Luie zondag
Zo’n dagje, waarin je enkel kleren aandoet omdat klussen in een slaapkleed niet alles is. Waarop de jongens gewoon hun pyjama’s hebben aangehouden. Waarop Bart worst met erwtjes maakt. Waarop ’s avonds alle gordijnen worden dichtgetrokken, en we samen naar Harry Potter and the Philosopher’s Stone kijken.
Zo’n dagje dus.
Voor mij is dat ook een dagje van die kleine klusjes.
Zoals de piratenvlag, die Wolf op kamp gewonnen heeft, ophangen.
En eindelijk zijn fosforiserend skelet opnieuw ophangen, maar dan op de blauwe muur, en met pritt. Want dat plakte dus voor geen kanten, was er de vorige keer al na een dag weer afgedonderd.
Nog voor we naar Londen gingen, had ik trouwens ook al eindelijk een rolhouder gevonden en opgehangen in de keuken:
en ook de wijnrekken opnieuw in de berging geïnstalleerd. Er is daar een automatisch licht, dus lang kan het nooit blijven branden, en de temperatuur is er vrij constant. Al ga ik misschien toch nog een doek over de wijn hangen, er zitten daar flessen van 1976 tussen en zo.
365 – 13 juli 2014 – robotjes maken
Kamp
Een heerlijk rustige ochtend zonder kinderen, in ons eigen huis, dat was lang geleden. Maar ergens begon ik hen ook wel te missen, en tegen half twaalf ging ik een dolgelukkige Merel ophalen. Die had zich goed geamuseerd bij oma, maar was precies toch zeer blij terug te zijn ook. Ze liet me eigenlijk gewoon niet los.
En om half drie stonden zowel Bart, Merel als ik netjes aan het station van Gent Dampoort om onze kampgangers op te halen. Moe, vuil, maar bijzonder vrolijk. En eigenlijk niet echt nat ook.
Ik gooide iedereen thuis af, trok een paar gummilaarzen aan, en ging hun bagage zoeken. En vooral ook door de verloren voorwerpen rommelen, want daar zijn mijn mannen kraks in.
Tegen dat ik thuis was, zaten de heren al languit in de zetel, in hun mooie kleren, met hun zusje dicht tegen hen aan. Ha ja, want we moesten nog naar Ronse, voor het jaargetijde van Jeroom. Niet de beste timing, maar bon.
En dan die kampwas. Ik trok vuile kleren aan, en ging erbij zitten. En prees de goden dat ik verkouden ben en dus niet veel reukzin heb momenteel. Sommige broeken waren onherkenbaar qua kleur. “Ja mama, ik ben uitgegleden en gevallen in de modder…” You don’t say, my dear! De bewuste broeken zijn voorgesopt en drie keer gewassen, met de nodige Vanish en Biotex en aanverwanten, en inmiddels weer toonbaar. Oef.
’t Is dat het zo amusant is, zo’n kamp, want anders zou het sop de kool niet waard zijn. Of in dit geval: de sop het amusement. Serieus jong.
365 – 12 juli 2014 – kampwas
Bye bye, London!
Lang slapen en rustig opstaan, het heeft ook wel wat. Zeker als het buiten toch aan het regenen is. Enfin, motregenen, gelukkig niet echt veel harder dan dat.
We liepen langs het water richting de Tower Bridge, zoals altijd, en vonden het een druilerige dag. Het zicht op het, tsja, dok zal ik het maar noemen, maakte het niet minder troosteloos. Op de Thames zit blijkbaar 4 meter getijdeverschil, en dat merk je af en toe bijzonder goed. Dat ene inhammetje waar we over moeten, bijvoorbeeld. We zijn er verschillende keren gepasseerd, en ik heb een paar keer een foto genomen, kwestie van het verschil te zien.
Dit is hoog tij, in mooi weer.
En dit is dan laag tij (genomen van aan de andere kant), in de regen. Een bijzonder troosteloze aanblik, als je het mij vraagt.
Ook de woonboten aan de kant van de Thames hebben er serieus last van. Dit was de eerste dag, waarbij ik nog niet goed begreep wat die boten daar op het droge lagen te doen. Maar die komen dus telkens droog, en daarna weer vlot.
Bizar.
Enfin, na het ontbijt was het gestopt met regenen, en maakten we opnieuw een serieuze wandeling: langs het water, voorbij City Hall en een prachtige boekenbank
over London Bridge, maar dan langs de overkant, voorbij de Tower, en dan via de Tower Bridge terug, richting het Designmuseum.
Daar was een tentoonstelling van Louis Kahn, een visionair architect die soms doet denken aan Le Corbusier, maar die vooral aan stadsplanning deed. Mooi! Ik heb een paar van de slogans op de muur gefotografeerd.
