Sidney Gale
De naam uit de titel zegt u wellicht niks. Dat is ook heel normaal, tenzij u bij de Gentse rugby speelt. Dan zou u zich diep moeten schamen, want dan heeft u het feest van vandaag overgeslagen.
Sidney Gale was in de jaren ’70 een schitterende speler en trainer van Gent Rugby, in wiens ere er elk jaar nog prijzen uitgedeeld worden op het Sidney Gale Cup Gala. Pas op: ik ben er vóór dit jaar ook nooit naartoe geweest, zelfs niet toen mijn broer het won. Toen zat ik zelf al lang niet meer in de rugby. Vorig jaar konden we om een of andere reden niet, maar dit jaar was me gevraagd het boeltje te presenteren, en aangezien ik daar toch wel zo’n beetje een opleiding voor gehad heb, zag ik dat wel zitten.
Ik heb dus de boel aan elkaar gepraat, de winnaars naar voor geroepen, en tussen beide delen in zijn er frietjes met warme beenhesp verorberd, ook door Wolf, Kobe, Merel en zelfs Bart, die speciaal langs waren gekomen.
Voor herhaling vatbaar? Welja. Ik heb toch sterk de indruk dat de jongens gaan blijven spelen. Ze zijn nog steeds dolenthousiast over hun sport.
365 – 17 mei 2014 – avondwind
Moto
Het was eigenlijk ongelofelijk stom, maar ik ben pas vandaag de moto kunnen gaan ophalen in de garage. Het is al een serieuze tijd prachtig weer geweest, ik weet het, maar we waren in de verbouwing zo’n beetje de sleutels van de tweede garage kwijtgespeeld, waardoor ik niet aan de moto kon. Stom, ik weet het.
Ik laat de moto elke lente even nakijken: het ding is op zich al gevaarlijk genoeg, ik wil dat het meteen ook in orde staat.
Dit jaar heeft het me wel wat gekost: er moesten nieuwe banden op. Ik rijd niet veel, maar de banden verslijten en versterven na een tijdje sowieso.
Waarom doe ik de moto dan niet weg? In termen van geld is het inderdaad een duur ding, het staat meer stil dan wat anders. Het geeft me alleen zo’n enorm gevoel van vrijheid, gewoon weten dat ik, als ik wil, de moto opspring. Dat daar in praktijk vooral drie kinderen tegenover staan en ons Belgisch weer, dat vergeet ik voor het gemak even.
Tsja.
Ieder zijn hobby zeker?
365 – 16 mei 2014 – comfortfood buiten in de zon
Foto’s
Kobes communie begint akelig dichtbij te komen – nog zo ongelofelijk veel dingen te doen! – en dus moesten er dringend foto’s genomen worden. De fotografe was al lang besteld, maar het goede weer, dat liet wat op zich wachten.
Vandaag werd de koe bij de horens gevat, en reden we naar Zomergem. Jawel, ook Kobe wilde dolgraag zijn foto’s aan de vijver, waar Wolfs foto’s zijn getrokken, en destijds onze trouwfoto’s. Tsja…
Ik denk dat het meer dan in orde zal zijn: de tuin lag er mooi bij, de ezels waren gewillig, Kobes rode jasje stak mooi af, en zijn elandje moest er ook bij. En vooral: Kobe werkte volledig mee, hoe lang het ook duurde.
Zelf had ik mijn fototoestel niet mee, ik heb alleen in een rappeke een foto genomen van Merel, die daar prachtig stond te spelen. In tegenlicht, helaas.
365 – 15 mei 2014 – rondo
Toiletperikelen
Zucht.
Er blijven dus van die stomme kosten bijkomen, links en rechts. Zo komen ze vandaag het toilet op de eerste verdieping – eindelijk – vervangen. Sinds de regenwaterpomp is aangesloten op de toiletten, konden we dat toilet immers niet meer gebruiken. Er moet ergens een miniem water- of zelfs luchtverlies op gezeten hebben, waardoor de drukpomp voortdurend bleef aanslaan. Onhoudbaar, zowel qua verbruik als qua lawaai.
Er zat niks anders op dan het toilet te vervangen, dus. Voor 200 euro kregen we een nieuw binnenwerk van de spoelbak, voor 400 euro was het meteen een compleet nieuw toilet met twee jaar garantie en alles erop en eraan. Nieuw toilet dus.
De loodgieter installeerde het, zag dat het goed was, en begon een aantal buizen te vervangen in de garage (die nét nu het begeven hadden, oh Murphy). Gelukkig dat hij nog niet weg was, want na twintig minuten sloeg plots de pomp opnieuw aan, om quasi niet meer te stoppen.
Grote vraagtekens en gefronste wenkbrauwen bij de loodgieter, die moest vaststellen dat de pomp blijkbaar zó fijn staat afgesteld, dat ook het nieuwe toilet niet voldeed. Met een stevige vloek is hij om een nieuw binnenwerk gereden, voor in dat nieuwe toilet. Juist ja.
Enfin, nu werkt het dus wel. Feilloos. Oef.
Het oude toilet gaat zondag opgehaald worden door vrienden, het nieuwe is ziet er alvast goed uit. Nu nog eens iets doen aan die spuuglelijke tegeltjes, de afgrijselijke afvoerbuis en die knalgele toiletrolhouder, en het komt nog allemaal in orde.
365 – 14 mei 2014 – zon
Klasconcertje
Je zult niet anders zien: net op de dag dat ik personeelsvergadering heb, heeft Wolf ook een klasconcert. Het ene was gepland tot 18.00u, het andere begon om, jawel, 18.00u. Zucht.
Gelukkig kon Bart inspringen: hij had een meeting in Brussel tot vier uur, en hoopte – met dat verkeer van ons weet je nooit – toch op tijd terug te zijn.
Maar ik had geluk: tot ieders verbazing duurde de personeelsvergadering amper tot half zes, en ook Bart was netjes op tijd terug. Dat maakte dat ik naar huis reed, gewoon Wolf oppikte voor zijn concertje, en de twee kleintjes niet hoefde mee te sleuren.
Niet dat zo’n concertje veel voorstelt: alle kinderen spelen één of twee stukjes, en het publiek bestaat uit ouders en medeleerlingen, gewoon in een groot klaslokaal. Maar zo krijgen de kinderen wel al van in het begin mee hoe het voelt om op te treden, en hebben ze minder zenuwen.
