijke, altijd verrassende collectie Nederlandstalige muziek. Voornamelijk op vinyl worden pareltjes bovengehaald die om diverse redenen nauwelijks het daglicht zagen. Maar dan had men niet op dé conservator van ons Nederlandstalig muzikaal erfgoed gerekend.
We kwamen redelijk nipt aan omdat ik echt zo kort mogelijk wilde zitten, ondanks het feit dat het redelijk goeie stoelen zijn. Maar ik wist dat zo’n avond meestal een goed uur duurt, en dat moest echt wel kunnen. Ik had per slot van rekening wel in de voormiddag kunnen lesgeven en de hele namiddag netjes plat gelegen, in afwachting.
De Smet stelde niet teleur, alles behalve. Hij haalde de meest vreemde dingen boven, zoals een vroege versie van Gainsbourgs “Je t’aime moi non plus” en daar een vreemde Vlaamse versie van; hij speelde zelf regelmatig iets, zoals een van de liedjes van Drs. P.; hij deed ons vooral ook tranen lachen én in elkaar krimpen – mijn oren doen nog zeer als ik er alleen al maar aan dénk – met opnames van een dame uit het Aalsterse, die vreemd genoeg meer dan één CD heeft uitgebracht met kattenvals gejank, ik kan het niet anders omschrijven. Het werd een zeer aangename, leerrijke en ook wel bevreemdende avond.
365 – 14 november 2025 – koffie met scones en clotted cream
Geplooid
Het mocht nog een fijne dag zijn, met een nieuw bloesje in paars en rood en daardoor ook twee verschillende schoenen, het heeft niet geholpen.
Zoals ik eerder al zei, is de rug niet oké. Verre van oké.
Vandaag had ik gewoon les van 10.10 uur tot 12.05 uur, dan een uurtje tussen waarin ik zitten verbeteren heb en gekopieerd heb, dan twintig minuten om te eten en dan een half uur toezicht in de Creaclub.
Op zich allemaal niet zo zwaar, maar het blijft wel continu rechtzitten en in beweging zijn.
In de namiddag had ik les met mijn 22 tweedes, van 13.45 uur tot 15.25 uur. Die klas is echt een fijne groep: goeie leerlingen, aandachtig, meewerkend, al wat je wil. Maar het blijven kinderen van dertien die toch wel meer aandacht vragen dan pakweg achttienjarigen. Ik kan niet gewoon op mijn stoel blijven zitten, ik moet echt wel actiever zijn, zeker wanneer het om oefeningen gaat en ik dus mee schrijf op het bord.
En toen ging het fout. Ik had al serieus wat pijn en het was er niet op aan het beteren, integendeel. En toen werd ik misselijk. Nee, het is geen acute pijn zoals wanneer je je voet stevig hebt omgeslagen of in je vingers hebt gesneden. Het gaat om een druk die door heel mijn lijf gaat, en uiteindelijk word ik gewoon misselijk, met het gevoel dat ik ofwel ga overgeven ofwel ga flauwvallen. Geen van beide waren een goeie optie daar in de klas, vond ik.
Ik ben dus naar directie gestapt, gezegd dat het echt niet meer ging – “gelukkig” zie je dat aan mijn gezicht, ik zie er meteen bleek en getrokken uit, naar ’t schijnt – en ben naar huis gegaan. De leerlingen kregen een taak op maar waren behoorlijk onder de indruk, want ik plooi niet rap.
Thuis ben ik meteen in mijn zetel gekropen onder een deken met een heet kersenpitkussen in mijn rug, maar het duurde eventjes voordat de pijn voldoende wilde wegebben en ik in slaap kon vallen.
Nope.
Dit is niet fijn. Verre van.
365 – 13 november 2025 – soms moet dit kunnen
Quiz
Jawel, de quizzen van het SQ zijn er weer, en deze avond was het aan het Oud-VEK om er eentje te organiseren.
Ik weet dat het organiserende team van onze Kammekequiz daar doorgaans weken op voorhand mee bezig is, maar eerlijk? Ik begin er meestal amper een week of twee op voorhand aan, en deze keer was dat niet anders. Op het eind van de vakantie heb ik de vraag gesteld aan de anderen om eventueel enkele rondes door te sturen, al dan niet met reeds uitgewerkte vragen, en dan stel ik wel samen.