Verder liep er nog een tentoonstelling van veertig objecten in het kader van ‘Design of the Year 2014’, waarbij ik als een blok gevallen ben voor een uurwerk, de Bradley Timepiece.
En tot slot was er nog iets over uurwerken, waarvan het meeste niet echt opviel, maar ik dit wel heel leuk vond als idee:
We wandelden terug, grabbelden onze spullen bij elkaar, namen een taxi naar St.-Pancras, en besloten naar Camden Market te wandelen. Wat eigenlijk nog een stuk verder was dan gedacht, zodat we halverwege toch maar weer fietsen huurden, en in Camden in een blijkbaar legendarische pub verzeilden voor echte pub grub.
We slenterden rond in Camden, stelden vast dat het eigenlijk vooral zeer commercieel was en bijzonder druk, en vreselijk veel brol, vonden geen middeleeuws kleed, wel twee prachtige sjaals, en gingen toen maar weer de fiets op.
We fietsten langs Regent Park, bewonderden de prachtige huizen, maar mochten helaas het park niet in met onze fietsen. En toen was het welletjes voor Bart. We stortten ons met ware doodsverachting in het verkeer op Euston Street, en fietsten terug naar het station. Bart kwam helemaal op zijn positieven met een portie sushi, en sashimi, en vier uur later lag ik in mijn eigen bedje, doodop van de reis.
Maar ik heb er echt wel van genoten, geloof me.
365 – 11 juli 2014 – 18 jaar
Dag drie: London by bike!
Misschien wel de ultieme tip voor Londen, nog veel meer dan de boottrip van gisteren: de Blue Bikes! Londen heeft een systeem ingevoerd van huurfietsen met 700 docking points verspreid over het (uitgebreide) centrum. Je betaalt 2£ voor 24 uur, en je mag zoveel fietsen lenen als je wil. Enige restrictie: het is in periodes van een half uurtje. Gebruik je hem langer, dan betaal je bij. Maar dat hoeft dus niet: er zijn zodanig veel stallingen dat je dan gewoon je fiets stalt, vijf minuten wacht, en dan hem opnieuw ontleent voor een half uur. Maar wijs! Ge moet wel durven, en u gewoon smijten in het verkeer. Het is echt niet voor bange zielen.
We hebben deze morgen wat langer slapen, zijn opnieuw gaan ontbijten in dat hipsterplaatsje van gisteren
– ze hebben er dus ook croissants en bananen – en hebben daar voor de deur onze eerste fietsen ontleend, gewoon om even uit te proberen. We moesten nl. maar iets verderop zijn, namelijk Southwark Cathedral. Dat was ons voorgespiegeld als bijzonder mooi en het oudste gothische gebouw in Londen, maar eigenlijk was dat een gewone grote gotische kerk. We waren dus snel weg, naar de Tate Modern. Helaas begon het toen te regenen, ook al had het weerbericht ons voorgehouden dat het wellicht toch wel droog ging blijven tot na de middag. Tsja. Gelukkig bleef het bij een zachte motregen, en is het niet beginnen doorregenen. We passeerden ook even de Golden Hinde, replica van het schip van Francis Drake.
In de Tate zijn we vooral de cubisten gaan bekijken – die Duchamp!
Nooit geweten dat die mens écht zo kon schilderen! – maar ook bijvoorbeeld Rothko
Robert Mapplethorpe, en een van mijn all time favourites, Louise Bourgeois, vooral gekend van haar gigantisch grote spinnensculpturen ‘Maman’. Als iemand daar ooit een figurine van vindt: bijzonder graag! Maar het mens tekent, schildert, sculpteert, naait
en doet grafisch werk. Chapeau.
Of deze mij onbekende Friedrich Vordemberge-Gildewart
Het gebouw van de Tate Modern is trouwens ook bijzonder: een oude energiecentrale met een reusachtige turbinezaal. Mooi! De foto doet de afmetingen helaas geen eer aan, wat je beneden ziet zijn werkmannen met een fluo hesje.
In de miezerende regen liepen we dan maar over de Millennium Bridge,
een metalen voetgangersbrug die ondanks het slechte weer intensief gebruikt wordt. We liepen wat verder, tot aan Fleet Street, om op aanraden van Kim en Wim te gaan lunchen in de Wagamama, Japanse fastfood. Lekker, en blijkbaar vooral kantoormensen uit de buurt.
Na de lunch gingen we weer de fiets op, en het stopte zowaar even met regenen. Fietsen in London is trouwens een avontuur op zich: je hebt overal Blue Bikes, er zijn redelijk wat fietspaden, er is veel fietssignalisatie, maar de auto’s en vooral bussen zijn blijkbaar de fiets in het straatbeeld nog niet gewoon: ze zouden je ongegeneerd van je sokken rijden!
