Ik wou dat het een éénaprilgrap was, eigenlijk. Maar ik vond dit geen slechte dag om erover te schrijven: het is hoe dan ook ironisch.
Om kort te gaan: mijn moeder heeft kanker. Van de taaie, virulente, ongeneeslijke soort.
Eerst wou ik er niet over schrijven, maar ongeveer iedereen in het dorp weet het toch al, alle familie weet het, en voor mij heeft het een te groot impact op mijn leven om het er niet over te hebben, vandaar.
Pancreaskanker dus. Met serieuze uitzaaiingen in de lever. Mijn ma, die nog geeneens 70 is, zo vol leven, bruisend, energiek, en die altijd zo gezond heeft geleefd. Mijn lieve maatje dus. Ze voelde zich moe, behoorlijk moe, en had geen eetlust. In die mate, dat ze vijf kilo afgevallen was, en dus bij de huisarts bloed liet trekken. Daar bleken de waarden min of meer normaal, al had er toch al een belletje moeten rinkelen over de leverwaarden. Toch als je echt naar iets op zoek bent. Maar toen ze maar moe bleef, en bleef vermageren, trok ze naar een internist.
Dat was op vier maart. Die nam een echo van haar lever, zag plekken, had er absoluut geen goed oog in, en wilde haar al de volgende morgen voor verdere onderzoeken en scans. En dan vrijdag opnieuw bij hem, voor nog meer. En toen viel het verdict: pancreaskanker met zware metastasen in de lever. Het was een wonder dat ze er nog zo goed uitzag, en een nog groter mirakel dat ze nergens last van had, behalve dan wat vermoeidheid. Maar zonder behandeling had ze nog drie maanden, maximaal. Mét behandeling kon hij het niet zeggen: één jaar, met wat geluk twee? Eén keer in zijn lange carrière had hij drie jaar meegemaakt, maar dat was hoogst uitzonderlijk.
Het nieuws sloeg in als een bom. Ons ma belde me op het moment dat ik normaal gezien een springuur heb, maar waarin ik ingevallen was voor een collega en Grieks stond uit te leggen aan eerstejaartjes. Ik vluchtte naar het secretariaat en sloot de deur, en liet het nieuws langzaam inzinken.
En dat was dat, eigenlijk. Ons ma en ik, we zijn allebei nogal nuchter. Ja, ik heb er nog om gehuild, toen ik plots een bepaald nummer op mijn Spotify voorbij zag komen. De tranen waren toen even niet te stoppen. En toen ik een krop in de keel kreeg bij de Carpe Diem van Horatius, heb ik het aan die klas verteld, dat was ik hen wel verschuldigd. En ja, ik zal er nog om huilen, want het is zo oneerlijk, zo hard, zo gemeen.
Maar intussen moeten we verder. En hoef ik geen nieuwe fiets te kopen, dixit ons ma, want ik kan over een half jaar die van haar krijgen. Intussen zitten we in het UZ omdat zij verder kunnen gaan met een behandeling dan gelijk welk ander ziekenhuis, en gaan we voor de zwaarste chemo. Vandaag heb ik haar gevoerd en gehaald: er moest een “poortje” gestoken worden, een rechtstreekse lijn in een hoofdader, zodat de chemo net iets vlotter verloopt. Morgen volgt dan de eerste chemo.
We zien wel. Intussen koester ik elk moment dat ik heb met haar, en probeer ik niet te focussen op de ziekte. Want ze is eigenlijk nog steeds niet ziek, alleen moe. Een wonder, ja. En ze ziet er fantastisch uit! Of wat vindt u van de foto van vijf maart?
Courage! En ja, ze ziet er nog stralend uit.
O wat erg voor jou maar vooral voor je ma. Ik hoop dat je moeder deze zware rugzak kan dragen maar ook dat ze af en toe de rugzak kan delen met een sherpa.
Moge jullie nog heel veel tijd gegeven worden, genoeg om een heerlijke geur van zoete herinneringen te maken; voor later !
Oei, heel veel sterkte voor jou en je familie. Hopelijk kunnen jullie nog veel leuke herinneringen bijmaken in de tijd die jullie nog rest.
Sterkte
Voor mij zal onze terugkeer uit New york drie jaar geleden voor altijd verbonden blijven met het bericht dat mijn moeder een ongeneeslijke, atypische longkanker had (zo cynisch voor iemand die nooit gerookt heeft). Initieel gaf men haar ook maar weinig respijt meer, nu zijn we blij dat ze er na drie jaar nog steeds is. Heel veel sterkte en geniet van elk mooi moment dat je nog samen zal kunnen beleven.
Hopelijk kunnen jullie nog genieten van al de tijd die nog rest. Je moeder ziet er een sterke madam uit!
Er is niets moeilijker dan de dingen te aanvaarden zoals ze zijn. We blijven vragen ‘waarom’…en soms, zoals bij je mama, is er geen antwoord.
Geniet van elkaar en elke dag die komt. En ik hoop voor je mama en jullie dat het veel méér dagen zijn dan de dokters voorspellen.
Virtuele knuffel x
dikke knuffel. ‘k vind het nog steeds moeilijk te geloven.
Pff. Hou jullie goed!
Je moeder ziet er fantastisch uit op die foto. Een mooie stijlvolle dame.
Ik hoop dat ze de behandeling goed doorstaat en dat jullie nog veel mooie dagen kunnen beleven samen. Veel sterkte!
Grijp elke dag die je hebt, zelfs wanneer mensen gezond zijn.
Mijn moeder is goed hersteld van haar borstkanker maar wij hebben nu ook door dat we niet lang meer van haar lieve aanwezigheid zullen kunnen genieten en dus wordt ze zo vaak mogelijk uitgenodigd (het helpt dat ze voor de nabehandeling steeds hier moet zijn 😉 daarom ook dat we opteerden om de behandeling hier in Vilvoorde te laten gebeuren – zodat ze al die moeilijke maanden bij ons kon zijn).
Mario’s moeder is helaas alweer enkele jaren geleden overleden aan longkanker, veel te jong, altijd veel te jong.
Daarom: grijp die dag bij de keel mensen en schudt ze zo hard dat alle appels van plezier eruit vallen.
Dikke kus Drun, gij en Uw Ma.