Geplaatst op

Artichaud

Sinds Barts peter vijfenzestig is geworden, gaan we met de ganse familie (12 volwassenen, 7 kinderen) jaarlijks eten voor zijn verjaardag.

Het restaurant is telkens hetzelfde: zeer lekker, en vooral ook kindvriendelijk en vlakbij 🙂

Ook vandaag was eigenlijk zeer aangenaam: een glaasje champagne (water in mijn geval) bij nonkel thuis, en dan richting het restaurant. Ik hield mijn hart vast voor Merel, want die was gisterenavond plots behoorlijk ziek: 39,5 graden, en serieus lastig ook. Ik had zelfs overwogen om gewoon thuis te blijven.Maar deze morgen was ze weer springlevend, vrolijk, goedgezind, en deed ze nog een mooi dutje.

Ik bleef mijn hart vasthouden: ik zag het al voor me dat we nog voor het hoofdgerecht naar huis zouden moeten, maar nee hoor: ze at, speelde, at nog wat meer, speelde nog veel meer, en amuseerde zich best, zonder ook maar een moment lastig te doen of hangerig te worden! Oef!

Intussen kregen wij een heerlijk menu voorgeschoteld:

Aperitief Cava met degustatiebordje
~
Koolvishaasje  met choronsaus,
knolselderchips en veldsla
~
Tuinbonensoep met ham
~
Filet van konijn,  portsausje met rozijnen
kruidenaardappelen
~
Chocoladetaart met gelei van veenbessen
~
Koffie met versnaperingen ((werd – net zoals vorig jaar – een dessertbord, met créme brûlée, chocoladebavarois, iets panna cotta-achtigs,  en nog een paar dingen)

Het voorgerecht ben ik vergeten fotograferen, de rest krijgt u hier even mee:

artichaud1

artichaud2

artichaud3

De kinderen zaten aan een aparte tafel, met een aparte menu, die trouwens ook veel sneller aan tafel kwam. Zoals gezegd: kindvriendelijk 🙂

artichaud4

Beide baby’s zaten bij ons aan tafel, maar mochten ook gewoon op de grond zitten spelen.

artichaud5

En toen was er Nelly, die bij de kinderen ging zitten, en mijn twee jongens in de verdrukking bracht :-p

artichaud6

Yup, een fijne dag.

Geplaatst op

Otorhinolaryngoloogdinges

Ik heb dus een week moeten zwijgen. Wie me kent, weet dat dat moeilijk lijkt, maar eigenlijk viel dat best mee: het is gewoon een mentale knop omdraaien. Ik heb het trouwens vroeger ook al een paar keer moeten doen, toen ik geopereerd werd aan mijn stembanden, en meteen ook mijn toneelambities gefnuikt werden.

Ik heb veel geschreven met een witbordstift op mijn gelamineerde blaadje, en vooral ook veel hints gespeeld, met soms hilarische gevolgen. Af en toe, als het muisstil was, heb ik ook vrijwel onhoorbaar gefluisterd, op een manier waardoor mijn stembanden niet gebruikt werden. Mja…

Helaas, het heeft niet mogen zijn: de knobbel is onveranderd. Donderdag ben ik bij de otorhinolaryngoloog geweest, een zeer droog en sarcastisch man, die ik eigenlijk wel best kan pruimen. Mja. Ik ga woensdag dus naar de logopedist (dezelfde als negentien jaar geleden, een schitterend man, diensthoofd in het Jan Palfijn) om de oorzaak te achterhalen waarom mijn stem nu plots zo lastig doet. Pas dan kan er overgegaan worden tot een eventuele operatie, waarbij de knobbel weggesneden wordt. Vijf dagen stemrust, dat valt wel mee.

We zien wel.

Meh.

Geplaatst op

Sneeuw

Dat het sneeuwt, hoef ik u niet meer te vertellen, zeker?

Ik zat rustig aan mijn bureau deze namiddag, toen er eerst zo van die minivlokjes vielen, je zag ze met moeite. Een half uur later vielen er van die dikke dikke vlokken aan een serieus tempo, en trok ik welgemutst mijn laarzen aan, nam de versgekochte sneeuwschep ter hand, en ruimde het voetpad. To no avail, want tegen dat ik goed en wel aan de brievenbus was, zag het aan de garage alweer compleet wit. Ik gaf het op, genoot van het landschap, pikte rond vijf uur de jongens op, en ging daarna opnieuw aan het werk.

sneeuw

Tegen dan was het gestopt met sneeuwen, en vonden de jongens het heerlijk. Het is wel geen plaksneeuw, dus een sneeuwman lukte niet, maar zo’n sneeuwschap, man, da’s een gerief! Wolf heeft er gigantisch wijze dingen mee zitten maken, heeft de volledige oprit vrijgeschept, en Kobe deed ongeveer hetzelfde met een vuilblik.

