BFF
Al sinds het middelbaar heb ik eigenlijk twee bijzonder goeie vriendinnen. Allez, toen was er nog iemand extra, maar daar ben ik helaas alle contact mee verloren intussen. Jammer eigenlijk.
Maar Kim en Nathalie, die ken ik dus al meer dan dertig jaar. We zien elkaar misschien niet zo vaak – het leven is er tussen gekomen – maar we kennen elkaar wel door en door. Samen de eerste liefjes bespreken, elkaars broers pesten, uitgaan en giechelen, u kent het wel. Zij waren de gezelschapsdames van mijn broers op mijn trouw, omdat beide broers toen nog vrijgezel waren. Met Kim ben ik verschillende keren samen met ons ma op vakantie geweest in Engeland, en met Nathalie heb ik zalige lunches waarbij we over de kinderen kletsen. Enfin, best friends forever, en na dertig jaar durf ik dat eigenlijk wel stellen, ja.
Toen ons in november het nieuws bereikte dat Kim op reis in Hawaii een herseninfarct had gekregen, en dagenlang tussen leven en dood zweefde, waren we daar begrijpelijk allebei compleet ondersteboven van. Ge zoudt van minder.
Pas na een goeie maand kon ze gerepatrieerd worden, en toen was nog maar de vraag in hoeverre ze zou herstellen, want het gevaar was nog niet geweken. We waren nog steeds doodongerust.
Sindsdien pik ik Nathalie zowat elke maandagavond op, en rijden we samen naar het UZ, naar het revalidatiecentrum, om er samen gezellig een uurtje te zitten kletsen. Kim is intussen volop aan de beterhand, en kan dankzij de intense revalidatie al met behulp van een looprek een klein beetje stappen. Week na week zien we de vooruitgang, gelukkig maar.
Vrijdag was het haar verjaardag, en dus hebben Nathalie en ik haar vandaag ontvoerd richting Le Petit Grill, een zeer gezellig Frans-Thais restaurantje vlakbij. Ze zat ongeduldig te wachten in een mooi kleedje, voor een van onze intussen lang uitgestelde wijvenavondjes. Alleen jammer dat het echt aan het gíeten was toen we haar ophaalden: we waren drijfnat, inclusief de rolstoel ^^
Enfin, we hebben een fijne avond gehad: lekker eten, fijn gezelschap. Een dessert zat er niet meer in, want toen was Kims pijp gewoon uit. We hebben haar dus netjes weer in het UZ afgeleverd, en deze keer bleef het droog.
BFF. Voor nog minstens dertig jaar, als het aan mij ligt.
Gelukkige verjaardag, Kimmie!
365 – 07 april 2014 – waterkieken
Ambiance
Toen ik een paar weken geleden de vraag kreeg van Bart of ik mee wilde gaan kijken naar de Ronde (op uitnodiging van VDAB), heb ik daar geen moment over getwijfeld.
De kinderen werden bij Omaly afgezet (dank u, Nelly!) en wij reden naar de Zwalmkoets, voor zeer uitgebreide receptie en staand voorgerecht. Om 13.00u werden twee grote bussen volgeladen en afgezet in Velzeke, aan het PAM, op het einde van de Paddestraat.
Eigenlijk zijn de renners voorbijgeflitst voor je het goed en wel beseft, maar om een of andere reden vind ik dat ongelofelijk wijs. Het is leuk om Volderke eens goed te kunnen aanmoedigen, daar achteraan het peloton.
Enfin, allen weer de bus op, terug naar Zwalm, om daar met grote schermen en geluid vollen bak op Sporza de rest van de koers te volgen, tussen quasi allemaal fervente supporters:
onderwijl een maaltijd nuttigend met als briefing ‘lekker, en ruim voldoende’. Dat laatste was wel letterlijk te nemen, ja:
En dan was er nog een groot bord soep aan vooraf gegaan.
Enfin, toen Cancellara gewonnen had (Kobe: “De fans van Cancellara dansten de bolognaise!”) en wij eigenlijk geen pap meer konden zeggen, pikten we de kinderen op, reden naar huis, en zagen dat we een fijne dag hadden gehad.
Meer moet dat absoluut niet zijn.
365 – 06 april 2014 – Ronde
Ankoria 9, alweer
Wolf wist me vanmorgen te melden dat hij nauwelijks geslapen had van de spanning, en hij liep sowieso al weken te popelen. Want ja, vandaag was er weer Ankoria, de kinderlarp. Omdat het nogal ver rijden was – Scherpenheuvel – kon ik hem niet zomaar even afzetten en terug rijden, en dus bleef ik als figurant.