Enfin, ongedeerd kwamen we aan het Barbican Center, zetten onze fietsen in de stalling – ze staan dan meteen ook weer veilig vast, je hebt er geen omkijken naar – en gingen voor 12,50 pond de man de tentoonstelling Digital Revolution. Zeer interessant: eerst een overzicht van de allereerste computers, tot en met de eerste Tetris, Leisure Suit Larry, Duke Nukem, en dat soort dingen.
Daarna loop je door een aantal digitale (kunst)toepassingen: een installatie van onder andere Will.I.Am,
camera’s die je capteren en je laten zien met speciale effecten, zoals kleurenstrepen – op de bovenste foto zie je mijn rood haar, en daaronder de camera
en hier heb ik de camera op mijn buik en zwaai ik met de andere hand
of vlammende ogen waar rook uit lijkt te komen.
Zeer poëtische beelden waarbij iemand vleugels krijgt, en als hij dan met zijn armen zwaait, ook begint te vliegen
Of uitgesproken woorden die veranderen in een vlinder.
Deel twee waren oude spelletjes op computers, but: been there, done that, got the high score. Wij zijn ouder dan het gemiddelde doelpubliek, vrees ik ^^
Deel drie was een interactief gegeven met lasers: je kon ze besturen, er ping-pong mee spelen, gordijnen van maken… Helaas was het daar veel te donker om foto’s te kunnen nemen.
Intussen was het helemaal gestopt met regenen, en fietsten we fluks naar de British Museum, waar we eerst – tradities moeten gerespecteerd worden – een koffie dronken in de Starbucks tegenover de hoofdingang. Veel tijd hadden we niet in het British, maar dat was genoeg om te genieten van de tijdelijke tentoonstelling van de Anglo-Saxons. Mooie dingen zeg!
Intussen was het half zes, waren we buitengegooid uit het museum, en hadden we nog wat tijd te doden. Want half zes is nog wat vroeg om al te gaan eten, nee? We overwogen even een comedy show, maar die zijn moeilijk te vinden op donderdag. Uiteindelijk besloten we – het weer was nog altijd best te pruimen – om een serieus eind naar het noorden te rijden, naar Upper Street in Islington (dank u, Arnold, voor de aanrader) en daar een Indiër te zoeken. We reden wat verkeerd, kwamen tot de constatatie dat de kaart met docking points geen goed idee is om je op te oriënteren, en reden alsnog naar Islington. De chicken tikka wrap was overigens bijzonder lekker!
Ik wist Bart ervan te overtuigen geen taxi te nemen – ik word altijd zo ziek in die ondingen! – maar de fiets naar huis te nemen, een goeie vijf kilometer door het Londense verkeer en voorbij de talloze lichten. We moesten halverwege wel even stoppen om te docken en een nieuwe fiets te nemen, maar alla.
Dit is dus even een markthalletje waar we doorfietsten.
Het voordeel aan fietsen is dat je veel meer ziet, in buurten komt waar je anders helemaal niet zou komen, en dus veel meer de sfeer opsnuift. We zijn dus uit Islington naar beneden gefietst, de Thames over, en zo verder tot in Southwark, eigenlijk dus gans centraal Londen door, of, om u een idee te geven: van net de bovenrand van onze gekochte toeristische kaart van London tot net voorbij de onderrand. Hadden we het geweten, we hadden gisteren ook onze voeten wat meer gespaard, en ook fietsen gehaald. Voor twee pond per persoon per dag kan je niet sukkelen, vind ik.
Bart heeft sinds de laatste update van zijn iPhone ook de app Moves staan, iets dat perfect bijhoudt hoever je op een dag wandelt, fietst, en je sowieso verplaatst. Dinsdag hebben we in totaal 11,2 km gewandeld, gisteren was dat 17,3 km, en vandaag was dat 11,3 km. te voet, en 16,4 km per fiets. Over die laatste hebben we trouwens net geen twee uur gedaan, om maar aan te geven hoe vaak en hoe lang je dus voor de lichten staat te wachten. Maar ook: we fietsten echt rustig, en keken vooral veel om ons heen.
Zo’n fiets: dikke dikke aanrader dus, als je zonder kinderen in Londen bent. Het is uit je doppen kijken, maar je ziet gigantisch veel meer.
Morgen rustig ontbijten, dan het Designmuseum hier vlakbij, lunch, ons gerief inpakken en de valies gaan afzetten in St-Pancras station, en dan te voet naar Camden Town. We moeten toch nog iets doen op onze laatste dag? En wie weet vind ik er wel een geschikte, betaalbare middeleeuwse jurk!
