Geplaatst op

Weight Watchers 3

Hmmm. Door het feit dat Merel lastig was, en ook door de familiebrunch, is mijn week totaal in de soep gedraaid. Tot vrijdag ging dat nog wel, maar daarna is het steil bergaf gegaan. Ik heb serieus gefret uit pure balorigheid omdat Merel zo moeilijk deed. Zondag heb ik me ook aan geen kanten ingehouden tijdens de brunch, en al zeker niet aan het dessertenbuffet. En omdat we nog niet warm gegeten hadden, zijn we ’s avonds McDonalds gaan halen: een goeie portie frieten, en een grote McDeluxe. Omdat het toen toch al meteen compleet om zeep was, heb ik maandag dan de overschot van de desserts binnengespeeld, en nog wat chips en dergelijke ook.

Ik heb het mogen bekopen: 80,4 op de weegschaal 🙁 Mijn eigen dikke schuld dus. Dankzij de mentale steun van Peggy (collega van op ’t school, die vrolijk met mij meedoet) ben ik er wel weer ingevlogen, maar toch. Deze morgen was het nog 79,6. Die extra’s gaan er weer af, ik wil na deze week minstens weer op 79 staan. Al zal ik me dan zondag op het diner wel deftig moeten inhouden. Ach, we zien nog wel.

Di 01-02: 80
Di 08-02: 79,4
Di 15-02: 79
Di 22-02: 80,4

Geplaatst op

Kind en Gezin 3

Omdat ik de afspraak op 8 februari compleet vergeten was, is dus pas vandaag Merel gemeten en gewogen voor haar drie maanden. Drie en een half intussen dus.

Ze doet dat goed, trouwens: 6,330 kilo, 60,5 centimeter. De kinderarts bevestigde wat de huisdokter al had gezegd over haar hoestje en de lichte verhoging, en gaf haar meteen ook de volgende inentingen. En zag dat ze motorisch wel al bijzonder flink was: mooi grijpen naar dingen (en er kloef naast zitten), spullen vasthouden, haar hoofdje bijzonder kranig rechtop houden, en dat soort dingen. Alleen haar spraak wil nog niet mee: ze zou al volop moeten fraselen, en dat doet ze maar heel af en toe. Maar daar ben ik bijzonder gerust in, gezien haar genetische dispositie :-p

Enfin, gewogen en goed bevonden dus. You go, girl!

Geplaatst op

The end of an era

Een beetje een dramatische titel voor wat het maar is, hoor! Gisteren heb ik namelijk Merels wiegbedje vervangen door haar echte spijlenbed. Want in dat kleine babybedje lag ze wel zalig, maar kon ze haar armpjes niet meer uitstrekken.

Nu ligt mijn kleine meid dus naast me in een echt babybed, met spijlen en een grote matras en al.

De wieg staat voorlopig wel nog even in de woonkamer, maar die is dan ook nog ietsje groter. Hoewel, echt lang zal het wellicht ook niet meer duren. Ze slaapt trouwens al vaak in haar park, omdat ze daar al spelend in slaap valt.

Tsja. Alweer een aaneenschakeling van mijlpalen, en deze keer is het écht de laatste keer. Tot binnen een jaar of twintig, vermoed ik.

Geplaatst op

Familiefeest

Vandaag was er opnieuw de jaarlijkse familiebrunch, ofte het feest van mijn (overleden) opa. Dat begint met een jaarmis voor opa, en dan een grote familiebrunch in een zaaltje. Ha ja, want rond de veertig volwassenen, en een stuk of tien kinderen. En dat kan al tellen, geloof me.

Ieder heeft een taak toebedeeld gekregen: zorgen voor aperitief, of brood voorzien, of taart bakken (zoals ik), of afwassen of zo.

