Bezigheden

Het begin van de vakantie, dat is eigenlijk altijd best een drukke bedoening. Er moet vanalles geregeld worden, gedaan worden, gepland worden…

Neem nu gisteren.

Klokslag tien uur zijn we naar Mariakerke, naar de Art & Craft gereden om pasfotootjes voor Merel te laten maken. Ha ja, want voor Tunesië heeft ze een kinderidentiteitskaart nodig, en dat heeft ze nog niet. Het kind werkte gelukkig goed mee, al was ze nogal onder de indruk van de camera.

Ik heb er nog even inlichtingen ingewonnen over een telelens voor de Canon, maar ik vond het nogal duur. Intussen heb ik eens rondgevraagd op twitter en FB, en heb ik dezelfde lens die ik op het oog had, gevonden voor een pak minder geld: een vriend van me gebruikt ze weinig, en verkoopt ze dus. Go me!

In de lingeriewinkel een paar huizen verderop wilde ik nog eens kijken voor een Marlies Dekkers, maar ze hadden niks meer in mijn maat. We hebben dan Merel maar afgezet in de crèche, en zijn doorgereden naar Evergem, voor een ander filiaal van diezelfde lingeriewinkel. En jawel, een mooie paarse Marlies voor 30% korting, niet slecht. Nog even langs de schoenwinkel gepasseerd, waar ze niks hadden dat mijn goedkeuring kon wegdragen, en dan boodschappen gedaan. De dag was alweer half voorbij. Dan gekookt, drie machines was opgehangen, brood gebakken, en richting zwemles. Tot zover het vakantiegevoel :-p

Vandaag was eigenlijk niet veel beter: kwart na acht uit mijn bed gerold (in plaats van de voorziene half acht), en dus iets na negenen in het dienstencentrum van de Zuid. Er stond geen volk aan de balie van het bevolkingsregister, maar de vriendelijke dame wist me te melden dat de leveringstijd van het KidsID wat krap was: het hing eigenlijk af van de diensten van de post: die moesten de code afleveren waarmee ik het pasje dan kon ophalen. Hmm. Aangezien de post hier zo betrouwbaar is (ze hebben me een pakje laten afhalen op een postpunt dat al een maand gesloten is) wilde ik het risico niet nemen. Ik kon een KidsID krijgen in spoedprocedure (106 euro) of meteen voor een echte reispas gaan (41 euro). Wij dus naar boven, naar de reispassenbalie. Daar moesten we eventjes wachten, en hebben de kinderen zich geamuseerd met mijn fototoestelletje :-p

zuid1

zuid2

zuid3

zuid4

zuid5

Daarna zijn we iets gaan drinken in de cafetaria van het winkelcomplex van de Zuid, in afwachting dat de winkels opengingen om tien uur. De jongens kregen een chocomelk waarvan Merel ook mocht nippen, en ik dronk een koffie. En zij deden verder idioot met het fototoestel en een paar speeldingen die er stonden.

zuid6

zuid7

zuid8

zuid9

Toen zijn we maar wat gaan spelen met de glazen liften – Merels gezichtje was ’t ziens waard – en even langsgegaan in de Hema voor wat extra zomerse bodytjes voor Merel. De schoenwinkel had niks te bieden, en dus reden we maar naar huis. Merel mocht opnieuw naar de creche, ik deed boodschappen (waaronder pakje afhalen en nieuwe zonnebril kopen wegens de andere alweer eens kwijt) maakte macaroni met hesp, kaas en champignons – op uitdrukkelijke vraag van de jongens – deed van administratie, en trok alweer naar de zwemles. Wolf zwom er 25 meter alleen, Kobe maakte vorderingen, en ik zwom 18 baantjes.

We haalden Merel op, aten, maakten scoutskampvaliezen en gingen die afzetten aan de scouts, zodat die meekon met de vrachtwagen. En toen zaten de kinderen veel te laat in bed.

Oh, en maakte ik me druk over de handdoeken die plots verspreid lagen in de woonkamer. Tot ik plots besefte waar die vandaan kwamen: Merel heeft die achter mijn rug uit Wolfs valies gepikt. Het ventje heeft dus geen handdoeken mee, en zal die vrijdag zelf in zijn rugzakje moeten meenemen. Merel, da’s gewoon een klein varken, ik zeg het u!

