Geplaatst op

I-Pad

Nu we dan toch geeky bezig zijn, dan maar meteen een postje over de Ipad ook 🙂

Er is in de media, en vooral op het net, gigantisch veel rond te doen: het nieuwe toestel van Apple.

Bart kon het uiteraard niet laten, en had onmiddellijk eentje besteld voor zijn kantoor, en het via de US naar hier laten komen. Dat was evenwel een toestel voor op kantoor, helaas. Blijkbaar was het een van de allereersten, want ze kwamen zelfs filmen van Terzake. Een paar dagen later kwam er echter een tweede, wél voor thuisgebruik. Zelf heb ik er niet veel boodschap aan: ik computer het liefst van al aan mijn bureau, want anders protesteren mijn polsen teveel. Maar de kinderen vinden het zalig: ze kunnen erop spelen, zonder dat er toetsen nodig zijn. Het is gewoon één groot aanraakscherm, en daar zijn ze intuïtief mee weg, zelfs de kleinste. Als je toch toetsen nodig hebt, dan roep je die gewoon op.

Ik vind het ietsje te zwaar om praktisch te zijn, maar ik kan me voorstellen dat we er nog wel een hoop toepassingen voor vinden, want het is nog steeds een stuk lichter en praktischer dan een laptop.

ipad

Geplaatst op

I-Phone

Bart kwam gisteren thuis met een cadeautje, zomaar. Een vroege moederdag, noemde hij het. Omdat ik enerzijds zo blij was dat ik een smartphone heb, maar aan de andere kant voortdurend zit te kankeren op het conterintuïtieve van de HTC Touch Pro, en de dingen die hij voortdurend weigert.

En dus had hij een splinternieuwe Iphone mee. 3GS, 32Gb, jawel. Voor mij is dat een derde van een maandloon, maar de glimlach op zijn gezicht, toen hij mijn verbazing, en ook wel glinsterende oogjes zag, was genoeg.

En dus heb ik nu een Iphone. Waar ik nog aan moet wennen, maar die wel zalig in de hand ligt, en waar ik bijna zonder nadenken mee omga. Heerlijk 🙂

Dank u, lieverd!

Geplaatst op

Drie jongens

En toen waren mijn drie jongens samen een computerspelletje aan het spelen, en gingen ze er alledrie ongelofelijk in op. Kobe kijkt vooral, Wolf geeft commentaar.

Wolfs haar was trouwens die ochtend net bijgeknipt, Kobe zit hier nog langharig te wezen :-p

driejongenscomputer

Geplaatst op

Halfweg

De paasvakantie is halfweg, en ik heb eigenlijk nog niks gedaan. Niks van schoolwerk, maar ook niet het opruimen van de logeerkamer – de laatste verbouwingsdozen staan daar nog en zo – laat staan het herbehangen van de keuken.

Ik ben al blij als ik erin slaag de kinderen bezig te houden, hen van warm eten te voorzien (met dank aan mijn liefste die boodschappen heeft gedaan voor een ganse week, waaronder een paar gewone opwarmdingen zaten) en mezelf aangekleed en gewassen te krijgen.

’s Avonds ben ik steevast helemaal uitgeteld, en ik moet al een paar weken verstek laten gaan in het koor, en daar voel ik me wel schuldig over. Maar het gaat gewoon niet, ik kan niet eens drie uur rechtop zitten, laat staan dat ik nog kan zingen.

Hmpf. Zielig he.

Geplaatst op

A Food Affair

Af en toe ga ik eten met mijn twee beste vriendinnen uit het middelbaar. We houden sowieso nog contact, maar die avondjes, da’s toch iets speciaals. Als zeventienjarigen (en ouder) gingen we eenmaal per jaar op weekend met nog een paar vriendinnen, en doopten dat toen WildeWijvenWeekend. Intussen zijn we oud en bezadigd, en houden we het op restaurantbezoek, maar de naam blijft WWW.

