Het had zijn leuke en minder leuke momenten, dit dagje. Al een chance, of het was er helemaal eentje om te vergeten.
Ik werd zonder reden bijzonder slecht gezind wakker. Gewoon niet goed geslapen, vermoed ik. De gesprekken met mijn kuisvrouw klaarden mijn humeur wat op, en zeker toen ik een verloren gewaand patroon van een vest die ik aan het haken ben, terugvond (als dit cryptisch is: er komt nog wel een post over).
Tegen tien over twaalf stond ik aan het rectoraat, om te gaan eten met een van mijn leerlingen van het eerste uur, een bijzonder fijne dame intussen. Ze had een tafeltje gereserveerd in het onvolprezen Trattoria della Mama, en het smaakte.
Ik haastte me terug naar huis, alwaar ik om 13.55u arriveerde, en de stabiliteitsingenieur, met wie ik een afspraak had om twee uur, al foto’s zag nemen van daklijsten en dergelijke. Ik had gedacht dat het amper een kwartiertje of zo ging duren, zodat ik nog op tijd om 14.30u in de Weight Watchers ging zijn, maar helaas, de bespreking heeft een vol uur geduurd, met de projectplanner erbij. Enfin, ik heb me tegen beter weten in toch nog naar de WW gehaast, waar Marianne me wel even berispend van boven haar brillenglazen aankeek, maar me toch nog wilde wegen. Negenhonderd gram eraf, en dat met al dat gevreet deze week, ik denk dat ik nogal wat rondgelopen heb. Enfin, toch nog content.
Naar huis gespurt, snel nog iets van Gentblogt online gezet, een koffie naar binnen gegoten, en… Toen kwamen de kinderen niet thuis. Ze komen te voet, en dan zijn ze twintig voor vier thuis. Ideaal vandaag voor een snel vieruurtje, want om vier uur moest ik alweer weg, richting personeelsvergadering. Zij moesten mee, omdat de schoolopvang sluit om zes uur, en ik vermoedde dat de vergadering wel wat langer kon duren. Maar bon, geen kinderen. Ook niet tegen vijf voor vier, het uur waarop ik ongerust de telefoon nam en naar school belde. De opvang nam zijn telefoon niet op, en op het secretariaat konden ze me niet onmiddellijk helpen, maar ze gingen gaan kijken en me terugbellen. Stipt om vier uur kwamen ze alsnog thuis: ze waren op uitstap geweest en wat te laat thuis. Ik heb hun vieruurtje dan maar meegenomen, samen met de iPads, en ben dadelijk naar mijn school vertrokken. Intussen belde ook hun directeur: ze verontschuldigde zich voor het feit dat ze te laat waren, had de jongens zelf de straat overgestoken, en belde om zeker te zijn dat ze wel thuis waren gekomen. Nice touch.
Enfin, kwart over vier vergadering tot iets na zessen, en dan nog een speciale klassenraad. Die helaas langer duurde dan ik had verwacht, zodat ik daar weggelopen ben (wat me een terechte boze blik van de directie opleverde) om toch nog vijf minuten te laat in de crèche te zijn, wat me alweer een boze blik opleverde.
Mja.
Kwart voor zeven waren we thuis, heb ik dadelijk de tafel gezet, hebben we gegeten, en tegen acht uur zaten de kinderen in bed, en kon ik neerploffen in de zetel.
Dus ja, stressdag. Poeh.
Een hele tijd geleden zag ik op Pinterest een pracht van een gehaakte vest passeren. Bijna volledig in Granny Squares gehaakt, poepsimpel dus. Zo simpel zelfs, dat er geen patroon nodig was, foto’s volstonden. In alle mogelijke kleuren, dus ideaal om restjes op te gebruiken, en met hoofdtoon rood. Ik was meteen verkocht.