En toen waren er twee zich de max aan het amuseren met de herstelde en opnieuw geïnstalleerde Xbox Kinect.
’t Sas
Gisteren was er pedagogische studiedag op de school van de jongens, maar ik kan ze moeilijk aan een haakje hangen. Ik heb mijn moeder gevraagd of zij voor haakje van dienst wilde spelen, en dus bracht ik de kinderen ’s morgens naar haar. Ik moest maar werken tot 12.05u, en reed daarna opnieuw naar Zomergem om ook daar te eten. Omdat de zon er net was doorgekomen, ben ik even langs ’t sas gereden. Ik kan niet zeggen hoe vaak ik daar als kind ben gaan wandelen, maar ik vind het nog steeds een magisch mooie plek. Ik heb er een paar fotootjes genomen met mijn kleine compacte Coolpix die standaard in mijn handtas woont. Ik ga toch echt eens investeren in een beter toestel, denk ik.
366 – 17 februari
Mijn geboortedorp.
Oranje
Zij is al een stuk ouder, want ze heeft genoeg meisjeskleren. Maar toch wilde ik deze foto. De kast is al een paar jaar verdwenen, sinds de verbouwing, maar toch… Ze lijken echt wel op elkaar.
Weight Watchers week van 16/02
Meh.
Elke keer op de cursus zie ik het weer volledig zitten, en hier thuis ontbreekt me dan de moed om te wegen en te schrijven. Dat is nochtans de sleutel: mijn vriendin die meedoet, zat er een beetje door: ze deed prima haar best, maar toch bleef ze op hetzelfde gewicht. We hebben zitten denken wat er verkeerd kon zijn, en toen bleek dat ze haar porties niet meer afwoog. Ze is dat dan opnieuw stipt beginnen doen, en kwam tot de constatatie dat ze de porties intussen behoorlijk wat te groot inschatte. Ze weegt opnieuw, en nu was er toch wel weer wat af.
Ik ben ergens mijn motivatie wat kwijt. Ik zit onder die (voor mij) magische tachtig-grens, iets wat ik me altijd tot doel had gesteld. Ik zie er goed uit, voel me goed, krijg complimenten, en kan me dus niet meer motiveren voor die volgende tien kilo. Heck, vijf zou ook schitterend zijn.
Aan de ene kant zou ik deze zomer nog een broekmaat minder willen, naar 42: ik moet toch nieuwe broeken kopen, en dan liefst dus een kleinere maat. En ja, als ik zo mijn buik en billen zie, zit een bikini er nog niet meteen in. Aan de andere kant: meh.
Mijn débâcle van de vorige keer is al een beetje minder: ik heb deze week nog de overschot van de taart opgegeten, en ben chips en chocolade in onheuse hoeveelheden tegengekomen, heb niks opgeschreven, maar verder wel wat opgelet in mijn portiegroottes, mijn fruit, geen mayonaise, dat soort dingen. In stabiliseren ben ik dus wel goed :-p
28-01-2010: 102,6
20-01: 80,2
27-01: 78,2
02-02: 79,5
09-02: 80,4
16-02: 79,7
De officiële gewichten van de donderdagavond om 19.30u op cursus, vlak na mijn eten en met wisselende kleren aan:
28-01-2010: 104,4
27-01: 81,3
02-02: –
09-02: 83,0
16-02: 82,2
366 – 16 februari
Weging bij de Weight Watchers
366 – 15 februari
Kwis van het universitair quizconvent.
Kafka (en ook wel: auw!)
Om half elf moest ik vandaag in het ziekenhuis bij de logopedist zijn. Daar lagen de door de arts ingevulde papieren voor school klaar, alleen… hij had gedateerd op 23/11/2012, wat gegarandeerd ging geweigerd worden. De logo belde naar de dienst OKN, maar de dokter was aan het opereren. Soit.
Na mijn sessie ging ik dus maar naar de dienst om de papieren af te geven. Echter, hun belletje stond op rood als zijnde bezet, en dan helpt het ook niet om te bellen, want dat horen ze niet. Na een kwartier van rood gepinkel en geen levende ziel te zien had ik er genoeg van, nam ik mijn telefoon en belde ik naar het nummer dat vermeld stond als het te informeren nummer als je een afspraak niet kon nakomen. Bleek de algemene balie te zijn, waar ze me gezwind doorverbonden met de betreffende dienst. Ik hoorde de telefoon overgaan, en jawel, er werd opgenomen. Ik legde uit dat er foutief ingevulde papieren waren, en vermeldde terloops dat ik voor de deur in de gang stond. Waarop de verpleegster: “Ah maar kind toch!” uitriep en – met de telefoon nog tegen het oor gedrukt – haar deur opendeed. Ze ging de papieren doorgeven :-p
De techniek staat toch voor niks he :-p
Iets minder technisch en iets meer klungelig ging het er even later aantoe. Omdat het intussen al kwart voor twaalf was, ik nog snel boodschappen moest doen en de kinderen wilde ophalen om 12.15, zette ik er in de parkeergarage stevig de pas in. Geen goed idee, neem dat van mij aan: de grond is glad en olieachtig, en ideaal voor uw hakje om weg te schieten. Resultaat: licht verstuikte rechterpoot. Ik dacht dat het allemaal zo erg niet ging zijn, krabbelde overeind, beet serieus op mijn tanden tegen de misselijkheid, en reed naar huis.
Auw.
(En nu, ’s avonds laat, met een verband eromheen en wat zalf: nog steeds auw. Het is niet gezwollen, het is niet blauw, het doet alleen pijn, vooral als ik gewoon stilzit. Meh.)
Verkavelingsaanvraag
Deze avond is de architecte weer langsgeweest: er is een bijkomende moeilijkheid. Die zal wel opgelost geraken, maar vraagt gewoon veel extra werk. Alweer.
Het verkavelingsplan van onze wijk is al een zeer oud beestje, en ons huis is eigenlijk onlogisch. Op het plan staat nl. dat ons terras, waar we willen uitbreiden, eigenlijk niet bebouwbaar is, terwijl dat op alle andere hoeken van de wijk wél het geval is.
De betreffende ambtenaren zagen geen probleem en vonden de verbouwing wel een verbetering, maar er moet dus een officiële wijziging van de verkavelingsplannen aangevraagd worden, en daar heb je de handtekeningen van de eigenaars uit de ganse verkaveling voor nodig. Zo op het eerste zicht meer dan honderd. Zodra die aanvraag is ingediend, is er – net zoals bij een bouwaanvraag – 105 dagen wachttijd.
Ugh.
Ik zal al maar eens naar Stedebouw en Kadaster gaan zeker, op zoek naar welke huizen er allemaal in de verkaveling vallen, en de namen en adressen van de eigenaars?
Soms verdenk ik ervan dat er mensen zijn die mij bezigheidstherapie willen opsolferen. Ne mens blijft bezig…
366 – 14 februari
Valentijnscadeautje van mijn Kobetje