Zoet en pittig paprikapannetje
Een simpel eenpansgerecht (je moet wel de rijst in een aparte pan koken, dat wel) uit dat nieuwe favoriete boekje ‘Uit de pan en wok’ van – hoe kan het ook anders? – Weight Watchers.
Ossenhaas, massa’s gele paprika, een lepel tomatenpuree, wat bouillon en appelsiensap, rijst, paprikapoeder en gehakte pistachenootjes: samen maakt dat een heerlijk gerecht, voor amper 7 pp per persoon. Heb ik al gezegd dat ik fan ben van dat nieuwe boekje? Het recept vind je op pagina 35, btw.
366 – 18 september
Auw.
De elleboog is nog steeds niet beter, wel integendeel. De kuur die de huisarts voorschreef, hielp niet bijzonder veel. De brace doet wel iets, maar veel te weinig.
En dus werd het de orthopedist vandaag. Die eerst zeer verwonderd (en, mag ik wel zeggen, bijzonder goedkeurend) naar mij keek, en zei dat ik een ander mens was. Mijn stem en mijn manier van doen, ja, daaraan herkende hij me, maar verder had hij niet gezien dat ik het was. En nochtans heeft die mens me al ettelijke keren gezien, en zelfs ettelijke keren geopereerd. Maar dit dus terzijde.
Hij bekeek de arm, duwde op strategische plaatsen, en concludeerde dat ik het wel erg ver had laten komen, en dat enkel de paardemiddelen nog gingen helpen. Met name, een stevige cortisonespuit. Juist ja.
Ik geef het u op een briefje: cortisonespuiten zijn pijnlijk. Temeer omdat ze altijd op van die zwaar ontstoken plaatsen worden gespoten. En doorgaans is de hoeveelheid vloeistof ook nog niet weinig. Bij veel cortisonespuiten zit er dan nog een verdovend middel in, zodat de pijn wegebt. Ik kreeg een waarschuwing: dit was er eentje zonder verdoving. Een grote. Of ik alsjeblief niet wilde wegtrekken.
Wel, ik heb hard op mijn tanden moeten bijten. En achteraf was ik gewoon misselijk van de pijn. Pijnniveau van toch wel een stevige wee, zoiets. Ik kreeg de raad om zo snel mogelijk naar huis te gaan, ijs op de elleboog te leggen, en een serieuze pijnstiller te slikken.
Ik hoop maar dat het helpt, dat paardemiddel. Want het heeft er verdomd genoeg zeer voor gedaan!
366 – 17 september
En toen lag de kat te slapen op mijn schoot terwijl ik aan mijn bureau zat, gleed hij plots weg, probeerde ik hem nog vast te grabbelen, en probeerde hij dus hetzelfde. Juist ja.
Houston
(Opgelet: onsmakelijk onderwerp)
Met kleine kinderen in huis gebeurt het wel eens dat er van die onaangename momenten zijn, waarop je het liefst vier handen en géén neus zou hebben. Een peuter met een overvolle kakpamper en de nodige lekkage, of zieke kinderen die even (ongewild) de Exorcist naspelen… Dat soort dingen dus.
Hier ten huize hebben we daar een codewoord voor: Houston. Als in ‘Houston, we have a problem’. Uitleg is daar dan echt niet bij nodig: als de ene ‘Houston’ roept, dan komt de andere zo snel mogelijk aangelopen om de schade te beperken.
Merel had het knap lastig vandaag: er moet haar iets misvallen zijn, of ze zit met een maagvirusje. In elk geval was ze, na het drinken van haar ochtendmelkfles, vrolijk aan het spelen, toen plots een goeie gulp melk terug naar buiten kwam. Ach ja, verse Tshirt en wat opdweilen, en dat was dat.