Al bij al is dat een heel gezellige bedoening, en de enige keer op een gans jaar dat ik bepaalde familieleden zie. Er zijn meteen ook foto’s genomen van ons viergeslacht, want het was nog niet gelukt om alle vier tegelijk op dezelfde plaats te zijn. Ik hoop dat mijn nonkel die snel doorstuurt, want op het eerste zicht waren het echt mooie foto’s.

Yup. Volgend jaar meer van dat.

Geplaatst op

Boekenfeest

Dat er vandaag boekenfeest was op de lagere school. En dat ik daar dus als heks heb rondgelopen en af en toe een verhaaltje heb voorgelezen. En dat dat dus eigenlijk geen goed idee is, zo temidden van het volk, want dat is slecht voor de stem. Maar dat er wel veel volk was, en het evenement dus geslaagd was. Jawel.

Geplaatst op

Dokter

Net terug van de dokter, met zowel Kobe als Merel.

Kobe zijn juf had me gisterenochtend er al over aangesproken: de oogonstekingen deden de ronde in de klas. En jawel, donderdagavond zag Kobes linkeroog al rood. Vandaag was het nog een stuk erger, en de oogzalf is bij mijn weten nog steeds op doktersvoorschrift, dus doctor it was.

Aangezien ik er nu toch moest zijn, nam ik meteen ook Merel mee. Die had al de hele week van die lichte koorts (37,5°, 37,8°) en begon af en toe zonder reden te huilen, soms zelfs een uur aan een stuk. Er was dus duidelijk iets mis, alleen kon ik niet zeggen wat. Ze had ook een bizarre blafhoest, maar heel af en toe.

De dokter stelde als diagnose een roodheid van de keel, wellicht faryngitis, en dat ze daardoor ook prikkelbaar was, en dat het drinken wellicht pijn kon doen. Ook heeft haar reflux ermee te maken, denkt hij: je keel gaat daar op den duur ook echt wel pijn van doen. Soit, drie keer per dag een lepeltje gaviscon en een lepeltje thymoseptine, en als ze het lastig heeft een Perdolan suppo. En hopen dat het snel betert, dat ze me weer wat meer laat slapen.

Geplaatst op

Op de buik

Mocht u zich afvragen – ne mens weet maar nooit waar u zich mee bezig houdt – of Merel al goed op haar buikje kan liggen, ja dus.

opbuik

Geplaatst op

Weight Watchers week 2

Mja.

Na twee weken is er ongeveer een kilo af. Aan de ene kant is dat een beetje ontgoochelend, aan de andere kant moet ik realistisch zijn: zondag was er een feestje voor Wolfs zevende verjaardag, en heb ik ’s morgens anderhalve chocoladekoek gegeten, in de namiddag oliebollen, en ’s avonds wafels en suikerbrood. Ik heb dan ook al mijn punten opgegeten, tot en met het laatste vrije punt en de gewonnen activiteitenpunten. Dat is niet echt mijn gewoonte. En ik heb dan al veel meer punten dan normaal (43 ipv. 29) omdat ik borstvoeding geef.

Nog geen idee wat ik ga doen als ik stop met borstvoeden. Hmpf. Soit, het lukte vroeger wel, het moet nu ook maar lukken.

In elk geval:
Di 01-02: 80
Di 08-02: 79,4
Di 15-02: 79

Langzaam maar zeker. Het doel is 75 op 1 juni, want dan is het Wolfjes eerste communie.

Geplaatst op

Dyson Digital Slim

*schaamteloze, maar zeer gemeende reclame. U weze gewaarschuwd*

dyson

Ik ben een Dysonfan. Al lang. Al sinds Bart me zoveel jaar geleden ervan overtuigde om toch maar wat extra uit te geven voor een echt goeie stofzuiger, en ik hem daar achteraf alleen maar dankbaar om kon zijn.

Toen ik in de zomer 2009 een Dyson Animal Pro cadeau kreeg, was ik dan ook echt in de wolken: het zwaarste toestel van Dyson, en ongelofelijk handig en goed als je huisdieren hebt. Ook al is het ding duur: mocht het ooit kapot gaan, dan kocht ik een nieuwe. Direct.

