Gehaakte vest, enfin, nog te haken
DISCLAIMER: ik heb hier géén patroon van!
Een hele tijd geleden zag ik op Pinterest een pracht van een gehaakte vest passeren. Bijna volledig in Granny Squares gehaakt, poepsimpel dus. Zo simpel zelfs, dat er geen patroon nodig was, foto’s volstonden. In alle mogelijke kleuren, dus ideaal om restjes op te gebruiken, en met hoofdtoon rood. Ik was meteen verkocht.
En dus kocht ik wat bollen rode wol uit de Zeeman extra, en begon eraan. Met veel goesting. De website waarop de foto’s stonden, stond altijd open in een tab, en af en toe ging ik eens kijken of ik wel correct bezig was.
En toen, plots, waren de foto’s weg. De Finse dame in kwestie zei (als Google Translation het juist had, tenminste) dat ze teveel de vest zag opduiken her en der zonder verwijzing naar haar blog, en vond dat dat niet kon. En dus had ze het boeltje offline gehaald, met enkel nog één foto. Ik vroeg in de commentaren of ik niet alsjeblief de foto’s kon krijgen, dat ik met een half afgewerkte vest zat, en dat ik desnoods wilde betalen voor de foto’s. Geen antwoord, alleen bleken er nog mensen in mijn situatie. Aangezien ik een paar foto’s had teruggevonden via Google, wilde ik die gerust doorgeven, ook via de commentaren, en toen verdween meteen de hele post. Hmpf.
Enfin, vandaag heb ik nog eens opnieuw zitten zoeken, en jawel, plots heb ik alle foto’s teruggevonden op een Russische site! Yes! Het merendeel had ik, alleen niet de mouwen, maar ook die kan ik nu wel reconstrueren. En hopelijk heb ik dus binnen niet al te lange tijd een hele fijne, bijzonder kleurrijke, en vooral zelfgemaakte vest. En lukt het om een maatje groter te haken, want die dame is nogal fijntjes, heb ik de indruk ^^
365 – 19 april
Stressdagje
Het had zijn leuke en minder leuke momenten, dit dagje. Al een chance, of het was er helemaal eentje om te vergeten.
Ik werd zonder reden bijzonder slecht gezind wakker. Gewoon niet goed geslapen, vermoed ik. De gesprekken met mijn kuisvrouw klaarden mijn humeur wat op, en zeker toen ik een verloren gewaand patroon van een vest die ik aan het haken ben, terugvond (als dit cryptisch is: er komt nog wel een post over).
Tegen tien over twaalf stond ik aan het rectoraat, om te gaan eten met een van mijn leerlingen van het eerste uur, een bijzonder fijne dame intussen. Ze had een tafeltje gereserveerd in het onvolprezen Trattoria della Mama, en het smaakte.
Ik haastte me terug naar huis, alwaar ik om 13.55u arriveerde, en de stabiliteitsingenieur, met wie ik een afspraak had om twee uur, al foto’s zag nemen van daklijsten en dergelijke. Ik had gedacht dat het amper een kwartiertje of zo ging duren, zodat ik nog op tijd om 14.30u in de Weight Watchers ging zijn, maar helaas, de bespreking heeft een vol uur geduurd, met de projectplanner erbij. Enfin, ik heb me tegen beter weten in toch nog naar de WW gehaast, waar Marianne me wel even berispend van boven haar brillenglazen aankeek, maar me toch nog wilde wegen. Negenhonderd gram eraf, en dat met al dat gevreet deze week, ik denk dat ik nogal wat rondgelopen heb. Enfin, toch nog content.
Naar huis gespurt, snel nog iets van Gentblogt online gezet, een koffie naar binnen gegoten, en… Toen kwamen de kinderen niet thuis. Ze komen te voet, en dan zijn ze twintig voor vier thuis. Ideaal vandaag voor een snel vieruurtje, want om vier uur moest ik alweer weg, richting personeelsvergadering. Zij moesten mee, omdat de schoolopvang sluit om zes uur, en ik vermoedde dat de vergadering wel wat langer kon duren. Maar bon, geen kinderen. Ook niet tegen vijf voor vier, het uur waarop ik ongerust de telefoon nam en naar school belde. De opvang nam zijn telefoon niet op, en op het secretariaat konden ze me niet onmiddellijk helpen, maar ze gingen gaan kijken en me terugbellen. Stipt om vier uur kwamen ze alsnog thuis: ze waren op uitstap geweest en wat te laat thuis. Ik heb hun vieruurtje dan maar meegenomen, samen met de iPads, en ben dadelijk naar mijn school vertrokken. Intussen belde ook hun directeur: ze verontschuldigde zich voor het feit dat ze te laat waren, had de jongens zelf de straat overgestoken, en belde om zeker te zijn dat ze wel thuis waren gekomen. Nice touch.