Het resultaat was een sneeuwberg, en twee kinderen die doodop waren :-p

Omdat ik eigenlijk geen zin had om nog naar de bakker te rijden en het gisteren lichtmis was, ging ik pannenkoeken bakken. Bart had zijn meeting afgezegd, ging Merel oppikken, en rond kwart over zes thuis zijn 🙂 Alleen was dat buiten de file aan Meulesteebrug gerekend: ik ben om half zeven in zevenendertig haasten in mijn auto gesprongen om Merel te halen, terwijl ik mijn pannenkoeken maar even van het vuur haalde.

Soit, tegen zeven uur zat iedereen hier smakelijk pannenkoeken te eten, en nog ietsje later was Wolf gewoon van pure vermoeidheid in de zetel in slaap gevallen, terwijl Kobe nog zat te eten.

Wolfslapen

Maar het was wél een fijne dag!

Geplaatst op

Talking Heads etentje

Een paar jaar geleden heeft mijn Bartje een tweede bedrijf opgericht, naast Netlash: Talking Heads. Ze “doen iets met social media” :-p

In elk geval zijn ze intussen al met zes, doen ze dat vreselijk goed, en doen ze dat eigenlijk zelfs zó goed, dat Bart niet langer meer de zaakvoerder is, maar de fakkel van CEO heeft doorgegeven aan Sofie, aka. Lamazone, en terecht.

Deze CEO gaf vandaag een nieuwjaarsetentje voor de werknemers, hun partners, en de aandeelhouders en hun partners, waaronder dus ikke. De locatie hield ze angstvallig geheim tot het laatste, en zo bevonden wij ons plots in restaurant Lof, een onderdeel van het Sandton Grand Hotel Reylof in de Hoogstraat. Mij tot dan toe totaal onbekend, maar wel wijs. Het eten was lekker, de bediening kon ietsje attenter, maar de bardame van de cocktailbar maakte veel goed :-p

Een echte bespreking volgt later nog wel, als ik wat meer tijd heb.

In elk geval was het een zeer fijne avond. En zeer slecht voor mijn Weightwatcherspunten :-p

Geplaatst op

Acupunctuur

Een van de broers van mijn ma is gediplomeerd acupuncturist, met stages in China en al. Hij doet het niet beroepsmatig, hij is nog steeds verpleger in een mentale instelling, maar hij weet dus wel goed wat hij doet. Blijkbaar had mijn ma het er in de familie over gehad dat ik zo’n last had met mijn sinussen, want ze sprak me daarop aan: dat Jan blijkbaar al mensen had geholpen met chronische sinusitis, en dat het echt wel hielp. En dat ik het ook moest proberen.

Hmm.

Alternatieve geneeswijzen, ik sta daar nogal sceptisch tegenover. Aan de andere kant: acupunctuur wordt al meer dan drieduizend jaar met succes beoefend in China, het kon dus wel eens nuttig zijn. Ik had er trouwens niks bij te verliezen, behalve dan dat mijn ma zou stoppen met zagen (sorry he ma :-p ).

Jan stond hier dus deze avond, met zijn naalden en de nodige documentatie. Elke naald zit individueel steriel verpakt en wordt daarna weggegooid, dat was dus geen probleem. Jan vroeg eerst een hoop dingen over mijn algemene gezondheidstoestand, over de specifieke problemen, en vroeg me daarna te gaan liggen in de zetel.

Man, bizar! Hij stak een naald in mijn hand en eentje in de plooi van mijn arm, en… Ken je dat, van die flannetjes waar je zo een lipje moet aftrekken, zodat de druk wegvalt en het flannetje met saus en al op een bordje staat? Zo voelde het aan: alsof iemand een gaatje in mijn sinus had bijgemaakt, zodat die kon leegstromen. Raar, maat! Ik had voor het eerst in weken trouwens weer lucht!

Hij heeft dan nog een aantal naalden bijgestoken in mijn voorhoofd en rond mijn neus, en dat was echt wel raar. Niet echt aangenaam ook, trouwens, maar bon.

Helaas liepen de sinussen weer vol later op de avond, maar er is dus wel degelijk iets van.

Er komt een vervolg op, dat weet ik zeker, want het is te bizar om het zo te laten. Benieuwd wat mijn ORL daar morgen op zegt…