Zwemles

Een jaar of vier geleden heeft Wolf al eens zwemles gevolgd, bij de zwemclub in Evergem. Die hebben hem in drie lessenreeksen schoolslag aangeleerd, maar de laatste lessenreeks is nooit afgewerkt, wegens onverwachte sluiting van het zwembad. Het geld hebben we nooit teruggezien, ook geen verdere uitleg, en als ik zelf belde, gaven ze niet thuis. Bon, op zich zo erg niet, ware het niet dat Wolf nog steeds niet kan zwemmen. Enfin, hij plonst wat rond, maar het ontbreekt hem aan zelfvertrouwen om verder dan een paar meter te zwemmen.

Ik heb de koe bij de horens gevat, en in Zomergem om privé zwemlessen gevraagd. Evergem hoeft voor mij niet meer. Voor beide jongens samen, omdat we deze zomer naar Tunesië gaan, en ik toch graag zou hebben dat ze zich allebei weten te redden in een zwembad.
De eerste vraag die de lesgeefster me stelde, was heel pertinent: wilde ik dat ze een perfecte competitieschoolslag leerden, of wilde ik dat ze konden overleven in een zwembad? (In feite de discussie die nu gevoerd wordt over het zwemonderwijs in de lagere school). Voor mij was er zelfs geen twijfel: als ze in het water terechtkomen, moeten ze zichzelf kunnen redden.

zwembad1

zwembad2

zwembad3

Wolf deed het bijzonder goed, en kon echt wel al een aantal meter zwemmen zonder enige hulp. Kobe kreeg zwemblokjes rond zijn middel, en peddelde er vrolijk op los, proestend en blazend als een hondje. Ook hij doet het behoorlijk. De rest van de week is er ook nog les, en eens zien hoever ze dan geraken.

zwembad4

zwembad5

zwembad6

En ik? Ik heb het eerste kwartier meegevolgd, en heb daarna zelf twaalf baantjes gezwommen. 300 meter, het is absoluut niet veel, maar wel voor iemand die geen sport doet en zelden zwemt. Ik was er eigenlijk zelfs tevreden over :-p

Rapport tweede leerjaar

Wolf is naar huis gekomen met een behoorlijk rapport. De meeste mensen zouden zeggen: schitterend, en dat is het in veel opzichten ook, maar het is voor verbetering vatbaar. Voor wiskunde heeft hij 96,4%, dus dat is wel ok. Hij maakt van die kleine verstrooidheidsfoutjes, en vaak ook fouten van te rap te willen zijn. Maar we doen daar dus zeker niet moeilijk over :-p

Voor Nederlands heeft hij schitterende punten, behalve voor schrift: daar zit hij zelfs onder het gemiddelde. Als ik er zijn aparte rapporten bij neem, kan het ook niet missen: hij schrijft slordig, onregelmatig, en op het laatste rapport had hij zelfs maar een vijf, omdat hij blijkbaar dubbelgebogen met zijn neus op zijn blad zat. Dat moet dus echt beter, en vandaar dus ook mijn voorbehoud bij dat schitterende rapport.

Rapport Wolf 05-12

De juf schrijft: “Proficiat voor je mooie resultaten! Wat was het fijn om jou in de klas te hebben! Je bent een vriend voor iedereen. Weet dat je volgend jaar ook bij mij welkom bent! Juf Brigitte”

rapport Wolf 12-06

Efteling

Of ik het niet zag zitten om eens een dagje met het gezin naar de Efteling te gaan, en daar dan over te bloggen?

Ik hoefde niet lang na te denken, vulde de doodle in, kreeg de nodige mails met uitleg, bracht gisterenavond Merel naar oma, en laadde deze morgen mijn drie mannen in de auto.

Want de Efteling bestaat zestig jaar, en wil eigenlijk ook wat meer bekendheid in België. Misschien heeft u de reclamecampagnes al gezien in de verschillende media? Maar mond-aan-mondreclame werkt nog het beste. En ik geef het u op een briefje: de Efteling is de moeite (en niet alleen omdat we er gratis naartoe mochten).

We waren er twee zomers geleden al eens geweest, met de familie van Bart. Merel was toen nog niet meer dan een bolle buik, en Kobe was amper drie en dus nog bijna een peuter. Het was toen gigantisch goed meegevallen, maar ik vond de kinderen nog wat klein.

