Dordrecht: de ware toedracht
Wat ik dus in feite in hemelsnaam in Dordrecht ging doen, vroeg u? Wel, zoals de trouwe lezer weet, doe ik aan larp, met nog steeds zeer veel goesting. (En als ge niet weet wat larp is: google het eens, of doe een ‘zoek’ hier op mijn blog.)
Na drieëntwintig lives moet mijn barbaar-sjamaan echter wijken: alle hogere levels gaan eruit om het spelplezier van iedereen te verhogen en het scenario-schrijven voor de spelleiding te vergemakkelijken. Ik kan ze geen ongelijk geven, overigens. Ik ga met drie vriendinnen een groep Amazones starten. Enfin, zij zijn al gestart, ik moet er nog bij komen zodra mijn sjamaan is gestopt. Met een nieuw personage komt dus ook een nieuwe outfit.
We hebben een groepje op Facebook, en Els had er al een paar kostuumideetjes op gepost. Prachtige dingen, maar wel serieus duur. Hmpf. Waarop Sabrina zei: “Waarom maken we dat zelf niet?” Zij is fantastisch goed in het werken met leer, heeft zelf al een serieus paar lederen kostuums gemaakt (nee mensen, dat leer heeft niet fetisjistisch, het is gewoon een betere bescherming dan stof, en niet zo rigide als plaatharnas) en heeft massa’s leer liggen, in alle kleuren.
En dus spraken we af, en togen Els en ik gisteren naar Dordrecht om kostuums te maken. Eigenlijk kwam het erop neer dat we allevier serieus doorgewerkt hebben aan een kostuum voor mij. Ik voel me er eigenlijk nog steeds schuldig om, maar bon. Els en Sabrina hadden eigenlijk zelf al hun eigen kostuum gemaakt, en Hanneke ging het hare later in de week nog in elkaar steken met Sabrina, ze hadden allebei vakantie.
Hanneke had trouwens al een groot stuk voorbereidend werk gedaan: ze had al een patroon gezocht, het aan mij voorgelegd, de patronen uitgetekend en geknipt, en al een proefjurk gemaakt in knalgele stof, zodat we maar aan te passen hadden. Serieus maat, ik ben verdikke in de watten gelegd!
Sabrina had al haar leer meegebracht en opengegooid, ik had maar te kiezen, en daarna werden er vakkundig de juiste klinknageltjes bij gekozen.
Patronen werden op het leer gepuzzeld,
er werd massa’s thee gedronken en de zaligste Dordrechtse meringuegebakjes met hazelnoot verorberd.
Een enkele zonnestraal liet zich zien en werd ten bewijze op foto vastgelegd,
waarna ook de nieuwe telelens werd uitgeprobeerd.
Ik kon op een bepaald moment niet veel doen, en ging dan maar met Hanneke om boodschappen en maakte mijn fameuze aardbeientaart. Ne mens moet toch iets doen, nietwaar?
En toen werd het de volgende ochtend, en kregen we een uitgebreid ontbijt voor onze neus, waarna er naarstig werd verder gemeten en geknipt.
Ontelbare nageltjes werden uitgezocht, gaten werden geknipt met een leertang, en nageltjes werden geklopt. Liefst in die volgorde dus. Over acht naden. En dan nog twee rijgnaden voor veters. Tsja, een lederen jurk vraagt serieus wat moeite, vooral als je een subtiel paars naadje wil voor- en achteraan.
Er werd gepast en aangepast.
Er werd ook gekookt
en van de zon genoten. De zon? Jawel, de zon, echtig waar: die heeft zalig geschenen, we hebben zelfs buiten gegeten en al. Heerlijk gewoon, die zon!
en er werd geposeerd met het eindresultaat, inclusief de brede paars lederen zwaardgordel.
Er werd kritisch geïnspecteerd
En we zouden geen wijven zijn, als we hetzelfde pakje ook niet eens allemaal hadden uitgeprobeerd. Voor de een wat te groot, voor de ander net te klein (“Hey, ik heb wel tieten hoor!”) maar gelukkig moduleerbaar.
En ik, ik ben dolcontent. Bedankt, dames!
366 – 15 juli
Dordrecht
Om redenen die ik in de post van morgen uit de doeken zal doen, reed ik vandaag, samen met vriendin Els uit Brugge, naar Dordrecht, zo’n anderhalf uur rijden van Gent, een beetje voorbij Breda. Daar bleven we slapen bij vriendin Hanneke, en er was ook nog die andere Dordrechtse zotte doos, Sabrina.
Dordrecht, dat was voor mij totaal onbekend terrein. De Staten-Generaal, ja, maar dat was het wel zo’n beetje. Wel, ik moet toegeven, ik was meer dan aangenaam verrast door het stadje. Meer water dan Gent, en ik vermoed zelfs meer dan Brugge; zeer charmante huizen, en prachtige waterkanten langs de Maas en de andere twee grote rivieren die de stad begrenzen. Ze noemen zichzelf een eiland, en ik geloof het grif.