365 – 10 juli 2014 – fiets
London baby, dag twee
Als ge wakker wordt omdat ge naar het toilet moet, mag het bed nog zalig zijn, dat helpt niet veel. Ik was dus om half acht wakker, las een beetje over wat we gingen doen vandaag, en niesde rond half negen Bart wakker. Arme jongen…
Enfin, het zorgde er wel voor dat we iets over negen in The Kitchen zaten, een hip, helder ontbijt- en lunchplekje hier wat verderop, met veel wit en een open keuken. We namen elk een sloot koffie,
ik nam pancakes met maple syrup en pecans, Bart ging, tot mijn grote verwondering, voor porridge. Hij ontbijt normaal gezien niet, vandaar.
Een omwegje langs London Bridge Railway Station om een Oyster Card te kopen later, liepen we langs het water om de boot te nemen naar Greenwich. We lachten ons even een kriek met een Japans selfiegadget (dat we overigens een paar keer gezien hebben)
en stapten op de boot. Het waaide wel, maar de zon scheen heerlijk, en echt koud was het niet. En die boot: da’ een immense aanrader! Bedankt iedereen die ons de tip heeft gegeven! Voor 16,50 £ per persoon – Londen is duur, jong! – hadden we een dagticket, en daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt. Die boot is eigenlijk gewoon een waterbus, met een hoop haltes, en af en toe maakt hij behoorlijk wat snelheid. We stapten af aan Greenwich,
wandelden voorbij de Cutty Sark,
wat andere gebouwen
stelden ons vragen over wat ze hiermee bedoelen
zagen een prachtige “boekenbank” zoals die overal in Londen staan,
liepen door het zonovergoten park naar boven naar het Royal Observatory,
vonden 7 £ om aan te schuiven om op de officiële nulmeridiaan te gaan staan wat veel, en liepen er dus maar over langs de andere kant ^^
Er stonden wat verderop een paar vrijwilligers met een speciale zonnetelescoop: wijs, jong! Nog nooit eerder met eigen ogen de zon, inclusief zonnevlekken, erupties en pokdalige oppervlakte gezien.
Enfin, we dronken koffie,
genoten van het park en de prachtige uitzichten over de stad,
gingen iets eten in een echte pub,
en namen de boot in de andere richting, tot het eindpunt aan de London Eye (dat reuzenrad). De tocht duurde veertig minuten, en ik heb dus een massa foto’s genomen. Het is de beste sight seeing die je je kan dromen!
Het inhammetje waar we te voet over gingen, komende van onze logeerplek. Ik heb het er later nog wel over ^^
The Shard, volgens hun zeggen het hoogste gebouw van West-Europa. Heel dominant in het straatbeeld, en ook echt wel mooi.
Links de Teelbal, ofte City Hall. Ook wel scheef ei genoemd en zo.
De HMS Belfast, oorlogsschip dat daar definitief voor anker ligt, en te bezoeken is.
Southwark Cathedral
Tate Modern met de Millennium Bridge
Aan de Eye zullen we geweten hebben dat we in toeristisch gebied kwamen: we moesten ons een weg banen door de massa! Over de brug, langs Big Ben en the Houses of Parliament beterde het eigenlijk niet zo.
En aan Trafalgar Square zag het zwart van het volk, het leek wel Gentse Feesten.
Intussen was het behoorlijk warm geworden, en zochten we toevlucht (en een vieruurtje) in de Costa Coffee boven de boekhandel Waterstones. We vonden meteen ook cadeautjes voor de kinderen, oef.
En toen was het stilaan tijd voor wat cultuur in de National Gallery, waar we het segment van de impressionisten gingen bekijken. Prachtige dingen gezien van zowel Monet als Manet, maar ook Van Gogh, Renoir, en veel Degas. Mooi mooi.
Verder ging de tocht, naar Picadilly Circus, waar we gewoon op straat een hoek om stonden aan te schuiven om over te steken. Zot gewoon!
Enkele beelden tussendoor:
We wandelden naar Covent Garden,
dronken daar een veel te dure maar wel lekkere aardbeiensmoothie,
en vonden het welletjes. Terug naar de Thames dus, via een klein parkje,
en opnieuw de boot op naar de London Bridge.
En dan opnieuw langs het water
voorbij dat odeon waarover ik het al eerder had, en waar ze nu muziek aan het spelen waren
met tussenstop bij een Italiaan voor avondeten
richting huis.
Daar stelde Bart vast dat zijn gezicht toch eigenlijk wel goed verbrand was, en ik ben daarnet nog even naar de supermarkt wat verderop gelopen om after sun. Wel handig, zo van die winkels die open zijn tot elf uur ’s avonds. Hij ligt wel al meer dan een uur te slapen intussen, ik ga hem moeten wakker maken. Maar we hebben vandaag ongeveer achttien kilometer gestapt, en we zijn dat beiden niet gewoon, vandaar de vermoeidheid.
Morgen gaan we de fiets op. Het gaat minder warm worden dan vandaag, hooguit achttien graden, zeggen ze, en af en toe een bui. Laat ons hopen dat we daar dan tussen fietsen…