Maar toen zaten we iets later aan de ontbijttafel, en bleek Merel niet echt honger te hebben. In plaats daarvan was ze op Wolfs schoot gekropen. En toen kwam er plots net iets meer dan een gulp uit. Arme Wolf. Bart, die nog lag te slapen, werd prompt gewekt met een ‘Houston!’, en kwam meteen slaapdronken de trap afstommelen, alwaar hij in de badkamer een druipnatte en behoorlijk geschokte Merel overnam, zodat ik de keuken kon gaan schoonmaken. Later vandaag waren de rollen omgekeerd: toen was er een Houston in de zetel, waarop ik Merel in de douche zette, en Bart aan het kuisen sloeg.
En helaas, net toen het koor gedaan was, rond negen uur, verscheen een SMS op mijn telefoon: Houston. Ik heb me onmiddellijk naar huis gerept, en ben een bedje beginnen verversen en alle beddegoed in de wasmachine gaan steken. Want ja, Merel zat toen alweer in de douche, het dutske.
Ik hoop maar dat het tegen morgen in orde is. Want ja, gelukkig was ze wel zeer vrolijk en speels, en heeft ze de halve middag buiten in de tuin gezeten met de jongens.
366 – 16 september
Cultuurmarkt
Deze voormiddag was er rugby, deze namiddag heb ik genoten van het foto’s trekken voor Gentblogt. Ik ben verre van een fotograaf, ik heb alleen een redelijk deftig toestel, en ik doe het wel graag.
Dus heb ik me richting centrum gehaast, en had ik beter moeten weten dan met de auto in de file te gaan staan. Maar de bus is niks voor mij, gezien mijn extreme wagenziekte, de moto was niet opgeladen, en de fiets zag ik met dat fotogerief ook niet zitten. Soit, ik heb op de valreep nog een plaatsje gevonden (het helpt wel als je Gent een beetje kent), en ben foto’s gaan nemen van de repetitie van ‘Sing for the Climate‘, en heb daarna rondgestruind op de Cultuurmarkt.
Beide verslagen (met foto’s, al zijn de helft van die van de Cultuurmarkt niet van mij) vind je uiteraard terug op Gentblogt. Waar anders?
Rugby
Niet alleen qua muziek trad Wolf deze week in mijn voetsporen: beide jongens zijn vandaag naar een initiatie rugby geweest!
Destijds, toen ik nog aan de universiteit zat, speelde ik bij de VDK Cats, een van de weinige damesrugbyteams in het land. Ook mijn broers hebben lang gespeeld: eerst bij de VDK Rams, daarna bij de Gentse rugbyclub, de GRFC.
In die twintig jaar is er veel veranderd. Er is een ganse jeugdwerking bij gekomen, de GRFC heeft nu een A en een B team, een zeer succesvol beachrugbyteam, en zelfs een gloednieuw eigen clubhuis en een tweede terrein, in kunstgras dan nog. Whoa.
En vandaag, van tien tot halftwaalf, was er dus de eerste van vier initiatielessen, voor kinderen tussen vijf en twaalf. Wolf had ik altijd ingeschat als te fijngevoelig voor een sport als rugby, maar voor Kobe lijkt het perfect: als het maar gooien en smijten met elkaar en zichzelf is. Maar omdat Wolf wel nieuwsgierig was naar de sport die zijn mama en nonkels zo nauw aan het hart ligt, wilde hij mee. Ik moet zeggen: hij heeft me verbaasd. Er zit een gezonde agressie in dat kereltje, serieus! In elk geval vonden ze het allebei de max, en willen ze spelen. Enige minpunt: de trainingen zijn twee keer per week, op woensdag en vrijdag van 18.00u tot 19.30u, nogal laat dus voor een vijfjarige. Maar we gaan zien: desnoods houden we het bij één training per week.
Maar mijn hart zwol van trots en van vreugde. En het wijze is: deze namiddag waren ze hier thuis al een balletje naar elkaar aan het gooien. Ha ja, want Kobe had voor zijn vierde verjaardag een rugbybal gekregen van zijn peter Dirk. En had Wolf een groot kussen naar beneden gehaald als stootkussen.
Ik hoop maar dat ze zo enthousiast blijven. Ik vermoed van wel, als er een beetje van een Rombautje in hen zit.
366 – 15 september