Vandaag werden we in Antwerpen opgepikt door een bus, en rond tien uur afgezet aan de Efteling. We hadden op de bus al een serieuze goodiebag gekregen (tickets uiteraard, maar ook een sprookjesboekje, DVD, pins, sleutelhanger, twee doosjes tictac, twee bananen, twee appels, twee Kinder Délice, twee flesjes Fanta, flesjes water en twee kleurboekjes met potloodjes in een stevige zak van de Efteling zelf) maar aan de ingang werd dat nog aangevuld met een doosje snoep (dat ik aan mijn ma heb gegeven) en 20 euro Eftelinggeld, om ter plaatste te spenderen. Mooi!

Efteling9

(wat er nog overbleef na de dag)

En toen konden we gaan en staan waar we wilden, zolang we maar tegen vier uur terug aan de bus waren. We probeerden eigenlijk de dingen te vermijden die we de vorige keer al gedaan hadden, en de nieuwe dingen uit te proberen. Wolf was nu groot genoeg voor de rollercoasters, en ik zag dat ook wel zitten.

Maar, zoals Bart opmerkte: zo’n dagje Efteling (of eigenlijk om het even welk pretpark) moet je zien als een dagje wandelen in het park met af en toe als bij toeval een attractie. De wachttijden zijn namelijk niet van de poes. Maar hierop heeft de Efteling dan net dat streepje voor op de Belgische parken: het is een echt aangenaam park om in te wandelen, met veel bomen, bloemen, waterpartijen en grasvelden. En, bijzonder geapprecieerd: een vrij precieze aanduiding van de wachttijden aan de ingang van elke attractie. Niet zomaar een tijdsaanduiding in de rij, maar echt een variabel elektronisch cijfer.

De eerste attractie van de dag had meteen een wachttijd van 50 minuten, maar omdat het nog maar de eerste was, zagen de kinderen dat wel zitten. Toch gek, eigenlijk: je mag er niet aan dénken om bij de dokter 50 minuten te moeten rechtstaan in de wachtkamer. Maar bon, de Bobslee verdiende het wel: een behoorlijk wilde en geschifte ‘rollercoaster’, een echte bobslee. Je wordt naar boven getrokken, maar de wagentjes gaan inderdaad grotendeels in een halve pijp naar beneden in een waanzinnige snelheid. Kobe zat te roepen naast me, hij was echt bang, het ventje. We hadden dan ook niet goed ingeschat hoe wild het wel ging zijn. Ik vond het in alle geval de max :-p

Efteling1

Efteling7

Kobe zag helemaal wit, dus besloten we om het even wat rustiger aan te doen, en daarna iets te eten. We deden een boottochtje van zo’n twintig minuten (wachttijd vijf minuten) waarbij hij helemaal op zijn plooi kwam. Of lag dat aan het tictacje dat ze kregen?

Efteling2

Efteling3

Qua eten is het ons ook bijzonder goed meegevallen. Je kan er overal picknicken, er zijn frieten, hamburgers, hot dogs maar ook Oosterse dingen te krijgen aan diverse kraampjes, en er zijn verschillende soorten restaurants: self service, maar ook met bediening. Een echt restaurant, quoi. Wij opteerden voor dat laatste, en werden er snel en efficiënt bediend. Bart nam zalm met dikke frieten en sla, en ik koos voor gamba’s met een kruidenrisotto, een fris slaatje en een saffraanmousse.

Efteling4

Het was niet slecht, zeker niet, maar uiteraard ook geen haute cuisine. Dat verwacht je ook niet in een pretpark, vind ik. En alles aan een faire prijs, wat ook niet in elk pretpark het geval is.

Daarna hebben we opgesplitst: Bart en Kobe zijn rustig in het sprookjesbos gaan wandelen en hebben er naar sprookjes geluisterd en gekeken.

Efteling8

Wolf en ik zijn naar de rollercoasters getrokken. De Python, met zijn loopings en zijn kurkentrekkers, zagen we allebei niet zitten: Wolf durfde niet goed, en ik vreesde dat mijn eten er zou uitliggen. Maar Sint-Joris en de Draak, de grootste dubbele houten achtbaan in Europa, oh ja, dat wel. Groot was onze verbazing toen de wachttijd amper vijftien minuten bleek. Dewandeltocht langs de aanschuifroute was bijna langer… En effectief, nog geen vijftien minuten later zaten Wolf en ik stevig vastgesnoerd in zo’n wagentje. Wolf was er niet gerust in, hij was eigenlijk wel wat bang.