Enfin, kwart over vier vergadering tot iets na zessen, en dan nog een speciale klassenraad. Die helaas langer duurde dan ik had verwacht, zodat ik daar weggelopen ben (wat me een terechte boze blik van de directie opleverde) om toch nog vijf minuten te laat in de crèche te zijn, wat me alweer een boze blik opleverde.
Mja.
Kwart voor zeven waren we thuis, heb ik dadelijk de tafel gezet, hebben we gegeten, en tegen acht uur zaten de kinderen in bed, en kon ik neerploffen in de zetel.
Dus ja, stressdag. Poeh.
365 – 18 april
Merel vanaf nu ook in de grote autostoel. Ze wordt groot…
Foto’s van de lente
Af en toe vragen de jongens of ze ook eens het fototoestel mogen gebruiken. Ik geef hen dan een simpele tip, en die moeten ze toepassen. Hier had ik Kobe gevraagd om te zoomen indien nodig, en te letten op kadrering. Het lukt niet altijd, maar ik vind dat er best leuke foto’s tussen zitten voor een vijfjarige. En vooral: hij lijkt ook blij te zijn dat het lente is, heb ik de indruk.
365 – 17 april
Welkom in deze wereld, neefje Bo!
Gastrodomica
(Eigenlijk ga ik hier nu onvervalste reclame maken, en da’s gewoon omdat ik zo enthousiast ben. Want de heren hebben hier niet om gevraagd, laat dat duidelijk zijn.)
Kent u het gevoel? U heeft zin om heerlijk te gaan eten, op topniveau, maar u heeft geen zin in al het gedoe errond? Eigenlijk zit u veel liever gewoon thuis met vrienden, maar dan staat u wel weer voortdurend in de keuken? Of u moet al een traiteur vragen, en da’s meestal niet het topniveau dat u wil?
Treur niet langer! Gastrodomica komt u redden!
Nee, even in alle ernst: dit is een ongelofelijk wijs concept, dat we nu met vrienden al een paar keer hebben toegepast. Gastrodomica, dat zijn twee heren die op topniveau in uw huis komen koken. Je hebt natuurlijk wel een minimum aan keuken nodig, maar voor de rest doen zij alles: ze brengen zelfs het servies mee, nemen de afwas dan ook weer mee naar huis, tot en met de vuilzak, en desnoods slaan ze zelfs een dweiltje in uw keuken.
De prijs is evenveel als in een restaurant (rond de 70 euro per persoon, zonder drank), maar je zit er wel in alle rust voor thuis in je eigen huis, kan rondlopen, zitten kletsen, de muziek opzetten die je zelf wil, en eigenlijk gewoon uw goesting doen. En je wordt op je wenken bediend. Je hebt op voorhand de keuze uit een paar menu’s, en die hebben we met ons achtkoppig gezelschap dan ook netjes unaniem gekozen.
De foto’s doen de gerechten geen eer aan, want ze zijn getrokken met de GSM, maar je krijgt een idee. Ik heb ook maar één van de hapjes getrokken, bij de rest heb ik daar niet aan gedacht.
hamburgertje van jonge duif, traag gegaard op lage temperatuur
Sint-Jacobsvruchten met hopscheuten en ridderzwammen.
Jonge duif met foie gras en salie.
Mango, sabayon, speculoosijs, en nog wel een paar dingen.
Geloof me, dit is een echte aanrader.
365 – 16 april
En zo vind je ze dus midden in de nacht, sinds hun bedden naast elkaar staan.
Halve lente
Het weer is inderdaad niet wat het gisteren was, maar eigenlijk is het nog steeds best aangenaam geweest vandaag.
De jongens zijn thuisgekomen van school en hebben meteen een watergevecht gehouden. Daardoor moest Wolf alweer in pyjama zijn huiswerk maken, en dat kon gelukkig buiten aan de tuintafel, waar ik zat te haken aan een vest.
Ik hoop écht dat we snel nog zo’n dagen krijgen, want hier geniet ik mateloos van.