Ja, ik heb daar serieus wat uren ingestoken: acht gewone vragenrondes van tien vragen met een link, een fotoronde en een muziekronde. Er is ook een hele presentatie want bij elke vraag laten we een foto zien.
Tom had gelukkig de fotoronde voor zijn rekening genomen en stuurde ook twee netjes gelinkte antwoordenreeksen door, Astrid had zelfs een volledige ronde met vragen en al doorgestuurd. Ik ben dan maar begonnen met alles in elkaar te vijzen, en Tom stuurde alsnog twee extra reeksen door.
Was ik er trots op? Best wel. Achteraf hoorde ik dat het een mooi quizje was, evenwichtig en niet te moeilijk maar ook niet te makkelijk.
In de muziekronde heb ik nog het meeste tijd gestoken: twintig fragmenten gezocht en gedownload via youtube of zo, en dan aan elkaar geplakt met telkens een pauze tussen van een second of drie, zodat dat naadloos kon afgespeeld worden.
Heb ik me ermee geamuseerd, met het opstellen en presenteren? Welzeker! Ik zou het anders uiteraard niet doen.
Maar, mocht u om een of andere reden een quiz moeten organiseren, dan kan ik er u alvast eentje bezorgen, kant en klaar. Gewoon even vragen!
365 – 12 november 2025 – aanschouwelijk onderwijs
Verjaardagsfeestje
God wat ben ik blij dat er geen verjaardagsfeestjes meer zijn zoals in de lagere school! Dat zou sowieso niet cool zijn, maar vooral: geen gedoe! Meestal, zodra er hier meer dan drie kleuters in huis waren, keken we al na tien minuten naar elkaar van “Help! Hoe lang duurt dit nog?” Gigantisch veel respect voor kleuterjuffen en lagereschoolleerkrachten.
Maar vandaag had Merel dus haar ‘feestje’. Concreet betekende dat dat haar drie beste vriendinnen hier tegen half vier present tekenden, dat er cadeautjes werden geopend – ze kennen haar zó goed: juweeltjes, nagellak en boekenbonnen – en dat ik hen tegen kwart voor vijf in de bowling van O’Leary’s afzette. Ik had voor twee uur gereserveerd en betaald, en Merel kreeg ook gewoon mijn bankkaart voor hapjes en drankjes. En dat was dat, en man, wat was ik blij! De geluidsniveaus zijn zowat die van een indoor speeltuin, ik had al koppijn na enkele minuten en was meteen overprikkeld.
En tegen half acht ging ik vier zeer tevreden jongedames ophalen, niet meer via de ondergrondse parking – 1.60 euro voor 20 minuten, ne mens zou voor minder gewoon bovengronds blijven stationeren – maar gewoon aan de ingang. Nog wat later werd er eentje bij ons thuis opgehaald en fietste de rest naar huis, en zag ik mijn Merel stralen. Beetje moe, dat wel, maar wel stralend.
En daarvoor haal ik met àlle plezier mijn bankkaart boven.
365 – 11 november 2025 – freaky theelicht
Reispassen
Een van de gevolgen van de geplande reis naar Japan, is het vernieuwen van de reispassen. Wat een gedoe! Maar bon, ik snap het uiteraard wel.
Die van Bart en mij waren nog geldig, die van de kinderen hadden we in orde gezet voor Tunesië, maar dat was vlak voor corona en dus iets te lang geleden.
De jongens zijn allebei meerderjarig en moeten dat zelf maar regelen – met het nodige gezaag en aandringen. Voor Merel moet Bart of ik erbij zijn, wegens minderjarig. Vandaag hadden we na school een afspraak: ik had eigenlijk wel een vrije middag maar geen plannen, dus tussen het schoolwerk door even naar daar gereden. En zij, zij kwam fluks aangefietst.
Alleen had ik niet nagekeken of we zomaar op den bots de pas dan ook mochten afhalen, zoals in het dienstencentrum van Wondelgem, of opnieuw een afspraak moesten maken. Dat laatste dus. Hmpf, en met die examens die eraan komen ligt dat lastiger.
Bon, we hebben nog even tijd. En nu dus ook allemaal reispassen die in orde staan. Het wordt werkelijker en werkelijker, Nihon.