Picture that didn’t make the cut:
Project
Nu de kamer van Mereltje in orde staat, heb ik weer een nieuw project nodig. Met dat kleine handenbindertje van me kan ik niet veel doen, maar als Bart thuis is, scheelt dat toch weer.
Ik ben dus begonnen aan de zolder. Onze zolder is een échte zolder: koud, stikdonker, vuil en stoffig. En vooral volgestapeld met rommel, oude cursussen, en vooral dozen. Véél dozen. Van alle mogelijke apparaten die een garantie hebben van twee jaar, en waarvan je dus de verpakking dient bij te houden. Alleen geraakt die doos dan wel op zolder, maar nooit meer weg. Zodoende heb ik net een doos de trap afgekegeld van een oude Alienware laptop uit 1995. Jawel. Goed bezig dus.
Ik weet weer wat gedaan de komende weken. Te beginnen met bijkomend licht te installeren, want ik zie daar dus echt geen knijt met zo één klein spaarlampje.
Viergeslacht
Nooit gedacht dat het er nog van ging komen, maar jawel 🙂
89-65-39-0,3
Outfits
Yup, ik ben een van die mama’s die zo blij is dat ze een dochter heeft, dat ze ze alle mogelijke pakjes, kleedjes en combinaties aantrekt. Geef toe, meisjeskleren zijn toch veel leuker dan jongenskleren? Ik heb ook kousjes van alle kanten gekregen, en ik denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat het wellicht vijftig paar is. Ik kan dus op alle mogelijke kleren assorti gaan kiezen 🙂
Een paar outfitjes…
met een schattig lila pofkleedje aan
En toen was er overgegeven op het kleedje, maar zag de basis er ook nog leuk uit.
Koekjes
Als je oudste naar een verjaardagsfeestje is, de jongste slaapt, en je kleuter zich verveelt, wat kan je dan doen? Juist, koekjes bakken bijvoorbeeld. Ik had onlangs vormpjes in de Ikea gekocht, en bij deze moesten ze uitgeprobeerd worden.
Het deeg, een gewone zanddeeg, was niet echt een voltreffer wegens nogal plakkerig, maar het lukte wel. Kobe was vooral gigantisch trots op zijn lekkere koekjes.
Krokus
Gisteren prachtig weer, daarnet gewoon zelfs sneeuw. WTF?
Maar de tulpen en narcissen zijn aan het schieten, er komen botten op de clematis en de rhodondendron, de lente valt niet meer te ontkennen.
En ik heb nog welgeteld één krokus in de tuin. Jaren geleden geplant, en dit is de ene dappere die nog overschiet. En elke keer als ik hem zie, moet ik glimlachen.
Weight Watchers 3
Hmmm. Door het feit dat Merel lastig was, en ook door de familiebrunch, is mijn week totaal in de soep gedraaid. Tot vrijdag ging dat nog wel, maar daarna is het steil bergaf gegaan. Ik heb serieus gefret uit pure balorigheid omdat Merel zo moeilijk deed. Zondag heb ik me ook aan geen kanten ingehouden tijdens de brunch, en al zeker niet aan het dessertenbuffet. En omdat we nog niet warm gegeten hadden, zijn we ’s avonds McDonalds gaan halen: een goeie portie frieten, en een grote McDeluxe. Omdat het toen toch al meteen compleet om zeep was, heb ik maandag dan de overschot van de desserts binnengespeeld, en nog wat chips en dergelijke ook.
Ik heb het mogen bekopen: 80,4 op de weegschaal 🙁 Mijn eigen dikke schuld dus. Dankzij de mentale steun van Peggy (collega van op ’t school, die vrolijk met mij meedoet) ben ik er wel weer ingevlogen, maar toch. Deze morgen was het nog 79,6. Die extra’s gaan er weer af, ik wil na deze week minstens weer op 79 staan. Al zal ik me dan zondag op het diner wel deftig moeten inhouden. Ach, we zien nog wel.
Di 01-02: 80
Di 08-02: 79,4
Di 15-02: 79
Di 22-02: 80,4
Kind en Gezin 3
Omdat ik de afspraak op 8 februari compleet vergeten was, is dus pas vandaag Merel gemeten en gewogen voor haar drie maanden. Drie en een half intussen dus.
Ze doet dat goed, trouwens: 6,330 kilo, 60,5 centimeter. De kinderarts bevestigde wat de huisdokter al had gezegd over haar hoestje en de lichte verhoging, en gaf haar meteen ook de volgende inentingen. En zag dat ze motorisch wel al bijzonder flink was: mooi grijpen naar dingen (en er kloef naast zitten), spullen vasthouden, haar hoofdje bijzonder kranig rechtop houden, en dat soort dingen. Alleen haar spraak wil nog niet mee: ze zou al volop moeten fraselen, en dat doet ze maar heel af en toe. Maar daar ben ik bijzonder gerust in, gezien haar genetische dispositie :-p
Enfin, gewogen en goed bevonden dus. You go, girl!
The end of an era
Een beetje een dramatische titel voor wat het maar is, hoor! Gisteren heb ik namelijk Merels wiegbedje vervangen door haar echte spijlenbed. Want in dat kleine babybedje lag ze wel zalig, maar kon ze haar armpjes niet meer uitstrekken.
Nu ligt mijn kleine meid dus naast me in een echt babybed, met spijlen en een grote matras en al.
De wieg staat voorlopig wel nog even in de woonkamer, maar die is dan ook nog ietsje groter. Hoewel, echt lang zal het wellicht ook niet meer duren. Ze slaapt trouwens al vaak in haar park, omdat ze daar al spelend in slaap valt.
Tsja. Alweer een aaneenschakeling van mijlpalen, en deze keer is het écht de laatste keer. Tot binnen een jaar of twintig, vermoed ik.
Familiefeest
Vandaag was er opnieuw de jaarlijkse familiebrunch, ofte het feest van mijn (overleden) opa. Dat begint met een jaarmis voor opa, en dan een grote familiebrunch in een zaaltje. Ha ja, want rond de veertig volwassenen, en een stuk of tien kinderen. En dat kan al tellen, geloof me.
Ieder heeft een taak toebedeeld gekregen: zorgen voor aperitief, of brood voorzien, of taart bakken (zoals ik), of afwassen of zo.
Al bij al is dat een heel gezellige bedoening, en de enige keer op een gans jaar dat ik bepaalde familieleden zie. Er zijn meteen ook foto’s genomen van ons viergeslacht, want het was nog niet gelukt om alle vier tegelijk op dezelfde plaats te zijn. Ik hoop dat mijn nonkel die snel doorstuurt, want op het eerste zicht waren het echt mooie foto’s.
Yup. Volgend jaar meer van dat.