Ik voelde me niet schitterend maar wel haalbaar, en had geen zin om alweer af te bellen, zoals de vorige keer al het geval was geweest.

Stipt om acht uur gisteravond stond ik dus in A Food Affair, een oosters getint restaurant waar Kim vaste klante is. Ik denk dat zij en haar man er vrijwel eens per maand gaan eten, en ze kennen de eigenaars intussen wel. De kaart is er Japans en Indisch geïnspireerd, maar wel met eigen toetsen.

Veel honger had ik niet, en toen ik vroeg of ik enkel een voorgerecht mocht nemen, kon dat. Ik had op voorhand even op de website gekeken naar het menu, maar blijkbaar was dat niet up-to-date. Tsja, geen sashimi van blauwvintonijn voor mij dus, wel een overheerlijke carpaccio van kortgebakken geelvintonijn, met verschillende soorten paddenstoelen, pijnboompitten, rucola en schilfers parmezaan. Ik weet het, ik weet het, ik zou eigenlijk geen tonijn mogen eten wegens de overbevissing van de arme beestjes, maar dan moet het maar zo lekker niet zijn! De tonijnstukjes waren werkelijk succulent: als biefstuk die smelt in je mond, maar dan beter…

Mijn vriendinnen hadden respectievelijk iets met Sint-Jacobsvruchten genomen – perfect mi-cuits, in een heerlijke salade – en dezelfde carpaccio als ik, en ik hoorde instemmend gesmek.

Een hoofdgerecht hoefde voor mij niet meer, maar mijn tafeldames namen uiteraard wel een volgende schotel, met name een stoofpotje van scampi met kokosmelk en curry voor de ene, en eendenborst voor de andere. Het zag er allebei heerlijk uit, al waren de scampi’s nogal pikant, zei mijn vriendin. Beide gerechten kwamen met een apart potje jasmijnrijst.

Bij het dessert heb ik afscheid genomen, hoewel Nathalie nog een rijstpap had besteld, en Kim een glas zoete muscat. Ik kon echt niet meer, en verlangde naar mijn bed.

Ik vond het eigenlijk echt wel jammer: niet alleen het gezelschap, maar ook de keuken was de moeite meer dan waard. Voor het voorgerecht heb ik 16.50 euro betaald, en dat was geen cent teveel.

Ik was hier al eerder geweest, een paar jaar geleden, en ik denk dat ik nog terugkom. Met Bart deze keer, en vooral met een gezond lijf. Zodat ik tenminste 100 procent kan genieten.

A Food Affair
Korte Meer 25, 9000 Gent
09/224.18.05
Gesloten op zaterdagmiddag, zondag en maandag.

Geplaatst op

Hippe Heks

Nee, dit heeft eigenlijk niks te maken met het feit dat dit witch.be is. Dat is toevallig gekomen, omdat ik op school van een aantal leerlingen die bijnaam had gekregen door mijn gothic geïnspireerde kleren.

Het heeft wel alles te maken met het themakamp Hippe Heksen van IdeeKids, waar ik de zaakvoerder van ken, en waar ik op nog wel een paar andere manieren banden mee heb. Deze paasvakantie gaat twee keer dat kamp door, en de bedoeling was dat de schrijfster van het boekje waar ze mee werken (Magische Meisjes), een uitleg kwam geven. Die blijkt echter in het buitenland te zitten, zodat ze daar iemand anders voor zochten.

En ja, toen kwamen ze blijkbaar bij mij uit. Ik zag dat wel zitten, kreeg het boekje in handen, en kreeg voor beide kinderen een half dagje kamp. Wolf zag dat perfect zitten, Kobe is nog wat klein, maar ook dat luket prima.

En ik? Ik heb uitleg zitten geven over kleuren, over heksenboeken, over covens, over een pentagram, over de kracht van mineralen en Indiaanse totems en zo. Ik had de indruk dat ze aan mijn lippen hingen, en dat ze het leuk vonden. En meer moet dat niet zijn zeker?