En dan was er nog het Big Rivers Festival. Denk Gentse Feesten, maar dan in het klein, en vooral ook met inspiratie uit New Orleans: de hele stad is gehuld in de kleuren groen, paars en goud, en de organisatie deelt kettingen uit, waarvan je er zoveel mogelijk moet zien te bemachtigen, als je daar zin in hebt. Overal zijn er podia met heel uiteenlopende muziek, en de sfeer is bijzonder gemoedelijk.
Wij trokken tegen vijf uur de stad in omdat de band van Hannekes neefje speelde om zes uur. Ik was overigens aangenaam verbaasd door het niveau van die bende jonge gasten; vooral de zanger had het in zich, met een stem die naar Eddie Vedder neigde.
We liepen rond en ik maakte foto’s,
we aten een smakelijke pizza bij een Italiaantje, voegden er iets later nog een ijsje aan toe, luisterden naar diverse optredens, liepen door de regen, genoten van de droge momenten, verzamelden kettingen,
en deden daarna nog een rondje Dordrecht door de schemering.
Rond elf uur was ik pompaf, deden mijn voeten lastig, en had ik het wel gehad met de regen, al was dat laatste best nog meegevallen, wonder boven wonder.
Maar Dordrecht: het is een aanrader voor een daguitstap. Op zich niet zoveel te beleven, maar wel heel erg mooi. En op een kwartiertje met de waterbus van Rotterdam. U weet alvast waar naartoe.
(Disclaimer voor de foto’s: ik had geen zin om met mijn grote toestel te zeulen, en heb dus maar foto’s getrokken met mijn kleine Coolpixje, dat zeker in het donker niet echt schitterend is, maar bon. U moet zelf maar ter plekke gaan kijken.)
366 – 14 juli
Duplo Creative Sorter
Dat ik graag eens dingen test en bespreek, dat weten ze bij Oona intussen. Dat ik drie kinderen heb die graag met nieuwe dingen spelen, ook.
En dus kreeg ik van Oona een pakketje geleverd, waarin de nieuwe Duplo Creative Sorter zat, ofte een Duplo doos met een wreed speciaal deksel en drieëntwintig blokken. Op zich niet veel blokken, zeker niet voor zo’n grote doos, maar dat is ook echt niet de bedoeling.
Deze Duplo is namelijk specifiek gericht op peutertjes, en het oefenen van hun fijne motoriek. Het driedubbele deksel is in feite een sorteerplaat, waar je de blokjes gewoon door kan steken. Naarmate de kinderen groter worden, zijn er andere mogelijkheden.
Je kan de platen op tafel leggen en er de blokjes op hun kant in passen. Het boompje staat op de zijkant van de doos, en heeft geen plaat.
Daarna kan je die blokjes samenvoegen tot de figuurtjes die erop staan. Of je kan er compleet andere figuren mee maken ook natuurlijk.
Aan dat laatste is Merel nog lang niet toe, dat hebben haar broers voor haar gedaan. Maar ze vindt het wel machtig leuk om alle blokken uit te gieten, een deksel op de doos te zetten, en dan de blokken willekeurig door de gaten te duwen. En als dat niet meteen lukt, gaat ze met een ondeugende blik vliegensvlug het deksel optillen en het blokje erin gooien, en doen alsof ik niks gezien heb en er niks gebeurd is.
Als ze wat groter wordt, kan ze dus ook de andere toepassingen van de doos uitproberen. Gegarandeerd een hit, ik weet wat ik straks ga kopen voor het kleine nichtje haar verjaardag :-p
Bedankt, mensen van Lego Duplo en Oona!
366 – 13 juli
Poseren met haar rokje…
Rijker
Vandaag ben ik twee kattenluiken rijker, een sluitende kast, twee opnieuw werkende rolluiken, een proper huis, een gecrashte computer, een pesthumeur, twee jongens die te laat waren op hun kamp, een gevallen yoghurtpotje dat openspatte tot onder de ijskast, een peuter met een ochtendhumeur, en na een fikse dut een vrolijke peuter in een hups rokje, tickets voor Tunesië, de kennis dat in Tunesië babyfoons bij wet verboden zijn, een dopje voor mijn lens, nog steeds een gecrashte computer, een telefoongesprek van een uur met de helpdesk van Telenet, de kennis dat ik nog ergens gloednieuwe ABL combats kan krijgen, twee paar schoenen die zullen gerepareerd worden, een heel pak fruit dat in een peutermaagje is verdwenen, een gecrashte computer (of had ik dat al gezegd?), de wetenschap dat de dienstverlening bij Dicomp toch echt wel de moeite is, een lijngedroogde was, en een computer die als bij toverslag spontaan weer online ging van zodra mijn persoonlijke helpdesk langskwam.
Allez hup. Ik ben een rijk mens.
Kijk zelf maar.
366 – 12 juli
Tikkertje verlos om negen uur ’s morgens 🙂
366 – 11 juli
De omgeving van Barts kantoor in 1986