Ik had me voorzien op redelijk fris weer en nogal wat buien, maar ik denk dat het vlot twintig graden was, en een zalig zonnetje! Wolf heb ik niet veel gezien, die was meestal weg op queeste, maar ik heb wel wat piraat gespeeld, en verder eigenlijk vooral rondgehangen, genoten van de rust, en veel foto’s genomen. U krijgt er hieronder een paar, de rest kan u bekijken op de Facebookpagina van Ankoria.
Op de terugweg was Wolf behoorlijk moe, maar nam hij vanuit de auto nog een paar foto’s van de prachtige zonsondergang.
Heerlijk, zo’n moeder-zoondagje.
365 – 05 april – Scherpenheuvel
Verbouwingsupdate
Volgende week beginnen ze met een nieuw groot offensief, zijnde de vloer – eindelijk! – en Barts bureau. Meteen wordt ook de tuin aangepakt, enfin, toch de modderhoop. Kwestie van op Kobes communie toch proper te zitten.
Deze week zijn er een hoop ‘kleinere’ dingen gedaan:
* de RainMaster is eindelijk geplaatst: de waterpomp die ervoor zorgt dat de toiletten eindelijk met regenwater spoelen, en dat ook de buitenkraan regenwater geeft. De wasmachine zou daar ook op moeten zitten, maar dat is blijkbaar niet het geval nog, een foutje in de communicatie.
Alleen vind ik het ding bijzonder lawaaierig, vooral omdat hij in de inkomhal staat, en je hem kan horen doorheen het ganse huis. Wordt vervolgd, zeker weten.
* het dorpeltje onder de nieuwe deur, tussen mijn bureau en de berging, is eindelijk afgewerkt. Tot hiertoe was het eigenlijk een streep steengruis.
* de wasmachine is eindelijk boven geraakt. Geen sinecure, als je weet hoeveel zo’n ding weegt. Maar bon, ze staat er, en ze staat er goed.
* de kleine radiator in Barts bureau is geplaatst, netjes verzonken in de nis waar vroeger het deurgat was
* de folie is overal gehangen: in Barts bureau
in de jongens hun badkamer
en ook in onze badkamer. Die moet helaas nog eens herdaan worden, want a) ze is niet even hoog aan beide kanten b) de tekst is van buitenaf leesbaar, en dat is niet de bedoeling. Maakt eigenlijk ooit nog iemand eens winst, als ze voortdurend moeten herbeginnen?
365 – 04 april 2014 – kalender
Stad In Beeld: Brussel
Voor ons een minder ‘begeleidend’ dagje: we namen de trein naar Brussel, deelden daar de nodige fotomapjes uit, en zonden de leerlingen op pad. Ze kregen elk een plannetje met een route op aangeduid, en twee mapjes met foto’s: eentje om te herkennen langs de weg en bij de juiste straat te noteren, en eentje om zo goed mogelijk na te trekken, lettend op afstand, kadrering, perspectief, enzoverder.
Wij hoefden hun hand niet vast te houden, maar liepen rond over het parcours, zodat we hen geregeld tegenkwamen en eventueel konden helpen. ’s Middags moesten ze ons zelfs per SMS laten weten waar ze zaten, zodat we hen konden opzoeken en nakijken hoe ver ze al zaten. En geloof me, het dreigement dat ze, als ze de opdracht niet naar behoren uitvoerden, na de middag een van ons zouden meekrijgen, werkte behoorlijk afdoende ^^
Een heel leuke muurschildering met perspectiefcorrectie: ze is duidelijk bedoeld om vanuit de zijstraat te zien, en niet er vlak voor te gaan staan.
Een aantal van de stripmuren is helaas al verdwenen, deze stonden er nog.
Dit zag er iets vrij nieuws uit.
Prachtige trompe-l’oeuil in een doodlopend straatje
Voor mijn Wolf
Lift. Lift, begot. Midden in ’t stad.
Vroeger stonden er bloemen geschilderd, wist mijn collega te vertellen. Sinds het een hoedenzaak is, is het veranderd, blijkbaar. Ik ben er alleszins binnengesprongen, en heb een pracht van een rode zomerhoed mee. Tsja…
Op de grond, voor de lift, heel onopvallend.
Bovenaan de lift, naast het monument van de Onbekende Soldaat
Mooi voorbeeld van niet-antieke Latijnse epigrafie
Enfin, veel rondgelopen dus, toch even langs de Cora Kemperman gepasseerd alwaar ik een prachtig smaragdgroen kleedje heb gekocht (argh, wat van de twee ga ik nu aandoen op Kobes communie?), en veel van Brussel gezien. Altijd fijn, zo’n collega die de stad kent.
Oh, en even lekker decadent gedaan: een taartje van zeven euro gegeten bij Wittamer. Voor een drankje waren we te gierig :-p Maar het was wél lekker!
Een foto voor Heaven Can Wait?
Nog een wolf voor Wolf
En toen waren de leerlingen uitgeteld. Letterlijk.