Efteling5

Efteling6

Maar ik moet zeggen: het was de max! Een ongelofelijk wijze rups, waar je een paar keer het gevoel krijgt dat je zweeft door de pure snelheid. Zó wijs zelfs, dat we onmiddellijk opnieuw gegaan zijn, maar deze keer in de andere van de twee. Het parcours is lichtjes anders, en de rode is iets straffer dan de blauwe. Echt waar de max, maat!

Wolf was licht euforisch toen we buitenwandelden, zo amusant vond hij het. Adrenaline, het doet wat met een mens. Gillen, bijvoorbeeld, al kan Wolf beweren wat hij wil.

Daarna hebben we vijfendertig minuten staan aanschuiven bij de Vliegende Hollander, ofte de splash, zoals Wolf het noemde. Het aanschuiven gebeurt in een ‘griezelige’ setting, wat er in de praktijk op neerkomt dat het donker, muf en vooral enorm lawaaierig was. Ik kwam er in elk geval met koppijn buiten. En de rit zelf: meh. Je zit in een groot bootachtig iets, en vaart eerst rustig in het pikdonker. Daarna krijgt het ding plots snelheid, en zit je zelfs op een moment vast terwijl je helemaal achterover ligt. En dan kom je terug in openlucht, en komt het ding in het water terecht. Eigenlijk een beetje een teleurstelling: een zeer korte rit voor een serieus lange wachttijd. Wolf deelde die mening, en ik hoorde de mensen rondom mij hetzelfde zeggen. Mja.

En toen was het helaas tijd. We namen het treintje terug, moesten ons nog haasten, en kwamen nog een kwartier te laat bij de bus.

Het weer was overigens zalig: een heerlijke zon, net niet te warm, met af en toe een wolkje, en een zacht briesje. Dat  kan je natuurlijk niet bestellen, daar moet je geluk mee hebben.

Maar voor de rest? We hebben al een paar pretparken gedaan, maar dit komt toch wel bovenaan te staan.
– fijne attracties, voor elke leeftijd
– accuraat aangeduide wachttijden
– verzorgd en proper, ook de toiletten en de paadjes
– een schitterend park, met heel veel groen en heel veel bloemen
– doenbare prijzen voor eten en drank, je krijgt niet voortdurend het gevoel dat ze het geld uit je zakken slaan. Zoals de gratis plattegrondjes, waar je in sommige andere parken twee euro voor moet betalen.
– doenbare afstand: anderhalf uur rijden vanuit Gent

Minpunten:
– de alomtegenwoordige muziek kan op het systeem beginnen werken
– je kan lang niet alle attracties doen (maar dat is in elk pretpark het geval)

Of zoals Bart het zei: in vergelijking met andere pretparken zijn er bar weinig minpunten.

Wij gaan er nog naar toe, dat weet ik alvast. En ik garandeer u met de hand op het hart: de Efteling is een aanrader. Waar ik met plezier ook gewoon voor betaald had, zoals de vorige keer.

Laatste dag

602271_166291870162545_1147217201_n

Ik ben moe. Niet zozeer van de feestjes of lang uitzitten, want dat viel allemaal nog serieus mee. Ik ben gewoon moe.  Ziek zijn, druk, uit mijn dagelijkse routine, dingen plannen, de kinderen aan haakjes hangen, dat soort dingen. Examens verbeteren, deliberaties, administratie allerhande.

Moe.

Ik wil ook even geen leerlingen meer zien. Nee dank u. Hoe graag ik ook les geef: aan het eind van het schooljaar is mijn pijp uit, mijn kaarsje opgebrand. Ik kan het enthousiasme niet meer opbrengen, of het kost me toch telkens weer meer moeite. Ik zou ze snel afsnauwen, of nogal vlug uit mijn krammen schieten. En lesgeven is meer dan het overbrengen van kennis, je moet ze ook weten te motiveren, uit hun kot weten te lokken met verhalen en anekdotes, ze doen wíllen leren.

En dat, net dat, daar ben ik nu te moe voor.

We spreken elkaar weer over anderhalve maand of zo, of twee maanden. Dan zal ik er weer staan. Vol goeie moed, voor een nieuwe lichting weerbarstige tieners. Om ze de knepen van het vak bij te brengen.

Maar nu toch eerst écht even vakantie. Yup.