Datzelfde zei ik al lang over een kruimeldief. Geef toe, een gewone stofzuiger haal je niet snel uit als je wat gekruimeld hebt in je zetel. En met drie kinderen begon zo’n ding eigenlijk geen overbodige luxe te worden. Alleen, het was er nog nooit van gekomen om er eentje aan te schaffen. Want één ding had ik voor mezelf al uitgemaakt: ik wilde niet nog eens zo’n beige geval dat al na een paar maand nauwelijks nog zuigt omdat de batterij/filter/motor/vul zelf maar in de geest aan het geven is. Het ging dus een Dyson worden, ondanks de prijs. Want ja, dat is nog steeds het ‘zwakke’ punt van Dyson: ondanks het feit dat het ongelofelijk goeie toestellen zijn, haken veel mensen af omwille van de prijs. Jammer eigenlijk.

En toen kreeg ik een mailtje van Caroline van Dyson: of ik het allernieuwste toestel wilde uitproberen? Ik zei uiteraard geen nee, en een paar dagen later werd er een pakje afgegeven. Ik ben er intussen wild van, en zou het ding al niet meer kunnen missen: de Dyson Digital Slim. Een kruising tussen een kruimeldief en een gewone stofzuiger.

Let me explain: je kan hem inderdaad gewoon gebruiken als kruimeldief. Met een standaard zuigmondje dat je naar believen kan aanpassen voor een zachte of harde ondergrond. Met zelf zo’n lange teut bij voor in kieren. En dan… zit er ook een lange stang bij, met de typische roterende zuigkop, in klein formaat. Schitterend! Want geef toe: als er kruimels onder de tafel liggen omdat je kleuter weer eens zitten spelen heeft met zijn croissant, is het vervelend dat je op je knieën onder tafel moet. En je grote stofzuiger uithalen is ook zo’n gedoe. Dit ding is fantastisch: draadloos, en het gemak van een kruimeldief, maar met een superlichte stang.

Ik heb het ding al de dag na ontvangst opgehangen aan de muur, zo blij was ik ermee. Ik heb meteen ook de kinderen uitgelegd hoe het werkt, ah ja, want da’s uiteraard de bedoeling: ik ga nu niet meer achter hun gat aanlopen. En het hondenhaar dat zo in pluizen onder de tafel verschijnt, is nu ook veel sneller weg. Ideaal voor een luie huisvrouw als ik dus. Oh, en leuk detail: hij laadt onmiddellijk weer op, en zodra de batterij vol is, stopt hij. Zonder energieverlies dus. Hij klikt gewoon in een laadstation aan de muur, met bevestiging voor de twee andere zuigmonden.

Is dit schaamteloze reclame? ’t Zal wel zijn! Maar zou ik het doen als ik er niet tevreden mee was? Wees maar zeker van niet. Want ja, ik ben Dysonfan, en nu zelfs nog een stuk meer.

Als u nog twijfelt: alle technische info zal binnenkort op de site van Dyson staan, en staat ook hier. Dan ga ik het niet meer herhalen :-p

U moest al in de winkel staan, tiens!

Geplaatst op

Valentijn, iemand?

Ik weet het, er zijn veel mensen die tegen hun lief zeggen dat ze geen Valentijnscadeautje willen, dat graag zien iets voor alle dagen is en niet voor één dag, en die dan toch stiekem teleurgesteld zijn als ze niets krijgen.

Ik hoor daar niet toe. Bart en ik “vieren” Valentijn ook niet. Ik zie hem gewoon altijd graag, en probeer dat eerder te laten zien door hem in het weekend te laten uitslapen, of zijn voeten te masseren na een zware dag. Ik denk, om eerlijk te zijn, dat hij daar méér aan heeft dan aan om het even welke prul vandaag.

En weet je, na 18 jaar wéét ik gewoon dat hij me graag ziet. Daar kan een dag als vandaag niet tegen op.