Geplaatst op

Weight Watchers 11

Deze avond heb ik me wél – na een rustige dag met de kinderen – naar de Weight Watchersbijeenkomst gesleept. Ik voelde me haalbaar, en ik wilde wel eens weten hoe het er intussen mee zat. Begrijpelijk ook, denk ik, na alles wat ik maar gegeten heb de afgelopen dagen. Ik moet wel toegeven dat ik totaal niet gekeken heb naar wat ik wél heb binnengekregen: ik was al blij dat ik iets kon eten.

Ik heb het trouwens ook al weken niet meer opgeschreven: de zin ontbrak me, en intussen ook de zinvolheid daarvan.

Soit, ik vond het wel heerlijk: 4,1 kilo op drie weken 🙂 Zegt genoeg zeker? Dat betekent dat ik in totaal 9,8 kilo kwijt ben, ofte bijna 10% van mijn oorspronkelijk lichaamsgewicht. Als je daaraan begint te denken…

Ik zou er nog minstens 10 moeten kwijtgeraken, en liefst zelfs 20. Ik zie nog wel. Momenteel heb ik andere dingen aan mijn hoofd, zoals mijn gezondheid eerst weer in orde krijgen.

Geplaatst op

Zandbak

Mijn ma weert dat ik me niet schitterend voel, en dat twee kinderen dan soms lastig kunnen zijn. Zelf heeft ze momenteel mijn broers zoontje over de vloer, aangezien mama net bevallen is en dus in het ziekenhuis ligt.

En daarom vroeg ze of ik soms geen zin had om in de namiddag langs te komen met de kinderen, zodat ze samen in de zandbak konden spelen. Mijn pa zijn zandbak is er namelijk eentje buiten categorie. Niet dat die zo groot is (2 op 2, denk ik), maar hij ligt in een voormalig hondenhok, zodat hij hij tegen een muur aan ligt, aan de twee zijden een muurtje heeft van ongeveer een meter hoog, en aan de voorkant een stevige houten plank. Er ligt een halve meter zand in, en vooral, er staat een bidon met een kraantje met regenwater. Er mag dus met water gemoost worden, meer of veel. En geef toe, een zandbak is tien keer leuker als je er modder van kan maken, en daar dan mee kan spelen.

Ik heb een heerlijk rustige middag gehad, terwijl de kinderen zich rot amuseerden, en oma en opa een oogje in het zeil hielden.

En het vele zand achteraf in laarzen en broeken en haar en zo? Dat nam ik er met plezier bij 🙂

Geplaatst op

MSK

Ik heb het eerder al gezegd dat ik een fantastische man heb. I know.

Zeg nu zelf: maandag heeft hij de kinderen meegenomen en is naar het Museum voor Schone Kunsten getrokken met hen, naar de tentoonstelling van Gustave Van de Woestijne. Je weet natuurlijk op voorhand dat je er dan geen uren kan rondlopen, maar blijkbaar vonden ze het bijzonder fijn. Het wandelingetje achteraf in het Citadelpark kan er ook voor iets tussengezeten hebben natuurlijk.

Ik vond het jammer dat ik niet meekon, maar zeg nu zelf: zo’n papa, da’s toch schitterend?

Geplaatst op

Marie-Julie

Ik ben meter geworden! Eindelijk! Mijn oudste broer zijn kersverse dochter liet op zich wachten, meer dan een week zelfs, en we werden ongeduldig.

Maar deze morgen kwam het verlossende telefoontje: ze was toch nog spontaan geboren, een dag voor de geplande keizersnee. Mijn broer klonk gelukkig aan telefoon, en da’s te begriipen ook: een pracht van een meisje, drie en een half jaar na hun zoontje Alexander. Als dat niet mooi is!

Ik heb mezelf samengeraapt en ben samen met Bart en de kinderen een kijkje gaan nemen in Tielt. Ze sliep, maar zag er prachtig uit! Oordeel zelf maar:

Marie-Julie